Το βιβλίο του δικηγόρου Γ.Θ. Γεωργιάδη «Δημιουργία υλικού προς Τεκτονικήν λάξευσιν»

Η εθνική του δράση στα σκληρά εκείνα χρόνια

Γ’ ΜΕΡΟΣ

Το επίσημο όργανο του εθνικού φασιστικού κόμματος, «L’ Idea Nazionale», συνεχίζει το άρθρο της, με την πολιτική που η Ιταλία πρέπει να ακολουθήσει, και σημειώνει ότι «στην Ανατολή υπάρχει τόπος για πολύ πληθυσμό ιταλικό, για πολλά ιταλικά προϊόντα. Οφείλουμε συνεπώς να αποικίσουμε Ιταλούς παντού, όπου φτάνει η εμπορική μας δραστηριότητα…

Οφείλουμε να διατηρήσουμε υψηλά την καθολική παράδοση της Ιταλίας στην Ανατολή, να αναπτύξουμε στο ακρότατο τη Ρόδο, καθιστώντες αυτή ιταλικό Κέντρο, ενεργό και τελεσφόρο, στο εμπόριο και στον πολιτισμό…

Η Ρόδος, επάγεται, προσφέρεται, αποτελεί σήμερα ολόκληρο εργαστήριο. Η νήσος Ρόδος απηχεί, αντιβοά, αντιλαλεί από τον κρότο της σφύρας και της αξίνας.

ΣΤΗ ΡΟΔΟ ΣΦΥΡΗΛΑΤΕΙΤΑΙ Η ΙΤΑΛΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ. Και από το θαυμάσιο αυτό νησί θα ακτινοβολήσει στα πέριξ η πνευματική μας προπαγάνδα, βάση κάθε διεισδύσεως.

Η Συνθήκη της Λωζάννης, μας παρέχει το δικαίωμα να καθορίσουμε, όπως θα ήθελε να μας φανεί καλύτερα και όπως μας αρέσκει, τη δημόσια στη Δωδεκάνησο Εκπαίδευση. Και πρώτιστα θα απαιτήσουμε τη διδασκαλία της ιταλικής…

Μετά τη Ρόδο έρχεται η Λέρος, όπου θεμελιώνουμε τη ναυτική βάση μας στο Αιγαίο. Ο προορισμός της Λέρου είναι καθαρός ναυτικός και πρέπει προπαντός να αποκτήσουμε στην Ανατολή ισχυρή, άριστη και τέλεια ναυτική βάση…».

Πράγματι προφητικό άρθρο για τα γεννούμενα στη Ρόδο και Λέρο. Δεν πέρασαν παρά δυο μήνες και εκδίδεται την 1η Ιανουαρίου 1926, ο νέος σχολικός κανονισμός και η ιταλική γλώσσα καθιερώνεται στα σχολεία, όπως και ο Ιταλός επιθεωρητής στην Επιθεώρηση Εκπαιδεύσεως.

Η υπηκοότητα των Δωδεκανησίων
Στις 15 Οκτωβρίου 1925 υπογράφεται το Διάταγμα περί υπηκοότητας των κατοίκων των Νησιών-όλοι αποκτούν την ιταλική υπηκοότητα επί τη βάσει των διατάξεων της συνθήκης της Λωζάννης, με μόνο χαρακτηριστικό ότι εξαιρούνται της στρατιωτικής θητείας. Τα επί μέρους Διατάγματα περί μεγάλης και μικρής υπηκοότητας θα έλθουν σε λίγο στο προσκήνιο, αλλά κι εκεί θα αποτύχουν γιατί το ποσοστό αυτών που ενέδωσαν δεν είναι συζητήσιμο.

Είναι περιττό να αναφερθούμε στο θέμα περί χειραφετήσεως της Εκκλησίας της Δωδεκανήσου, όπου πρώτος το έφερε επί τάπητος ο διοικητής Ντε Μποσδάρι-η Ιστορία έχει γραφεί και δεν ξαναγράφεται όση μελάνη και αν καταναλωθεί-όπως επίσης για τα κτίρια που δημιούργησαν στη Ρόδο και τους αγροτικούς οικισμούς, εις βάρος των αγροτών και των κατοίκων.

Από τις πρώτα χρόνια της ανόδου του Φασισμού στην εξουσία, χρόνια που άρχισε και η φοβερή καταπίεση των κατοίκων, ειδικά της Ρόδου, με την απόσταση του χρόνου, συμπεραίνει κανείς, ότι η πολιτική του εξιταλισμού των πάντων, ακόμη και του αέρα που ανέπνεαν οι δυστυχείς πρόγονοί μας, απέτυχε παταγωδώς.

