Δαυίδ και Γολιάθ

Γράφει ο Κώστας Λαμπριανός

Η ιστορία του Δαυίδ, του νεαρού βοσκού που σκότωσε τον γίγαντα πολεμιστή των Φιλισταίων Γολιάθ, με μόνο όπλο την σφεντόνα του, συγκινεί πάντοτε τους αγωνιστές, τους αδύναμους και τους καταπιεσμένους όπου γης.

Εμβληματική φυσιογνωμία της νεώτερης ιστορίας της Ελλάδας ο Μανώλης Γλέζος, με τους αγώνες του στην Εθνική Αντίσταση, και μετέπειτα με τους ασυμβίβαστους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες μιας ολάκερης ζωής, ήταν πολύ φυσικό να εκφράσει την πικρία, την απογοήτευση, με τα όσα είπε, αμέσως μετά τη συμφωνία των Βρυξελλών, πιστεύοντας ίσως ότι ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να είναι ένας νέος Δαυίδ.
Κατανοώ τη στάση του μεγάλου αυτού πατριώτη, στάση ζωής, που την καθόρισαν η συνέπεια και η ανιδιοτελής αγάπη για τον άνθρωπο.

Η αλήθεια, ωστόσο, είναι διαφορετική.
Η νέα κυβέρνηση πέτυχε στις Βρυξέλλες έναν έντιμο συμβιβασμό με τους εταίρους, μια βαθιά ανάσα για την καθημαγμένη Ελλάδα.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είπε “Όχι” στο “Nein” της Μέρκελ και του Σόιμπλε, όπως θα ήθελε ο άλλος μεγάλος αγωνιστής Μίκης Θεοδωράκης – και ορθώς έπραξε κατά την ταπεινή μου γνώμη.
Τον Απρίλη του 1941 η μικρή Ελλαδίτσα με την ηρωική αντίστασή της στο Ρούπελ, σταμάτησε την πανίσχυρη πολεμική μηχανή του Χίτλερ για είκοσι ολόκληρες ημέρες αλλάζοντας την τύχη του πολέμου καθυστερώντας την εισβολή των Γερμανών στη Ρωσία.

Στις Βρυξέλλες ο πρωθυπουργός της Ελλάδας είχε να αντιμετωπίσει τον οικονομικό πόλεμο όχι μόνον της ηγεμονεύουσας Γερμανίας, αλλά και των άλλων υποτακτικών χωρών της Ευρωζώνης.
Έναν πόλεμο, πιο βρώμικο, πιο ύπουλο και καταστροφικό.
Για μια δίκαιη, αντικειμενική κρίση των χειρισμών της ελληνικής κυβέρνησης στις Βρυξέλλες είναι αναγκαίο, θαρρώ, να δοθούν, από τους επικριτές, κάποιες απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα.
Τι θα γινόταν λ.χ. αν ο Τσίπρας επέλεγε τον δρόμο της μετωπικής ρήξης με την Μέρκελ και αν η τελευταία, με το δεξί της χέρι Σόιμπλε, δεν μπλόφαρε και όντως έκλεινε τους κρουνούς χρηματοδότησης της χώρας;

Ήταν έτοιμη η λεηλατημένη Ελλάδα, με τα 3,5 εκατομμύρια των πληβείων της, με το 1,5 εκατομμύριο των ανέργων, χωρίς ένα ευρώ στον πίθο των Δαναΐδων, χωρίς παραγωγικούς τομείς, και μ’ ένα κράτος στον πάτο της σήψης και της διαφθοράς, να επιστρέψει στη δραχμή αν ο Έλληνας πρωθυπουργός, στο όνομα μιας άκαμπτης αριστερής πολιτικής και μιας πατριωτικής έξαρσης, επέλεγε τον δρόμο της μετωπικής σύγκρουσης;
Ίσως θα μπορούσε ο Αλέξης Τσίπρας να στείλει στον αγύριστο τους αδυσώπητους εταίρους της λιτότητας, αν ήταν πρωθυπουργός το 2010.

Τότε που η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα στοίχιζε στις τράπεζες της Γερμανίας μόνον περισσότερα από 200 δισ. ευρώ και θα προκαλούσε επικίνδυνες αναταράξεις στην παγκόσμια οικονομία.
Ίσως και το 2012, αν δεν κέρδιζε τις εκλογές η πειθήνια, υποτακτική συγκυβέρνηση των Σαμαρά και Βενιζέλου.
Σήμερα όμως; Σήμερα το κόστος για τους Ευρωπαίους εταίρους θα ήταν ελάχιστο, και συνεπώς δεν υπήρχε τόπος εκβιασμού από την ελληνική κυβέρνηση.

Ο Αλέξης Τσίπρας, ως οπαδός του ρεαλισμού εκτίμησε σωστά ότι δεν είχε στην ουσία κανένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια του, παρά μόνον την εθνική αξιοπρέπεια ενός λαού που έχει προσφέρει πάρα πολλά στην ανθρωπότητα, την έντονη ανθρωπινή κρίση και τη συμπαράσταση όλων εκείνων των πολιτών της Ευρώπης που υποφέρουν, επίσης, από την πολιτική λιτότητας που έχει επιβάλει η ηγέτιδα δύναμη Γερμανία.
Ο Αλέξης Τσίπρας στις Βρυξέλλες βάδισε σε τεντωμένο σχοινί, αλλά δεν το έκοψε ακολουθώντας στρατηγική ευελιξίας, με αξιοπρεπή συμβιβασμό.
Έδωσε ανάσα στον λαό και αναθέρμανε τις ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο.
Μα πάνω απ’ όλα περιφρούρησε την εθνική ανεξαρτησία και ακεραιότητα της χώρας.

Γιατί μια χώρα καχεκτική, με μιαν άθλια οικονομική ελίτ που την απομυζά, μέχρι το μεδούλι, επί δεκαετίες και απέναντι της τα τάγματα των ξυπόλυτων, αποκομμένη από την Ευρώπη, τον κορμό της, χωρίς συμμάχους – ανάδελφον έθνος, όπως έλεγε ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης – γίνεται ευάλωτη, εύκολη λεία στους εχθρούς της.
Και ο εξ Ανατολών κίνδυνος καραδοκεί… ας μην το ξεχνάμε.
Ταυτόχρονα έσωσε και τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, μια μετωπική ρήξη με τους εταίρους και έξοδος από την Ευρώπη, θα δικαίωνε αυτομάτως τον Σαμαρά και όλους εκείνους που υποστηρίζουν τα περί “μικρής παρένθεσης” αυτής της κυβέρνησης.
Και πιο πέρα ακόμα, ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του έδωσαν πνοή στα σοσιαλιστικά και αριστερά κινήματα της Ευρώπης, τους αυριανούς συμμάχους της Ελλάδας.

Όλα αυτά δεν πρέπει να διαφεύγουν της προσοχής της λεγόμενης “αριστερής πλατφόρμας” στους κόλπους του κόμματος και της κυβέρνησης, η οποία με την κριτική της έχει ανοίξει επικίνδυνο κύκλο εσωστρέφειας, κλονίζοντας την εμπιστοσύνη των πολιτών, που στηρίζουν ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης, τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης.
Τα δύσκολα είναι μπροστά. Μπορεί κυβέρνηση και λαός να πήραν μια ανάσα αλλά ο μεγάλος, πραγματικός, πόλεμος πρέπει να δοθεί “εντός των τειχών” με την παράταξη της διαπλοκής, της διαφθοράς και την παλινόρθωση του αμαρτωλού κράτους.
Αλλά θα τα ξαναπούμε…