Πάνος Παναγιωταράκος: Ο ήρωας που δε μεγαλώνει ποτέ

Από τους …Αμπελοgarden, τις διδαχές του Γιώργου Καλαφατάκη και τις 40άρες του Τζανή Σταυρακόπουλου, στην προσωπική του «Χώρα του Ποτέ», τη Ρόδο, και τον πάντα εφηβικό ενθουσιασμό του για το μπάσκετ

Ψάχνοντας πρόλογο για τη συνέντευξη του Πάνου Παναγιωταράκου, πέρασαν από το μυαλό μου εκατοντάδες εικόνες από τα δέκα (και πλέον) χρόνια που τον ξέρω. Από τον Σεπτέμβριο του 2003 που ήρθε στον Κολοσσό μέχρι τον Απρίλιο του 2015 που οδήγησε το Διαγόρα στο φάιναλ φορ του τοπικού πρωταθλήματος.

Εκτός από την κώμη, δεν έχει αλλάξει καθόλου! Στα 40 του χρόνια (γεννημένος τον Οκτώβριο του 1974) παραμένει αιώνιος έφηβος. Μπορεί όχι τόσο στη σκέψη, που είναι απόλυτα φυσιολογικό να έχει ωριμάσει, όσο στον τρόπο που παίζει μπάσκετ. Ακούραστος, ανεξάντλητος από δυνάμεις και πάντα έτοιμος για τις πιο «επικίνδυνες αποστολές».

Πάντως, αν μου ζητούσαν να τον παρομοιάσω με κάποιον ήρωα κινηματογραφικής ταινίας ή λογοτεχνικού έργου, δεν θα επέλεγα τον Ίθαν Χαντ αλλά τον Πίτερ Παν, το παιδί που δεν λέει με τίποτα να μεγαλώσει. Όσο οξύμωρο και αν φαίνεται αυτό, γιατί ο Πάνος δεν έχει πρόβλημα ούτε με την (μπασκετική) ηλικία του ούτε σκέφτεται και φέρεται σαν αμούστακο αγόρι, δεν έχει χάσει τη φρεσκάδα της πρώτης νιότης σε ό,τι έχει να κάνει με το μπάσκετ.

Γι’ αυτό και παίζει ακόμα και δεν αποκλείεται να συνεχίσει να παίζει και του χρόνου, παρά την απογοήτευσή του για τα όσα αντιμετωπίζει στο χώρο του τοπικού πρωταθλήματος. Άλλωστε, το τοπικό πρωτάθλημα έχει ανάγκη από ήρωες…

Κάθε πέρσι και καλύτερα
Δεδομένου ότι αύριο ξεκινάει στην Κω το F4 του πρωταθλήματος ανδρών, η κουβέντα έκανε την αφετηρία της από την αγωνιστική περίοδο που φτάνει στο φινάλε της.
Ο πολύπειρος γκαρντ του Διαγόρα δεν μάσησε τα λόγια του και σχολίασε: «Σε σχέση με πέρσι, το επίπεδο είναι χαμηλότερο και ακόμη και από πιο προηγούμενα χρόνια.

Με πέντε ομάδες στον όμιλο της Ρόδου, δεν είναι πρωτάθλημα! Και η δυναμικότητα αυτών των ομάδων είναι σχετικά μικρή συγκριτικά με πέρσι.

Αυτό θεωρώ ότι οφείλεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον ανάλογο των προηγούμενων ετών. Τα σωματεία δυσκολεύονται, δεν βοηθιούνται και οι παράγοντες αδυνατούν ν’ ανταπεξέλθουν.

Θεωρώ ότι δεν υπάρχει βοήθεια από τη διοργανώτρια αρχή. Εγώ αυτό βλέπω. Δεν υπάρχει κινητοποίηση. Πρέπει να υπάρξουν κάποιοι άνθρωποι να τρέξουν. Το θέμα με τις χορηγίες είναι πολύ σημαντικό. Πιστεύω ότι εδώ στη Ρόδο υπάρχουν αρκετοί χορηγοί αλλά δεν πλησιάζονται όπως πρέπει.

