Συνέντευξη: O πιο παλιός κουρέας της Ρόδου μίλησε στη «Ροδιακή»
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 5189 ΦΟΡΕΣ
Ο Αλέκος Χατζηαλεξίου, ξεδιπλώνει μνήμες από περασμένες εποχές στο Νιοχώρι
Φόρεσε τα καλά του, την κολόνια του, τι κι αν τα χρόνια πέρασαν κι έφτασε τα 94, «είμαι μικρός ακόμα» μου λέει και πιάνει το τραγούδι, ιταλικές καντάδες και λόγια όμορφα και θυμάται τους Εβραίους φίλους του που μέναν στο Νιοχώρι και τους Τούρκους που έφυγαν μετά και πήγαν στα σπίτια της Παλιάς Πόλης.
Αυτοί οι άνθρωποι χαρακτηρίζουν μια ολόκληρη εποχή και μια κοινωνία, τη Ρόδο από το 1930 που κι εκείνος μεγάλωνε και δούλευε σερβιτοράκι στο ξενοδοχείο των Ρόδων και μετά στο μπαρμπέρικο του Νιοχωριού έχοντας λατρεία στην ΑΕΚ μέχρι και σήμερα, δοξάζοντας κάθε λίγο το Θεό για όσα έκανε και όσα είδε. Για τη ζωή συμπέρασμα δεν έβγαλε, από πού ερχόμαστε και που πάμε, στη μοίρα σαν να κατάλαβα πιστεύει και στη ζωή που «μια είναι έτσι μια αλλιώς».
Ανέβηκα τα σκαλοπάτια στο σπίτι του Νιοχωριού, απ΄ όπου δεν είναι εύκολο πια να κατεβαίνει για τη βόλτα του και είδα ένα χαμόγελο πλατύ, ανθρώπου που ζει καλά έχοντας καθαρό μυαλό, κι ας παραπονιέται ότι ξεχνά. Λίγο μετά θυμάται, κι ονόματα, και γεγονότα και τραγούδια…
Μ΄ έστειλε σ΄ εσάς ο Γιώργος Ζαχαριάδης, ήταν διευθυντής στη «Ροδιακή» τα χρόνια που κι εσείς είχατε το κουρείο στο Νιοχώρι!
Είχα φίλους στη «Ροδιακή», παντού είχα. Ήξερα και γλώσσες, κι έτσι πια έρχονταν Έλληνες και Ιταλοί, κι έμαθα και λίγα τούρκικα και εβραίικα. Τα μαθα στη δουλειά, στη γειτονιά. Είχα Εβραίους γείτονες. Ο Έλιος, παιδί ερχόταν στο περιβόλι του πατέρα μου απέναντι από το εκκλησάκι του Ταξιάρχη σήμερα, στην οδό Ηρώων Πολυτεχνείου, εκεί που είναι το περίπτερο. Δίπλα έμενε μια Τούρκα, κι ήταν κι ένας νερόμυλος μέχρι το 1955.
Οι γονείς σας, η οικογένειά σας που βρίσκονταν;
Ο Χριστοφής και η Μαρούλα, από το Παραδείσι. Τα αδέλφια μου θέλαν να ρθουμε κι εμείς στην πόλη. Δούλευε στη ΔΕΗ ο Ηλίας ο μεγάλος και ο δεύτερος ο Αναστάσης στο παγοποιείο στη Νέα Αγορά. Εγώ ερχόμουν από το Παραδείσι με το ποδήλατο, είχα και το ακορντεόν στην πλάτη, έπαιζα ακορντεόν. Με σταματούσαν οι Γερμανοί, μου λέγανε, «παίξε». Τραγουδούσα τραγούδια ιταλικά, (πιάνει το τραγούδι) «θυμάσαι εκείνες τις βραδιές …που σε είχα βασίλισσα»…»!... Στον πόλεμο με πιάσαν οι Γερμανοί, με ξέραν κάθε μέρα που πήγαινα κι ερχόμουν, κι είχα και τ΄ ακορντεόν και μου λέγαν «παίξε μας»… Μετά τ΄ αδέλφια μου που είπαν να μάθω μια τέχνη, να ΄χω μια δουλειά, έμαθα κουρέας.
