Χριστίνα Χρουνεφελτ: Μια Ροδίτισσα από την Ολλανδία

Γράφει ο
Κώστας Σαρρής
εστιάτορας


Θα ήταν Μάης του 1995 όταν ήλθε μαζί με τον άνδρα της στο μαγαζί μου κι έκατσε να γευματίσει σε ένα δυάρι τραπέζι. Ηταν η εποχη που μη θέλοντας να επιτρέψω στον τουρισμό να αλλάξει τον καθαρά ελληνικό χαρακτήρα του μεζεδοπωλείου που ονειρευόμουν απέτρεπα τους τουρίστες από τα καθίσματά μου. Τους είπε ψυχρά αλλά ευγενικά ο σερβιτόρος ότι δεν σερβίραμε φαγητό παρά μόνον μεζέδες και μόνον σε Ελληνες αλλά εκείνοι επέμειναν σε τέτοιο σημείο που μ’ ανάγκασαν να βγω από την κουζίνα μου για να τους διώξω αυτοπροσώπως.

Φανταστείτε την έκπληξη μου όταν μου είπαν στ’ Αγγλικά ότι ήταν πιο Ροδίτες από εμένα! Τους ρώτησα ειρωνικά για να τους πουλήσω εξυπνάδα πού έμεναν! - Στην οδό Αγίου Γεωργίου μου απάντησαν! Α!! Εδώ σας έχω... σκέφθηκα. Είναι η γειτονιά που γεννήθηκα, μεγάλωσα, παντρεύτηκα και γέννησα τα δύο από τα τρία παιδιά μου! Ξέρω τους πάντες και τα πάντα! Και σίγουρα ο Αη Γιώργης δεν διαθέτει άλλο ξενοδοχείο από το “Εσαΐας” στου Βαγγέλη τάδε, μου είπαν! Πώς λένε την γυναίκα του ρε φίλε; Δέσπω, μου απαντά, κι έχει δύο κόρες...!! Κεραυνοβολήθηκα μπορώ να πω ευχάριστα γιατί ο διάλογος που είχαμε μεταξύ μας είχε σπάσει τον πάγο της πρώτης επαφής και γνωριμίας και μάλλον το ύφος τς συζήτησης γινόταν σε τύπο αστεϊσμού. Οχι μόνο τους δέχθηκα αλλά έφτιαξα εγώ ο ίδιος χωρίς να μου παραγγείλουν αυτοί τίποτα ένα σωρό μεζέδες απ’ αυτούς που εγώ έκρινα σαν τους καλύτερους και τους σερβίρισα ο ίδιος. Παράγγειλαν τον λογαριασμό κι επέμειναν να πληρώσουν όταν εγώ αρνήθηκα να τους πάρω χρήματα. Ξαναβγήκα τότε πάλι απ’ την κουζίνα μου με το μαχαίρι στο χέρι και καρφώνοντας το στο τραπέζι τους λέω σε “δήθεν” έντονο ύφος... Τι θέλετε ρε! Δεν θέλω λεφτά! Γελάσαμε από καρδιάς, σηκώθηκαν κι αγκαλιαστήκαμε. Εφυγαν και σε μισή ώρα νάτοι πάλι. Γύρισαν πίσω κρατώντας ένα κουτί μέσου μεγέθους. Ανοιξε το μου λένε! Ξέροντας πια ότι επρόκειτο γαι τρελό Ολλανδό φοβήθηκα για φάρσα και του λέω... Τι λες ρε!!! Κι αν πεταχτεί καμιά μπουνιά και μου ‘ρθει στη μούρη! Αφού είδε κι απόειδε το άνοιξε ο ίδιος. Ηταν ένα δώρο για μένα που το αγόρασαν από ένα μαγαζί φίλων τους Ροδίων που πουλούσαν σουβερνίρς. Είχαν πολλούς φίλους στην Ρόδο. Πολλούς και πολύ καλούς φίλους, τους είχαν εποκτήσει μέσα στα πολλά χρόνια που έρχονταν στη Ρόδο. Τον Γιώργο και τη Νίνα, το Νίκο και τη Μαρία κι ακόμα ένα σωρό Ροδίων ήταν ήδη οι κολλητοί φίλοι τους. Αλλωστε δεν έμεναν πια σε ξενοδοχείο. Ερχονταν για πολύ καιρό και γι’ αυτό είχαν ενοικιάσει διαμέρισμα. Κάνονταν να μένουν έξι μήνες στην Ολλανδία στην Χάγη κι έξι μήνες στην άλλη τους πατρίδα, τη Ρόδο. Δεθήκαμε πολύ. Αδελφός μου ο Ανδρέας όπως λέγεται ο Ολλανδός κι αδελφή μου η Χριστίνα που ήταν το όνομα της Ολλανδέζας. Τα παιδιά τους παιδιά μας και τα δικά μας δικά τους παιδιά. Δεν ξεκίνησε από τότε η σαιζόν αν δεν έρχονταν αυτοί. Και ποτέ δεν σήμαινε η αρχή του χειμώνα αν δεν έφευγαν δίνοντας μας τις υποσχέσεις των τηλεφωνικών επαφών από τον καιρό που ήταν μακρυά μας και το νέο ραντεβού με την Ρόδο το επόμενο καλοκαίρι. Νοίκιασαν πριν μερικά χρόνια μια μονοκατοικία στις Φάνες κι