«Η Ρόδος είναι μαγικός τόπος, όπου κοιτάξεις, υπάρχει έμπνευση»
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 2138 ΦΟΡΕΣ
Η συνέντευξη στη Ροδιακή του σκηνοθέτη Γιώργου Ηλιόπουλου
Ένα έργο που παίζεται με επιτυχία στην Ελλάδα και που «ταξίδεψε» στο εξωτερικό έχοντας μάλιστα βραβευθεί. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο καθώς ο δημιουργός του ένας άνθρωπος προσιτός ευπροσήγορος αλλά και με τεράστιο ταλέντο και γνώσεις έχει να δείξει μεγάλη και ουσιαστική δραστηριότητα στα θεατρικά πράγματα.
Μάλιστα ο ίδιος βρέθηκε στη Ρόδο και σκηνοθέτησε για την Πράξις το έργο, συνεχίζοντας τη συνεργασία του μαζί της που ξεκίνησε πριν από 13 χρόνια…
Ο Γιώργος Ηλιόπουλος μίλησε στη «Ροδιακή» για το έργο, για τη θεατρική ομάδα και την αναγκαιότητα να στηριχτεί η προσπάθεια που κάνει, αλλά και για το νησί μας, ομολογώντας ότι… νοιώθει Ροδίτης!
Κε Ηλιόπουλε το τελευταίο διάστημα βρίσκεστε στη Ρόδο. Αφήσατε για λίγο καιρό την Αθήνα και αναλάβατε να σκηνοθετήσετε για τη θεατρική ομάδα ΠΡΑΞΙΣ ένα δικό σας έργο το «bedtime stories». Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία με την ομάδα;
Η σχέση μου με την ΠΡΑΞΙΣ μετράει πολλά χρόνια ! Ξεκίνησε το 2001. Μόλις είχα τελειώσει τη σχολή και είχε ανεβεί το πρώτο μου έργο –το Desperados – όταν μου ζήτησαν να το ανεβάσουν στη Ρόδο μια ομάδα που λέγεται ΠΡΑΞΙΣ… Αυτή ήταν η αρχή. Αργότερα ανέβασαν άλλο ένα έργο μου – “Το τέλος του Καλοκαιριού”. Και φέτος τριτώνει το κακό ανεβάζοντας το “Bedtime stories”! Σέβομαι βαθειά την προσπάθεια που κάνουν τα παιδία αυτά τα 20 χρόνια που υπάρχει η ΠΡΑΞΙΣ. Το να κάνεις Τέχνη – και μάλιστα σε τόσο υψηλό επίπεδο – σ’ αυτές τις τόσο δύσκολες μέρες που ζούμε είναι το λιγότερο, συγκινητικό! Είναι ολοκληρωμένοι καλλιτέχνες που αγαπούν την Τέχνη τους και φροντίζουν να δώσουν το καλύτερο αποτέλεσμα στο κοινό! Φαντάζεστε πόσο μεγάλη ήταν η χαρά μου που συνέπεσαν οι χρόνοι μας και μου έκαναν την τιμή να επιμεληθώ τη φετινή τους παράσταση.
Το έργο που κάνει πρεμιέρα την Πέμπτη στη Ρόδο έχει χαρακτηριστεί ως σκληρό, προκλητικό ακόμα και κυνικό. Για ποιο λόγο;
Φαντάζομαι επειδή μιλά για ένα θέμα, που ενώ νομίζουμε πως έχουν ειπωθεί όλα, παραμένει ταμπού: το σεξ. Όμως αυτό είναι απλά η επιφάνεια ! Στην ουσία το έργο μιλά για την ανθρώπινη ανάγκη να γίνουμε αποδεκτοί γι’ αυτό που είμαστε. Για την απελπιστική επιθυμία να ανήκουμε κάπου – την εκκωφαντική κραυγή του καθενός να αγαπηθεί. Όλα αυτά ακούγονται τόσο κλισέ, θα νόμιζε κανείς πως στις μέρες που καταφέραμε να προσεδαφιστούμε σε κομήτη όλα αυτά τα θέματα θα είχαν λυθεί – έχουν όμως; Είναι σοκαριστικό το πόσο μικρά βήματα έχουμε κάνει όσον αφορά την επίλυση των βασικών μας αναγκών!
