Τα παιδιά του 5ου Γυμνασίου Ρόδου ευχαριστούν για τη συνεργασία

Rodiaki NewsRoom

Ο… δαίμονας της φωτοσύνθεσης κατάφερε να εξαφανίσει δύο από τα ευχαριστήρια κείμενα μαθητριών της Γ Τάξης του 5ου Γυμνασίου της Ρόδου στην τελευταία για φέτος συνεργασία. Ζητάμε συγνώμη από τις… μικρές μας συναδέλφους και δημοσιεύουμε σήμερα τα κείμενά τους.

Με ανάμεικτα συναισθήματα η «Ροδιακή» αποχαιρετά σήμερα, την αληθινή και αυθεντική συνεργασία που είχε με τα παιδιά και τους καθηγητές του 5ου Γυμνασίου της Ρόδου.

Ένα ταξίδι υπέροχο, που ξεκίνησε μερικούς μήνες νωρίτερα και το οποίο είχε «αυθεντικές» περιπλανήσεις, μέσα από τα μάτια, την ψυχή και την καρδιά των μαθητών της Γ τάξης του 5ου Γυμνασίου της Ρόδου.

Η ΡΟΔΙΑΚΗ ευχαριστεί τους εκπαιδευτικούς Γρηγόρη Τσιόγκα και Κωνσταντίνα Καλαούζη για την συνεργασία αυτή και αντίστοιχα τους ίδιους του μαθητές που πήραν μέρος στο πρόγραμμα, ομορφαίνοντας έτσι με τα αυθεντικά τους κείμενα, την Ροδιακή μας.

Τα κείμενα των παιδιών – συνεργατών μας από το 5ο Γυμνάσιο της Ρόδου, που επισφραγίζουν την φετινή μας συνεργασία, έχουν ως εξής:

Η συμμετοχή μου στο πρόγραμμα εβδομαδιαίας αρθρογραφίας της Ροδιακής μού άρεσε πάρα πολύ. Ήταν ένα όνειρο που βγήκε αληθινό, ένα όνειρο που δυσκολευόμουν να συνειδητοποιήσω ότι ήταν πραγματικότητα κάθε φορά που διάβαζα τις δημοσιεύσεις μου. Θέλω να ευχαριστήσω ολόψυχα την εφημερίδα Ροδιακή που μου έδωσε αυτήν την ευκαιρία και τους καθηγητές κύριο Τσιόγκα και την κυρία Καλαούζη που μας στήριξαν στην προσπάθεια αυτή

Βαμβακά Ελιούλα Γ1

Αυτό πρέπει να είναι και το τελευταίο μου κείμενο στην εφημερίδα. Θέλω να γεμίσω σελίδες ολόκληρες για να περιγράψω την χαρά της εμπειρίας αυτής. Να γράψω, να γράψω, να γράψω! Μα... δεν θα φλυαρήσω πάλι.
Ήταν ωραίο να βλέπω τα κείμενα μας δημοσιευμένα στην τοπική εφημερίδα κάθε Σάββατο, πόσο μάλλον και κάνα δυό δικά μου. Απερίγραπτη χαρά και υπερηφάνεια. Και δεν ήταν τυχαία κείμενα. Ήταν κείμενα που νιώσαμε, κείμενα που μέσω αυτών προβληματιστήκαμε, εκθέσαμε τις απόψεις μας, εκφραστήκαμε. Ήταν απλά, κείμενα δικά μας!

Θυμάμαι τότε που μου ανέθεταν να γράψω ένα κείμενο και που διαμαρτυρόμουν. Και ξαφνικά, αρχίζει να μου αρέσει να γράφω. Γράφω και χάνομαι στις ζωηρές εικόνες που παίζουν σαν μικρά παιδιά στο μυαλό μου. Ταξιδεύω για λίγο στις σκέψεις μου και ύστερα αποτυπώνω σε ένα χαρτί καθετί που σκέφτηκα. Κάθε προβληματισμό μου ή ανησυχία, κάθε θαυμασμό ή χαρά.
Αυτά μου έμαθε η τέχνη της γραφής, αυτά μου έμαθαν οι καθηγητές μου, αυτά μου έμαθε η αρθρογραφία στην Ροδιακή.

Γνωρίσαμε τον κόσμο της αρθρογραφίας. Γίναμε δημοσιογράφοι. «Οι μικροί δημοσιογράφοι» της Ροδιακής.
Χαίρομαι που μας δόθηκε μία τέτοια, σπάνια, ευκαιρία. Κρίμα να τελειώσει εδώ η, ας το πούμε, «συνεργασία» με την Ροδιακή.

Όχι τίποτε, αλλά θα μου λείψει η βαριά φωνή του κ. Τσιόγκα που ζητά με έντονο και απαιτητικό ύφος κείμενα από τους μαθητές και η απελπισμένη έκφραση της κ. Καλαούζη όταν δεν της δίναμε κείμενα. Ποιος ξέρει όμως; Ίσως «ξανασυνεργαστούμε» στο μέλλον...

Θα πω, λοιπόν, ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στους καθηγητές μας που μας έδωσαν την ευκαιρία αυτή.
Τέλος, ευχαριστώ τη Ροδιακή για το βήμα της ελεύθερης και δημιουργικής έκφρασης που μας πρόσφερε.

Γκιάτα Έφη