Οι μαθητές του 5ου Γυμνασίου Ρόδου αρθρογραφούν

Οι «μικροί» λογοτέχνες μας αποτυπώνουν τις σκέψεις τους

Με δύο μικρές ιστορίες, γεμάτες από χρώμα αποτυπώνουν σήμερα τις σκέψεις τους οι μαθητές του 5ου Γυμνασίου της Ρόδου.

Συμπαραστάτες σε αυτή την προσπάθεια των παιδιών, βρίσκονται οι καθηγητές Τσιόγκας Γρηγόρης και Καλαούζη Ντίνα τους οποίους για μια ακόμα φορά ευχαριστούμε θερμά.

“O swagger”
Στις μέρες μας όλοι θα έχουμε δει αυτόν τον ναρκισσάρα έφηβο που οι αλυσίδες που φοράει είναι πιο βαριές και από τον ίδιο. Όταν στον δρόμο του θα βρεθεί καθρέπτης θα τον χρησιμοποιήσει οπωσδήποτε! Ακόμα και αν δεν τον βρει, μια βιτρίνα, ένα παράθυρο ή ακόμα και το παρμπρίζ του σταματημένου αυτοκινήτου, καθώς περνά τον δρόμο, θα αναπληρώσουν την θέση του καθρέπτη.

Πρέπει οπωσδήποτε να διαπιστώνει διαρκώς πόσο ο Θεός τον έπλασε μοναδικό! Το κινητό του τηλέφωνο, πάντα τελευταίο μοντέλο! Έχει τρελαθεί ο τύπος να αποθηκεύει φωτογραφίες του. Αν είχε μιλιά το κινητό του ένα πράγμα θα έλεγε: «ΣΤΑΜΑΤΑ! ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΙΑ ΑΠ΄ ΕΞΩ ΤΗ ΜΑΠΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ DUCK FACE KΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΠΑΠΙΑ !».

Αχ! Και αυτά τα γυαλιά έχουν ξεχάσει το χρώμα του ήλιου! Σε αντίθεση με τα μαύρα γυαλιά, οι μπλούζες τους είναι οι πιο αστραφτερές της αγοράς! Κυριολεκτικά σε τυφλώνουν όταν βρεθείς απέναντι τους!

Να μην πω κι άλλα και θεωρηθώ κακόγλωσση! Αλλά και με όσα τους περιέγραψα φοβάμαι πως θα με κυνηγήσουν με τις χρυσές τους αλυσίδες, και άντε να ιδρώνουν και να χαλάει και το ινδιάνικο τσουλούφι τους, οπότε αντίο…!
ΕΦΗΒΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
‘Αχ, τι ωραία που είναι η ζωή! λέει ο Γιάννης, πλάθοντας με την φαντασία του την Κωνσταντίνα που τον κοίταξε μια φορά στην Φυσική. Κρίμα πέρασε η ώρα… φροντιστήριο Αγγλικών και μετά τα μαθήματα δεν θα του αφήσουν χρόνο για την κρυφή του αγάπη!

Την προηγούμενη βραδιά ο Γιάννης στον ύπνο του είδε ένα τέλειο όνειρο. Είδε την Κωνσταντίνα να του πιάνει το χέρι και να του χαμογελά. Και επειδή, βέβαια, πιστεύει ότι τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα, στολίστηκε, έβαλε το ωραίο του άρωμα και χτενίζοντας τα μαλλιά του στον καθρέπτη ξεκινά τον δρόμο προς το σχολείο.

Μπροστά από το προαύλιο περιμένει να την δει. Να τη βγήκε! Χαμογελά! Σηκώνει το χέρι της. Πόσο όμορφη είναι Θεέ μου! Με χαιρετά! Τρέχει προς το μέρος μου! Θα λιποθυμήσω! Τι; Δεν με παίρνει αγκαλιά; Συνεχίζει να τρέχει! Γυρνά το κεφάλι του και βλέπει την Κωνσταντίνα να έχει γίνει ένα χαρούμενο ζευγάρι …Μόνο που δεν είναι αυτός στην αγκαλιά της .

Πλημμύρισε από απελπισία και έφυγε χωρίς να πει λέξη. Όμως, μετά, συνειδητοποίησε κάτι. Ήταν πολύ μικρός ακόμα για σχέση με κορίτσια και μέχρι να μεγαλώσει θα αγαπήσει πολλές φορές ακόμα!

Παρεμπιπτόντως, το κορίτσι στο προτελευταίο θρανίο τον κοιτά και δεν είναι και άσχημη! Ποιος ξέρει…μπορεί να γίνει ο επόμενος έρωτας του. Μέχρι τότε, όμως,…διάβασμα και φροντιστήριο! Αχ!Βαχ!