Πού μάθατε;
Στο Νιοχώρι, πρακτικά. Έρχονταν στο περιβόλι που μέναμε, μου λέγαν «έχω τόσα λεφτά, θα με κουρέψεις;». Ο Τενέντε ο Κολονέλο ο Ιταλός μου λέει μια μέρα «έλα εδώ να κουρεύεις τους αξιωματικούς» στο Καζέρμα Ρεγκίνα Έλενα (Στρατόπεδο που πήρε το όνομά του από το όνομα της βασίλισσας της Ιταλίας) Είχε φύγει ο κουρέας ο Ιταλός κι έτσι τους κούρευα εγώ στην Καζέρμα, στη Σχολή Χωροφυλακής εκεί που είναι σήμερα το Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Τον Τενέντε Κολονέλο «Μιτίνο τον κούρευα στο γραφείο του. «Πήγαινε να φωνάξεις τον κουρέα να μου κόψει τα μαλλιά» έλεγε στο Μαρισάλο Πρέσα, τον ανθυπασπιστή του.
Ήταν γλεντζέδες οι Ιταλοί στρατιώτες, τους άρεσε η καλή ζωή!
Γλεντζέδες, τους άρεσε κι η μουσική, τραγουδούσαν «Le belle signorine»…
Οι Γερμανοί πώς ήταν;
Σκληροί, δεν κούρεψα ποτέ Γερμανό.
Δουλέψατε και στο ξενοδοχείο των «Ρόδων» σερβιτοράκι!
Ερχόταν ο διευθυντής και τον κούρευα. Με είδε ότι είμαι τίμιος και μου είπε «έλα». Εκεί μέσα επίτηδες ρίχνανε λεφτά κάτω για να δούνε αν θα τα πιάσω. Για το καζίνο κατέβαινες τρία τέσσερα σκαλάκια κάτω, πάνω ήταν το εστιατόριο, το μπαρ, τα δωμάτια.
Την πριγκίπισσα του Ιράκ που ερωτεύτηκε τον ροδίτη Τάσο Χαραλάμπη ο οποίος δούλευε στο μπαρ και μετά παντρεύτηκαν, τη θυμάστε; Εκείνα τα χρόνια ήταν στο ξενοδοχείο!
Τη θυμάμαι που έφευγε με το αυτοκίνητο από το ξενοδοχείο και λέγαν «η πριγκίπισσα». Έκανε τις βόλτες της στη θάλασσα εκεί μπροστά, την έβλεπα από μακριά. Οι πλούσιοι πελάτες μου ζητούσαν απεριτίφ, κι εγώ τους έβλεπα πώς φέρονταν. Ο πατέρας μου μου έλεγε «παιδί μου τα λεφτά σου να τα κρύβεις, να κάνεις ρούχα, να κάνεις μπλε, να κάνεις καφέ…»…
Το κουρείο πού το ανοίξατε;
Στην οδό Δηλμπεράκη, μετά τον πόλεμο. Φύγαν οι Ιταλοί, μείναν οι Τούρκοι κάτοικοι. Τους Εβραίους τους είχαν πάρει οι Γερμανοί…. Έμειναν ο Φετίς, ο Μεμετ Αλή, η Νεζαχάτ, ο γαλατάς ο Χουσεΐν που έφερνε κάθε πρωί το γάλα. Έμειναν χρόνια στο Νιοχώρι μετά πήγαν να ζήσουν στην Παλιά Πόλη. Μ΄ αγαπούσαν πολύ κι οι Τούρκοι Άκουγαν στο ραδιάκι τους που το είχαν μπροστά στην πόρτα τους σταθμούς της Άγκυρας (επαναλαμβάνει στα τουρκικά το σήμα του σταθμού»,_, άκουγαν τους αμανέδες… Οι Εβραίοι πριν τους πάρουν μου λέγαν «Αλέκο, έλα ν΄ ανάψεις τη γκαζιέρα…». Από την Παρασκευή που έπεφτε ο ήλιος μέχρι το Σάββατο το βράδυ δεν έκανε ν΄ ανάψουν φωτιά, δεν κάνανε καμιά δουλειά.
Μετά τον πόλεμο το Νιοχώρι θεωρείτο καλή περιοχή, ή είχε υποβαθμιστεί;
Όταν ήταν οι Ιταλοί έδιναν ζωντάνια, αλλά και μετά ήταν το Κολωνάκι της Ρόδου επειδή ήταν κοντά στην αγορά. Τότε έμενε κι ο Σουριάνος ο Εβραίος, ο έμπορος ο ξακουστός.
