Θυμάμαι

Rodiaki NewsRoom

Γράφει o Γιάννης Παρασκευάς

Έχει λεχθεί και έχει γράφει χιλιάδες φορές ότι το παρελθόν είναι μήτρα γνώσης και διδάσκει αν σωστά το αξιολογείς και το κρίνεις και ότι όποιοι Λαοί ή άτομα ξεχνούν και αρνούνται το παρελθόν τους δεν έχουν μέλλον.
Θυμάμαι τα πρώτα μου βήματα πολιτικής ενηλικίωσης που λίγο πολύ ταυτίζονται με τα γενέθλια και τα πρώτα βήματα πολιτικής παρουσίας του ΠΑΣΟΚ.

ΘΥΜΑΜΑΙ την ικανοποίηση και την περηφάνεια όταν αναλογιζόμουν ότι ήμουν και εγώ ένας από τους πρώτους ανθρώπους που είχε συμμετοχή στην οργάνωση και ενδυνάμωση του πολιτικού φορέα που έβαζε σαν στόχους ζητούμενα χρόνων της Ελληνικής Κοινωνίας με πρώτη επιδίωξη την ευτυχία και δικαίωση των αγώνων αυτού του Λαού.
Θυμάμαι το πάθος και την ένταση των συναντήσεών μας, την αντιπαράθεση ιδεών και απόψεων για τον καθορισμό του Ιδεολογικό-Πολιτικού πλαισίου του Κινήματος και του πρώτου πυρήνα της Κυβερνητικής του πρότασης.

Θυμάμαι το πρώτο εκλογικό του ποσοστό που τότε στα μάτια πολλών από εμάς φάνταζε μικρό όταν ονειρευόμασταν «το, στις δέκα οχτώ Σοσιαλισμός».
Θυμάμαι με νοσταλγία τη ζέση, το πάθος, την ελπίδα με τα οποία ο Ελληνικός Λαός αγκάλιασε την εξαγγελία της ΑΛΛΑΓΗΣ.
Θυμάμαι τον ούριο άνεμο που φούσκωνε τα πανιά μας στις εκλογές του 1981.

Θυμάμαι το ξεσήκωμα του κόσμου, τη χαρά και τα πανηγύρια σε δρόμους και πλατείες εκείνη την βραδιά των εκλογών.
Θυμάμαι την ανιδιοτέλεια και το πάθος των στελεχών του ΠΑΣΟΚ που βρέθηκαν σε θέσεις ευθύνης.
Θυμάμαι τις πρώτες μεγάλες τομές στην Υγεία (ΕΣΥ), στην Παιδεία (Νόμος Πλαίσιο), στην Αυτοδιοίκηση.
Θυμάμαι την αγωνία των υπευθύνων για την αντιμετώπιση της αποβιομηχανοποίησης της χώρας με το πλήθος των προβληματικών επιχειρήσεων (κατόρθωμα του Εθνάρχη Καραμανλή).

Θυμάμαι την αγωνία τους για την εκπλήρωση των προεκλογικών εξαγγελιών και τον αέρα ελευθερίας που απολάμβαναν οι πολίτες.
Θυμάμαι αποτυπωμένη στα πρόσωπα των πολιτών την ικανοποίησή τους για την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής όπως αυτό διαφαινόταν.

Θυμάμαι τα πρώτα στραβοπατήματα στελεχών που είχαν μολυνθεί από την οίηση της εξουσίας.
Θυμάμαι με πόνο την προσπάθεια του κατεστημένου το 1989 της πολιτικής απαξίωσης του ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ με πρώτο βιολί τον Μητσοτάκη.

Θυμάμαι την κατρακύλα της οικονομίας στα χρόνια των συγκυβερνήσεων και την Μητσοτακική περίοδο.
Θυμάμαι την πολιτική αποκατάσταση του τότε Προέδρου του ΠΑΣΟΚ το 1993 και την χρεωκοπημένη οικονομία που παρέλαβε.
Θυμάμαι την αναστροφή του οικονομικού και πολιτικού κλίματος και τον σχεδιασμό των τριών μεγάλων Στρατηγικών στόχων, την εξάλειψη του ελλείμματος, την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ (κάποιοι τα οικειοποιούνται χωρίς αιδώ).

