Ο πολιτικός μηχανικός που πουλάει τυριά!

Ο πολιτικός μηχανικός που πουλάει τυριά!

Ο πολιτικός μηχανικός που πουλάει τυριά!

Pοδούλα Λουλουδάκη

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 6532 ΦΟΡΕΣ

Ο Ροδίτης Αντώνης Μανιατάκης, πίσω από τη βιτρίνα του σούπερ μάρκετ εκτελεί με χαμόγελο τις παραγγελίες των πελατών

Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή εκτός κι αν την κάνεις ντροπιαστικά!

Ο Αντώνης-Μιχαήλ Μανιατάκης, σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο πανεπιστήμιο της Κρήτης και δουλεύει… στα τυριά της αλυσίδας σούπερ μάρκετ «ΑΒ Βασιλόπουλος»!

Δεν έμεινε καθόλου άνεργος. Δούλεψε οικοδομή μέχρι να πάρει το πτυχίο, μετά σε κάβα αναψυκτικών και τώρα εδώ γιατί απλά δεν είχε την πολυτέλεια να… περιμένει. Προσαρμόστηκε, ρίχτηκε στη ζωή, κι έχει το κεφάλι ψηλά σε μια Ελλάδα που συνεχίζει ακόμη ατυχώς να συνδέει το πτυχίο με την επαγγελματική αποκατάσταση.

Τι κι αν άλλοι παίρνουν χαρτζιλίκι από το σπίτι, άντρες δυό μέτρα να στύψουν την πέτρα και κοιμούνται ακόμα στο παιδικό τους κρεβατάκι… Εκείνος ευγενής, με κόκκινη ποδιά και καπελάκι, πίσω από τη βιτρίνα των τυριών και των αλλαντικών αποδεικνύει πως όποιος θέλει να δουλέψει θα δουλέψει και μάλιστα στη Ρόδο που οι ευκαιρίες δεν λείπουν.



Πόσο καιρό έχεις που δουλεύεις στις πωλήσεις τυριών και αλλαντικών της γνωστής εταιρείας σούπερ μάρκετ;
Σχεδόν πριν τρία χρόνια ξεκίνησα να δουλεύω στην αλυσίδα «ΑΒ Βασιλόπουλος». Πιο πριν δούλεψα σε κάβα αναψυκτικών, κι ακόμα νωρίτερα την περίοδο της πρακτικής μου μέχρι να πάρω το πτυχίο του πολιτικού μηχανικού δούλεψα στις οικοδομές!

Ας πάμε στην αρχή! Ξεκίνησες να σπουδάσεις ιατρική στη Μπολόνια της Ιταλίας!
Ναι, ήταν το 2000 που πήγα να σπουδάσω ιατρική στη Μπολόνια, σε ένα από τα πιο δύσκολα πανεπιστήμια της Ιταλίας. Φαίνεται ότι δεν το ήθελα και τόσο πολύ αυτό που είχα επιλέξει και γι αυτό κατέληξα να σπουδάζω Χημικός Βιομηχανίας σε πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης. Όμως κάτι οι οικονομικοί λόγοι αφού στην Ιταλία σπούδαζε και η αδελφή μου και το βάρος για την οικογένεια ήταν μεγάλο, κάτι η ψυχολογία μου που δεν ήταν και τόσο καλή αφού σ΄ αυτή την πόλη δεν προσαρμόστηκα ποτέ, έδωσα εξετάσεις στην Ελλάδα και πέρασα στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του πανεπιστημίου της Κρήτης.

Κι έτσι άφησες την Ιταλία και το εξωτερικό. Έκανες δηλαδή το ανάποδο απ΄ αυτό που κάνουν άλλοι!
Δεν είναι όπως μας τα λένε «πήγαινε στο εξωτερικό για καλύτερη τύχη…», δεν είναι όλα ρόδινα εκεί. Σκεφτείτε βέβαια ότι εκείνα τα χρόνια μόνο στη Μπολόνια είχε περίπου 15.000 Έλληνες φοιτητές.