Και οι ομάδες από μόνες τους θα μπορούσαν να τρέξουν περισσότερο για χορηγίες αλλά ούτε αυτό λειτουργεί σωστά.
Για κάθε πόστο πρέπει να υπάρχει κάποιος για να τρέξει, πόσο μάλλον στο θέμα των χορηγιών.

Κάτι σημαίνει το γεγονός ότι στο επίσημο πρωτάθλημα συμμετέχουν πέντε ομάδες και στο εργασιακό τουρνουά είκοσι δύο! Και στο εργασιακό συμμετέχουν παίκτες που άνετα θα έπαιζαν στο τοπικό. Επίσης, ξέρω ότι τα γήπεδα του Ροδίων Παιδεία και του Κολλεγίου είναι συνεχώς νοικιασμένα γιατί πάνε και παίζουν «μονά». Μήπως το βλέπουμε κάπου λάθος;

Στο τοπικό ποδόσφαιρο υπάρχουν τρεις κατηγορίες και το πρωτάθλημα της Α’ κατηγορίας έχει ονομασία (σ.σ. Blue Star Ferries). Άρα, κάποιος έχει τρέξει γι’ αυτό, κάτι έχει κάνει.

Οι παίκτες είναι ερασιτέχνες. Όταν βλέπουν μία Χ κατάσταση, λένε «σιγά μην τρελαθώ τώρα» κλπ. Όταν το ίδιο το πρωτάθλημα είναι καλύτερο, και οι παίκτες θα το αντιμετωπίζουν καλύτερα. Θα υπάρχει μεγαλύτερος ανταγωνισμός και θα το γουστάρουν περισσότερο. Θα έχουν άλλο κίνητρο. Τώρα βλέπουν μία κατάσταση, όπως κι εγώ, που κανείς δεν ενδιαφέρεται.

Στο Διαγόρα, σε σχέση με τις άλλες ομάδες, δουλεύουμε πάνω σε άλλα πρότυπα. Δουλεύουμε κάθε μέρα, κάπως πιο επαγγελματικά, αλλά ακόμη και στο Διαγόρα θα μπορούσαμε να λειτουργούμε διαφορετικά.

Θα πρέπει να κάνουμε ένα restart σε όλο το φάσμα. Να υπάρξει ένας άνθρωπος σε κάθε πόστο για να δουλέψει η ομάδα πιο σωστά κι επειδή ο Διαγόρας έχει πολύ μεγάλη δυναμική, θεωρώ ότι θα μπορούσε να κάνει πολύ καλύτερα πράγματα. Δεν είναι ένα απλό σωματείο. Έχουμε δικό μας γήπεδο, έχουμε 270 παιδιά στις ακαδημίες…

Υπάρχει περιθώριο καλύτερης οργάνωσης. Φυσικά, δεν γίνονται θαύματα μέσα σε μία νύχτα αλλά τα πράγματα μπορούν να λειτουργήσουν διαφορετικά και μιλάω για παίκτες, για προπονητές και για διοίκηση».

Ο Διαγόρας έφτασε στο φάιναλ φορ και στον αυριανό πρώτο ημιτελικό αντιμετωπίζει τον Ιπποκράτη, τον οποίο όλοι χαρακτηρίζουν φαβορί, μεταξύ αυτών και ο Παναγιωταράκος. «Με βάση το ρόστερ των ομάδων, υπάρχει ξεκάθαρο φαβορί κι είναι ο Ιπποκράτης. Πάμε σαν άουτ σάιντερ στον ημιτελικό αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα διεκδικήσουμε τις όποιες πιθανότητες έχουμε.

Αυτό που είπα εγώ στα παιδιά, επειδή φέτος έχουμε δείξει μεγάλη αστάθεια στην απόδοσή μας και δεν μπορούσαμε να είμαστε συνέχεια 100% συγκεντρωμένοι λόγω της δυναμικότητας των αντιπάλων μας, να μπούμε στο γήπεδο για να νιώσουμε καλά με τον εαυτό μας και να τελειώσουμε το παιχνίδι ξέροντας ότι τα έχουμε δώσει όλα! Ακόμη και να χάσουμε, να ξέρουμε ότι έχουμε παίξει σωστά».

