«Μαθαίνουμε φάλτσα από φάλτσες δασκάλες και όλοι γκαρίζουμε δυνατά!»
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 1319 ΦΟΡΕΣ
Ρόζη Μαστροσάββα
Η Μαστροσάββα γεννήθηκε στη Ρόδο. Σπούδασε πιάνο, μονωδία και ανώτερα θεωρητικά στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών, παρακολούθησε μαθήματα διεύθυνσης χορωδίας με τους Αντώνη Κοντογεωργίου και Μίλτο Λογιάδη και αποφοίτησε με άριστα στη διεύθυνση χορωδίας από την Ανώτατη Mουσική Aκαδημία του Μονάχου.
Διηύθυνε πολλές χορωδίες στη Γερμανία και την Ελλάδα - ανάμεσά τους η παιδική χορωδία του Τρίτου Προγράμματος της ΕΡΑ και η παιδική χορωδία μουσικών συνόλων του Δήμου Αθηναίων - πριν ιδρύσει τη «Rosarte» το 2008. Επίσης, διδάσκει χορωδία στο Μουσικό Σχολείο Αλίμου.
Στην Ολυμπιάδα Χορωδίας οι χορωδοί «φτύνουν αίμα», όπως οι αθλητές σε ολυμπιακό επίπεδο;
Οι πρόβες μας είναι εντατικές και πολύωρες. Τα τραγούδια είναι απαιτητικά, με αυστηρά κριτήρια βαθμολόγησης: η χορωδία πρέπει να είναι καλοκουρδισμένη, με ωραίο ήχο, να υπηρετεί με πιστότητα τον συνθέτη και το λόγο και να δίνει μια συνολικά ωραία και ομοιογενή εντύπωση.
Δεν είναι λίγο ντεμοντέ η χορωδία για τα σημερινά παιδιά;
Είναι πολύ δύσκολο, ειδικά για τα αγόρια, να πάνε σε μια χορωδία. Αλλά έχω παρατηρήσει ότι πολύ σπάνια τα παιδιά θα πουν «μπούχτισα». Τις περισσότερες φορές οι γονείς είναι αυτοί που κουράζονται να τα πηγαινοφέρνουν στις πρόβες.
Εχει αλλάξει η νοοτροπία των γονέων τα τελευταία χρόνια;
Υπάρχει μεγαλύτερη πίεση και στους γονείς και στα παιδιά λόγω της οικονομικής κατάστασης. Γι’ αυτό χαίρομαι όταν έρχονται στην πρόβα και μου λένε ότι νιώθουν καλύτερα. Το τραγούδι είναι ανάταση.
Νιώθουμε «ανάταση» όταν τραγουδάμε ακόμη και... στο μπάνιο μας;
Το να τραγουδάμε στο μπάνιο μας είναι μια έκφραση. Αλλά όταν θέλουμε κάτι καλύτερο για τον εαυτό μας, προσπαθούμε περισσότερο. Το πιο σημαντικό είναι ότι τα παιδιά αποκτούν ένα κριτήριο και τους αρέσει καθετί ποιοτικό. Υπάρχουν στιγμές που μου λένε: «Δεν αντέχουμε άλλο σύγχρονο ρεπερτόριο, θέλουμε να τραγουδήσουμε Μπαχ»!
Ακόμη και ένα παράφωνο παιδί μπορεί να μάθει να τραγουδάει;
Βελτιώνεται πάρα πολύ με προσωπική δουλειά. Προσκυνώ τα παιδιά που με τη θέλησή τους κάνουν φοβερά άλματα.
Είναι λοιπόν θέμα εκπαίδευσης;
Αν τα παιδιά τύγχαναν μιας εκπαίδευσης από το νηπιαγωγείο με επίκεντρο τη φωνητική τους καλλιέργεια -όπως γίνεται στην Αυστρία με το σύστημα Ορφ ή στην Ουγγαρία με το σύστημα Κόνταλυ-, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Αλλά δεν υπάρχει μέριμνα για την παιδεία. Στις γιορτές μαθαίνουμε φάλτσα από φάλτσες δασκάλες και όλοι γκαρίζουμε δυνατά!
Στην Ελλάδα διδάσκει μουσική ο κάθε πικραμένος;
Είμαστε πάρα πολύ πίσω σε σχέση με άλλες χώρες. Δεν νοείται στα Τίρανα, δίπλα μας, να έχουν Ακαδημία μουσικής και εμείς να μην έχουμε!
Γιατί να δώσουμε προτεραιότητα στη μουσική και όχι, για παράδειγμα, στον αθλητισμό;
Εγώ θα τα έβαζα και τα δύο παράλληλα, όπως έκαναν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Το ομαδικό τραγούδι είναι απίστευτα σπουδαίο ως έκφραση ψυχής, διότι καλλιεργεί το «εμείς» και όχι το «εγώ». Γι’ αυτό και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί έστειλαν όλα τα παιδιά σε χορωδίες. Η μουσική παιδεία μάς μαλακώνει και μας βελτιώνει ως προσωπικότητες.
Σήμερα τα Ελληνάκια μαθαίνουν μουσική;
Οχι βέβαια. Συνέχεια μειώνονται οι ώρες της μουσικής στην εκπαίδευση. Στο γυμνάσιο και στο λύκειο το μάθημα είναι μονόωρο.