Πότε πήρες το πτυχίο σου από το πανεπιστήμιο της Κρήτης;
Από το πανεπιστήμιο τελείωσα το 2007, οριακά για το δικό μας επάγγελμα αφού η οικοδομική δραστηριότητα είχε αρχίσει να πέφτει, κι έπρεπε να πάρω μια απόφαση για το τι θα κάνω στη ζωή μου. Είχα φτάσει 26 με 27 ετών, κι ακόμα με συντηρούσαν οι γονείς μου. Αναγκάστηκα να πάω στο στρατό ως έφεδρος αξιωματικός για να πληρώνομαι από εκεί για κάποιους μήνες μέχρι να δω πως θα προχωρήσω. Είχα φτάσει πια στα 29 και για μια σαιζόν δούλεψα ως πωλητής σε κάβα με αναψυκτικά. Ήταν η περίοδος που άρχισα να προσγειώνομαι στην πραγματικότητα και προσανατολιζόμουν σε αντικείμενα δουλειάς που δεν είχαν καμία σχέση μ΄ αυτό που σπούδασα.


Δεν είχες ένα δισταγμό στο να δουλέψεις στα τυριά και να φορέσεις την κόκκινη ποδιά με το σκουφάκι;
Όχι, καθόλου γιατί η δουλειά, η όποια δουλειά δεν είναι ντροπή και οι ανάγκες με έσπρωξαν στο να δουλέψω.

Οι Ροδίτες δεν το κάνουν εύκολα αυτό, αλλά εσύ το έκανες!
Οι Έλληνες θα έλεγα εγώ δεν το κάνουν εύκολα. Όταν πρέπει να δουλέψεις δεν έχει σημασία τι δουλειά θα κάνεις φτάνει να είναι τίμια και να σου δίνει ένα εισόδημα. Όσο για το «φαίνεσθε» δεν είναι αυτό το ζητούμενο, αλλά το να μπορείς να επιβιώσεις μέσα από τις δυσκολίες και τα δικά σου λεφτά. Το να περιμένω να βρω κάτι στο δικό μου αντικείμενο και μέχρι να το βρω να μην κάνω κάτι άλλο για μένα ήταν πολυτέλεια. Έψαχνα κάτι στο αντικείμενό μου, αλλά στο μεταξύ δούλευα κιόλας ώστε να έχω τα δικά μου λεφτά ακόμα κι αν ήταν λίγα.

Είναι γονείς που προτιμούν να έχουν ένα γιο άνω των 30, άνεργο και να τον συντηρούν παρά να βρει κάτι άσχετο να κάνει.. Πως το βλέπεις εσύ αυτό;
Το κάνουν αυτό οι γονείς γιατί αυτοί οι ίδιοι δεν θέλουν να παραδεχτούν την πραγματικότητα. Σπούδασαν το γιό τους τόσα χρόνια, ξόδεψαν πολλά λεφτά, κι αν μη τι άλλο θέλουν να κάνει αυτό για το οποίο έχουν κοπιάσει και ιδρώσει. Και μέχρι τότε τον συντηρούν. Δεν έχει νόημα όμως αυτό, πρέπει να καταλάβουν αυτό τα παιδιά τους. Τους γονείς δεν γίνεται να τους έχουμε πάντα να μας τροφοδοτούν, εμείς πρέπει να τους δίνουμε θάρρος κι όχι αυτοί σ΄ εμάς. Ο δικός μου πατέρας βέβαια είχε ήδη πεθάνει τα τελευταία χρόνια. Θα δούλευα και ως εργάτης σε οικοδομές και το ΄χω κάνει κιόλας την περίοδο που έκανα την πρακτική μου και περίμενα να πάρω το πτυχίο μου. Έχω δει πόσο σκληρή είναι αυτή η δουλειά.

