Ένας “Σεμνός συγγραφέας”

Η σεμνότητα, είναι ένα από τα ψυχικά χαρίσματα, που όλο και σπανιότερα συναντά κανείς την εποχή που ζούμε. Όμως, οι ‘σεμνοί’ υπάρχουν και προπαντός δημιουργούν, ανάμεσά μας.

Εργάζονται ‘αθόρυβα’, με ήθος, απλότητα, ειλικρίνεια, σαφήνεια, ευγένεια και αμεσότητα. Αυτά είναι και τα χαρακτηριστικά της γραφής του Χριστόφορου Β. Αδαμόπουλου, που ήδη κυκλοφορούν δύο βιβλία του:

«Ευχαριστίες» και «Το δικό μου Μνημόνιο», ενώ στο πιεστήριο βρίσκεται το τρίτο του πνευματικό πόνημα. Κι όμως, ο συγγραφέας, από υπέρμετρη ταπεινοφροσύνη, δεν θέλει να τον αποκαλούν «συγγραφέα», διότι όπως εξομολογείται «γράφει από εσωτερική ανάγκη». Μα ακριβώς αυτό το «κίνητρο», έχουν οι πηγαίοι - οι πραγματικοί συγγραφείς.

Το 2011, εκδόθηκε στην Αθήνα το πρώτο του βιβλίο, «Το δικό μου Μνημόνιο», που το έγραψε, βουτώντας την πένα του μέσα στην καρδιά του. Ξεχειλίζει από αγάπη για την οικογένεια, με πάμπολλες σπάνιες και αδημοσίευτες φωτογραφίες. άγνωστα ιστορικά γεγονότα, που μοναδικό κίνητρο αποτελεί η εσώτερη ανάγκη έκφρασης και ‘μοιράσματος.’.

Γεμάτο ‘αναμνήσεις’ από την προσωπική και την οικογενειακή του ζωή, αλλά άπτεται και των Ιστορικών και κοινωνικών γεγονότων της Ρόδου, εφόσον η πολυαγαπημένη σύντροφος της ζωής του (πολύ περισσότερο από μια απλή σύζυγος) και μητέρα των παιδιών του, ήταν η μοναδική Εύη Κωτιάδη, θυγατέρα του αείμνηστου Στέλιου Κωτιάδη.

Μέσα από αυτό το εξαιρετικό βιωματικό βιβλίο, ανακαλύπτεις άγνωστες ή λιγότερο γνωστές πτυχές της νεότερης και της σύγχρονης ιστορίας του τόπου, δοσμένες με την προσωπική σφραγίδα της αλήθειας που εκφράζεται με αντικειμενικότητα και αμεσότητα, μέσα από το συναίσθημα.

Σπάνιος συνδυασμός γραφής, εντιμότητας και συνέπειας. Ευχάριστο κι ευκολονόητο «Μάθημα Ιστορίας» για τους νεότερους που δεν έζησαν τα γεγονότα που βίωσε ο Συγγραφέας Χριστόφορος Αδαμόπουλος και «αφυπνιστής αναμνήσεων» για όσους έζησαν παρόμοιες καταστάσεις και τις είχαν θεληματικά ή αθέλητα λησμονήσει.

Το 2013, κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του Χριστόφορου Αδαμόπολου, «Ευχαριστίες». Αντί του ‘τυπικού αφιερώματος’, γράφει: «Τα κόκκινα τριαντάφυλλα άρεσαν πολύ στην Εύη και σε εμένα. Κάθε χρόνο γενεθλίων της στις 21 Αυγούστου, της πρόσφερα τριαντάφυλλα όσο και τα χρόνια της. Το 2009 για 22 ημέρες δεν πρόφθασα να της τα χαρίσω.. Μείναμε στα 60…». Γνωρίζει όμως ο Συγγραφέας Χριστόφορος Αδαμόπουλος, πως πρέπει να νιώθουμε τυχεροί όσοι ζήσαμε – όσο ζήσαμε – με αυτόν τον μοναδικό τρόπο με τους συντρόφους της ζωής μας.

