Ο άνθρωπος που έχει επενδύσει εκατομμύρια στη Ρόδο, μιλάει για το αεροδρόμιο «Διαγόρας»
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 5243 ΦΟΡΕΣ
Ο Πιέρο καταθέτει πρόταση για την αξιοποίηση της βασικής πύλης εισόδου της Ρόδου
«Ο Πιέρο, που επένδυσε στον Καλαμώνα και πάει εντυπωσιακά καλά»! Έτσι λένε γι αυτόν τον ιταλογερμανό, που ήρθε επένδυσε δέκα εκατομμύρια, κι αυτή τη στιγμή συνεχίζει να επεκτείνεται και να τροφοδοτεί την παγκόσμια αγορά με καψύλια! Τι είναι τα καψύλια; Όταν ανοίγεις ένα μπουκάλι κρασί για να φτάσεις στο φελλό πρέπει να σκίσεις ένα καψύλι!
Ο Νταλ Ρι Πιερβιττόριο, όπως είναι το όνομά του, ιδιοκτήτης της εταιρείας METALUX SA με εργοστάσιο και στην Ιταλία, φτάνοντας κοντά στο να γίνει ο νούμερο δύο τροφοδότης στο κόσμο, μιλάει για δεύτερη φορά σήμερα στη «Ροδιακή» όχι πια για την προσωπική του πορεία, αλλά για την πορεία του νησιού όπως την βλέπει ένας επιχειρηματίας που είναι και μέσα και έξω.
«Είναι τρέλα το τι στοιχίζει η Ρόδος…» έλεγε την προηγούμενη φορά.
«Το λιμάνι και το αεροδρόμιο είναι μονοπώλια! Πριν ήταν η Ολυμπιακή, τώρα η Aegean. Από ένα μονοπώλιο κρατικό φτάσαμε σ΄ ένα μονοπώλιο ιδιωτικό»…
Και καταθέτει πρόταση!
Έχετε ξεκάθαρη θέση για τις ιδιωτικοποιήσεις. Δώστε μας το πλαίσιο που θεωρείτε ότι πρέπει να κινούνται;
Είναι πολύ επίκαιρο το θέμα της ιδιωτικοποίησης των δημοσίων υπηρεσιών. Βέβαια από ανάγκη, κι όχι από καμία άλλη πολιτική θέληση που έχει η Ελλάδα, η οποία τώρα θέλει να πουλήσει για να ρευστοποιήσει περιουσίες.
Πολύς κόσμος μπορεί να είναι εναντίον αυτού επειδή πιστεύει ότι η δημόσια περιουσία πρέπει να ανήκει στο κράτος, διότι φαινομενικά ανήκει στο σύνολο. Στην ουσία δεν ανήκει. Το πραγματικό όφελος είναι πιστεύω στην καλή λειτουργία των περιουσιών. Θα υπήρχε όφελος εφόσον οι εταιρείες του δημοσίου θα λειτουργούσαν με τη λογική του κέρδους, κι αυτό το κέρδος να μοιράζεται στους πολίτες. Αντιθέτως λειτουργεί προς όφελος των εργαζομένων της εκάστοτε επιχείρησης. Εκεί απλώς μοιράζονται τα λεφτά και αυτό δεν λειτουργεί προς όφελος ούτε καν του καταναλωτή, οπότε πιστεύω ότι πρέπει να κοιτάξουμε να κάνουμε τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά με γνώμονα το δημόσιο όφελος.
Δώστε παραδείγματα! Ας πούμε με την αξιοποίηση του Γκολφ Αφάντου!
Αν λέμε για παράδειγμα το Γκολφ Αφάντου, αυτή τη στιγμή γι αυτούς που αντιδρούν για την αξιοποίησή του εγώ δεν βλέπω καμία Φεράρι, καμία Λαμποργκίνι απ΄ έξω ανθρώπων που μπορούν να ξοδέψουν λεφτά. Δεν έχει την πελατεία δηλαδή που θα πρέπει ένα τέτοιο Γκολφ. Μια πελατεία που ούτως ή άλλως λείπει από τη Ρόδο.
Αυτή τη στιγμή μόνο μας στοιχίζει και είναι στο κακό του το χάλι. Το δημόσιο όφελος θα υπάρχει όταν μπει ο ιδιώτης και πληρώσει φόρο. Αυτό θα είναι το πραγματικό δημόσιο όφελος αυτού του έργου. Όπως το Γκολφ, έτσι και πάρα πολλά ακίνητα του δημοσίου θα είναι σε καλύτερα χέρια όταν πρέπει να «ιδρώσουν» για να βγάλουν το ψωμί τους.