Η μητέρα σου τι σου είπε;
Η μητέρα μου κι εγώ δεν έχουμε τέτοια κολλήματα. Η μητέρα μου αντίθετα με παρότρυνε γιατί και η εταιρεία στην οποία εργάζομαι είναι αξιόπιστη, οι εργασιακές συνθήκες είναι αξιοπρεπείς και οι συμπεριφορές άψογες. Ήθελα μια ποιότητα στη ζωή μου, στο πως ζω και κινούμαι, κι αυτό μόνο μέσα από τη δουλειά μπορείς να το έχεις.

Έρχονται οι φίλοι σου, ψωνίζουν από σένα;
Έρχονται… όλα καλά, μου κάνουν και καλαμπούρι… «βάλε 50 κιλά τυρί…» (γέλια)

Λένε ότι και αγρότης να είσαι αν έχεις ένα πτυχίο, τη δουλειά θα την κάνεις καλύτερα! Είναι έτσι;
Θα συμφωνήσω. Ανοίγουν οι ορίζοντές σου, έχεις πολλές προσλαμβάνουσες ήδη και στη συνέχεια της δουλειάς μπορεί να σου προτείνουν και κάτι καλύτερο.


Πιστεύεις ότι τα όνειρά σου κόπηκαν στη μέση ωστόσο;
Δεν θέλω να τα βλέπω τόσο μελοδραματικά. Απλά προσαρμόστηκα και βγάζω αυτό που λένε «τα προς το ζην» με αξιοπρέπεια. Τώρα μάλιστα που πέρασαν τέσσερα χρόνια από τότε που είμαι ανεξάρτητος οικονομικά, αισθάνομαι ότι δεν θα μπορούσα να γυρίσω ποτέ πίσω και να ψάχνω δουλειά. Μάλιστα έχω παντρευτεί κι επομένως τόλμησα να κάνω το επόμενο βήμα που δεν θα ήταν δυνατόν να το κάνω αν ακόμα έψαχνα δουλειά. Αν θέλεις να προχωρήσεις τη ζωή σου πρέπει να τολμήσεις, να ρισκάρεις και να θέλεις. Αλλιώς δικαιολογίες υπάρχουν… Ούτε θα ήθελα να με ζει η γυναίκα μου βέβαια.

Τα σχέδια να δουλέψεις κάποτε πάνω σ΄ αυτό που σπούδασες, έχουν εγκαταλειφτεί;
Όχι, η ελπίδα πάντα θα υπάρχει. Περιμένω τις συνθήκες και την αλλαγή της κατάστασης, μέχρι τότε όμως συνεχίζουμε, θέλουμε, πιστεύουμε και ελπίζουμε…




Διαβάστε ακόμη

Γιάννης Παππάς: «Οι Eυρωεκλογές δεν είναι επίδειξη επαναστατικής γυμναστικής»

Νίκος Παντελής: Ο κωμικός από τη Ρόδο, είναι το πιο «φρέσκο» πρόσωπο της ελληνικής stand-up σκηνής

Αυξημένοι οι ατμοσφαιρικοί ρύποι στο κέντρο της Ρόδου το καλοκαίρι

Άφησε την Αδελαΐδα για να μεγαλώσει την οικογένειά της στη Λαχανιά

Όλγα Κεφαλογιάννη: Το 2024 θα είναι ακόμα μία εξαιρετική χρονιά για τον ελληνικό Tουρισμό

Γ. Χατζής: Πρέπει να καθίσουμε όλοι σε ένα τραπέζι και να συνθέσουμε ένα εθνικό σχέδιο υποδομών

Αντώνης Ζερβός: Ξεκίνησε ως «παιχνίδι» και κατέληξε ως στοίχημα με τον εαυτό μου

Ο ελληνικός Τουρισμός χρειάζεται εθνικό σχέδιο για να διατηρηθεί στην κορυφή, δηλώνει ο Γιάννης Ρέτσος