Επικήδειος στο Νίκο Αγαπητό

Γράφει ο Νίκος Γεωργαράς

Η Βυζαντινή λαϊκή παράδοση σε μια παραλλαγή του θανάτου του θρυλικού της ήρωα του Διγενή Ακρίτα τον θέλει να κονταροχτυπιέται με το Χάρο στα Μαρμαρένια Αλώνια κι’ η φύση όλη αναστατώνεται. Όμως όλοι ξέρουμε ότι την τελευταία κονταριά την κτυπά πάντα ο Χάρος, γιατί αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπου.

Έτσι και τον αγαπημένο μας Νίκο Αγαπητό την Παρασκευή 7 του Νοέμβρη λίγο μετά το μεσημέρι τον Νίκησε ο Χάρος.

Περισσότερα από είκοσι χρόνια ακατάπαυστα και καθημερινά ο Νίκος αγωνιζόταν με πείσμα κι’ επιμονή δύσκολες κι’ ανήλεες αρρώστιες. Μόνο η αγάπη του και η ακαταμέριστη φροντίδα του να εκπληρώσει το καθήκον του προς την οικογένειά του τον κράτησαν ζωηρό και δυνατό τόσο καιρό κι’ απτόητο στην κάθε κονταριά της κάθε αρρώστιας.

Αισθανόταν, πρώτα και πάνω απ’ όλα την αγάπη και την αφοσίωση της συζύγου του Γεωργίας και την αμείωτη αγάπη των παιδιών του, Δέσποινας, Κυριάκου και Αγάπης. Έπρεπε να ζήσει τις Χαρές και την αποκατάστασή τους και ν’ αγκαλιάσει τα εγγόνια του. Να τους χαρίσει την αγάπη του και την αβρότητα που τόσο πολύ του περίσσευε.

Αλλά και η πιο ευρύτερη οικογένειά του τον αγαπούσε και τον εκτιμούσε κι’ ο Νίκος τους ανταπόδινε την ίδια αγάπη και εκτίμηση που του έδειχναν.

Στον ευρύτερο κύκλο των φίλων και των γνωστών του έχαιρε πάντα του σεβασμού και της εκτίμησης όλων διότι ο ίδιος εκτιμούσε κι’ ενδιαφερόταν για όλους. Ανταποκρινόταν πάντα πρόθυμα και ολόψυχα στου καθενός την ανάγκη και τη δυσκολία στο μέγεθος του δυνατού. Δεν χρειάζεται απόδειξη γι’ αυτό. Μόνη της η παρουσία σας εδώ σήμερα το διαπιστώνει.

Ο Νίκος Αγαπητός γεννήθηκε το 1938 στο Παραδείσι, -τότε Βιλλανόβα-, της Ρόδου. Γεννήθηκε ορφανός διότι λίγους μήνες πριν γεννηθεί ο πατέρας του σκοτώθηκε σ’ ένα ατύχημα της δουλειάς του. Η μητέρα του, Δέσποινα, η κυρά Δέσποινα για τους περισσότερους από μας, αφοσιώθηκε αποκλειστικά και μόνο στο παιδί της. Κατάφερε να επιβιώσουν, μητέρα και παιδί στα δύσκολα χρόνια του πολέμου.

Με όλη της τη μητρική στοργή, με μεγάλες δυσκολίες, κατάφεραν με στερήσεις κι’ ελλείψεις να αποφοιτήσει από την Εμπορική Σχολή Ρόδου τα αμέσως μεταπολεμικά χρόνια όταν η Μέση Εκπαίδευση δεν ήτο δωρεάν αλλά προνόμιο των πλουσίων και της Αστικής Τάξης.

Κυνηγημένοι, μητέρα και γιός, από την φτώχεια και την κακομοιριά της τότε Ελλάδας, όπως οι περισσότεροι από μας, πήραν το δρόμο της ξενιτειάς. Ζήτησαν να δημιουργήσουν δικό τους χώρο κάπου μακριά όπως όλοι μας. Ο Καναδάς πρόσφερε τις καλύτερες ελπίδες κι’ έτσι ζήτησαν την τύχη τους εδώ στο Μόντρεαλ, μαζί με χιλιάδες άλλους Έλληνες και περισσότερους ακόμη μετανάστες απ’ όλο τον κόσμο.

Ένας τόπος κρύος αλλά φιλόξενος, προοδευτικός και πρόσφορος, πρόσφερε ότι ζητούσαν. Χώρο για ανάπτυξη, ευκαιρία για πρόοδο, κι’ ανθρωπισμό. Με την συμπαράσταση της μητέρας του κατόρθωσε βήμα με βήμα να δημιουργήσει το δικό του χώρο, το δικό του νοικοκυριό, να βρει το νόημα της ζωής και την αποστολή του σ’ αυτήν.