Το ίδιο πιστεύετε και για την ιδιωτικοποίηση του αεροδρομίου “Διαγόρας”;
Το δημόσιο όφελος από το αεροδρόμιο είναι σε μία τελείως διαφορετική κατεύθυνση. Πώς έχουν τα πράγματα σήμερα! Σήμερα το αεροδρόμιο το διοικεί η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας η οποία εδρεύει στην Αθήνα. Αυτό το αεροδρόμιο λειτουργεί μ΄ ένα γενικό γνώμονα, κι όχι μ΄ έναν τοπικό γνώμονα.
Το σύστημα λειτουργεί, αλλά είναι για ένα αεροδρόμιο που ζει έντονα μόνο τη σαιζόν. Είναι μια διοίκηση συντηρητική και ακριβή. Αυτό θα μπορούσε να είναι εντάξει σ΄ ένα αεροδρόμιο που βρίσκεται στη Στερεά Ελλάδα όπου ο καθένας μπορεί να επιλέξει να πάει εκεί με το αυτοκίνητο ή το λεωφορείο ή ακόμα και με το ποδήλατο. Για εμάς όμως για όσους ζούμε στη Ρόδο και για τους πελάτες μας τον τουρισμό επιβάλλεται να περάσεις από το αεροδρόμιο.
Κι όπως παλιά υπήρχαν δασμοί για να περάσεις μια γέφυρα το μεσαίωνα, εμείς πρέπει να πληρώσουμε για να περάσουμε. Όμως για έναν νησιώτη το αεροδρόμιο ή το λιμάνι είναι υποχρεωτικό. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για έναν νησιώτη και για έναν επισκέπτη. Άρα εμείς ξέρουμε ότι όλα αυτά τα έξοδα από το αεροδρόμιο, από τις πτήσεις είναι μοιρασμένα στους επιβάτες, τα πληρώνουν οι επιβάτες, δηλαδή εμείς πάλι. Για ένα εισιτήριο 120 ευρώ τα 50 ευρώ είναι έξοδα των αεροδρομίων.
Αν ιδιωτικοποιηθεί το αεροδρόμιο δεν θα είναι; Τι αλλάζει;
Αν περάσουμε από το σημερινό δημόσιο μονοπωλιακό σύστημα σε ένα ιδιωτικό οι τιμές θ΄ ανέβουν. Αυτό πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία. Βλέποντας και τα σημερινά προβλήματα του αεροδρομίου, το συνωστισμό, το πάρκινγκ, προτείνω το εξής: Να φτιαχτεί μία μελέτη για το πως πρέπει να εκσυγχρονιστεί το αεροδρόμιο για τα επόμενα χρόνια.
Η ιδιοκτησία του αεροδρομίου να δοθεί εξ αδιαιρέτου σε πέντε εταιρίες ξεχωριστές ή σε τέσσερις, με την υποχρέωση της υλοποίησης του έργου. Και να υπάρχουν ποινικές ρήτρες για τη μη υλοποίηση ακόμη και το να ξαναγυρίσει το αεροδρόμιο στα χέρια του δημοσίου. Το κράτος να μπορεί να το πάρει πίσω χωρίς να δώσει χρήματα και να το διαθέσει στον επόμενο. Τι σημαίνει αυτό. Σημαίνει ότι κάθε εταιρεία θα μπορεί να κάνει δικό της τιμολόγιο, ανταγωνιστικό απέναντι στην άλλη ενώ το ένα μερίδιο θα μπορούσε να μείνει στο δημόσιο, αλλά θα είναι ένα μικρό δημόσιο κι όχι μεγάλο.
Τ΄ άλλα κομμάτια θα μπορούν να τα έχουν αεροπορικές εταιρείες. Για παράδειγμα η Aegean και η Ryan air να αγοράσουν, αφού έρχονται που έρχονται τότε είναι που θα ρθουν. Το άλλο κομμάτι μπορεί να αγοραστεί από την Ένωση Ξενοδόχων. Στόχος είναι όχι να δώσουν πολλά λεφτά, αλλά να κάνουν τα απαραίτητα έργα εκσυγχρονισμού. Όταν αναφέρομαι στο αεροδρόμιο “Διαγόρας” περιλαμβάνω σ΄ αυτό και την αξιοποίηση του αεροδρομίου των Μαριτσών το οποίο θα μπορούσε να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο τις δυνατότητες προσέγγισης στο νησί. Το αεροδρόμιο των Μαριτσών δεν είναι στρατιωτικό. Ανήκει στην ΥΠΑ η οποία και δεν το κάνει τίποτα αν και η πίστα είναι έτοιμη, τα ραντάρ, τα πάντα.
