Πώς εορτάστηκε το 1946 η Ενσωμάτωση στα Κοσκινού

Του Γιώργου Μπάρδου

Aπό το 1945 είχε αρχίσει τις εργασίες της η Ιστορική Διάσκεψη της ειρήνης στο Παρίσι από τους Εκπροσώπους Αγγλίας, Σοβιετικής Ενώσεως Ηνωμένων Πολιτείων και Γαλλίας τους:
1) Mπέβιν, 2) Μολότωφ, 3) Μπέρνς και 4) Μπεντώ. Στις 27 Ιουνίου 1946. “Ο κ. Μπέρνς ήγειρε το ζήτημα της Δωδεκανήσου και ηξίωσε την λύση του.

Ο κ. Μολότωφ παρουσίασε το προταθέν σχέδιόν του και είπε λακωνικώτατα “Συμφωνώ να αποδοθή η Δωδεκάνησος εις την Ελλάδα άνευ ουδενός άλλου όρου ειμή του παροπλισμού της”. Οι τρεις άλλοι υπουργοί συνεφώνησαν επί του υποβληθέντος τούτου υπό του κ. Μολότωφ όρου και τοιουτοτρόπως το ζήτημα έληξεν”. (εφημ. “ΧΡΟΝΟΣ” 28 Ιουνίου 1946).

Από το πρωί της Παρασκευής το χαρμόσυνο άγγελμα μεταδόθηκε σ’ όλη τη Δωδεκάνησο μέχρι τα τελευταία χωριά της αστραπιαία και οι κώδωνες των εκκλησιών διαλαλούσαν την είδηση αυτή. Άρχισαν οι εορταστικές εκδηλώσεις και τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα προς τον τότε δήμαρχο Ρόδου Καζούλλη Αθανάσιο.

Με ξεχωριστό ενθουσιασμό εορτάστηκε στο χωριό Κοσκινού της Ρόδου. Η ευφρόσυνος είδησις περί της ενώσεως μετά της Μητρός Ελλάδος εορτάσθη εν Κοσκινού, μετά ζωηροτάτων εκδηλώσεων χαράς και ενθουσιασμού.

Την πρωίαν της 1ης Ιουλίου (1946) πρωτοβουλία της Ενώσεως Κοσκινιατών ετελέσθη δοξολογία μετά το τέλος της οποίας ο διευθυντής του σχολείου κ. Σταύρος Αναστασιάδης εξεφώνησε θαυμάσιον πανηγυρικόν καθ’ όν διεξήλθεν όλας τας φάσεις του δωδεκανησιακού αγώνος και κατέληξεν εις την πλήρη και ολοκληρωτικήν δικαίωσιν του πόθου των Δωδεκανησίων. Παρίστατο ο δήμαρχος κ. Μπάρδος και λοιπαί κοινοτικαί αρχαί..” (εφ. ΧΡΟΝΟΣ 5 Ιουλίου 1946).

Σημείωση: Ο πανηγυρικός λόγος του Στ. Αναστασιάδη σώζεται ολόκληρος στα ενθύμια για τον πατέρα του από το γιό του Τάσο Αναστασιάδη). Μεταξύ των άλλων ο Στ. Αναστασιάδης είπε:
-Κυρίαι και κύριοι “Νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες ευφράνθητε σήμερον. Η τράπεζα γέμει τρυφήσατε πάντες”. Αυτά τα λόγια τα οποία περιέχονται εις την ευχήν του μεγάλου ρήτορος της εκκλησίας του Ιωάννου του Χρυσοστόμου και τα οποία πολλοί από σας ήκουσαν όταν ανεγνώσθη υπό του ιερέως η ευχή αυτή κατά την απόλυσιν της Θείας Λειτουργίας της Αναστάσεως του κυρίου ημών Ιησού Χριστού, είναι επίκαιρον να επαναλάβωμεν και εις την σημερινήν περίστασιν κατά την οποία εκλείσθη η ειρήνη.

