Ένα ταξίδι στο Φετιγιέ, τη δικιά μας Μάκρη!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Το τουριστικό θέρετρο στα τουρκικά παράλια που ανεβαίνει στις προτιμήσεις

Ενενήντα λεπτά από τη Ρόδο με το καταμαράν είναι το Φετιγιέ, ένα σκηνικό απαράμιλλης ομορφιάς στα τουρκικά παράλια γεμάτο από την αρχαία, αλλά και τη νεότερη ελληνική ιστορία.

Ταξίδεψα στο Φετεγιέ- Μάκρη μέχρι το 1922- σ΄ ένα τοπίο όμορφο, ήσυχο, καθαρό και lοw budget όπως μου τα είχε πει η Μαριάνθη από το πρακτορείο. Ένα τοπίο που είναι το ιδανικότερο αυτή τη στιγμή σε όλη την Τουρκική Ριβιέρα, σε αντίθεση με το θορυβώδες Μπόντρουμ, τη γνωστή μας Αλικαρνασσό απέναντι από την Κω, αλλά και την Αττάλεια.

Είναι πολλοί που θεωρούν ότι δεν πρέπει να γράφουμε για τα τουρκικά παράλια γιατί έτσι παροτρύνουμε πολλούς Έλληνες τουρίστες να επισκέπτονται γειτονικούς προορισμούς. Δεν συμμερίζομαι αυτή την άποψη. Πιστεύω πως όλοι οι Έλληνες πρέπει να ταξιδέψουν στις “χαμένες πατρίδες”. Έχουμε ανάγκη να μάθουμε για την ιστορία και τον πολιτισμό που βρίσκεται εκτός των συνόρων της σημερινής Ελλάδας, να περπατήσουμε, να δούμε, να γευτούμε και να αγαπήσουμε τα μέρη των παππούδων μας και των γιαγιάδων μας. Ένα απ΄ αυτά είναι η αρχαία Λυκία που βρίσκεται στο ΝΔ τμήμα της Μικράς Ασίας, ακριβώς δίπλα στην επαρχία της Αττάλειας, δηλαδή την παλιά Παμφυλία.

Υπήρξε ως Τελμεσός για εκείνους που ξέρουν την ιστορία, είναι γνωστή ως Μάκρη για τους σύγχρονους Έλληνες και χάθηκε στη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Μία από τις πιο γνωστές πόλεις της Λυκίας, με ιστορία στο εμπόριο και στις τέχνες. Από εκείνη την εποχή μέχρι και σήμερα σώζονται οι αρχαίοι τάφοι της Λυκίας που βρίσκονται λαξευμένοι σε βράχους, κι έχουν το χαρακτηριστικό της διώροφης τριγωνικής στέγης. Μπήκα και είδα τις μεγάλων διαστάσεων σαρκοφάγους που απεικονίζουν σκηνές της καθημερινής ζωής και εντυπωσιάστηκα από τα λαξευμένα αρχαία μνημεία της Λυκίας.

Στο Φετιγιέ, το ήσυχο μέρος που το προτιμούν κυρίως οικογένειες και ζευγάρια, τα τιρκουάζ νερά, την παραλία Πατάρα 13 χιλιόμετρα λευκή άμμο και ρηχή θάλασσα, τους υπέροχους καταρράκτες, το παζάρι και την κλειστή αγορά με τα λουκούμια, τα μπαχάρια και τα ανατολίτικα γλυκά, το ταξιδιωτικό ρεπορτάζ δεν έχει τέλος.

Αυτό όμως που συγκινεί και εντυπωσιάζει είναι το ελληνικό χωριό- φάντασμα το Λεβίσι, Καγιάκιοι στα τουρκικά, με τις εκατοντάδες ερειπωμένες κατοικίες που απλώνονται σε μία βουνοπλαγιά και την ορθόδοξη εκκλησία που ακόμα στέκει. Το Λεβίσι στο 19ο αιώνα είχε μεγάλο ελληνικό πληθυσμό, αλλά το χωριό άδειασε με την ανταλλαγή των πληθυσμών, κι οι Έλληνες στάλθηκαν στην Αττική και κατοίκισαν στην περιοχή που ονόμασαν Νέα Μάκρη και στο χωριό Φαράκλα της Βόρειας Εύβοιας.

Συγκίνηση αισθάνεσαι διαπιστώνοντας ότι ο χρόνος έχει σταματήσει μετά το διωγμό των Ελλήνων. Μόνο η τουρκάλα με την τοπική ενδυμασία που συναντάς στο ξεκίνημα του νεκρού χωριού και φτιάχνει τις ωραιότερες πίτες που έφαγα ποτέ, κι ο αχνιστός καφές αποσπούν την προσοχή του ταξιδιώτη. Και λίγα μέτρα πιο εκεί μια όαση με πάπιες, παγόνια, τρεχούμενα νερά και μικρά αλογάκια.

Η επίσκεψη στο Φετιγιέ είναι εμπειρία που δημιουργεί συγκινήσεις και προσφέρει απλόχερα τους καρπούς ενός εύπορου εδάφους. Η αφθονία των φρούτων και των λαχανικών στα παζάρια, οι χυμοί παντός είδους επί τόπου, οι ξηροί καρποί, τα χρώματα και τα αρώματα στα τουρκικά παράλια απέναντι από τη Ρόδο, πολύ κοντά στο Καστελλόριζο από την άλλη του πλευρά, αφήνουν μια νοσταλγία στον Έλληνα επισκέπτη που διαπιστώνει κάθε στιγμή εκεί ότι οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα, κι ότι οι Τούρκοι μόλις ακούσουν από πού είσαι σ΄ αποκαλούν “καρντάση”.