Συγκριτικά, ο Διαγόρας έχει δώσει περισσότερα δυνατά παιχνίδια κατά τη διάρκεια της σεζόν από τον Ιπποκράτη αλλά αυτό δεν παίζει ρόλο για τον Παναγιωταράκο: «Ο Ιπποκράτης έχει έμπειρους παίκτες, παίκτες που έχουν πολλές εικόνες. Θα φέρω ως παράδειγμα εμένα γιατί το βιώνω κι εγώ. Μπορεί να μην παίζω δύσκολα παιχνίδια, αλλά φροντίζω να έχω πάντα τον εαυτό μου σε εγρήγορση επειδή έχω τέτοιες εικόνες. Και ο Ιπποκράτης έχει τέτοιους παίκτες, οπότε δεν νομίζω ότι θα παίξει μεγάλο ρόλο».

Όσο για το αβαντάζ της έδρας, εξηγεί: «Πάντα υπάρχει ένα άγχος σε ομάδες που θεωρούνται φαβορί να παίζουν εντός έδρας. Αλλά ακόμη και με την πίεση του κόσμου, επειδή είναι έμπειρη ομάδα, το άγχος αυτό γρήγορα αποβάλλεται».

Η διασταύρωση του Διαγόρα με τον Ιπποκράτη στον ημιτελικό του F4 οφείλεται στο ότι έχασε τον αγώνα κατάταξης με την Ελπίδα. Ο Παναγιωταράκος αναλύει τη δική του οπτική γωνία: «Όταν έχεις ένα πρωτάθλημα που ξέρεις ότι τη μία αγωνιστική θα κερδίσεις 80 πόντους, την άλλη θα κερδίσεις 40, την επόμενη θα είναι πιο δύσκολα, όλα αυτά σε κάνουν να παρουσιάζεις μία αστάθεια στην απόδοσή σου κι αυτό σε μας φάνηκε στον αγώνα κατάταξης με την Ελπίδα.

Δεν ήμαστε συγκεντρωμένοι και φανήκαμε εντελώς διαφορετική ομάδα. Και να σκεφτείς ότι εμείς προπονούμαστε κάθε μέρα, δεν τίθεται θέμα φυσικής κατάστασης. Όλα ξεκινάνε από το μυαλό, το πώς σκεφτόμαστε».
Ακόμη και αν ο Ιπποκράτης θεωρείται το φαβορί, ο Διαγόρας είναι πάντα Διαγόρας κι έχει βαριά φανέλα. Εφόσον ανατρέψει τα προγνωστικά, μπορεί άραγε να κάνει το επόμενο βήμα;

«Αν ο Διαγόρας κερδίσει τον Ιπποκράτη, που έχει ένα πάρα πολύ καλό ρόστερ, εννοείται ότι μπορεί να πάει στα μπαράζ και να πάρει την άνοδο. Πιστεύω ότι μπορεί ν’ ανταπεξέλθει στη Γ’ εθνική και είναι πολύ καλό για το σύλλογο να έχει ομάδα σε εθνική κατηγορία.

Επειδή το έχω συζητήσει με τον Τσακίρη, υπάρχουν κάποιοι νέοι παίκτες που θα μπορούσαν να πάρουν παιχνίδια στο ανδρικό και να γίνουν παράδειγμα για τα παιδιά των ακαδημιών. Γιατί είναι τελείως διαφορετικό να παίζεις τοπικό από το να παίζεις σε εθνική κατηγορία.

Θεωρώ ότι και με μικρό μπάτζετ, μπορείς να φτιάξεις ανταγωνιστική ομάδα στη Γ’ εθνική. Υπολογίζεις στο μπάτζετ μία καλή συμφωνία για τα εισιτήρια των ταξιδιών και πλαισιώνεις με έφηβους αθλητές τους πιο έμπειρους. Τις είδα φέτος τις ομάδες της Γ’ εθνικής. Είναι πεσμένο το επίπεδο. Δεν είναι τόσο δύσκολο να φτιάξεις ομάδα γι’ αυτό το πρωτάθλημα. Όλα ξεκινάνε από το πόσο καλή οργάνωση έχεις ως ομάδα».

