Οι ελληνικές παραλίες ανήκουν αποκλειστικά στον ελληνικό λαό

Γράφει ο Γεώργιος Β. Παπαγεωργίου


Το θέμα που ανέκυψε πρόσφατα με αφορμή την εκμετάλλευση των ελληνικών παραλιών στις θάλασσες, στις λίμνες και στα ποτάμια από μεγάλες κυρίως πολυεθνικές τουριστικές επιχειρήσεις, έχει προκαλέσει ανησυχία στον ελληνικό λαό, στις τοπικές κοινωνίες, στην τοπική αυτοδιοίκηση Α’ βαθμού, αφού φαίνεται ότι προτίθενται να δοθούν για εκμετάλλευση καθ’ ολοκληρίαν με δικαιώματα επί των ακτών κατά μήκος και κατά πλάτος που σημαίνει ότι πιθανόν να καταντήσουν απρόσιτες από ελεύθερες που είναι σήμερα, για τους πολίτες.

Η δικαιολογία ότι θα προβλέπεται η δυνατότης και ο τρόπος πρόσβασης προς τις παραλίες μέσω συγκεκριμένων σημείων επιβεβαιώνει τις προθέσεις των αρμόδιων, να δοθούν για χρήση και εκμετάλλευση προς όφελος κυρίως των τουριστικών μονάδων και ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων και αποκλειστικής χρήσης των πελατών τους, που σημαίνει ότι ο πολίτης δεν θα μπορεί να καθίσει στην παραλία με την δική του ομπρέλα αλλά θα πρέπει να καταβάλει το τίμημα χρήσης των παραλιών που θα προβλέπεται και θα τιμολογεί πιθανόν ελεύθερα κάθε ξενοδοχείο, απαγορευτικά.

Οι παλιοί ροδίτες θα ενθυμούνται ότι το συγκεκριμένο καθεστώς ίσχυε στην παραλία μπροστά στο πάλαι ποτέ ξενοδοχείο των Ρόδων, όπου απαγορευόταν η ελεύθερη πρόσβαση και χρήση της συγκεκριμένης οριοθετημένης παραλίας από τους πολίτες δημότες, καθεστώς που πιθανόν να ίσχυε και αλλού, μέχρι που ήλθε συγκεκριμένος νόμος ο οποίος προέβλεπε την ελεύθερη χρήση και πρόσβαση όλων των παραλιών της ελληνικής επικράτειας χάριν των τοπικών κοινωνιών και της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Για τη Ρόδο δεν μπορώ να διανοηθώ πώς είναι δυνατόν η ακίνητη περιουσία που κατασκεύασαν και κατέλειπαν οι Ιταλοί “κατακτητές” σε ροδιακά ιδιόκτητα οικόπεδα με την προσωπική καταναγκαστική εργασία Ε-λλήνων εργαζομένων και που το τίμημα της κατοχής το πλήρωσε ακριβά ο ροδιακός λαός, έρχεται ένας κρατικός φορέας υπό μορφή επιχιερηματία και διεκδικεί την ιδιοκτησία όπως εν προκειμένω για την Ροδιακή Έπαυλη και μάλιστα θέλει και ενοίκιο.

Τοπική Αυτοδιοίκηση Α’ βαθμού και τα νόμιμα όργανά της δηλαδή το δημοτικό συμβούλιο και ο δήμαρχος θα πρέπει να έχουν το αποκλειστικό δικαίωμα της ιδιοκτησίας παρόμοιων κτισμάτων και βέβαια και των παραλιών αλλά και το αποκλειστικό δικαίωμα όχι μόνο χρήσης αλλά και εκμετάλλευσης αφού είναι σίγουρο ότι αυτοί εκφράζουν όλες τις τοπικές κοινωνίες και τις επιθυμίες των πολιτών.

Αν αυτό γίνεται για την αποπληρωμή των δανειστών μας και καθ’ υπόδειξη της τρόικας, τότε το θέμα είναι πολύ σοβαρό και τρομερά επιζήμιο για τη χώρα της οποίας η μόνη ελπίδα ανάπτυξης είναι αυτή μέσω του τουρισμού που όμως η ίδια θα σχεδιάσει και θα υλοποιήσει με σεβασμό.

Για να δοκιμάσουν τις ευαισθησίες του ελληνικού λαού και να μην τις παρακάμπτουν με νομοθετικές ρυθμίσεις ερήμην αυτού, τότε είναι μια ευκαιρία ο θεσμός του δημοψηφίσματος να έχει εφαρμογή στην πράξη στην περίπτωση χρήσης-εκμετάλλευσης των ελληνικών παραλιών αν πράγματι οι προθέσεις των αρμόδιων αποστερούν το δικαίωμα του Έλληνα πολίτη για νόμιμη, εύκολη, ανεμπόδιστη πρόσβαση και χρήση όλων των παραλιών της χώρας και κυρίως τουριστικών όπως οι δικές μας.