Αν δεν κάνω λάθος στα αξιοσημείωτα της παράστασης είναι και η μουσική που έγραψε ο Μάνος Σάββενας, ένας ντόπιος μουσικός ο οποίος μάλλον σας έχει εντυπωσιάσει με τη δουλειά του…
Πραγματικά ο Ροδίτης μουσικός Μάνος Σάββενας παίζει σημαντικό ρόλο στην παράσταση. Έγραψε μία εξαιρετική μουσική που θα συνοδεύει τα παιδιά από σκηνής σε κάθε παράσταση. Και η συνάντησή μου μαζί του ήταν πραγματικά μία ευχάριστη έκπληξη. Κι αυτό γιατί θα πρέπει να σημειώσουμε ότι είναι δύσκολο να γράψεις μουσική για το θέατρο, και ο Μάνος ξεπέρασε κάθε προσδοκία.
Το έργο έχει «ανέβει» στο Λονδίνο, έχει συμμετάσχει σε φεστιβάλ και παίζεται τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα. Πού οφείλεται αυτή η επιτυχία;
Η αλήθεια είναι πως το έργο έχει μια μεγάλη διαδρομή τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα. Νομίζω πως ο λόγος που το κοινό το έχει αγκαλιάσει είναι η ειλικρίνεια και η τόλμη του. Είναι διασκεδαστικό σε πρώτο επίπεδο αλλά είναι στο χέρι του θεατή να ακολουθήσει τα μονοπάτια που φωτίζει. Είναι ταυτόχρονα αστείο και συγκινητικό. Νομίζω, είναι όπως η ζωή.
Είναι ώριμο το κοινό της Ρόδου, το κοινό της περιφέρειας να… δει ένα τέτοιο έργο;
Για εμένα η συγγραφή- όπως άλλωστε και η υποκριτική είναι πάνω από όλα ασκήσεις θάρρους. Καλός συγγραφέας, καλός ηθοποιός είναι αυτός που δεν δειλιάζει, που δεν τον φοβίζουν τα ευρήματα της ερευνάς του αλλά το αντίθετο: τον ατσαλώνουν και τον σπρώχνουν μπροστά. Έτσι μια καλή, θαρραλέα παράσταση ανεβάζει το κοινό σε ένα άλλο επίπεδο κατανόησης, σε μια συγκλονιστική συναισθηματική εμπειρία και πάνω από όλα στην αίσθηση πληρότητας και κατανόησης της ανθρώπινης λειτουργίας. Αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου.
Ο καλλιτέχνης καλείται να βρει, να αντιμετωπίσει και να πει την αλήθεια και ο θεατής με την σειρά του να την ακούσει! Δεν υπάρχει τίποτα πιο σκοτεινό από την υποκρισία και από τη σεμνοτυφία. Και αυτό το αναγνωρίζει το κοινό όχι μόνο της Ρόδου αλλά όλου του κόσμου. Πόσο μάλλον σε αυτό το νησί που κάθε χρόνο με την έλευση των χιλιάδων τουριστών γίνεται ένα χωνευτήρι διαφορετικών απόψεων και συμπεριφορών! Ο φόβος μου ήταν μήπως έχω μείνει πίσω σε σχέση με το κοινό της Ρόδου !!!!
Η ΠΡΑΞΙΣ έχει τα τελευταία χρόνια μία συνεχή παρουσία στα πολιτιστικά πράγματα της περιοχής μας. Πώς αξιολογείτε εσείς την προσπάθεια και το έργο της;
Είναι σημαντικό να ενισχύονται οι δυναμεις του τόπου. Θεωρώ πως αυτό πρέπει να είναι η νούμερο 1 προτεραιότητα κάθε δημοτικής αρχής: να δίνει βήμα, να παρέχει υποστήριξη, να δημιουργεί ευκαιρίες, να συμβάλει στον εντοπισμό, στην ανάπτυξη και ενδυνάμωση των ντόπιων «φωνών»! Είναι εξοργιστικό σήμερα που οι αποστάσεις έχουν εκμηδενιστεί, στην εποχή του ιντερνέτ και των social media οι άνθρωποι εκτός Μητρόπολης να νοιώθουν απομονωμένοι. Να χάνονται καλλιτέχνες απλά επειδή τους ρούφηξε η αδιαφορία των διοικούντων.
