Συστοιχίες ομπρελών στις παραλίες και η υπερεκμετάλλευσή τους

Αν θέλεις να απλώσεις την πετσέτα σου, δίχως να μισθώσεις ξαπλώστρα, στην ουσία δεν μπορείς

Η Ρόδος είναι γνωστό ότι διαθέτει τις μεγαλύτερες σε μήκος και πλάτος παραλίες σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα. Και αυτό χάρις στο κτηματολόγιο που κάποιοι άλλοι φρόντισαν να συντάξουν περίπου έναν αιώνα πριν!

Τις παραλίες αυτές έχει βάλει στο μάτι το νεότερο κράτος μας και ιδίως την τελευταία δεκαπενταετία προσπάθησε να τις «εναρμονίσει» με την υπόλοιπη χώρα (δηλαδή να τις συρρικνώσει), προβλέποντας σε διάφορα νομοσχέδια τη δημιουργία ακόμη και κτηματολογικών μερίδων!

Μετά από γενική κατακραυγή τα νομοσχέδια αυτά ευτυχώς αποσύρθηκαν (έχω δημοσιεύσει πάρα πολλά γι’ αυτά όταν ήμουν πρόεδρος στο ΤΕΕ Δωδ/σου την πρώτη δεκαετία του τρέχοντος αιώνα).
Οι παραλίες λοιπόν αποτελούν δημόσιο αγαθό προοριζόμενο κατά κανόνα για κοινή χρήση και με ελεύθερη πρόσβαση. Δυστυχώς, ο κανόνας αυτός σε πολλές των περιπτώσεων δεν τηρείται. Οι παράμετροι πολλές. Παρουσιάζω σήμερα μια από αυτές που αφορά στις ομπρέλες κατά τη θερινή περίοδο.

Θα έχετε ασφαλώς παρατηρήσει ότι υπάρχει υπερεκμετάλλευση σε πολλά σημεία του νησιού με αποτέλεσμα αν θέλεις να απλώσεις την πετσέτα σου (όπως έχεις το δικαίωμα) δίχως να μισθώσεις ξαπλώστρα, στην ουσία να μη μπορείς!. Δεν θα σταθώ στο νομικό σκέλος της υπόθεσης (διότι προφανώς αυτό δεν μπορεί να αναλυθεί στο παρόν μέσο) αλλά στο προφανές.

Ξεκαθαρίζω εξ’ αρχής ότι δεν είμαι αντίθετος στην εκμετάλλευση των παραλιών αρκεί όμως να γίνεται λελογισμένα βρίσκοντας κάθε φορά τη χρυσή τομή μεταξύ της εμπορικής και της κοινόχρηστης χρήσης.

Στο κολάζ φωτογραφιών που επισυνάπτω φαίνονται ακριβώς οι τρείς τρόποι συνύπαρξης (η μη) εμπορικής εκμετάλλευσης και κοινοχρησίας.

Στη φωτογραφία 1, φαίνεται η παραλία της ξενοδοχειακής ζώνης της Καλλιθέας σε μη τουριστική περίοδο. Κάπως έτσι ήταν πριν μερικά χρόνια και σε τουριστική περίοδο όταν την παραλία αυτή τη χαίρονταν η μισή πόλη της Ρόδου (εμού συμπεριλαμβανομένου).

Στη φωτό 2 παρουσιάζεται η ίδια παραλία στη φετινή τουριστική περίοδο. Σ’ αυτή φαίνεται ο διαφορετικός τρόπος εκμετάλλευσης. Βλέπουμε ότι η κοντινή «συστοιχία» ομπρελών αφήνει και ελεύθερο χώρο για τους λουόμενους που επιθυμούν ακόμη και να στήσουν δική τους ομπρέλα (βλ. κάτω αριστερά).

Το ακριβώς αντίθετο γίνεται στην αμέσως επόμενη συστοιχία (άσπρες ομπρέλες) όπου στην ουσία είναι δύσκολο ακόμη και να περάσεις αφού οι ξαπλώστρες σχεδόν αγγίζουν το κύμα ( βλ μεγέθυνση στη φωτό 3)! Μια ενδιάμεση κατάσταση είναι στις ομπρέλες που φαίνονται στο βάθος (βλ. επίσης φωτό 3).

Θεωρώ λοιπόν ότι η χρυσή τομή βρίσκεται στην κοντινή συστοιχία ομπρελών στην οποία υπάρχει και αρκετός ελεύθερος χώρος. Θεωρώ επίσης ότι κάποια στιγμή πρέπει να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και να μάθουμε ότι κάθε φορά πρέπει να βρίσκουμε (ή τουλάχιστο να καταβάλουμε προσπάθεια) τη χρυσή τομή. Αυτό θα ήταν επ’ ωφελεία όλων!

* Γράφει ο Πάνος Βενέρης