Εκεί που είσαι ήμουνα, εδώ που είμαι θα ‘ρθεις;
Ο Διαγόρας είναι ο δεύτερος σταθμός στην καριέρα του Παναγιωταράκου όσον αφορά στις ομάδες της Ρόδου. Εκτός από ένα «διάλειμμα» που έπαιξε στον Παπάγου, φοράει την κυανέρυθρη φανέλα από το 2009 ενώ ασχολείται προπονητικά με τμήματα υποδομών του συλλόγου.

Κι ακριβώς επειδή ασχολείται με μικρές ηλικίες κι έχει και στην ανδρική ομάδα νεαρούς συμπαίκτες, έχει άποψη και για το επίπεδο ταλέντων στο νησί και δουλειάς.
«Οι πιτσιρικάδες δεν προπονούνται» τονίζει ευθέως ο Παναγιωταράκος και προσθέτει: «Έχουν αλλάξει πολύ οι εποχές. Τόσες πολλές ώρες διάβασμα, τόσο επιβαρυμένο σχολικό πρόγραμμα, νομίζω η κατάσταση έχει ξεφύγει πολύ.

Συν το πολύ ίντερνετ. Γι’ αυτό και δεν βλέπουμε πολλά παιδιά από τη Ρόδο να παίζουν σε ψηλότερο επίπεδο».
Έχει ξεχωρίσει ο ίδιος κάποια ταλέντα; «Ναι, έχω ξεχωρίσει κάποια αλλά θα πρέπει να προσπαθήσουν πάρα πολύ. Δείχνουν κάποια στοιχεία, ταλέντο υπάρχει.

Για παράδειγμα, ο Αντώνης Σκλήβας. Έχει πολλά προσόντα αλλά πρέπει να προπονηθεί. Όσες περισσότερες ώρες περνάει στο γήπεδο, τόσο περισσότερες είναι οι πιθανότητες να παίξει. Ή επίσης ο Χρήστος Καταβαίνης. Το ίδιο ισχύει. Αν θέλουν να παίξουν, πρέπει να προπονηθούν».

Και για την προτεραιότητα που είναι το σχολείο; «Παν μέτρον άριστον. Κι εγώ σπούδασα αλλά έπαιξα και σε υψηλό επίπεδο. Φυσικά και πρέπει να διαβάσει ένα παιδί, και φροντιστήριο να πάει αλλά υπάρχει μία υπερβολή σε όλο αυτό. Πρέπει στη ζωή μας να υπάρχει και ο αθλητισμός, και ο πρωταθλητισμός, γιατί όχι;».

Πώς προέκυψε η προπονητική; «Τον πρώτο καιρό που συνεργαζόμουν με το Διαγόρα, δέχθηκα ν’ αναλάβω κάποια τμήματα υποδομών. Είδα ότι μου άρεσε να προπονώ μικρά παιδιά αλλά μέχρι εκεί. Δεν σκέφτομαι την προπονητική για παραπάνω. Δεν μ’ ενδιαφέρει. Μ’ αρέσει πάρα πολύ ν’ ασχολούμαι με μικρά παιδιά.

Πρώτα απ’ όλα, σε αυτές τις ηλικίες αυτό που μαθαίνεις είναι να είναι σωστοί στη συμπεριφορά τους σαν άνθρωποι και μέσα από ένα ομαδικό άθλημα να κοινωνικοποιηθούν. Μετά έρχονται τα βασικά του μπάσκετ.

Κάποιοι προοδεύουν και γίνονται καλοί, κάποιοι άλλοι τους αρέσει πολύ αλλά δεν γίνονται το ίδιο καλοί στο άθλημα. Τους έχουν μείνει όμως όσα τους έχεις μάθει για τη συμπεριφορά και το χαρακτήρα».

