Γιατί ο θυμός νίκησε τον φόβο

Toυ Ηλία Καραβόλια

Η αλήθεια είναι ότι η νίκη του ΣυΡιζΑ είναι ιστορικό γεγονός.Είτε με την αυτοδυναμία είτε χωρίς αυτή, το 36,5% δεν είναι μικρό πράγμα για ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς που βρισκότανε στο 4 % πριν 5 χρόνια. Με αρχηγό έναν 40άρη, που πάει κόντρα στην ισχυρή γερμανική εμμονή για λιτότητα.

Και φυσικά ξέρει και ο ίδιος ότι έχουμε σχετικά λίγο χρόνο. Διότι προφανώς ξέρει οτι μπορεί μεν οι τράπεζες να πήραν πριν τις εκλογές έκτακτη ρευστότητα 10 δις για δυο εβδομάδες (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μετά θα καταρρεύσουν) όμως η κυβέρνησή του θα αναγκαστεί να μπεί στην προληπτική γραμμή στήριξης και στο πρόγραμμα Ντράγκι, αφού πρώτα περάσει την τελευταία αξιολόγηση που εκκρεμεί από την τρόικα.

Το ερώτημα είναι ποιά αξιολόγηση θα δεχθεί ο Αλέξης Τσίπρας, απο την στιγμή που δεν θα αναγνωρίσει την τρόικα! Κάτι που ανακοίνωσε και ο πιθανός κυβερνητικός εταίρος, Πάνος Καμμένος. Ας ελπίσουμε οτι άμεσα αμφότεροι θα προσαρμοστούν στην πραγματικότητα, όσο και αν τους κοστίσει πολιτικά. Εκτός και αν "αλλάξει" η πραγματικότητα !

Πάντως οι κάλπες έδειξαν ότι ο θυμός των περισσότερων ήταν πολύ μεγάλος μετά απο 5 χρόνια γεμάτα θυσίες, φόρους, περικοπές μισθών και συντάξεων, ανεργία, απόγνωση, απαξίωση περιουσίας και μόχθου. Αυτά ακριβώς νίκησαν τον φόβο για το άγνωστο και το ρίσκο της αλλαγής. Η χώρα παγιδεύτηκε στην καθίζηση αξιών, εισοδημάτων, μεγεθών. Κάηκε πλούτος, κάηκε φιλότιμο και μεράκι.

Τα δημοσιονομικά μεγέθη σταθεροποιήθηκαν αλλά η αγορά διαλύθηκε, το εμπόριο νέκρωσε, οι επενδύσεις πάγωσαν. Ο φόβος για το αύριο είναι αλήθεια ότι ήταν διάχυτος και ορατός. Η ΝΔ τόνιζε την πολυγλωσσία και τις ασάφειες από τα στελέχη του ΣυΡιζα, και τους καταλόγιζε υψηλές προσδοκίες ,παροχολογία και κούφιες υποσχέσεις. Η συντηρητική Ελλάδα αναρωτιόταν αν θα τα καταφέρει ο νεαρός αριστερός απέναντι στο ισχυρό Βερολίνο.

Υπήρχε η αίσθηση ότι το καράβι θέλει στην τρικυμία έμπειρο καπετάνιο και πλήρωμα. Αλλά φαίνεται ότι τα βράχια, δεν τρομάζουν τους περισσότερους. Πέρα από αριθμούς, στρατηγικές, ιδεολογίες και σχέδια, η χώρα χρειάζεται κατ’ αρχήν κυβέρνηση που να εκπροσωπεί όσο περισσότερους Έλληνες γίνεται.

Γιατί, για να καθήσουμε με πιθανότητες επιτυχίας στο τραπέζι με τους δανειστές μας, πρέπει να είμαστε "πολλοί". Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Και οι πολλοί σε αυτόν τον τόπο, φάνηκε καθαρά ότι είναι οι θυμωμένοι. Αυτοί που υπέφεραν, που θυσίασαν πολλά, που γονάτισαν χωρίς αντίκρισμα.Και όσο και αν φοβόντουσαν τα χειρότερα, η οργή τους ήταν τόσο ισχυρή που σκέπασε τους φόβους τους. Ξέρουμε φυσικά ότι η οργισμένη ψήφος κρύβει κινδύνους. Και ξέρουμε οτι ο φόβος για αυτούς τους κινδύνους μπορεί να αποδειχθεί αληθινός. Αλλά ξέρουμε επίσης οτι χωρίς ρίσκο, η χώρα δεν αλλάζει. Η υπομονή και ο "ορθολογισμός" της λιτότητας, εξαντλήθηκαν.

Ναι,μπορεί και να υπάρχουν χειρότερα για το μέλλον μας.Το παρόν όμως είναι δυσφορικό, μίζερο, απεχθές και αποδείχθηκε ότι δεν το αντέχει η πλειοψηφία των Ελλήνων. Όχι η πλειοψηφία αυτών που "έχουν", αλλά αυτών που "δεν έχουν". Και κυρίως αυτών που είχαν και έχασαν. Και αυτοί είναιτελικά οι περισσότεροι.

Είναι οι θυμωμένοι.Και δεξιοί, και αριστεροί.Είναι αυτοί που όσο και αν τους τρομάξεις, δεν πτοούνται. Γιατί πολύ απλά, μάτωσαν. Και ελπίζουν πλέον να σταματήσει αυτή η αιμορραγία. Καλή επιτυχία στον Αλέξη Τσίπρα και τους συνεργάτες του. Είναι αναγκασμένος να πετύχει και οφείλουμε να ελπίζουμε όλοι σ’ αυτό...