Εδώ έρχεται η ΠΡΑΞΙΣ να πάρει θέση. Με τις υψηλού επίπεδου παραστάσεις αλλά και με τις υπόλοιπες δραστηριότητες υπερασπίζεται τα όνειρα των ντόπιων καλλιτεχνών – λέγοντας καλλιτέχνη εννοώ το άτομο που νοιώθει την ανάγκη να εκφράσει και να μοιραστεί συναισθήματα, ευαισθησίες και προβληματισμούς.
Δεν με αφορούν οι ψεύτες που η μόνη σχέση που έχουν με την Τέχνη είναι η δήλωση στην ταυτότητα τους. Τα παιδιά αυτά δουλεύουν καθημερινά- και πολλοί μάλιστα σε σκληρές δουλειές – και χαρίζουν τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο τους να κάνουν θέατρο, χωρίς εκτάσεις!
Μαζί με τον δάσκαλο και σκηνοθέτη τους Κώστα Κατσουλάκη είναι πιστοί στο όνειρο και τις αξίες τους. Με συγκινούν σε απίστευτο βαθμό! Τους σέβομαι και τους εκτιμώ βαθειά. Είναι καλύτεροι ηθοποιοί από μένα! Δεν είναι απλά συνεργάτες μου είναι οικογένειά μου. Αυτό δεν το λέω έτσι για να το πω. Στους δυο μήνες που δουλεύουμε με βοήθησαν να επαναπροσδιορίσω πολλές από τις σταθερές μου που είχαν ταραχτεί από την «φθορά» της δουλείας. Με γύρισαν στα αθώα χρόνια μου… Τότε που όλα ήταν όμορφα και πιθανά.
Είστε σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ηθοποιός. Προτιμάτε να γράφετε, να σκηνοθετείτε, να παίζετε ή να τα συνδυάζετε όλα;
Είμαι ένας ηθοποιός που γράφει για ηθοποιούς και βοηθά ηθοποιούς να λένε ιστορίες !
Θα μπορούσατε να δουλέψετε στην επαρχία και συγκεκριμένα στη Ρόδο, την οποία από ότι διαπιστώσαμε από τη συζήτηση μαζί σας την αγαπάτε ιδιαίτερα;
Θα μπορούσα να δουλέψω οπού νοιώθω ελεύθερος να εκφραστώ, οπού νοιώθω πως η φωνή μου μπορεί να ακουστεί και οπού υπάρχουν αυτιά που θέλουν να την ακούσουν. Τώρα για τη Ρόδο τι να πω… Νοιώθω Ροδίτης. Ο τόπος είναι μαγικός – οπού και αν κοιτάξεις υπάρχει έμπνευση !
Ετοιμάζετε κάποια νέα δουλειά;
Ετοιμάζω την ταινία του έργου μου “Τα Μυστικά της αποτυχίας μου”. Τελείωσα το νέο μου θεατρικό έργο και ξεκινώ ένα σεμινάριο το Δεκέμβριο στην Αθήνα.
Bedtime stories
Σκηνοθεσία: Γιώργος Ηλιόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Βιργινία Κυπριώτη
Σύνθεση τραγουδιών και εκτέλεση: Μάνος Σάββενας
Διδασκαλία τραγουδιών: Ράνια Διζικιρίκη
Φυσαρμόνικα: Παναγιώτης Ξανθόπουλος
Σκηνικό: Ανδρομάχη Μπατζούκη
Παίζουν οι: Γιάννης Αποκούραστος, Ρούλα Βασιλοπούλου, Θεόφιλος Ζωίδης, Νίκος Καρόζας, Χρυσούλα Κόζα, Βιργινία Κυπριώτη, Ελένη Μικρομανώλη, Ανδρομάχη Μπατζούκη, Ανάληψη Νεκταρία Νομικού, Βάσω Ντελάκη, Γεωργία Παντελή – Μπραικίδη, Γιάννης Παπαγεωργίου, Καθολική Περνάρη, Γιάννης Παστρικός, Κατερίνα Τουβρά, Χρυσούλα Τσιμέτα, Κώστας Χαρτοφύλλης.
Παραστάσεις 20-26 Νοεμβρίου 2014, Ώρα: 21:15
Γενική είσοδος: 12 €, φοιτητικό-ανέργων: 9 €, προπώληση 10 €
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΡΟΔΟΥ
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