Το κεφάλαιο «Διαγόρας»
Για το πώς κατέληξε το φλερτ με το Διαγόρα σε πολυετή συνεργασία εξηγεί στην «Α.Ρ.» ο Πάνος Παναγιωταράκος: «Όταν επέστρεψα από την Κεφαλονιά, είχα μία επαφή με τον Κολοσσό να ξαναγυρίσω που δεν απέδωσε και επειδή ήθελα να μείνω στη Ρόδο, μίλησα με το Διαγόρα, που είχε ανέβει κατηγορία, και το Μιχάλη Τσιγάρο, με τον οποίο είχα συνεργαστεί στον Κολοσσό, και έκλεισα στο Διαγόρα».
Ο «γηραιός» εκείνη την εποχή έκανε μία προσπάθεια να καθιερωθεί στις εθνικές κατηγορίες. Μία προσπάθεια που έληξε άδοξα…

«Η προσπάθεια που είχε ξεκινήσει τότε ο Διαγόρας στις εθνικές κατηγορίες θα μπορούσε να είχε συνεχιστεί και να μην βρίσκεται τώρα στο τοπικό. Το πιστεύω αυτό. Αλλά είναι αυτό που είπαμε και πριν. Δεν υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι να τρέξουν παραπάνω» είναι η άποψη του έμπειρου παίκτη ο οποίος πάντως «δεν μετάνιωσα που γύρισα αλλά φέτος έχω απογοητευτεί με αυτήν την κατάσταση. Γύρισα γιατί ήθελα να μείνω στη Ρόδο αλλά φέτος με το τοπικό νιώθω μία απογοήτευση».

Θα ήταν το ίδιο αν έμενε στην Αθήνα; «Δεν ξέρω αν είχα μείνει στην Αθήνα, αν θα συνέχιζα να παίζω μπάσκετ. Δεν μπορώ ν’ απαντήσω σε αυτό. Μπορεί να είχα μείνει στον Παπάγου. Τώρα που είμαι εδώ παίζω ακόμα γιατί μ’ αρέσει. Είναι τρόπος ζωής. Νιώθω ακόμη καλά. Δεν ξέρω, όμως, για πόσο ακόμα».

Και ποιος είναι αυτός ο τρόπος ζωής; «Ξυπνάω νωρίς το πρωί, θα πάω γήπεδο, θα κάνω βάρη ή θα προπονηθώ μόνος μου, το απόγευμα έχω τις ακαδημίες και το βράδυ προπόνηση με το ανδρικό. Δεν μπορώ να καθίσω σπίτι. Μόνο για να κοιμηθώ πηγαίνω».

Στο φετινό πρωτάθλημα, ο Παναγιωταράκος έπαιζε μέσο όρο 30-35 λεπτά και ήταν ο φυσικός ηγέτης του Διαγόρα. Φυσικά, δεν είναι η μόνη περίπτωση αθλητή πάνω στον οποίο στηρίζεται η ομάδα του, παρά τα χρόνια: «Το μπάσκετ είναι ομαδικό. Μία ομάδα δεν στηρίζεται σε έναν παίκτη.

Αλλά όπως είπαμε οι νέοι σήμερα δεν προπονούνται. Όταν, λοιπόν, ένας αθλητής μίας άλφα ηλικίας, είναι σε καλή κατάσταση, γυμνάζεται κι έχει και εμπειρία, είναι αυτονόητο πως θα παίξει περισσότερο. Εγώ σαν αθλητής δεν είμαι της άποψης «ναι, να μπει ο πιτσιρικάς να παίξει αντί εμού που προπονούμαι καθημερινά, νιώθω κι είμαι ενεργός και κάθε φορά μπαίνω και δίνω τον καλύτερό μου εαυτό».

Τον πιτσιρικά που έχω απέναντί μου στην προπόνηση ή στον αγώνα θα τον βοηθήσω όσο μπορώ με την εμπειρία μου αλλά αν κάποιος θέλει να γίνει σαν εμένα ή σαν τον Χρήστο Γκογκίδη πρέπει να έχει ζωντανό παράδειγμα, όχι μόνο στα λόγια.

