Η χαρμολύπη των νησιών...

Αυτή η ιστορία επαναλαμβάνεται πολλά χρόνια, απλώς αλλάζουν τα ρούχα, τα παπούτσια και το… ιστορικό πλαίσιο της εποχής. Κάθε άνοιξη, μερικές χιλιάδες άνθρωποι στα εκατοντάδες ελληνικά νησιά άσπριζαν, καθάριζαν, έβαφαν, στόλιζαν, γέμιζαν τις αποθήκες προμήθειες.

Μ’ ένα πινέλο και μπογιά, ζωντάνευαν το καλοκαιρινό μας όνειρο: «Εστιατόριο η Καβουρίνα», «Μπαρ ο Κουρσάρος», «Είδη Λαϊκής Τέχνης το Καρνάγιο», «Προς παραλία Χρυσή Ακτή»…

Στις αρχές του καλοκαιριού, οι άνθρωποι αυτοί, ηλικιωμένοι, νέοι και παιδιά, έβαζαν τα καλά τους, φορούσαν το πιο αληθινό τους χαμόγελο, οπλίζονταν με υπομονή, για να ικανοποιήσουν τις παραξενιές και τις φαντασιώσεις των ανθρώπων των πόλεων, που θα έφταναν με φυλακισμένα σώματα και μυαλά γεμάτα σκοτούρες και εφιάλτες με παράξενα ονόματα, όπως «ΔΝΤ», «ΕΝΦΙΑ», «ανεργία», «άγνωστο μέλλον».

Έτσι, πέρασαν τρεις μήνες με χωριάτικες σαλάτες, καλαμαράκια τηγανητά, ξαπλώστρες πάνω στο κύμα, αναμνηστικά μπιχλιμπιδάκια, καράβια της γραμμής με ονόματα εταιρειών κινητής τηλεφωνίας, Ολυμπιονικών και αγίων.

Πάλι βγήκαν εκατομμύρια φωτογραφίες με τηλέφωνα, iPad, φωτογραφικές μηχανές. Πιάτα με χόρτα, γαλαζοπράσινα νερά, κορμιά με μαγιό, παρέες με λευκά πουκάμισα και μαντήλια στα μαλλιά πέρασαν στη ματαιόδοξη αιωνιότητα των προσωπικών ενθυμημάτων.

Με τη μνήμη τους να μυρίζει αντηλιακό και τα σώματα να έχουν γεύση αλατιού, οι άνθρωποι των πόλεων επιστρέφουν στην καθημερινότητά τους. Σε γραφεία, με το φως να λογοκρίνεται, όπως και η προσωπική αξιοπρέπεια, με παρτενέρ απογοητευμένους, με παιδιά να οργίζονται από την ανικανότητα των μεγάλων, με ηλικιωμένους να φοβούνται τον χρόνο…

Από την άλλη, οι άνθρωποι των νησιών και των παραθαλάσσιων πόλεων κάνουν ταμείο. Συν είκοσι τοις εκατό οι αφίξεις, πάνω δέκα τοις εκατό ο τζίρος, ανεβασμένα δύο τοις εκατό τα κέρδη. Καινούργιοι φίλοι, νέες σχέσεις, μικροί ενθουσιασμοί, μεγάλες απογοητεύσεις. Οι ελπίδες τώρα δεν κολυμπούν στα γαλάζια νερά, μα ανοίχτηκαν στα φουρτουνιασμένα πελάγη.

Η θάλασσα σιγά - σιγά θα μακιγιαριστεί τα χρώματα του φθινοπώρου, θα φορέσει την άγρια μάσκα του χειμώνα. Μια πινελιά με την κρέμα της απομόνωσης στα μάγουλα, μια σκιά εγκατάλειψης κάτω από τα μάτια και το κραγιόν της δύσκολης ζωής δεν θα καταφέρουν να καλύψουν τις ρυτίδες των βουνών, τις πληγές των βράχων, τα ξεθωριασμένα πορτοπαράθυρα, τα δέντρα που θα κουνιούνται παραπονεμένα στο φύσημα του ανέμου.

Όσοι μείνουν εκεί, θα παρηγοριούνται με τη σκέψη ότι ξεκουράζονται, μάζεψαν μερικά χρήματα για την εφορία και τις δύσκολες ώρες και θα περάσουν τους επόμενους μήνες περιμένοντας άδεια πλοία, εφημερίδες που δεν θα φτάνουν, καθηγητές και δασκάλους που θα καθυστερούν να έλθουν για να μάθουν γράμματα στα παιδιά τους, γιατρούς και μηχανήματα για τα αγροτικά ιατρεία, κουτσουρεμένες συντάξεις και παράλογους λογαριασμούς για τα χωράφια που οι χαρτογιακάδες βαφτίζουν οικόπεδα για να φορολογήσουν μέχρι… κεραίας.

Αυτό είναι το ελληνικό καλοκαίρι, μια όμορφη παρένθεση, αυτός είναι ο ελληνικός χειμώνας, μια άσχημη αβεβαιότητα. Και για τους ανθρώπους της στεριάς και για τους ανθρώπους της θάλασσας. Υπομονή μέχρι του χρόνου…

Πηγή: topontiki.gr