αγόρασαν ένα αυτοκίνητο από πολύ φίλο τους αντιπρόσωπο και έμπορο αυτοκινήτων. Για να ευκολύνουν την ζωή τους και να συμπληρώσουν την ευτυχία που ήταν πρόδηλη στα μάτια όποιου τους συναντούσε. Ώσπου σε κάποια από τις παραμονές της στην Ρόδο μας ανεκοίνωσαν ότι η Χριστίνα είχε προσβληθεί από την μοντέρνα ασθένεια που ευτελίζει το ανθρώπινο μυαλό. Επασχε ήδη από Αλτσχάιμερ. Είχε αλλάξει πια ο χαρακτήρας της συνεχώς βασανιζόμενης από την ασθένεια γυναίκας! Δεν χρειάσθηκε παρά λίγο χρονικό διάστημα για να ευτελισθεί ο έξυπνος, κινητικός, αποφασιστικός και γεμάτος χιούμορ χαρακτήρας της και να μετατραπεί σ’ ένα περίεργο μείγμα μαλθακού, πειθήνιου οργάνου που δεν έκανε κάποιες φορές τίποτε χωρίς εντολή ή κάποιες άλλες δεν ήξερε ούτε καν τι έπρεπε να κάνει έστω κι αν έπαιρνε την σχετική εντολή. Στην τελευταία της επίσκεψη στη Ρόδο μαζί, ο Ανδρέας έπρεπε να λέει στην Χριστίνα συνέχεια τι έπρεπε να κάνει, κάτσε, σήκω, φάε, πιες κ.λπ. Δεν μπόρεσε να την ξαναφέρει στη Ρόδο, την έβαλε σ’ ένα νοσοκομείο Αλτσχάιμερ στη Χάγη όταν ο ίδιος με τις σχετικές οδηγίες ήταν ο νοσοκόμος της από τα ξημερώματα πριν ξυπνήσει εκείνη μέχρι πολύ αργά την νύχτα όταν τον έπαιρνε ο ύπνος. Μαθαίναμε συνεχώς τα νέα τους και κύρια την πορεία της ασθένειας της τηλεφωνικά και πάντα πολύ αργά τη νύχτα όποτε ο Ανδρέας γύριζε στο σπίτι. Σε κάποια απ’ αυτές τις τηλεφωνικές επαφές ακούσαμε το θλιβερό μαντάτο από την κλαμένη φωνή του Ανδρέα, η Χριστίνα δεν υπήρχε πια. Είχε νικηθεί κατά κράτος από την Αλτσχάιμερ. Δεν άντεξε να δεχθεί άλλο τις υπηρεσίες του αγαπημένου της Ανδρέα. Δεν άντεξε να έλθη ξανά στην αγαπημένη της Ρόδο και στους κολλητούς φίλους της. Αυτούς όλους εμάς που μείναμε με τις αναμνήσεις από τη ζωή της κοντά μας. Να! Εδώ καθόταν, αυτό έτρωγε, αυτό έπινε, έτσι περπατούσε εκεί πήγαινε. Μην φανταστείτε ότι μας είχε ξεχάσει ή μας ξέχασε εκεί όπου είναι τώρα. Τον περαμένο μήνα ήλθε μόνος ο Ανδρέας για να παρευρεθεί στον γάμο της κόρης μου που την θεωρούσε και δική του κόρη. Ξενοίκιασε την μονοκατοικία των Φανών γιατί εκεί μέσα ζούσε πάντα γι’ αυτόν σαν φάντασμα η Χριστίνα. Και στην Χάγη άλλωστε πούλησε το σπίτι που έζησε όλα τα χρόνια του μαζί της και ενοικίασε άλλο σ’ έναν γείτονα. Το σοκ όμως που μου επιφύλασσε ο φίλος μου ο Ολλανδός ήταν τεράστιο. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι η Χριστίνα πολύ πριν προσβληθεί από την ασθένεια τού είχε ζητήσει να φέρει την στάχτη της όταν θα περθάνει (αν πέθαινε πριν απ’ αυτόν) στην Ρόδο και να την σκορπίσει εδώ. Στον τόπο που θεωρούσε δικό της. Στην δεύτερη πατρίδα της. Το ίδιο της είχε ζητήσει κι αυτός. Δεν ξέρω ποιος απ’ τους δύο είναι ο τυχερός. Η Χριστίνα πάνω εκεί ή ο Ανδρέας κάτω στη γη μαζί μας. Κι αυτό γιατί ποτέ δεν έκανε ο ένας χωρίς τον άλλο. Ο Ανδρέας που ήταν πριν από μέρες μαζί μας στη Ρόδο έβλεπε παντού τη Χριστίνα. Ατυχος που ζει χωρίς αυτήν! Τυχερός που απλά ζει! Δύσκολη ερώτηση! Ανύπαρκτη απάντηση! Η Ρόδος κι οι φίλοι τους έχουν και καρδιά και μυαλό. Κι άσχετα αν βλέπουν τον Ανδρέα μόνο του τούς θυμούνται μαζί. Μέχρι να φέρει τη στάχη της από την Ολλανδία. Ο Ανδρέας για να ζήσει αιώνια μαζί μας.
Αιωνία η μνήμη.