Γιατί σε διαφορετική περίπτωση, μάλλον κακό κάνουμε στα παιδιά αντί για καλό. Κακά τα ψέματα, υπάρχουν κάποιοι αθλητές που κρατιούνται καλά γιατί προπονούνται και προσέχουν και δεν παίζουν οι μικροί γιατί δεν προπονούνται όσο πρέπει.

Θυμάμαι τον Γιώργο Καλαφατάκη που μας έλεγε όταν ήμουν εγώ μικρός και παίζανε μπροστά από μένα οι 30άρηδες και οι 35άρηδες ότι αν θέλω να γίνω καλύτερος από αυτούς πρέπει να προπονούμαι διπλάσια από αυτούς. Αν, δηλαδή, αυτός που έπαιζε μπροστά μου έκανε προπόνηση δύο ώρες, εγώ έπρεπε να κάνω τέσσερις».

Η πορεία μέχρι τον Κολοσσό
Η αναφορά στο όνομα του Καλαφατάκη δίνει την αφορμή για συζήτηση γύρω από την καριέρα του πριν έρθει στη Ρόδο και για το αν κάποια από τα όνειρα που έκανε μικρός έμειναν απραγματοποίητα: «Ναι κι ευθύνομαι εγώ γι’ αυτό! Γιατί όταν ήμουν στην καλύτερή μου φάση, τότε που έπαιζα στο Μαρούσι ή στη Δάφνη στην Α1, δεν προπονήθηκα όσο έπρεπε για να παίξω σε ψηλότερο επίπεδο.

Τώρα προπονούμαι περισσότερο από τότε! Ήθελα να παίξω σε μεγαλύτερη ομάδα. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να αφιερωθεί κανείς 100% στο μπάσκετ. Εγώ δεν το έκανα 100%. Είχα δώσει περισσότερη προσοχή στην προσωπική μου ζωή και δεν είχα κάποιον να με σπρώξει στο στόχο μου. Ούτε η οικογένειά μου, ούτε ο μάνατζέρ μου».

Έκανε όνειρα για τη φανέλα με το εθνόσημο; «Έχω παίξει στην εθνική ομάδα. Και σε επίπεδο νέων, έχουμε κατακτήσει το πανευρωπαϊκό και σε επίπεδο ανδρών είχα κληθεί στην προεπιλογή όταν ήμουν στο Μαρούσι. Κι αυτό αντί να προσπαθήσω να το καθιερώσω και να δουλέψω παραπάνω, επαναπαύτηκα».

Και πώς ήρθε στο δρόμο του ο Κολοσσός; «Είχαμε ανέβει με τον Απόλλωνα στην Α1 και υπήρχε ένα πρόβλημα με το συμβόλαιό μου. Είχα πολύ καλές επαφές με το Δημήτρη Πατρίκη και μου είχε πει ότι η ομάδα θ’ ανέβαινε σαν τρίτη από τη Β’ εθνική στην Α2 και πως χρειαζόταν έναν περιφερειακό. Εγώ και ο Αλφόνσο Άλμπερτ ήμαστε οι τελευταίες μεταγραφές».

Πέντε χρόνια φόρεσε τη θαλασσί φανέλα και συνδύασε το όνομά του με την ομάδα του Κολοσσού. Αν τα πράγματα ήταν αλλιώς, δεν θα είχαν χωρίσει οι δρόμοι τους το καλοκαίρι του 2008.

«Μετάνιωσα που έφυγα από τη Ρόδο για ένα λόγο, έφυγα μακριά από την κόρη μου. Είχαμε έρθει σε συμφωνία με τον Κολοσσό να μείνω αλλά έφυγα για τους δικούς μου λόγους στους οποίους δεν θέλω να σταθώ. Το μετάνιωσα και γιατί μετά από τόσα χρόνια που έχω παίξει μπάσκετ, σκέφτομαι ότι θα ήθελα να κλείσω την καριέρα μου σαν παίκτης της Α1. Δυστυχώς, τώρα δεν μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω».

