Στασιμότητα: Από φόβο ή συνήθεια;

Rodiaki NewsRoom

Η στασιμότητα και η αλλαγή είναι δύο έννοιες, δύο φάσεις που θα πρέπει να εναλλάσσονται στη ζωή μας.

Γράφει η ψυχολόγος
Μαρία Καρίκη

Οι φρενήρεις ρυθμοί της καθημερινότητας δεν σου αφήνουν πολύ ελεύθερο χρόνο για αναστοχασμό. Παλεύεις να προλάβεις να διεκπεραιώσεις καθετί που προκύπτει. Αισθάνεσαι εγκλωβισμένος μέσα σε όλα αυτά που «πρέπει» να διευθετήσεις και μερικές φορές χάνεις τόσο την αίσθηση του χρόνου που δεν συνειδητοποιείς τι θυσιάζεις από όλα αυτά που θα ήθελες να κάνεις. Ξυπνάς, λοιπόν, ένα πρωί και συνειδητοποιείς ότι τα τελευταία χρόνια είσαι στάσιμος. Κάνεις τα ίδια και τα ίδια. Και αναρωτιέσαι τι φταίει…

Η στασιμότητα όταν γίνεται αντιληπτή από τον ίδιο τον άνθρωπο εγείρει ένα πλήθος συναισθημάτων: θυμό, απογοήτευση, λύπη, άγχος. Κανείς δεν θέλει να μένει στάσιμος. Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του την ανάγκη να εξελιχθεί, να αναπτυχθεί. Θέλει να θέτει στόχους, να κάνει σχέδια, να ονειρεύεται και να οραματίζεται. Δεν θέλει να κάνει φαύλους κύκλους και να αναλώνεται σε μια καθημερινότητα που σχεδόν επαναλαμβάνεται. Ωστόσο, όταν συμβαίνει αυτό και γίνεται συνειδητό, δεν έχουν όλοι τη δύναμη να αντιδράσουν και να επαναπροσδιορίσουν από την αρχή τη ζωή τους.

Ο ένας λόγος που «αποδεχόμαστε» τη στασιμότητα είναι ο φόβος. Αν αλλάξω τι θα συμβεί; Μήπως έρθουν χειρότερα πράγματα; Μήπως δεν έχω την ικανότητα και τις δεξιότητες να κυνηγήσω αυτό που θέλω; Κι αν χάσω και όλα αυτά που με «κόπο» μέχρι σήμερα έχω κάνει; Αν απογοητευτώ με αυτό που θα συναντήσω; Αν ανακαλύψω ότι όλα αυτά που θέλω είναι ουτοπικά; Θα το αντέξω; Ο φόβος μας θέτει συνεχώς εμπόδια. Φυσικά και υπάρχουν εμπόδια, αλλά ο φόβος τα διογκώνει, τα κάνει ανυπέρβλητα. Μας γεμίζει το μυαλό με αρνητικές και καταστροφικές σκέψεις που μας αποδυναμώνουν και μας αποθαρρύνουν από καθετί καινούριο και διαφορετικό. Όλα φαίνονται «βουνό» και εμείς πολύ «λίγοι» για να τα καταφέρουμε.

Από την άλλη μεριά είναι και η συνήθεια. Βολευόμαστε τόσο πολύ και αισθανόμαστε ασφάλεια στο καθημερινό, επαναλαμβανόμενο και οικείο που «πείθουμε» τον εαυτό μας ότι είμαστε καλά σε αυτό το πλαίσιο. Και είναι τόσο μεθοδευμένη αυτή η «πειθώ» που δεν πας πειράζει και πολύ που μένουμε στο ίδιο σημείο για αρκετό καιρό. «Ξεχνάμε» όλα αυτά που θα θέλαμε να δοκιμάσουμε και να πειραματιστούμε και τα «βαφτίζουμε» ασήμαντα, «ονειροπόλα», ανώριμα, επιπόλαια και ό,τι άλλο μπορούμε να σκεφτούμε για να νιώσουμε ότι κάνουμε τη σωστή επιλογή: μένουμε στο ίδιο σημείο και είμαστε καλά με αυτό. Δεν έχουμε προσδοκίες, ούτε φρούδες ελπίδες. Μας ικανοποιεί αυτό που έχουμε και μας είναι αρκετό.

Ο κάθε άνθρωπος, συνειδητά ή μη, κάνει την επιλογή του. Όλοι φοβόμαστε. Αυτό δεν εμποδίζει, όμως, κάποιους να τολμήσουν και να πάνε ένα βήμα παρακάτω. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αυτό το βήμα θα είναι καλύτερο. Εξάλλου, ακόμα και αν δεν τους αρέσει αυτό που θα συναντήσουν, θα προχωρήσουν ακόμα ένα βήμα κι άλλο κι άλλο. Δεν τους τρομάζει αυτό. Αυτό που τους τρομάζει περισσότερο είναι να αισθανθούν ότι «βουλιάζουν», ότι λιμνάζουν, ότι ξαφνικά πρέπει να αποδεχτούν ότι όλα όσα μπορούν να κάνουν και να δουν είναι αυτά που ήδη κάνουν και βλέπουν. Τους είναι τόσο περιοριστικό αυτό το συναίσθημα που το νιώθουν ως απειλή για την ταυτότητά τους, για το «είναι» τους.

Η στασιμότητα και η αλλαγή είναι δύο έννοιες, δύο φάσεις που θα πρέπει να εναλλάσσονται στη ζωή μας. Δεν χρειάζεται να επιζητούμε συνεχώς αλλαγές, αλλά ούτε και να είμαστε συνεχώς καθηλωμένοι στο ίδιο μοτίβο. Οφείλουμε να «ακούσουμε» τον εαυτό μας και να του δίνουμε κάθε φορά αυτό που έχει ανάγκη. Όταν αισθάνεται ότι «βουλιάζει», τότε χρειάζεται μια αλλαγή.

Όταν αισθάνεται ότι έχει κουραστεί και αγχωθεί από τις τόσες αλλαγές που μπορεί να συμβαίνουν γύρω του, τότε χρειάζεται μια ανάπαυλα. Τίποτα από τα δύο δεν είναι απαραίτητο, λοιπόν, να είναι μονόδρομος, αλλά περισσότερο μια αέναη εναλλαγή με βάση τις προσωπικές μας ανάγκες και επιθυμίες. Χρειάζεται αυτογνωσία και τόλμη να ξέρεις μέσα σου βαθιά τι είναι αυτό που αυτή τη στιγμή έχεις περισσότερο ανάγκη: μια χαλάρωση μέσα στο καθημερινό σου πλαίσιο ή μια αλλαγή;