Πού είναι το δημόσιο όφελος σ΄ όλα αυτά που προτείνετε;
Δεν είναι ο φόρος που θα πάρεις από τη λειτουργία του αεροδρομίου. Είναι η σταδιακή αύξηση των επισκεπτών του νησιού καθ΄ όλη τη διάρκεια του χρόνου που θα φέρει τουρίστες που θέλουν να έρθουν μεμονωμένα, κι όχι με ένα έτοιμο πακέτο διακοπών σε πτήσεις charter συγκεκριμένη περίοδο. Σε ένα νησί όπως αυτό που μπορούμε να επιζήσουμε με τέσσερις μήνες τουρισμό ό,τι επιπλέον κάνουμε είναι κέρδος όλων.
Το πραγματικό δημόσιο όφελος είναι να έχουμε όλοι δουλειά, αρκεί να έρχονται οι πελάτες μας. Μια οικογένεια, απ΄ οπουδήποτε στην Ευρώπη κι αν έρθει, χρειάζεται 2.000 ευρώ και το χειμώνα 1.500 και με απίστευτη ταλαιπωρία για όποιον δεν έρχεται με charter γιατί θα πρέπει ν΄ αλλάξει δυό-τρία αεροπλάνα.
Τώρα όποιος επιβάτης έρχεται όταν πληρώνει το εισιτήριο δεν πληρώνει μόνο την εταιρία που τον φέρνει, πληρώνει και το αεροδρόμιο, απλώς δεν το ξέρει. Και αν γίνουν όλα αυτά που λέμε πάλι θα το πληρώσεις, αλλά πιο φθηνά γιατί θα είναι πέντε που έχουν πάρει το αεροδρόμιο και θα συναγωνίζονται. Τα τέλη αεροδρομίου είναι πολλά λεφτά, η βαλίτσα, οι ενοικιάσεις χώρου για πάρκινγκ…
Η Ryan air για παράδειγμα έχει το ale retour για Ρόδο 100 ευρώ. Αν τα τέλη αεροδρομίου είναι συν 60, γίνεται 160 ευρώ και τότε πια παύει να είναι low cost.
Εάν ο ιδιώτης είναι ένας;
Καλύτερα να μη δοθεί καθόλου και να παραμείνει ως έχει. Μόνο αν είναι οι τέσσερις συν το δημόσιο θα υπάρξει μία μη μονοπωλιακή κατάσταση στην πύλη εισόδου της Ρόδου.
Ο τρόπος που θα πρέπει να δοθεί είναι με διαγωνισμό;
Ο πλειοδότης ναι. Αλλά όταν πουλάει κάτι το δημόσιο κανείς δεν το ξέρει. Εγώ ως επιχειρηματίας στη Ρόδο πιστεύω ότι είναι κλειστές οι πόρτες και είναι πάντα οι ίδιοι που ενδιαφέρονται. Σήμερα με το διαδίκτυο θα έπρεπε όλα αυτά να βγαίνουν στο διαδίκτυο και μάλιστα για ένα μεγάλο διάστημα. Να πατάω, ας πούμε Παραδείσι και να πουλιέται εκείνο το σπιτάκι. Αυτό το σπιτάκι να παραμένει μέσα έξη μήνες ή και ένα χρόνο και να δίνει ο καθένας όσο θέλει. Η τιμή έτσι θα φτάσει εκεί που πρέπει από μόνη της.
Οι σκέψεις σας αυτές για το αεροδρόμιο πως προκύπτουν, έχετε προσωπικό ενδιαφέρον;
Καλά, εγώ δεν σκοπεύω να αγοράσω κανένα κομμάτι του αεροδρομίου, αλλά πιστεύω ότι ο καθένας βγάζει ό,τι καλύτερο έχει μέσα του και προοδεύει καλύτερα όταν καλοπερνάει και μπορεί να μοιραστεί με άλλους αυτό που ζει.
Η φτώχεια και η δυσκολία βγάζουνε από τον άνθρωπο ό,τι χειρότερο έχει μέσα του, κι αυτό είναι κακό για τους άλλους. Πάντοτε η σκέψη μου είναι σ΄ αυτό που πρέπει να γίνει. Εδώ στη Ρόδο, δυστυχία, δυσκολίες και ανεργία δεν έπρεπε να υπήρχαν, αλλά ο δρόμος δεν είναι να πας στην πλατεία με μία πλαστική σημαία και να φωνάζεις.
Πρέπει εμείς να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας και το να ανοίξουμε την πύλη της Ρόδου είναι ένα από τα πιο σημαντικά βήματα. Υπάρχουν κι άλλα, αλλά αυτό είναι το πιο σημαντικό. Είναι ο κόσμος εδώ που ορίζει το μέλλον του. Κανένας δεν πονάει τη Ρόδο πιο πολύ από αυτούς που μένουνε εδώ.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
