Λάθος άνθρωποι, λάθος στιγμές

Για να φτιάξει κάποιος έναν καλό μουσακά χρειάζεται τα κατάλληλα υλικά, γνώσεις χρήσης των μαγειρικών σκευών και καθοδήγηση από έναν πιο έμπειρο για να εκτελέσει σωστά τα βήματα στο μαγείρεμα. Κατά τον ίδιο τρόπο μαγειρεύονται η επιτυχία αλλά και η αποτυχία σε όλους τους τομείς της ζωής.

Κι ενώ η συνταγή της επιτυχίας φαίνεται να είναι λίγο πιο περίπλοκη, στο άλλο άκρο η συνταγή της αποτυχίας είναι πάρα πολύ απλή. Δεν χρειάζεται κάποιος να κάνει κάτι περισσότερο από το να τοποθετήσει σε μια θέση ευθύνης το λάθος άτομο. Αν μάλιστα θέλει σίγουρα αποτελέσματα τότε αρκεί να το τοποθετήσει τη λάθος στιγμή, την ώρα δηλαδή εκείνη που λόγω συνθηκών θα χρειαζόταν ο πιο έμπειρος και ο πιο ικανός για τη δουλειά.

Στην Ελλάδα φαίνεται πως είναι ένα είδος φετίχ, ας μου επιτραπεί ο όρος, τις κρίσιμες στιγμές να τοποθετούμε τους λάθος ανθρώπους στις λάθος θέσεις και στο τέλος να αναρωτιόμαστε τι δεν πήγε καλά. Από τον τρόπο που διαλέγουμε μαστόρους στο σπίτι μας μέχρι τον τρόπο που ψηφίζουμε κυβερνήσεις, αυτό το “χούι” δεν μπορούμε να το αποβάλλουμε.

Είμαστε επιρρεπείς στο να διαλέγουμε το φίλο του γνωστού του μπατζανάκη της αδερφής του κουμπάρου μας και όχι απλά εκείνον που έχει τη γνώση και την εμπειρία να μας δώσει την πιο κατάλληλη λύση στο πρόβλημά μας. Και πάντα καταλήγουμε μετά κόπων και βασάνων σ’ έναν ειδικό αλλά το πρόβλημα έχει γίνει πλέον τέτοιο που ενδεχόμενα να μην λύνεται.

Ενώ η κρίση έμοιαζε ως η ιδανική ευκαιρία να εφαρμοστεί μια αξιοκρατία στην κρατική λειτουργία και να επιλεγούν οι καλύτεροι, όπως άλλωστε έγινε στον ιδιωτικό τομέα σε ένα μεγάλο ποσοστό, εντούτοις φαίνεται πως οι διοικούντες μυαλό δε βάζουν και επιμένουν στην “καμαρίλα” και στις υπόγειες διαδρομές με τους εκλεκτούς των πολιτικών γραφείων.

Πάντως το σίγουρο είναι ένα. Ότι τους συμβούλους τους δεν τους επιλέγουν για τις ικανότητές τους. Σε όλη τη δημόσια διοίκηση είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού οι ικανοί που βρέθηκαν στις θέσεις που έπρεπε μόνο λόγω ικανοτήτων. Οι υπόλοιποι είναι “κολλητοί” του εκάστοτε δημάρχου, γενικού γραμματέα, παράγοντα, υπουργού, πρωθυπουργού. Κι όσο πιο κόλακες είναι, τόσο περισσότερη μακροημέρευση έχουν στις περίοπτες καρέκλες τους, ανεξάρτητα από τους επικεφαλής.

Είναι δεδομένο ότι οι ασκούντες διοίκηση είναι και αυτοί ανθρώπινα όντα, με τα πάθη και τις ανασφάλειές τους. Μέχρι ένα βαθμό συγχωρείται ακόμα και η ροπή στην κολακεία. Από ένα σημείο όμως και πέρα η εμμονή στο να ακούνε μόνο κολακείες και να θεωρούν εχθρούς όλους όσους έχουν το θάρρος και την παρρησία να εκθέσουν τα γεγονότα στις σωστές τους διαστάσεις, γίνεται επικίνδυνη τόσο για τους ίδιους όσο και για ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Και δυστυχώς οι συνέπειες από τις λάθος αποφάσεις τους για το σύνολο είναι πιο οδυνηρές απ’ ότι για τους ίδιους που αφού εκθρονιστούν, αναρωτιούνται μέσα στην κατάθλιψή τους τι έκαναν λάθος και αναθεματίζουν την αχαριστία του λαού.

Τραγικότερο όλων για αυτούς είναι πως τα άτομα που συνήθως τους οδηγούν στην καταστροφή ή στην αποκαθήλωση, είναι εκείνα που τα επέλεξαν από το στενό τους περιβάλλον, γνωρίζοντας ενδεχομένως τις περιορισμένες ικανότητές τους, προκειμένου να υπάρχει σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Είναι λίγοι εκείνοι που διδάσκονται από την ιστορία. Οι περισσότεροι προτιμούν να μάθουν από την εμπειρία τους. Να τους υπενθυμίσω μόνο ότι το “κι εσύ τέκνον Βρούτε” ενδέχεται να υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα...

Γράφει ο Θάνος Ζέλκας