Οι μέρες ευτυχίας μετρούν με το αιώνιο και άχρονο ημερολόγιο της Ζωής κι όχι με τα ανθρώπινα μέτρα των πολλών… Ο έγκριτος Καθηγητής του Πάντειου Πανεπιστημίου, Δημήτρης Μπουραντάς στο δεύτερο βιβλίο του, γράφει: «Η ζωή είναι ένα θεατρικό έργο, που παίζεται μόνον μια φορά, χωρίς πρόβα, και χωρίς θεατές…»

Αυτό το «θεατρικό έργο», σε κάποιους ‘πρωταγωνιστές-ηθοποιούς’ δίνει χαρά, σε άλλους λύπη ή απογοήτευση, διότι δεν έπαιξαν το ρόλο τους σωστά. Ακόμα μία ‘λέξη κλειδί’ ‘ηθοποιός’ – που σημαίνει ‘αυτός που ποιεί ήθος’. Και βέβαια υποδυόμαστε όλοι ένα ρόλο, καθώς ‘ντυνόμαστε’ με ρούχα που είναι φθαρτά και πρόσκαιρα, όπως και τα φυσικά μας σώματα.

Όμως, εμείς, οι πρωταγωνιστές ηθο-ποιοι, αλλοίμονο εάν δεν «ποιούμε Ήθος». Ο Χριστόφορος Αδαμόπουλος, με τη σύντροφο της ζωής του, «εποίησαν ήθος» και αυτή είναι σίγουρα, η γήινη αποστολή όλων, που και οι δύο τους εκπλήρωσαν στο ακέραιο.

Δεν μπορώ να μην αναφερθώ τουλάχιστον σε μία ακόμα λεπτομέρεια που έχει τη βαρύτητα του Ήθους και της Ηθικής ακεραιότητας. Είναι η αναφορά του Χριστόφορου Αδαμόπουλου στο χωριό του, στη ζωή στην επαρχεία, στις δυσκολίες και στη σκληρότητα των συνθηκών. Πόσοι σήμερα γύρω μας, έχουν την εντιμότητα, να αποκαλύπτουν τη γενέτειρά τους;

Οι περισσότεροι που ζουν σε μεγάλα αστικά κέντρα και ιδιαίτερα στην Αθήνα, δεν καταδέχονται ν’ αναφέρουν τη γενέτειρά τους, τον τόπο που μεγάλωσαν και αυτοαποκαλούνται «πρωτευουσιάνοι» ή «μεγαλοαστοί», για να μην μιλήσομε και για τους έχοντες εμμονή με το Κολωνάκι.

Είναι πραγματικά οι άνθρωποι ‘χωρίς ρίζες’… Ο Συγγραφέας, μας πηγαίνει πίσω στο χρόνο, μας θυμίζει το χθες, μας δίνει την ευκαιρία ν’ αναπολήσομε, να ‘ζυγίσομε’ τις αναμνήσεις μας. Και όπως έλεγε ο αείμνηστος Καθηγητής μου και Διευθυντής του «Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος-Pierce», Καστελοριζιακής καταγωγής Κωνσταντίνος Φτυαράς, «Ευτυχία, είναι το αντιφέγγισμα των αναμνήσεων» και ο Δημήτρης Μπουραντάς, επεξηγεί: «Ευτυχισμένος είναι αυτός, που αν ξαναζούσε τη ζωή του, δεν θα ήθελε ν’ αλλάξει τίποτε».

Ο Χριστόφορος Αδαμόπουλος, μας δείχνει το δρόμο – ή καλύτερα μας διδάσκει – πως το «ΤΩΡΑ», είναι η συνέχεια του «χθες» και μας συνδέει με την αιωνιότητα. Μας δίνει στα βιβλία του, το «Χθες» με στοργή και αμέριστη αγάπη, μοιράζοντας απλόχερα γνώση, πείρα και θετικά αισθήματα, και προδιαγράφει για τους νεότερους που έχουν την ικανότητα να διαβάζουν ανάμεσα στις γραμμές των βιβλίων του, ένα ισορροπημένο-ευτυχισμένο-αύριο, εάν κι εφόσον ενστερνιστούν τις Ηθικές Αξίες του Συγγραφέα Χριστόφορου Αδαμόπουλου. Με μεγάλο ενδιαφέρον περιμένομε το τρίτο δημιούργημά του.

Μαίρη Παπανδρέου