Το κουρείο πότε το ανοίγατε;
Στις επτάμιση το πρωί, έκλεινε το μεσημέρι άνοιγε πάλι το απόγευμα. Εκεί έρχονταν να μάθουν και τα νέα, πάντα αθλητικά. Στο Νιοχώρι κάναμε τον Αθλητικό Όμιλο Νιοχωρίου, την ομάδα ποδοσφαίρου τον ΑΟΝ, ήμουν ιδρυτής μαζί με το Δόξη Δοξόπουλο, φίλος αδελφικός, συγχωρεμένος, καλό παιδί. Παίζαμε στη λίμνη, το ξενοδοχείο Γκραντ Οτελ ήταν λίμνη, το δενδροφύτευσαν οι Ιταλοί, ύστερα έβαλαν και οι δικοί μας.
Εμαθα ότι ήσασταν ΑΕΚ, μέχρι σήμερα διαβάζετε την εφημερίδα της, κι ότι έρχονταν οι παίκτες της και κουρεύονταν σ΄ εσάς!
Ο Νεστορίδης ο καλύτερος παίκτης, ο Σταματιάδης ερχόταν πολύ συχνά και μ΄ έβρισκε, ο Παπαϊωάννου… Όποτε έχανε η ΑΕΚ αρρώσταινα. Είχα μανία και με το ψάρεμα. Όσο ήταν ο πόλεμος είχε συρματοπλέγματα στις ακτές και νάρκες δεν ψάρευε κανείς. Όταν μετά τον πόλεμο τα βγάλανε όλοι πήγαν στις θάλασσες να ψαρέψουν γιατί είχε πολύ ψάρι και καλό ψάρι, έβγαζα ροφούς, σαργούς… Έκλεινα το μαγαζί το βράδυ και πήγαινα με το καλάμι και με την πετονιά. Μια φορά έριξα το καλάμι στο Ενυδρείο νόμιζα ότι έπιασα μεγάλο ψάρι ήταν μια ξένη που την έπιασα από το μαγιό. Φώναζε η ξένη «Fish, fish…»! Τι βλέπει ο άνθρωπος, τι περνάει…
Πιο πολλές είναι οι χαρές στη ζωή ή οι λύπες;
Άλλοι χαίρονται, άλλοι πεινάνε. Οι γονείς μου ο Χριστοφής και η Μαρούλα ήταν στην εργατιά, είχανε περιβόλι μεγάλο, κουράζονταν είχε ο πατέρας μου καρότσι, τα παιρνε στη Νέα Αγορά στα μανάβικα. Μια χαίρεσαι, μια λυπάσαι, μια έτσι, μια αλλιώς.
Η σύζυγός σας;
Ήταν καλή μητέρα, την έχασα πριν εννιά χρόνια. Όπως έρθει είναι αυτή η ζωή. Άλλοι τα χάνουν όλα, άλλοι κερδίζουν πολλά δίχως να ΄χουν τίποτα. Δόξα τω θεό χαίρομαι που έκαμα καλά παιδιά και εγγόνια και δισέγγονα. Το θάνατο δεν τον εσκέφτομαι αν είναι αυτό που θέλεις να με ρωτήσεις. Επειδή ζω, κι έχω και καλά παιδιά δεν τον εσκέφτομαι. Έχω την κοπέλα με κοιτάζει, ευχαριστώ σε Σοφία…
Ωραία πέρασα μαζί σας σήμερα!
Κι εγώ, ωραία, πάρα πολύ ωραία. Ευχαριστώ πάρα πολύ. Και κόμα μικρός είμαι… (γελάει) Μην το γράψεις…
Έμαθα σηκωθήκατε νωρίς το πρωί σήμερα, ξυριστήκατε αν και είναι Παρασκευή κι όχι Σάββατο που ξυρίζεστε! Πώς ξυρίζεστε μέχρι και σήμερα;
Μόνος μου, με ξυράφι. Δεν τρέμουν τα χέρια μου ευτυχώς. Κάθε Σάββατο ξυρίζομαι, αλλά σήμερα είπα «θα ρθει η δημοσιογράφος, να ξυριστώ…».
Και σας άκουσα και να τραγουδάτε ωραία τα ιταλικά τραγούδια, τραγουδάτε συνέχεια στο σπίτι μου λένε, πείτε μου κι άλλο ένα τραγούδι;
Τραγουδάει: «Πού το βρήκατε παιδιά τέτοιο καναρίνι | δυό κυνηγοί το πιάσανε πάνω στο Ροδίνι | Καναρίνι μου γλυκό, συ μου πήρες το μυαλό | το πρωί που με ξυπνάς όταν γλυκοκελαηδάς | Βρε καναρίνι μην κελαηδήσεις και σε ματιάξουνε και θα μαδήσεις…»…
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
