Ρουτίνα: Ένας ύπουλος “εχθρός”

Rodiaki NewsRoom

Ο καθένας μας οφείλει απέναντι στον εαυτό του να αντιληφθεί πόσο σημαντικό είναι να μάθει να ισορροπεί ανάμεσα στα «πρέπει» και στα «θέλω».

Σε μια καθημερινότητα με φρενήρεις ρυθμούς και πολλαπλούς ρόλους και υποχρεώσεις καλείσαι να γίνεις «υπερήρωας» και να χωρέσεις ό,τι μπορείς περισσότερο μέσα σε 24 ώρες. Τρέχεις να προλάβεις τα πιο βασικά και προσπαθείς απεγνωσμένα να βρεις ένα νόημα σε όλα αυτά που κάνεις. Αναρωτιέσαι αν έτσι θα έπρεπε να είναι η καθημερινότητά σου: μια προγραμματισμένη ρουτίνα…

Φυσικά και είναι θεμιτό να υπάρχει ένα στοιχειώδες πρόγραμμα μέσα στη μέρα σου. Ωστόσο, το ζήτημα είναι πόσο άκαμπτο και ισορροπημένο είναι αυτό το πρόγραμμα. Κατά πόσο δηλαδή υπάρχει χώρος και χρόνος να υπάρχεις μέσα στο πρόγραμμά σου και κατά πόσο τελικά διαφοροποιείται η μια μέρα από την άλλη, ώστε να αισθάνεσαι ότι ζεις κάτι διαφορετικό (έστω και αμελητέο) μέσα στην κάθε μέρα σου.

Πολλοί άνθρωποι θεωρούν «πολυτέλεια» αυτή τη θεωρητική προσέγγιση. Μετά, όμως, από μια πιθανή προσωπική «κατάρρευση», κρίσεις άγχους και ψυχοσωματικά συμπτώματα δεν έχουν την ίδια άποψη, αναθεωρούν….
Ο καθένας μας οφείλει απέναντι στον εαυτό του να αντιληφθεί πόσο σημα-ντικό είναι να μάθει να ισορροπεί ανάμεσα στα «πρέπει» και στα «θέλω». Ο διαχωρισμός αυτός θα πρέπει να είναι συνειδητός.

Ο αναστοχασμός και η αυτογνωσία είναι ψυχικά εργαλεία που μας δίνουν απαντήσεις εκεί που όλοι οι άλλοι δεν μπορούν! Καλούμαστε να σταθούμε απέναντι στον εαυτό μας και να αναρωτηθούμε τι μας έχει λείψει, τι έχουμε επιθυμήσει, τι έχουμε παραμελήσει, τι έχουμε ξεχάσει, ποια είναι τα όνειρά μας, ποιοι οι στόχοι και τα κίνητρα εκείνα που θα μας κρατήσουν όρθιους οτιδήποτε κι αν συμβεί.

Συνήθως αποφεύγουμε μια τέτοια συνομιλία με τον εαυτό μας. Φοβόμαστε να παραδεχτούμε την ποιότητα ή και την κατεύθυνση που έχει πάρει η ζωή μας. Φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε τις λάθος επιλογές και αποφάσεις μας. Όλα εκείνα που μας έκαναν και μας κάνουν να αποκλίνουμε από την ισορροπία και την εσωτερική ικανοποίηση.

Η ρουτίνα δημιουργεί μια ψευδαίσθηση ασφάλειας. Μέχρι κάποιο σημείο είναι λειτουργική, γιατί μας κινητοποιεί και μας ενεργοποιεί. Από ένα σημείο και μετά όμως μετατρέπεται σε άγχος, πίεση, έλλειψη ενδιαφέροντος και ανία. Πότε καταλαβαίνουμε ακριβώς ότι έχουμε περάσει αυτή τη νοητή γραμμή της διαφοροποίησης;

Όταν αρχίζουμε και κάνουμε πράγματα μηχανικά χωρίς πια να αντλούμε κάποια ευχαρίστηση από αυτά. Όταν χάνουμε την ουσία αυτών που κάνουμε και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να προλάβουμε να τακτοποιήσουμε, να προλάβουμε να είμαστε συνεπείς. Μας διαφεύγει το συναίσθημα. Μένει μόνο η αίσθηση της υποχρέωσης και της αποπεράτωσης. Τότε είναι που η ρουτίνα μας εγκλωβίζει και μας κάνει «άχρωμους».

Δεν είναι καθόλου εύκολο να ισορροπήσεις ανάμεσα στα «χίλια» πράγματα που πρέπει να κάνεις και σε αυτά που θα ήθελες να κάνεις προκειμένου να διασφαλίσεις την ψυχική σου υγεία. Ωστόσο, είναι θέμα επίγνωσης του τι μπορεί να σου συμβεί αν δεν έχεις κατά νου αυτή την ισορροπία. Εκ των υστέρων όλοι παραπονιόμαστε γιατί αφήσαμε το άγχος να μας κυριεύσει, γιατί αφήσαμε τον εαυτό μας παραμελημένο και δυσανασχετούμε με τα όποια συναισθήματα θλίψης, απελπισίας, θυμού ή και κενού νιώθουμε.

Όπως το σώμα μας έτσι και ο ψυχισμός χρειάζεται τη φροντίδα, την προσοχή και την προστασία που του αναλογούν. Ο καθένας μας ορίζεται από ένα βαθμό «ψυχικής ανθεκτικότητας» προκειμένου να αντέχει και να αντιμετωπίζει οτιδήποτε είναι «βαρύ» για τον ψυχισμό του. Ωστόσο, τα «ψυχικά αποθέματα» κάποτε εξαντλούνται και απαιτείται ένας πιο συνειδητός τρόπος επανατροφοδότησής τους.

Οφείλουμε να είμαστε «παρόντες» στη ζωή μας κι όχι μόνο διεκπεραιωτές! Οφείλουμε να θυμίζουμε στον εαυτό μας ότι η κάθε μέρα που περνάει δεν είναι μόνο για να εργαζόμαστε και να «τρέχουμε» να προλάβουμε, αλλά και για να τη ζούμε. Να δημιουργούμε στιγμές, αναμνήσεις, συναισθήματα. Κάτι δηλαδή που να έχει βάθος.

Κάτι που θα αποτελέσει κινητήρια δύναμη για την επόμενη μέρα και μια αίσθηση ουσίας, αλλά και νοήματος. Όταν ζεις με αυτό τον τρόπο καμία μέρα δεν μπορεί να σου φανεί ακριβώς ίδια με την προηγούμενη… Γιατί έχεις μεριμνήσει να κάνεις κάτι «διαφορετικό», κάτι που σε ικανοποίησε, κάτι «από εσένα για σένα»…. Κάτι που σε απομάκρυνε από εκείνο το «κενό» που ένιωθες παλαιότερα…

Γράφει η ψυχολόγος Μαρία Καρίκη