Γιάννης Ιωαννίδης, ένας ακούραστος δημοσιογράφος

Του Σεραφείμ Αθανασίου

Αγαπητή Ροδιακή,
Συγχώρεσέ με σε παρακαλώ αν μπερδέψω τα λόγια που σου γράφω πιο κάτω.
Και δικαιολογημένα ίσως τα μπερδέψω γιατί αυτά αφορούν έναν άνθρωπο που τον θεωρούσα σαν παιδί μου και όταν καμιά φορά τον έπαιρνα ή με έπαιρνε τηλέφωνο, αισθανόμασταν και οι δυο μας μια ψυχική αγαλλίαση, την οποία νιώθουν- θα τολμήσω να πω- άνθρωποι ευαίσθητοι, που, στην όποια κουβέντα τους, αναπολούν παλιές ανέμελες στιγμές σε χρόνια που δικαιολογημένα, εκτός από συγκινήσεις, φέρνουν ακόμη και δάκρυα.

Τα λόγια μου αυτά που μπορεί να διαβαστούν σε μπερδεμένο ειρμό μου, αφορούν τον καλό μου φίλο που τον είχα και σαν παιδί μου, τον Γιάννη Ιωαννίδη ,διευθυντή και ιδιοκτήτη της εφημερίδος το «ΒτΚ».
Πριν λίγο, σήμερα Δευτέρα 28-7-2014, στις ηλεκτρονικές εφημερίδες της Ρόδου, αλλά και στο ΒτΚ, διάβασα, ότι αυτός ο καλός άνθρωπος Γιάννης Ιωαννίδης ξαφνικά την περασμένη Πέμπτη ,μας έφυγε για το μεγάλο και, χωρίς γυρισμό ταξίδι του.
Πυγολαμπίδες έβγαζαν τα μάτια μου, διάβαζα και ξαναδιάβασα τα όσα παρουσιαζόντουσαν μπροστά μου και δεν τα πίστευα.

Το Γιάννη, τα αδέλφια του και τους γονείς του, είχα την τύχη να τους γνωρίσω περί το τέλος της 10ετίας του 1950. Την εποχή εκείνη υπηρετούσα στο Αστυνομικό Τμήμα της Κω, ως Ενωμοτάρχης της Χωροφυλακής, και με την οικογένεια μου καθόμουνα δίπλα στην οικογένεια Γιώργου Ιωαννίδη, πατέρα του Γιάννη και το σπίτι που καθόμουνα ανήκε σε μια υπέροχη γριούλα την κυρία Πηνελόπη, όπως εγώ την φώναζα και που ήταν-αν δεν κάνω λάθος- και γιαγιά του Γιάννη.

Νοικοκύρης καλός ο κυρ- Γιώργης, με τον καλύτερο φούρνο της Κώ. Ο Γιαννάκης κάπου οκτώ ή εννιά τότε χρόνων και τον οποίο πάντοτε έχανε η μάνα του, η κυρία Ειρήνη και για να τον βρει άρχιζε το ψάξιμο, από τη δική μας αυλή. Εκεί ερχόταν πρώτα ο Γιαννάκης και έπαιζε με τα παιδιά μου που ήταν μικρότερα από εκείνον, στην ηλικία.

Δυο περίπου χρόνια υπηρέτησα τότε στην Κω και δεν περνούσε μέρα που να μη έχω στην αυλή μου και μέσα στο σπίτι μου όλα τα παιδιά του Γιώργου και της Ειρήνης, μια που εκεί έμεινε και η δική τους θεία και γιαγιά, η κυρία Πηνελόπη, εκείνη πράγματι η Άγια γυναίκα που και εγώ με τη σύζυγό μου την βλέπαμε σαν μάνα μας και τα παιδιά μου, σαν γιαγιά τους.