Αλλά και όταν ήταν να επιστρέψει στο νησί, ένα χρόνο μετά, «είχα κάνει μία συζήτηση με το Σφαιρόπουλο, είχαμε πει κάποια πράγματα, ότι δεν θα είχα πολύ χρόνο συμμετοχής έως και καθόλου και τελικά δεν γινόταν να γυρίσω στον Κολοσσό.

Ήταν ξεκάθαρος ο κόουτς. Μου είπε ότι ίσως ήταν καλύτερο για μένα να πήγαινα σε άλλη ομάδα κι έτσι πήγα στο Διαγόρα. Είχε γίνει μία συζήτηση μήπως πήγαινα σε άλλο πόστο στην ομάδα αλλά επειδή ήθελα να συνεχίσω να παίζω, δεν την προχωρήσαμε αυτή τη συζήτηση. Δεν είναι ότι μου έκλεισαν τις πόρτες και μου είπαν «έφυγες, τέλος». Δεν συνέβη κάτι τέτοιο».

Το δίλημμα αναμενόμενο: Κολοσσός ή Διαγόρας; «Αυτή τη στιγμή αισθάνομαι πιο δεμένος με το Διαγόρα γιατί είμαι παίκτης του Διαγόρα και τον ζω καθημερινά. Δεν μπορώ, όμως, να διαγράψω πέντε χρόνια στον Κολοσσό κι εννοείται ότι τον παρακολουθώ όσο μπορώ. Έχω ακόμα επαφές και με ανθρώπους του Κολοσσού».

Συνήθως το Σάββατο που αγωνίζεται ο Κολοσσός, ο Πάνος έχει επαγγελματικές υποχρεώσεις αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον παρακολουθεί: «Φέτος, μ’ έχει εκπλήξει πολύ ευχάριστα ο Κολοσσός. Είναι ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης.

Κι έγινε ομάδα από τη στιγμή που έφυγε ο Τζέιμς και μετά. Η ομάδα είχε στηθεί πάνω στον Τζέιμς αλλά τώρα είναι πραγματικά ομάδα. Βγάζει πολλή ενέργεια. Και με τον Κουταλιανό ο Κολοσσός είχε δείξει πολύ καλά στοιχεία αλλά ο κόουτς Λυκογιάννης έχει κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά.

Μάλιστα, λένε πως τα πράγματα έφτιαξαν περισσότερο από τότε που ο Μπούλιαν ο οποίος δημιουργούσε προβλήματα. Κι αυτά μέσα σε μία ομάδα είναι σημαντικά».
Τέτοια «κρούσματα» υπήρχαν και παλιότερα; «Ναι, είχαμε κι εμείς τέτοια προβλήματα. Προσπαθείς να τ’ απομονώσεις αλλά δύσκολα μπορείς ν’ αλλάξεις μία συγκεκριμένη νοοτροπία».

Ο Καλαφατάκης, ο Τζανής και το… 400άρι!
Στον αντίποδα, ο Παναγιωταράκος θυμάται τις καλύτερες συνεργασίες που είχε όλα αυτά τα χρόνια: «Είχα πολλούς καλούς συμπαίκτες. Θα σου πω για ένα παιδί που μου έχει κάνει πολύ καλή εντύπωση.

Θεωρώ ότι έχει αδικηθεί για κάποιους λόγους και θα μπορούσε να έχει παίξει σε ψηλότερο επίπεδο. Ήταν παίκτης για την ομάδα, ο Άκης Αρσένης με τον οποίο ήμαστε μαζί στον Παπάγου και πραγματικά ήθελα να έχω κάθε χρόνο τέτοιους συμπαίκτες. Ήταν αυτός που θυσιαζόταν για την ομάδα στο 100%».

