Οι «μικροί» λογοτέχνες μας αποτυπώνουν τις σκέψεις τους

Οι μαθητές του 5ου Γυμνασίου Ρόδου αρθρογραφούν

Από μικρός μου άρεσαν πάρα πολύ τα σκυλιά. Είχα ακούσει και είχα διαβάσει απίστευτες ιστορίες για την φιλία που μπορεί να αναπτυχθεί ανάμεσα σε έναν άνθρωπο και σε ένα σκυλί και ανυπομονούσα να ζήσω κι εγώ μια ανάλογη εμπειρία.

Έτσι άρχισα να ζαλίζω τους γονείς μου, για να πραγματοποιήσουν την επιθυμία μου. Τελικά, μετά από πολύ επιμονή, υπομονή και ατελείωτη μουρμούρα απέκτησα τον πιο πιστό μου φίλο, τον Λούκη!

Από την πρώτη ημέρα που συναντηθήκαμε γίναμε αχώριστοι φίλοι. Μέχρι που ο κολλητός μου στο σχολείο, ο Κώστας άρχισε να ζηλεύει. Περνούσα ώρες ατελείωτες με τον Λούκη. Βόλτες στα πάρκα, κυνηγητό στην παραλία, σκυταλοδρομία σαν να ήταν κανονικός άνθρωπος. Δεν έκανα χωρίς αυτόν, αλλά κι αυτός χωρίς εμένα. Κάθε φορά που γυρνούσα από το σχολείο, με το που άκουγε τα βήματά μου, έτρεχε κατά πάνω μου και γάβγιζε κουνώντας χαρούμενα την ουρά του. Ο φίλος μου ο Κώστας μου έλεγε συχνά: «Αναρωτιέμαι τι θα κάνεις, αν πάθει κάτι ο Λούκη»

Βέβαια, κι εγώ δεν μπορούσα τότε να φανταστώ τι θα έκανα, αν πάθαινε κάτι ο τετράποδος φίλος μου. Μια μέρα λοιπόν, καθώς τον είχα βγάλει βόλτα στην γειτονιά έτυχε να περνάει από δίπλα μας ένα πιο μεγαλόσωμο και πιο επιθετικό σκυλί από το δικό μου.

ΟΛούκη, καθώς το άλλο σκυλί τού γρύλιζε, άρχισε να φοβάται και προσπάθησε να τρέξει. Παρά την προσπάθειά μου να τον κρατήσω μου ξέφυγε απ' τα χέρια κι έφυγε τόσο μακριά που πολύ γρήγορα χάθηκε απ' τα μάτια μου! Έτρεχα πίσω του κι άρχισα να τον φωνάζω, αλλά μάταια! Ξαφνικά, ακούστηκε ένα δυνατό φρενάρισμα αυτοκινήτου! Ήταν ένας ήχος που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου.

Ούτε που κατάλαβα πως βρέθηκα μετά από λίγα δευτερόλεπτα κοντά στο σημείο εκείνο, όπου μερικοί άνθρωποι είχαν μαζευτεί και κοίταζαν κάτι που ήταν πεσμένο στον δρόμο. Η αγωνία μου μήπως αντικρίσω αυτό που φοβόμουν με έκανε να διστάσω για μια στιγμή. Ωστόσο, άρχισα σιγά-σιγά να πλησιάζω το σκοτωμένο ζώο μέχρι που… κατάλαβα πως επρόκειτο για τον Λούκη.

Αυτό ήταν! Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα για μένα όλες οι μέρες ήταν ίδιες και θλιβερές. Ο κολλητός μου φίλος με παρακινούσε να πηγαίνουμε για βόλτες, αλλά εγώ γυρνώντας σπίτι ένιωθα πάντα ότι κάτι μου έλειπε. Μια μέρα ενώ περίμενα τον Κώστα άκουσα απ' το δωμάτιό μου κάτι χαρούμενα γαβγίσματα και τον φίλο μου να φωνάζει δυνατά το όνομα του Λούκη! Έτρεξα και είδα ένα σκυλί που έμοιαζε πάρα πολύ στον παλιό μου φίλο να με πλησιάζει κουνώντας χαρούμενα την ουρά του.

Ο Κώστας μου είχε κάνει αυτό το δώρο, για να με δει ξανά χαρούμενο. Και βέβαια εγώ ήμουν διπλά χαρούμενος, γιατί ένιωσα πως είχα αποκτήσει στη ζωή μου όχι έναν… αλλά δύο πιστούς φίλους που εξακολουθούν να μου χαρίζουν πολύτιμες εμπειρίες και συγκινήσεις και να μου διδάσκουν συνέχεια πόσο πολύτιμο αγαθό για τη ζωή του ανθρώπου είναι η φιλία!

Και για να μην ξεχάσω, ο φιλόλογός μας κάποτε μας είχε αναφέρει ότι η λέξη φιλία στα αρχαία ελληνικά σημαίνει αγάπη. Φιλία, λοιπόν, είναι αγάπη, πολύ μεγάλη αγάπη, τόση που χωράει τον Κώστα, το Λούκη τζούνιορ, αλλά και πολλούς άλλους ακόμη…


Ασκητής Σωτήρης
Γ’ Τάξη
5ο Γυμνάσιο Ρόδου