Οι μαθητές του 5ου Γυμνασίου Ρόδου αρθρογραφούν

Στην προσπάθεια χειραγώγησης του τύπου και των μέσων επικοινωνίας από όλες τις εξουσίες αναφέρεται ο μαθητής του 5ου Γυμνασίου της Ρόδου Γιάννης Βογιατζής. Ο μικρός μας συγγραφέας σε αυτό του το διήγημα, σαν ένας άλλος Σαμαράκης, περιγράφει με τον δικό του τρόπο τις προσπάθειες αυτές όπως ο ίδιος τις αντιλαμβάνεται.

Συμπαραστάτες σε αυτή την προσπάθεια των παιδιών, βρίσκονται οι καθηγητές Τσιόγκας Γρηγόρης και Καλαούζη Ντίνα τους οποίους για μια ακόμα φορά ευχαριστούμε θερμά.


«Υποταγμένος»
Ο Κώστας Ελευθερίδης εκείνο το πρωί σηκώθηκε πολύ χαρούμενος. Σήμερα ήταν η πρώτη του μέρα στην δουλειά. Μετά από πολλούς μήνες σπουδών είχε επιτέλους πάρει πτυχίο δημοσιογραφίας και τώρα είχε θέση συντάκτη σε μία από τις μεγαλύτερες εφημερίδες τις χώρας, τον «Αδιάκριτο Τύπο». Είχε αναλάβει μία στήλη με πολιτικά θέματα.

Στον χαρτοφύλακά του είχε έτοιμο το πρώτο του άρθρο το οποίο θα περνούσε σε έναν υπολογιστή, έτσι ώστε να είναι έτοιμο για εκτύπωση και δημοσίευση, αν βέβαια το ενέκρινε ο αρχισυντάκτης, κάτι το οποίο θεωρούσε σίγουρο.
Με αυτές τις σκέψεις, ο Κώστας μπήκε στα γραφεία του «Αδιάκριτου Τύπου».

Είδε τους νέους του συναδέλφους να γράφουν στους υπολογιστές τους. Παρατήρησε ότι τα πρόσωπά τους δεν ήταν ευχαριστημένα και χαρούμενα, όπως περίμενε, αλλά αντίθετα, όλοι έμοιαζαν λυπημένοι και αδιάφοροι, για ό,τι έγραφαν. Όλοι έμοιαζαν υπνωτισμένοι… «Μα τι κάθομαι και σκέφτομαι τώρα;» είπε από μέσα του ο Κώστας, «απλώς είναι απόλυτα συγκεντρωμένοι στη δουλειά τους, σωστοί επαγγελματίες».

Με αυτές τις σκέψεις πέρασε στο γραφείο του αρχισυντάκτη. Αυτός τον καλωσόρισε και του ζήτησε να του διαβάσει το άρθρο του.

Ξεκίνησε…Όσο πιο πολύ διάβαζε τόσο πιο πολύ του άρεσε το άρθρο του, μέσα στο οποίο κατέκρινε τη νέα τους κυβέρνηση και το παράλογα μέτρα που επέβαλε στον λαό.

Τελείωσε και περίμενε να ακούσει επαίνους αντί για αυτό, όταν σήκωσε το κεφάλι αντίκρισε το παγωμένο βλέμμα του αρχισυντάκτη.

«Πες μου νεαρέ…Τι νομίζεις ότι θα συμβεί αν δημοσιεύσουμε ένα τέτοιο άρθρο;»
«Όλος ο κόσμος θα μάθει ποιοι είναι πραγματικά αυτοί που μας κυβερνούν και τι τους περιμένει αν συνεχίσουν να τους ψηφίζουν!»

«Ναι και μετά θα μάθει η κυβέρνηση για αυτό το άρθρο, θα μας κατηγορήσει για συκοφαντική δυσφήμιση και τέλος, θα κλείσει την εφημερίδα μας!»
«Μα όλοι πρέπει να…» Ξεκίνησε να λέει ο Κώστας.

«Κανείς δεν χρειάζεται να ενημερωθεί για τίποτα το οποίο δεν είναι προς το συμφέρον μας!», τον έκοψε απότομα ο αρχισυντάκτης.

«Όμως, πιστεύω ότι αυτό το άρθρο πρέπει να έχει μια θέση στην εφημερίδα»
«Η θέση αυτού του άρθρου είναι στο καλάθι των αχρήστων!» είπε ο αρχισυντάκτης και αρπάζοντας τα χαρτιά του Κώστα, τα έσκισε και τα πέταξε στα σκουπίδια.

«Ωραία», ξαναμίλησε κοιτάζοντας ήρεμα τον παγωμένο Κώστα. «Τώρα θα γράψεις ένα νέο άρθρο μέσα στο οποίο θα επαινείς τους εξαιρετικούς μας πολιτικούς και δεν θα κάνεις λόγο για τίποτα παράλογους νόμους και αποφάσεις. Τελειώσαμε!»

Ο Κώστας μην μπορώντας να πιστέψει στα αυτιά του βγήκε από το γραφείο του αρχισυντάκτη.
Κάθισε στον υπολογιστή του. Όμως, δεν μπορούσε να γράψει τίποτα, γιατί το μυαλό του ήταν άδειο.

Ο διπλανός του, τον κοίταξε συμπονετικά και του είπε: «Είναι η πρώτη σου μέρα στην δουλειά, έτσι; Μην φοβάσαι θα συνηθίσεις. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να μην σκέφτεσαι καθόλου αυτά που γράφεις. Είναι δοκιμασμένο κόλπο!»

Ο Κώστας τότε το πήρε απόφαση. Έσκυψε και άρχισε να γράφει. Γέμισε μια σελίδα ψέματα, δύο σελίδες…
…Μία εβδομάδα αργότερα, αν κάποιος κοιτούσε μέσα στα γραφεία του «Αδιάκριτου Τύπου» θα έβλεπε μόνο ανθρώπους-ρομπότ να γράφουν σαν υπνωτισμένοι στους υπολογιστές τους. «Συγκεντρωμένοι επαγγελματίες.» θα σκεφτόταν. Μόνο που δεν θα ήξερε ότι αυτά που έγραφαν ήταν ψέματα, ψέματα με τα οποία «κοίμιζαν» όλη τη χώρα…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ
Γ΄ ΤΑΞΗ