Οι μαθητές του 5ου Γυμνασίου Ρόδου αρθρογραφούν

Η Δέσποινα μέσα από το ολοζώντανο κείμενό της στέλνει μία κραυγή αφύπνισης προς όλους μας με αφορμή την συγκλονιστική τραγωδία του 20 χρονου φοιτητή Βαγγέλη Γιακουμάκη και μας καλεί να αφουγκραζόμαστε τις ρημαγμένες από την άλωση των βαρβάρων ψυχές.
Και όσο περνάει από το χέρι μας να μην επιτρέψουμε ξανά στις λεπτεπίλεπτες υπάρξεις να γίνουν βορά της αγριότητας των ανθρωπόμορφων θηρίων. Οι λεπτεπίλεπτες υπάρξεις πρέπει να προστατεύονται από όλους μας, για να γλυκαίνουν τον κόσμο μας με τις σπάνιες ευωδιές τους.
Συμπαραστάτες σε αυτή την προσπάθεια των παιδιών, βρίσκονται οι καθηγητές Τσιόγκας Γρηγόρης και Καλαούζη Ντίνα τους οποίους για μια ακόμα φορά ευχαριστούμε θερμά.

«Γεια σου μαμά,
σήμερα στη σχολή έγινε κάτι πολύ άσχημο. Πολύ πιο άσχημο από αυτά που σου έχω περιγράψει. Με ντρόπιασαν άσχημα ΑΥΤΟΙ μαμά. Δε ξέρω πια τι να κάνω.

Εσύ με συμβούλεψες να κάνω υπομονή, να τελειώσω τις σπουδές μου, μα δεν ξέρω πόσο ακόμα αντέχω.

Ο μπαμπάς…ο μπαμπάς, δεν ξέρει και πολλά. Μην του τα πεις μαμά. Δεν θέλω να τον στενοχωρήσω παραπάνω.

Φοβάμαι! Το κακό είναι πως δεν φοβάμαι μόνο ΑΥΤΟΥΣ, αλλά τώρα φοβάμαι και τον εαυτό μου. Παίζουν με το μυαλό μου και μου βάζουν κακές σκέψεις.

Έκανα έναν φίλο πριν από λίγες μέρες. Με υπερασπίστηκε, όταν με έβριζαν στο προαύλιο. Είναι από τους λίγους. Μάλλον, είναι ο μόνος…

Όλοι τους φοβούνται. Τους εκβιάζουν, βλέπεις, για να είμαι μόνος μου. Με έχουν αποκλείσει από όλους.

Είναι βασανιστήριο της ψυχής μου όλο αυτό. Δεν έχω σε ποιον να μιλήσω και τα κρατάω όλα μέσα μου.

Άρχισα να γράφω σε ένα τετράδιο όλους τους προβληματισμούς μου.

Ένιωσα περήφανος που αντιμετώπιζα όλες τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου, που μιλούσα ελεύθερα και άφοβα με τον εαυτό μου, έστω και για μισή ώρα.

Ήμουν ο αληθινός εαυτός μου, όταν έγραφα. Όλα τα ωραία, όμως, όπως κι εσύ γνωρίζεις, τελειώνουν γρήγορα.

Κάποια στιγμή ΑΥΤΟΙ, έψαξαν τα πράγματά μου, βρήκαν το τετράδιό μου και άρχισαν να με χτυπούν με αυτό. Εξευτελίστηκα μαμά, ντροπιάστηκα τόσο πολύ. Όλα γυρνάνε πίσω σε εμένα μαμά, ό,τι και να κάνω.

Γιατί; Τι έκανα για να το αξίζω όλο αυτό; Είμαι μόνο 20 χρόνων μαμά. Δεν με μεγάλωσες αδύναμο το ξέρω. Μου λες πάντα να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου, μα δεν μπορώ πλέον. Θέλω να σηκωθώ να φύγω.

Δεν ξέρω πότε. Δεν ξέρω που. Θέλω απλά να φύγω. Να μην πάρω τίποτα μαζί μου, να αγοράσω ένα εισιτήριο για το λεωφορείο και να φύγω. Μα φοβάμαι. Εάν με εντοπίσουν δεν θα τους εκνευρίσει αυτό;

Εάν νομίζουν ότι θα πάω να τους προδώσω;

Δεν ξέρω πότε θα διαβάσεις αυτό το γράμμα, αν το διαβάσεις ποτέ βέβαια, αλλά θέλω να ξέρεις πως σε αγαπώ πολύ.

Μαμά, δεν θέλω να με κυριεύσει ο φόβος και να κάνω κάτι κακό στον εαυτό μου. Μα...εάν γίνει, σου ζητώ συγγνώμη. Δεν αντέχω άλλο!

Σ’ αγαπώ, το παιδί σου...»

Ζαλάχα Δέσποινα
Μαθήτρια Γ’ Τάξης