Πέρασαν τα χρόνια και μεγαλώσαμε όλοι μας. Στο πέρασμα αυτών των χρόνων πολλοί από μας χάθηκαν. Εγώ, είχα φύγει από την Κω, επέστρεψα πάλι στη Ρόδο και από εκεί σε διάφορες άλλες υπηρεσίες και, με την συνταξιοδότησή μου εγκαταστάθηκα μόνιμα στο Βόλο, χωρίς δυστυχώς να κατορθώσω ούτε και μια έστω φορά, να πάω στην αγαπημένη μου Κω, από την οποία πρέπει να είχα φύγει αρχές του 1960 ή και νωρίτερα.
Χαθήκαμε ως πρόσωπα, οι αναμνήσεις όμως, ευτυχώς δεν χάνονται. Δεν θυμάμαι χρονολογία, αλλά πριν μερικά χρόνια, ένα μου άρθρο που έστειλα στις εφημερίδες της Ρόδου και επειδή αυτό αφορούσε την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου, τις 31 Μαρτίου του έτους 1947,θεώρησα σκόπιμο να το στείλω και στο ΒτΚ.

Δεν γνώριζα από ηλεκτρονικά και το γραπτό μου σε όλες τις εφημερίδες θυμάμαι πως το είχα στείλει δακτυλογραφημένο.
Σε λίγες μέρες δεχόμουνα ταχυδρομικά εφημερίδες της Ρόδου και το ΒτΚ που είχαν δημοσιεύσει το άρθρο μου στο οποίο όλες, είχαν βάλει και κάποιες φωτογραφίες από την απελευθέρωση.

Συγκινημένος αισθάνθηκα την ανάγκη (εκείνα τα γεγονότα της απελευθέρωσης τα είχα ζήσει από κοντά ως αστυνομικό όργανο, που και εγώ ήμουνα από τους πρώτους που πήγα στη Δωδεκάνησο εκείνον τον ευλογημένο Μάρτιο του ΄47, και σε κάποιες φωτογραφίες βρισκόμουνα και εγώ ). Αισθάνθηκα λέγω την ανάγκη να πάρω τηλέφωνο και να ευχαριστήσω τους διευθυντές αυτών των εφημερίδων, για την δημοσίευση του άρθρου μου, αλλά και για τα τον εφοδιασμό μου με εκείνες τις εφημερίδες.
Ψάχνοντας μέσα στο ΒτΚ για τηλέφωνο και Διευθυντή, είδα το όνομα Ιωάννης Ιωαννίδης.

-Μακάρι-είπα μέσα μου-να ζει ακόμη εκείνος ο καλός άνθρωπος. Λέγοντας όμως αυτά, εννοούσα τον Γιάννη Ιωαννίδη, έναν άλλο υπέροχο άνθρωπο, στην Κω, που ήταν αδελφός του Γιώργου Ιωαννίδη, καλός μου και εκείνος φίλος, που τότε είχε το πρακτορείο νομίζω των εφημερίδων της Κω, αλλά και εκπροσωπούσε και κάποια Βιομηχανία τσιγάρων, το δε κατάστημά του–γραφείο , βρισκόταν δίπλα στο Δημαρχιακό Μέγαρο.

- Παρακαλώ θέλω τον κ. Γιάννη Ιωαννίδη.
-Ποιος τον ζητά? με ρώτησε μια κοπέλα.
-Σεραφείμ Αθανασίου,λέγομαι.
-Ένα λεπτό να σας συνδέσω.
-Ορίστε κ. Αθανασίου .
-Κύριε Ιωαννίδη, πήρα να σας ευχαριστήσω για την δημοσίευση του άρθρου μου για την Απελευθέρωση της Δωδεκανήσου.

- Εγώ πρέπει να σας ευχαριστήσω. Είναι πολύ ωραίο, συγκινητικό και επίκαιρο, λόγω αυτής της γιορτής μας.
-Κύριε Ιωαννίδη, συγνώμη, μήπως είχατε και κανένα αδελφό ονόματι Γιώργο που πριν πολλά, πολλά χρόνια και συγκεκριμένα τη 10ετία του 1950, είχε και φούρνο?
-Όχι δεν είχα αδελφό Γιώργο, αλλά αυτός που λέτε, ήταν ο πατέρας μου.
-Απόλυτη από μένα σιωπή και το μυαλό μου γύριζε «σβούρα», για να θυμηθώ.
-Κύριε Αθανασίου, με ακούτε?