Μία ώρα καζούρας;
Ρωτήστε μας τι τραβάμε για να πείσουμε τα παιδιά ότι αυτή η μία ώρα είναι κυρίως μάθημα που θα τα βοηθήσει να εξελιχθούν, αλλά και ώρα χαράς και δημιουργίας.
Στα μουσικά σχολεία, όπως του Αλίμου, όπου διδάσκετε, είναι καλύτερα τα πράγματα;
Βρίσκομαι σε ένα σχολείο με πολύ δημιουργικά παιδιά. Τους δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουν πολλά όργανα, να μπουν σε μουσικά γκρουπ, να συμμετέχουν σε χορωδίες και να ακούσουν διαφορετικά είδη μουσικής. Παρ’ όλα αυτά οι μαθητές της Γ΄ Λυκείου είναι σαν μαραμένοι. Το σύστημα τους απομυζά όλη τους την ενεργητικότητα.
Οργανα και αίθουσες έχετε;
Είμαστε από τους τυχερούς, που έχουν όργανα. Αλλά παίρνουμε κάθε χρόνο μόνο 72 παιδιά από τα 400 που κάνουν αίτηση, διότι δεν έχουμε αίθουσες. Αναγκαζόμαστε να απορρίψουμε πολύ καλούς μαθητές!
Γιατί γίνατε μαέστρος;
Από μικρή στη Ρόδο λάτρευα το τραγούδι και τη μουσική. Επειδή τα πράγματα ήταν δύσκολα οικονομικά για την οικογένειά μου, ξεκίνησα ακούγοντας το γειτονάκι μου μεσοτοιχία που έκανε μάθημα ακορντεόν. Ηξερα τι ώρες ερχόταν ο δάσκαλός του και ακουμπούσα το αριστερό μου αυτί στον τοίχο για να συνοδεύσω με τη μελόντικα. Ε, και όταν στα 12 πήγα στη χορωδία του δήμου, κόλλησα.
Γιατί δεν επιδιώξατε καριέρα σολίστ;
Δεν είχα ποτέ αυτή την ψυχολογία. Ημουν πάντα της ομάδας.
Το μεγαλύτερο εμπόδιο που αντιμετωπίσατε στο δρόμο προς την Ολυμπιάδα;
Δυστυχώς η «Rosarte» είναι μια ανεξάρτητη χορωδία που μια ζωή αντιμετωπίζει πρόβλημα στέγης. Κι ενώ οι πρόβες μας πραγματοποιούνταν στο Ωδείο Αθηνών, τον τελευταίο μήνα έπρεπε να γίνουν αλλού λόγω των εξετάσεων.
Το λέτε με πικρία;
Ναι. Δεν το κρύβω. Από τότε που άλλαξε η διοίκηση, τα πράγματα δυσκόλεψαν. Ευτυχώς, μας έδωσε χώρο η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στο Μέγαρο Μουσικής και στην τελική ευθεία μάς βοήθησε και η ΝΕΡΙΤ, παραχωρώντας μας στούντιο. Τώρα πρέπει να ψάξω για άλλο χώρο.
Δηλαδή, για να επιβιώσετε, πρέπει να ελίσσεστε με δημόσιες σχέσεις και να παρακαλάτε;
Οπωσδήποτε χρειάζονται δημόσιες σχέσεις. Αλλά χρειάζεται και πάρα πολύ σκληρή δουλειά.
Πώς καλύψατε τα έξοδα της Ολυμπιάδας;
Εχασα τον ύπνο μου. Το κόστος για κάθε παιδί ανήλθε στα 850 ευρώ -είμαστε 65 μαζί με τους συνοδούς- και μέχρι τελευταία στιγμή δεν ξέραμε εάν θα τα καταφέρουμε. Ευτυχώς βρήκαμε βοήθεια από φίλους και σπόνσορες.
Εχετε στη χορωδία σας κάποια παιδιά που ξεχωρίζουν;
Δεν επιτρέπω εύκολα να μπει σόλο στην ομάδα, διότι πιστεύω ότι μαζί με το σόλο θα μπει και το σαράκι του ανταγωνισμού.
Οπότε οι μαθητές σας δεν συμμετέχουν σε τηλεοπτικά σόου;
Παιδαγωγικά, είμαι εντελώς αντίθετη σε όλο αυτό. Οι φωνές πρέπει να καλλιεργούνται, όχι να καβαλάμε καλάμια.
Τα δικά σας παιδιά τραγουδούν στη χορωδία σας;
Ο γιος μου πηγαίνει στη χορωδία μιας συνεργάτιδάς μου. Η κόρη μου είναι πολύ μικρή.
Φλερτ δημιουργούνται ανάμεσα στα παιδιά της χορωδίας σας;
Αρκετά. Γάμο δεν είχαμε ακόμη...
Γιατί «Rosarte»;
Το πρότεινε ένας μαθητής μου το 2008. Εγώ δεν ήθελα, για να μη θεωρηθεί ότι είμαι «ψώνιο» και βάζω το όνομά μου.
Συνέντευξη στην Κατερίνα Μπακογιάννη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