Τότε τα πήραν όλα ή προσπαθούσαν να τα πάρουν, αλλά την ψυχή ποτέ!..Ήταν καλά φυλαγμένη. Δεν μπόρεσαν ποτέ, να την ξεριζώσουν!..

Ο Γ.Θ. Γεωργιάδης
Τότε στο ροδιακό στερέωμα εξέχουσα θέση κατείχε ο Μεγάλος Αδελφός, δικηγόρος Γεώργιος Θ. Γεωργιάδης που γεννήθηκε στη Ρόδο το έτος 1887, γιος του Θωμά και της Ελπίδας, το γένος Ιωάννου Καβούκη.

Αποφοιτήσας του Πυθαγορείου Γυμνασίου της Σάμου σε ηλικία 16 χρόνων, σπούδασε τα νομικά στο Εθνικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ανακηρυχθείς διδάκτωρ της Νομικής σε ηλικία 21 χρόνων.

Κατά τα πρώτα χρόνια των επιστημονικών του σπουδών φοίτησε στο Τουρκικό Γυμνάσιο Ρόδου, το οποίο αποπεράτωσε σε δύο χρόνια.

Στη συνέχεια μετέβη στην Κωνσταντινούπολη, για να πάρει την άδεια του δικηγορείν στη Ρόδο. Εκ Κωνσταντινουπόλεως, όπου για κάποιο χρονικό διάστημα δικηγόρησε ενώπιον των ελληνικών Προξενικών και Πατριαρχικών Δικαστηρίων, εγκαταστάθηκε στη Ρόδο, όπου άρχισε ασκών τη δικηγορία με κάθε επιτυχία.

Αλλά δύο μήνες μετά, η Ρόδος κατελήφθη από τους Ιταλούς, και το Φεβρουάριο 1913, πρώτος αυτός με τον γυμνασιάρχη Δημήτριο Αναστασιάδη και τον Δημήτριο Πολίτη, συλλαμβάνονται ως εθνικώς δρώντες, και εξορίζεται στη Σύρο χωρίς να του επιτραπεί να πάρει χρήματα αλλά ούτε και ρουχισμό.

Μάλιστα, κατά τη σύλληψη στο σπίτι του, οι Ιταλοί δεν του επέτρεψαν να αποχαιρετίσει τον ασθενούντα πατέρα του, παρότι του φόρεσαν χειροπέδες!.. Από το 1915, με την επιστροφή του στη γενέτειρα, ασκεί τη δικηγορία, αλλά του απαγορεύουν την έξοδο.

Εκτός των επαγγελματικών και επιστημονικών του ασχολιών, αναμείχθηκε στην όλη κοινωνική και εθνική ζωή της Ρόδου, με ζήλο και ενθουσιασμό. Ίδρυσε από τα φοιτητικά του χρόνια τον Γ.Σ. Διαγόρα και προήδρευσε του συλλόγου επί πολλά χρόνια.

Κατόρθωσε να οργανωθεί και να συσσωματωθεί στο σύλλογο η νεολαία της Ρόδου , διότι ο Διαγόρας επί της προεδρείας του, μετέδωσε την αγάπη στη γυμναστική και τον αθλητισμό, μάλιστα δε διοργάνωσε πέντε φορές Παρροδιακούς αγώνες.

Ίδρυσε νυχτερινή Σχολή, εξέδωσε δύο Ροδιακά Ημερολόγια, ίδρυσε φιλαρμονική και μαντολινάτα από πενήντα όργανα η κάθε μια, διοργάνωσε Σώμα Προσκόπων, Σώμα ερασιτεχνών που έδωσαν σειρά παραστάσεων εθνικών έργων για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Ο Γεωργιάδης χρημάτισε επανειλημμένα Δημογέρων, Πρόεδρος της Κοινότητας Νεοχωρίου, έφορος, μέλος της εκπαιδευτικής Επιτροπής, αντιπρόσωπος συνεχώς στις Παρροδιακές συνελεύσεις, δίδαξε αμισθί στο Βενετόκλειο Γυμνάσιο για πολλά χρόνια στενογραφία, Εμπορικό Δίκαιο και Πολιτική Οικονομία.

Από την όλη πατριωτική του δράση αξιομνημόνευτα είναι η ίδρυση της Λαϊκής Επιτροπείας το 1912, τις ημέρες της κατάληψης της Ρόδου από τους Ιταλούς, η υπεράσπιση των συλληφθέντων για τα γεγονότα της Βιλανόβας του 1919, η μνημειώδης αγόρευσή του, τα υπομνήματα-τέσσερα- προς τον Ντε Μποσδάρι για την ματαίωση της καταργήσεως των προνομίων των Νοτίων Σποράδων.