Όσο για τους προπονητές… «Δεν είχα ποτέ παράπονο από κανέναν και με όλους είχα πολύ καλή σχέση. Θα επέλεγα στην κορυφή τον Γιώργο Καλαφατάκη τον οποίο θεωρώ μπασκετικό μου πατέρα, τον Κώστα Μίσσα τον οποίο έχω σε μεγάλη εκτίμηση και ως άνθρωπο και ως άνθρωπο του μπάσκετ και τον Ντιρκ Μπάουερμαν που δυστυχώς τον είχα για λίγο διάστημα στη Δάφνη. Κύριος με «κ» κεφαλαίο. Μου έμαθε πολλά πράγματα που με συνοδεύουν ακόμα».

Φέτος ο Πάνος Παναγιωταράκος κλείνει 28 χρόνια στο χώρο του μπάσκετ («Από το 1987… υπολόγισε πόσα είναι») και του ζήτησα να μοιραστεί με τους αναγνώστες της «Α.Ρ.» το όνομα του ανθρώπου στον οποίο θα έλεγε ένα μεγάλο ευχαριστώ: «Στον Καλαφατάκη γιατί μου έδωσε πράγματα, αξίες να πορευτώ ως άνθρωπος. Από κει και πέρα, σε όλους τους προπονητές μου».

Δεν γινόταν να μη ζητήσω και μία ωραία ανάμνηση από αυτή την 28ετή πορεία: «Έχω πολλές ωραίες αναμνήσεις. Όταν ανεβήκαμε με τους Αμπελόκηπους στην Α1, θυμάμαι στο «Φως» πρωτοσέλιδο μία μεγάλη φωτογραφία δικιά μου – ο Τζανής (σ.σ. Σταυρακόπουλος) ήταν το αστέρι της ομάδας – η οποία ακόμη δεν ξέρω πώς προέκυψε.
Μία ωραία ιστορία από τότε είναι σε ένα παιχνίδι Β’ εθνικής, όπου βάζαμε μέσο όρο πάνω από εκατό πόντους και ο Τζανής έβαζε 35 με 40, με αντίπαλο τον Ήφαιστο.

Όλοι περίμεναν τον Τζανή να σκοράρει αλλά στο πρώτο ημίχρονο είχα βάλει εγώ 22 πόντους. Και πάει ο προπονητής του Ηφαίστου στον Καλαφατάκη και τον ρωτάει: «Καλά, ποιος είναι τελικά ο Σταυρακόπουλος; Το 7 ή το 9;». Βέβαια, στο τέλος ο Τζανής είχε βάλει σαράντα και είχαμε κερδίσει μετά από δύο παρατάσεις 126-130.

Και το πανευρωπαϊκό με την ελπίδων είναι φυσικά πολύ ωραία ανάμνηση».
Όσον αφορά σε μια άσχημη ανάμνηση, ο Πάνος υπογραμμίζει: «Δεν θα μιλήσω για παιχνίδια που χάσαμε γιατί είναι μέσα στο πρόγραμμα. Ούτε είχα κανένα σοβαρό τραυματισμό. Η πιο δυσάρεστη ανάμνηση είναι ένα παλιό περιστατικό με έναν συμπαίκτη μου με τον οποίο είχαμε έρθει στα χέρια, όταν ακόμα ήμουν στην Αθήνα. Ακόμα κι αυτά, όμως, συμβαίνουν σε μία ομάδα».

Και μετά το μπάσκετ, τι;; «Μετά το μπάσκετ, θέλω να ασχοληθώ με την εκγύμναση και τη βελτίωση αθλητών».
Θα μπορούσε να είχε κάνει κάποιο άλλο άθλημα στη ζωή του; «Αν είχα διαλέξει άλλο άθλημα… ίσως να είχα επιλέξει το στίβο και τα 400μ. με εμπόδια. Σε αυτό το άθλημα θα μπορούσα να με φανταστώ».

Ο Πάνος έχει μία πανέμορφη κόρη αλλά αν είχε γιο (ή αν κάνει στο μέλλον), θα τον άφηνε ν’ ασχοληθεί επαγγελματικά με το μπάσκετ; «Θα τον άφηνα να κάνει ό,τι θέλει. Αν του άρεσε το μπάσκετ, θα τον άφηνα. Θα τον συμβούλευα, βέβαια, σύμφωνα με τα όσα έχω ζήσει εγώ και τα όσα ξέρω».