-Σας ακούω κ.Ιωαννίδη, αλλά πέστε μου σας παρακαλώ μήπως είστε ο μικρός Γιάννης που τον έψαχνε η μάνα του και εκείνος κρυβόταν στην αυλή κάποιας γριούλας γιαγιάς του, δίπλα στο δικό τους σπίτι, και κάθε μέρα σχεδόν έπαιζε με τα μικρά παιδάκια μιας οικογένειας που έμεινε στο σπίτι εκείνης της γριούλας?
-Ναι εγώ είμαι που έπαιζα με τη Μαιρούλα και το Χρήστο.
Κάποια στιγμή και εγώ τώρα με πολύ συγκίνηση απάντησα:
-Γιαννάκη, είμαι ο πατέρας των παιδιών που εσύ έπαιζες, υπηρετούσα στη Χωροφυλακή και έμεινα σε εκείνο το σπίτι.
-Τώρα η σιωπή ήρθε από την άλλη πλευρά.
-Γιάννη…

-Σας ακούω κ. Σεραφείμ, αλλά συγγνώμη, ανθρώπινες οι συναισθηματικές φορτίσεις.
Η συνέχεια της κουβέντας μας ήταν σε διαφορετικά ηχοχρώματα . Και οι δυο τα είπαμε, μάθαμε νέα μας για όλα τα πρόσωπα που μας ενδιέφεραν. Κλάψαμε, θυμηθήκαμε τους καλούς του γονείς, τον θείο του το Γιάννη, θυμήθηκε εμένα που τον έπαιρνα μαζί με τα δικά μου παιδιά και κάναμε θαλασσινό μπάνιο, μπροστά στο Ακταίο της Κω και, πολλά, πολλά άλλα, που μας είχαν συναισθηματικά και όμορφα τη μέρα κείνη, φορτίσει την ατμόσφαιρα.

Μετά, και κατά διαστήματα, δημοσίευε κάποια άρθρα που του έστελνα, τον έπαιρνα και τηλέφωνο και μάλιστα τελευταία μου είχε υποσχεθεί πως θα προσπαθούσε να κάνει τα «αδύνατα δυνατά» για να έρθει στο Βόλο να με δει.
Τι να πω: η μοίρα των ανθρώπων είναι γραμμένη άνωθεν και κανένας δεν την ξέρει.
Εγώ τον Γιάννη θα τον θυμάμαι- όπως του το έλεγα και γελούσε- σαν ένα μικρό 8χρονο παιδάκι που έπαιζε με τα δικά μου παιδιά, στην αυλή του σπιτιού μας, και κάτω από μια όμορφη πορτοκαλιά και, τον θεωρούσα σαν παιδί μου.

Στα μέλη της οικογένειάς του, στις αδελφές του, τα ονόματα των οποίων δεν θυμάμαι και στον καλό του αδελφό και δικό μου αγαπητό φίλο, κ. Αντώνη Ιωαννίδη που μόνιμα μένει στη Ρόδο, θέλω να εκφράσω τα πλέον θερμά μου συλλυπητήρια. Και τι άλλο μπορεί να πει κανείς σε τέτοια θλιβερά γεγονότα.
Όσον για σένα αγαπητέ μου φίλε Γιάννη που συνεχίζω να σε βλέπω μπροστά μου σαν ένα μικρό παιδάκι, όπως ήσουνα τότε και έτσι σε θυμάμαι, θέλω να σου ευχηθώ στη δική σου στράτα να μη συναντήσεις εμπόδια και τα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ σου να συνεχίζεις να τα γράφεις με την καυτή καλόκαρδη όμως πέννα σου, όπως έκανες και εδώ στον ψεύτικο τούτο κόσμο. Γιατί δυστυχώς, ψεύτικος είναι.

Όταν άνθρωποι γεμάτοι ζωή και δράση και από τη μια στιγμή στην άλλη, χάνονται, άλλοι από πυραύλους που τους κτυπούν στον αέρα την ώρα που εκείνοι, ταξιδεύουν μεν στον ουρανό, αλλά κάνουν όνειρα για το μέλλον τους. Ή και άλλοι που, με τροχοφόρα συγκρούονται και κυριολεκτικά διαλύουν τα σώματά τους. Και ακόμη και εκείνοι που είναι προσεκτικοί και ζουν μια ζωή ήσυχη με τα όποια όνειρά τους, για τους ίδιους ή την καλυτέρευση της ζωής των παιδιών τους ,και σε αυτούς και χωρίς να το περιμένουν τους έρχεται μια «κατραπακιά» και όλα τούτα εν ριπή οφθαλμού, χάνονται και εξαφανίζονται. Στο καλό λοιπόν αγαπημένε μου φίλε και: ΑΙΩΝΙΑ, ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