Δεν πρέπει να μην αναφερθεί, ότι στις 28 Φεβρουαρίου 1919, δηλαδή λίγο πριν τα γεγονότα του Πάσχα, παρασημοφορήθηκε με το παράσημο των Ιπποτών της τάξεως του Στέμματος της Ιταλίας, από το Βασιλιά της Ιταλίας- με πρόταση του Ιταλού υπουργού των Εξωτερικών-και στις 18 Απριλίου 1920 νυμφεύεται στην Αλεξάνδρεια την Σμαράγδη Ευαρσίδου. Την παρασημοφορία αυτή, οι αντίπαλοί του, την χρησιμοποιούσαν ανά πάσα στιγμή..

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι υπήρξε μέγας πατριώτης, η δε εθνική του δράση δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα.

Μόνον οι ιστορικές μελέτες του φτάνουν-δεν είναι δυνατόν να αναφερθούμε γι’ αυτές στο σημερινό σημείωμα.

Μπορούμε να πούμε ότι η όλη εθνική του δράση, επηρέασε τα γενόμενα, από το 1912 μέχρι την απελευθέρωση και τα πρώτα μεταπελευθερωτικά χρόνια.

Στην Αθήνα
Τη Ρόδο εγκαταλείπει το 1926 και εγκαθίσταται στην Αθήνα και αμέσως διορίζεται ως τμηματάρχης Α΄ στο Ταμείο Συντάξεων Νομικών, και ως γενικός γραμματέας του ίδιου Ταμείου και ως προϊστάμενος του Τμήματος Στατιστικής και Μελετών.

Το Μάρτιο 1933, εκδίδεται από τον εκδοτικό Οίκο Γ. Κασίμη και Σια, Ζωοδόχου Πηγής αριθμ.19, το βιβλίο του, «Δημιουργία υλικού προς Τεκτονικήν λάξευσιν» με την έγκριση της Γαλ .•. Μεγ.•. Αν.•. της Ελλάδος και προορίζεται για τους Φιλτ.•. Αδ.•. Τέκτονας, όπου ο Γεωργιάδης αναλύει στην εισαγωγή την ενούσα τους Τέκτονες Αλήθεια, το σκοπό ερεύνης της Αλήθειας, τα απαιτούμενα προς κατανόηση της αλήθειας, τα απαιτούμενα για τη λάξευση του λίθου (Τέχνη-Τεχνίτης-Υλικό), τι προαπαιτείται για την είσοδο στον Τεκτονισμό-χαρακτήρας ελεύθερος και χρηστοήθης, ότι ο Τεκτονισμός πρέπει να ενδιαφερθεί για τη διάπλαση χαρακτήρων στην κοινωνία, την ανάγκη δημιουργίας τεκτονικού περιβάλλοντος στην κοινωνία, και ότι ο Τεκτονισμός πρέπει να βοηθήσει την οικογένεια, τη σχολή και την κοινωνία προς διάπλαση χαρακτήρων.

Στα επιμέρους κεφάλαια αναφέρεται στην έννοια του χαρακτήρος, στη σημασία και τη σπουδαιότητα του καλού χαρακτήρα και στους παράγοντες του χαρακτήρα.

Έγραψε και άλλα, τα περισσότερα ανέκδοτα, όπως «Το φως της Δημιουργίας και το Τεκτονικόν φως», «Ελλάς και Δελφοί», «Ποία η σημασία της αγάπης εν τω Τεκτονισμώ», «Αλληλοεπίδρασις Ελληνισμού και Τεκτονισμού», «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός», «Το ελληνικόν αλφάβητον από γλωσσολογικής φιλοσοφικής και μυστηριακής απόψεως», «Τα τρία τεκτονικά τρίγωνα εν τω υλικώ, πνευματικώ και ηθικώ κόσμω» και άλλα.

Με την απελευθέρωση επέστρεψε στη Ρόδο όπου στις 7 Αυγούστου 1948 εξέδωσε την εφημερίδα «Εθνική Φωνή». Ο Φάκελός του, των Ιταλικών Μυστικών Υπηρεσιών, είδε το φως το 1948, για να αποδειχθεί ότι τους πατριώτες, οι άνθρωποι του Ρίτσι, του ιταλικού Προξενείου Πειραιά, τους παρακολουθούσαν και στην Αθήνα κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου. Λίγο πριν το θάνατό του, το αρχείο του το παρέδωσε σε επίσημη υπηρεσία, όπου βρίσκεται, ασφαλές, μέχρι σήμερα.

Πέθανε νοσηλευόμενος σε νοσοκομείο των Αθηνών, στις 3 Απριλίου 1955.

* Παρουσίαση-σχολιασμός
Κώστας Τσαλαχούρης