Πρόκειται περί της Αναστάσεως των Δημοκρατικών ιδεών τας οποίας δύο άνθρωποι ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ περιεφρόνησαν και εχλεύασαν ως ιδέας πεπαλαιωμένας και αναχρονιστικάς αι οποίαι σήμερον εις την Νέαν εποχήν δηλ. του Χιτλερικού και του Φασιστικού καθεστώτος δεν είχαν θέσιν εν τω κόσμω. Ήσαν καταδικασμένοι εις αφάνειαν και απόστασιν από τις συνειδήσεις των Δημοκρατικών εθνών. Κατέβαλλε προσπάθειες να ανασυστήσει το αρχαίο ρωμαϊκό κράτος πολλά σύμβολα του οποίου παρέλαβε και εχρησιμοποίησε το φασιστικόν καθεστώς.

Αλλά ματαία προσπάθεια... το ελληνικόν έθνος κυρίαι και κύριοι ευρεθέν εν τω μέσω της αγρίας πάλης δύο μεγάλων πολιτικών συστημάτων άκρως αντιθέτων, εν τω μέσω αυτής της γιγαντομαχίας των εθνών δεν ημπόρεσε να μείνει ουδέτερον. Εκεί όπου παρεσύρθη εις τον πόλεμον τοσούτω μάλλον, καθ’ ήν η φασιστική Ιταλία είχε βλέψεις επί των ελλ. χωρών και ιδίως της Μακεδονίας την οποίαν ήθελε να προσαρτήσει εις την Αλβανίαν.

Μελετώντες κύριοι την Ιστορίαν του ελλ. έθνους, την ιστορία του έθνους μας από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερον βλέπουμε ότι το ελληνικό έθνος ηγωνίσθη παντού και πάντοτε με άφθαστον ηρωισμόν και ανδρεία απαράμιλλον. Χωρίς να φοβούμεθα ότι θα παραξηγηθούμεν από κανένα ας αναφωνήσωμεν ότι είμεθα έλληνες, ότι ανήκωμεν εις το ένδοξο ελληνικό έθνος το οποίο εφώτισε τον κόσμο και ότι από σήμερον ύστερα από τόσων αιώνων δουλείαν είμεθα ελεύθεροι.

Ναι ελεύθεροι, όχι πλέον δούλοι σκλάβοι άλλων εθνών αλλά ελεύθερα τέκνα αγκαλιασμένα σφικτά με την μητέρα μας που γρήγορα θα αισθανθώμεν την ζέστην της αγκάλης. Να είμεθα υπερήφανοι και γιαυτό σας προσκαλώ όλους να εκδηλώσωμεν την ευγνωμοσύνην μας πρώτον εις τον θεόν και δεύτερον εις τους μεγάλους συμμάχους μας με την βοήθεια των οποίων αποκτήσομεν την ελευθερίαν μας.

Ζήτω το ελληνικό έθνος, ζήτω η Ελλάδα μας, ζήτω η πατρίδα μας, ζήτω η ελευθερία μας”.
“Περί την μεσημβρίαν κατέφθασεν εκ της πρωτευούσης λεωφορείον μεταφέρων τον δήμαρχον κ. Αθ. Καζούλην, τον πρόεδρον του Γυμν. Συλλ. Διαγόρα κ. Γ. Γεωργιάδην, τον αντιπρόεδρο κ. Αντ. Νέσγον και λοιπά μέλη του συμβουλίου καθώς και πολλούς επιλέκτους Διαγορίδας με επικεφαλής την φιλαρμονικήν η οποία διήγειρε με τα εμβατήριά της κύματα ενθουσιασμού μεταξύ του συρρεύσαντος δια την υποδοχήν πλήθους.

Τους κατοίκους προσεφώνησε δι’ επικαίρου λόγου ο κ. Γεωργιάδης όστις και κατεχειροκροτήθη επανειλημένως. Εν συνεχεία αντηλλάγησαν προσπόσεις και εχορεύθησαν οι εθνικοί χοροί παιανιζούσης της φιλαρμονικής του Διαγόρα και εν τω μέσω συνεχών ζητωκραυγών του συγκεντρωμένου πλήθους, το οποίον εναγκαλίζετο και ησπάζετο τους προσελθόντες επισήμους”. (Εφ. ΧΡΟΝΟΣ 5 Ιουλίου 1946).