Παρά τα πρώτα δύσκολα χρόνια του μετανάστη, κάτι που γνωρίσαμε όλοι όσοι ήρθαμε πρώτοι, χωρίς οικονομική ευκαιρία ή άλλη άνεση, οι περισσότεροι με δανεικά εισιτήρια που ξεχρεώναμε σιγά σιγά, δεν αμέλησε τις κοινωνικές του υποχρεώσεις ούτε το καθήκον του προς τη ιδιαίτερη πατρίδα του τα Δωδεκάνησα.

Είναι ένας από τους τρεις πρώτους ιδρυτές του Δωδεκανησιακού Συλλόγου Καναδά «ο Κολοσσός». Υπηρέτησε πολλά χρόνια το Σύλλογο όχι μόνο σαν απλό μέλος ή αξιωματούχος του αλλά ήτο στα πρώτα δύσκολα χρόνια η καρδιά του Συλλόγου που του έδινε ενέργεια και ύπαρξη μαζί με αλλά καλά και άξια μέλη. Διατηρούσε τη Γραμματεία και την ταμειακή τάξη ανεξάρτητα με το ποιος ήτο ο κατά καιρό ταμίας, διότι ήτο ο μόνος που γνώριζε λογιστικά και είχε το ταλέντο της άμεμπτης οργάνωσης.

Έμεινε ως το τέλος ένα πιστό και ενεργητικό μέλος, ένας υπερήφανος και ακλόνητος υποστηρικτής του Συλλόγου. Κάτι που όλα τα μέλη του Συλλόγου του αναγνωρίζουν.
Εκπληρώνοντας τον πιο βασικό όρο της ζωής παντρεύτηκε την Γεωργία Μπολανάκη και διεύρυνε ακόμη περισσότερο το χώρο του.

Απόκτησαν μια όμορφη, ξεχωριστή και διαλεκτή οικογένεια με τρία παιδιά: τη Δέσποινα, τον Κυριάκο και την Αγάπη. Με μεγάλη στοργή και περισσή φροντίδα τα μεγάλωσαν μέσα σε Ελληνικό περιβάλλον και τα νάματα της Ελληνορθόδοξης Πίστης. Τα γαλούχησαν και τα μόρφωσαν με πανεπιστημιακές σπουδές ώστε να γίνουν άξια και ικανά μέλη της παροικίας και διαλεχτοί πολίτες του Καναδά.

Με τη σειρά τους και τα τρία παιδιά τους παντρεύτηκαν και δημιούργησαν τις δικές τους οικογένειες και νοικοκυριά. Ο παππούς και η γιαγιά απόκτησαν έξι εγγόνια, όλα χαριτωμένα και όμορφα που μεγαλώνουν με τη στοργή και την αγάπη τους.

Τώρα ο κύκλος της ζωής του Νίκου Αγαπητού ολοκληρώθηκε σωστά, αγαπητά και τίμια. Μας αφήνει όλους λυπημένους που φεύγει γιατί πραγματικά θα μας λείψει η καλή παρέα του, η αγνή φιλία του και η άδολη συντροφιά του.

Στην οικογένεια του αφήνει ένα κενό που θα γεμίζει πάντα η στοργική αγάπη του.
Σε μας τους φίλους του μένει μια παντοτινή ανάμνηση, μια παρουσία αξέχαστη.
Στο Σύλλογο θα μένει πάντα ένα παράδειγμά αφοσίωσης και δραστηριότητας.

Στους γνωστούς είναι ένα παράδειγμα καλού, ωφέλιμου και ενεργητικού μέλους της κοινωνίας.
Τελειώνοντας να εκφράσομε τα πιο βαθιά μας συναισθήματα και τα πιο εγκάρδια συλλυπητήρια μας στην οικογένεια του, και στο Νίκο όλοι μαζί να πούμε:

«Αγαπημένε μας Νίκο Αγαπητέ, μένεις πάντα μαζί μας».
Νίκος Γεωργαράς
Μοντρεάλ 10 Νοεμβρίου, 2014.
Στο δρόμο της ζωής.
Στο δρόμο της ζωής,
ξεφύγαμε από το χωριό
να πάμε για την πόλη την πιο κοντινή
κι’ έπειτα την άλλη και την άλλη,
και την άλλη την πιο μεγάλη, την πιο πλούσια,
στη πιο μακρινή· να κτίσουμε παλάτια!
Σαν άρχοντες να ζήσουμε!
Κι’ ο χρόνος μας φόρτωνε στη πλάτη όσα έφερνε,
δίχως να μας ρωτά.

Και τώρα τα στοιβάξαμε πολλά,
τα χρόνια και την πείρα τους με λιγοστές χαρές
κι’ απανωτές φουρτούνες μαζωμένες,
Μόνο να μας λυγίσουν, να μας πνίξουν.
Κι’ όσο αντέχουμε το ίδιο το παιχνίδι
στου χρόνου τα κατάστιχα γραμμένα
τα βήματα μας μένουν,
γιατί αλλιώς δεν γίνεται,
ούτε στιγμή περνά αδειανή.
Μέχρι που θά ’ρθει να μας βρει
γαλήνη ατέλειωτη, παντοτινή.