Πώς καταντήσαμε έτσι ρε φίλε;

Rodiaki NewsRoom

«Πώς καταντήσαμε έτσι ρε φίλε;» μου είπε φίλος καλός, παλιό φρικιό των Εξαρχείων που εγκατέλειψε τα πάντα και ζει με 320 ευρώ σύνταξη σε μια καλύβα στην Ελευσίνα. Και δεν εννοούσε τα 320, αυτός δεν έχει ανάγκη, τη βγάζει και καλά μάλιστα, έχει περιβόλι, κότες, κουνέλια, έβαλε πρόσφατα και κατσίκια.

Εννοούσε την πνευματική παρακμή, την αγραμματοσύνη, την παλιανθρωπιά και την κενότητα των 300 που μας εκπροσωπούν στη βουλή, όπως, μου είπε. «Είναι δυνατόν ρε φίλε οι Συριζαίοι να μας μιλάνε σήμερα με την φρασεολογία των αριστερών της μεταπολίτευσης;… Να βλέπουν φαντάσματα και οπτασίες του Λενινισμού και του Μαρξισμού, τώρα το 2015; Αφού το παραμύθι της αριστεράς τελείωσε… Δεν θα το καταλάβουν ποτέ;…».

Και έχει απόλυτο δίκιο. Ας αφήσουμε τα παλιά, ας πάμε στα 5 τελευταία χρόνια που και ο τελευταίος Έλληνας ένιωσε στο πετσί του την κρίση. Αυτά τα 5 χρόνια, η Ελλάδα έχει αναδείξει σε πρωταγωνιστές του δράματος της τα χειρότερα υλικά της. Εργάστηκαν πολλοί για να το επιτύχουν.

Εργάστηκε η πολιτική τάξη με τη φοβική της συμπεριφορά, την κατεστημένη της υποκρισία που την εμπόδιζε να κοιτάξει κατάματα την αναξιοπιστία της. Ποια πολιτική πρόταση ακούστηκε όλα αυτά τα χρόνια; Καμία. Εργάστηκε ο καλλιτεχνικός κόσμος με τους διάφορους σαλτιμπά-γκους, σαν εκείνον τον υπέρβαρο λερό που παριστάνει τον χιουμορίστα και πάει στη βουλή ντυμένος σαν την ψυχή του, οι οποίοι κολάκευαν το κοινό τους αποκαλώντας τη Μέρκελ «Μαρκέλα».

Εργάστηκε ο πνευματικός κόσμος με την εμμονή του στα στερεότυπα, από τον ανθυπομαρξισμό της ηλίθιας αριστεράς ως τον δογματικό φιλελευθερισμό. Εργάστηκε το βαθύ κράτος της εκπαίδευσης, η βλακώδης νοοτροπία των πελατών της που δεν τους ενδιαφέρει τι θα μάθουν τα παιδιά τους, αλλά πόσα θα πληρώσουν σε ιδιαίτερα. Αντί να σκεφτούμε σοβαρά γιατί το κοινωνικό κράτος δεν λειτούργησε ποτέ, ήταν μια ακόμη απάτη ανάμεσα στις άλλες, χτίσαμε χαρακώματα για να το υπερασπιστούμε.

Ας το πάρουμε απόφαση. Η κ. Κωνσταντοπούλου, δυσμενής εκδοχή της ανθρώπινης κατάστασης, με την αγένειά της, τη δικολαβίστικη αυθαιρεσία της, συνδυασμός παλιάς Αρσακειάδας πουριτανής και ανακρίτριας στη Μόσχα του 1937, είναι η απολύτως ταιριαστή πρόεδρος σε μια Βουλή που έχει προ πολλού τσαλαπατήσει τους όρους της δημοκρατικής ευπρέπειας.

Ο κ. Λαφαζάνης, ανακυκλώσιμο προϊόν της κάποτε αριστεράς, είναι ο καταλληλότερος για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του παρακρατικού Φωτόπουλου. Και ο περιφερόμενος νάρκισσος, που η μόνη ιδέα που έχει στο φαλακρό του κεφάλι είναι το ίδιο το φαλακρό του κεφάλι, είναι ο καταλληλότερος υπερασπιστής μιας ανύπαρκτης οικονομίας. Όλοι αυτοί, και πολλοί ακόμη, είναι οι παράπλευρες απώλειες μιας Δημοκρατίας που φρόντισε να μην αποκτήσει ποτέ Δημοκρατική παιδεία.

Μια κοινωνία γερασμένη, όπου ενάμιση εκατομμύριο εργαζόμενοι συντηρούν τρία εκατομμύρια συνταξιούχους, μια κοινωνία απαίδευτη, κοινώς αμέτοχη στα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου, εάν αφεθεί στον εαυτό της είναι καταδικασμένη να πεθάνει. Δεν ξέρω αν θα φροντίσουν γι’ αυτό τα κύματα των λαθρομεταναστών ή οι συμμορίες των μπαχαλάκηδων και τα πακέτα από μυς με τους αγκυλωτούς σταυρούς.

Εκείνο που ξέρω είναι ότι «η μοναξιά» που μας ετοιμάζουν οι απατεωνίσκοι της κυβέρνησης οδηγεί εκεί με μαθηματική ακρίβεια. Οι άνθρωποι αυτό επεδίωκαν εξ αρχής και αυτό προσπαθούν να επιτύχουν, την απομόνωση της χώρας, που θα επιτρέψει στο τσούρμο να εδραιώσει το καθεστώς του.

Ήρθε η ώρα να σοβαρευτούμε. Ώρα να συγκροτηθούν σε μέτωπο όσες δυνάμεις έχουν απομείνει και πιστεύουν ότι η χώρα δεν πρέπει να αποκοπεί από τον σύγχρονο κόσμο, όσοι δεν θέλουν να ζήσουν στο στρατόπεδο της εξαθλίωσης που μας ετοιμάζουν οι ανεπάγγελτοι της εξουσίας.

Γράφει ο Φάνης Ζουρόπουλος

τ. πρόεδρος της Ε.Ι.Ε.Τ. και εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (Ε.Ε.Δ.)

zourop@otenet.gr