Θυμάμαι την βιολογική αδυναμία του Ανδρέα και την ώσμωση διαφόρων αρπακτικών μέσα και έξω από το ΠΑΣΟΚ για την κατάληψη της εξουσίας και τον έλεγχο των εξελίξεων.
Θυμάμαι το ιστορικό Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 1996 για την εκλογή Προέδρου και τις κάτω από το τραπέζι συμφωνίες μεγαλοστελεχών.

Θυμάμαι την σταδιακή αποδυνάμωση και απαξίωση των οργανώσεων του Κινήματος, την έλλειψη «εν τοις πράγμασι» και όχι στα κούφια λόγια Στρατηγικών στόχων (λυπάμαι κάποιους εκσυγχρονιστές που περιφέρονται εκλιπαρώντας ψυχή εξουσίας).
Θυμάμαι την άναρχη και ανεξέλεγκτη ΡΟΗ εύκολου χρήματος και την ενίσχυση της θέσης «δουλεύω λίγο, πληρώνομαι πολύ».
Θυμάμαι την ανάλγητη λειτουργία των Τραπεζών που έκανε θύματά της την πλειοψηφία των πολιτών.
Θυμάμαι την μετατροπή του χρήματος σε εμπόρευμα με συνεργούς αυτούς που σήμερα εμφανίζονται σαν σωτήρες της χώρας.

Θυμάμαι την ρεμούλα του Χρηματιστηρίου, την φτωχοποίηση των αφελών και τη δημιουργία κερδοσκόπων.
Θυμάμαι την ανόητη και στοχευμένη σπατάλη των Ολυμπιακών αγώνων (ίσως είμαστε η μόνη χώρα που δεν είχε όφελος από την τέλεσή τους, έμειναν κάποια έργα, το κόστος όμως των αναξιοποίητων έργων είναι τεράστιο).
Θυμάμαι με θλίψη και πόνο την περίοδο του πατροκτόνου Γιωργάκη που σε αγαστή συνεργασία με τον Σημίτη σχεδίασαν και υλοποίησαν την ηθική και πολιτική απαξίωση του ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ.

Θυμάμαι τις ενορχηστρωμένες αρνητικές Κρητικές των δήθεν εκσυγχρονιστών και άλλων εκφραστών του οικονομικού κατεστημένου με στόχο τις πολιτικές της πρώτης οκταετίας του ΠΑΣΟΚ.
Θυμάμαι το Συνέδριο φιέστα που ο Σημίτης παράδωσε το δαχτυλίδι στον Γιωργάκη, πληρωμή για τη στάση και θέση του στο Συνέδριο του 1996 και προστασίας της δικής του υστεροφημίας, στα δύσκολα την κοπάνησε για να μην φορτωθεί την εκλογική ήττα.

Θυμάμαι την τραγική για τη χώρα περίοδο του Καραμανλή του νεότερου και την αφωνία του ΠΑΣΟΚ.
Θυμάμαι τη νίκη του ΠΑΣΟΚ και την Πρωθυπουργοποίηση του Γιωργάκη, το σύνθημα «Γιώργο άλλαξέ τα όλα» που αντί για αυτό μαζί με τους κηπουρούς που κουβάλησε, μας άλλαξε τα φώτα.
Θυμάμαι με πίκρα και πόνο τη Δεξιά διολίσθηση του Κινήματος στο όνομα δήθεν της σωτηρίας της χώρας.
Θυμάμαι το πόσο μικροί βρέθηκαν αυτοί που κλήθηκαν να διαχειριστούν την εκλογική συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ.

Θυμάμαι τον διαγκωνισμό των δήθεν μεγαλοστελεχών για την δική τους προσωπική πολιτική επιβίωση.
Η Ιστορία μάλλον δεν τους έχει διδάξει τίποτε, σέρνουν και πάλι το χορό σαν δήθεν σωτήρες του Κόμματος και της χώρας και δεν έχουν αντιληφθεί ότι έχουν επιλέξει το ρόλο του Νεκροθάφτη για μια μεγάλη Ιστορική παράταξη και ένα μεγάλο Κόμμα.