Ροδίνι και η χρυσή εποχή, τη δεκαετία του 1950, με Μαρούδα, Μακούλη και Νάνα Μούσχουρη

Τα Πευκάκια τόπος ημερήσιων εκδρομών

Ροδίνι. Φωτό Μαγγαφά του 1950. Νούφαρα, δροσερά, ζωηρόχρωμα, δροσοστάλαχτα, ολάνοιχτα, υπέροχα, πολύχρωμα, θαυμάσια, ναι μαγικά, σπάνια· με νερά φυσικά, αθάνατα, πραγματικά χάρμα ιδέσται…

Όχι στάσιμα, γιατί λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο πάνω υπήρχε η πηγή και ο δρομίσκος ο χοχλακένιος που ένωνε τα Πευκάκια-τόπος ημερήσιων εκδρομών των μαθητών των σχολείων Δημοτικών, και Γυμνασίων Αρρένων και Θηλέων-με τις αλάνες, τους δύο λοφίσκους και τα μνημεία των Πτολεμαίων.

Τα νούφαρα επαναλαμβάνονταν, ως εικόνα, βέβαια, μέχρι να φτάσουμε στην καρδιά του πάρκου όπου οι βαρκούλες, οι πάπιες, το παλαιό Υδραγωγείο και οι οφιοειδείς δρόμοι που όλοι οδηγούσαν στο κτίσμα της εισόδου με τη λιμνούλα, όπου κάθε βράδυ οι Ροδίτες και οι Ροδίτισσες, πάντα en grande toilette, λικνίζονταν και συναγωνίζονταν σε ρυθμούς του βαλς και του ταγκό και ό,τι μοντέρνου χορού υπήρχε, πάνω στην πίστα που… χόρευε κι αυτή στους ρυθμούς του νερού, ανάλογα με τα ζευγάρια που βρίσκονταν πάνω, τη στιγμή εκείνη.

Πάντα με τις νότες ορχήστρας-ό,τι καλύτερο υπήρχε στην Αθήνα-και τις μελωδικές φωνές του Τώνη Μαρούδα, Τζίμη Μακούλη, Νάνα Μούσχουρη και τόσων άλλων εκλεκτών καλλιτεχνών. Δεν έλειπε και η ταχυδακτυλουργία με τον Χαμαράτο!.. Μοναδικός ανταγωνιστής του παραδείσιου αυτού χώρου, το πάρκο του ξενοδοχείου «Θέρμαι»…

Τα πρωινά Κυριακές και Σκόλες, οι νοικοκυραίοι με τις συζύγους και τα παιδιά έκαναν τον περίπατό τους στα στενά δρομάκια του Ροδινιού. Πουθενά σκουπίδι. Αν υπήρχε, έστω και κάτι, αμέσως γινόταν θέμα από τις ειδικές στήλες του Ακάκιου και των Παραγράφων στις τοπικές εφημερίδες. Είπαμε δεκαετία του…1950!..

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΑΛΑΧΟΥΡΗΣ