H Mάρω Βαμβουνάκη για τον Κώστα Ε. Σκανδαλίδη

Rodiaki NewsRoom

Η γνωστή πεζογράφος Μάρω Βαμβουνάκη σχολιάζοντας το καινούργιο βιβλίο του Κώστα Ε. Σκανδαλίδη «Παντελής Ευθυμίου. Σεργιάνι στη ζωή και το έργο του ποιητή (σενάριο για ντοκιμαντέρ)», Ρόδος, 2015, έστειλε στο συγγραφέα το ακόλουθο σημείωμα:

"Κώστα, εξαιρετικό!...Μόλις το διάβασα και με έκανε κομματάκια...Εύστοχες οι επιλογές σου, έντονος, ο σαρωτικός αέρας του Παντελή, περιεκτικό, αστραφτερό, διατρέχει ζωντανά τόσες εποχές!...
Πολύ σ’ ευχαριστώ για το κείμενό μου του τέλους, δεν κατάφερα να το διαβάσω γιατί έκλαιγα.

Ο Παντελής είναι πάντα παρών σε όσα λέμε, σε όσα κάνουμε οι φίλοι μου, η οικογένειά μου, εγώ...Γι αυτό και φοβόμουν να ξεκινήσω το βιβλίο σου μήπως μου τον μείωνε, μήπως τον παράλλαζε. Όμως ήταν τόσο λαμπερό, έντιμο, καλοδουλεμένο, που τον έκανε να επιστρέφει σ’ αυτόν τον κόσμο όπως ιδιαίτερος ήταν! Ευαίσθητος και γενναίος μαζί!

Μακάρι να βρεθεί ένας σκηνοθέτης ικανός και να γίνει η ταινία.
Μπράβο σου! Το λέω με ενθουσιασμό και συγκίνηση”.

Το κείμενο της Μάρως Βαμβουνάκη που ο Κώστας Σκανδαλίδης περιλαμβάνει στο βιβλίο του είναι το ακόλουθο:
Αφηγήτρια
(Μάρω Μαμβουνάκη)

«…το πήρα απόφαση. Πρέπει να κάτσω και να πω ελάχιστα, μηδαμινά, απ’ τους ωκεανούς που σε συνοδεύουν μέσα μου, απ’ τις άπειρες νοσταλγίες που σε κουβαλώ.
Ξύπνησα προσπαθώντας ν’ ανασυνθέσω την εικόνα σου. Την εικόνα του γέλιου σου μετά. Ξέφυγε ξαφνικό, γάργαρο, δυνατό. Ελεύθερο και καλόκαρδο, όπως μονάχα οι γνήσιοι άντρες έχουν για γέλιο.

Γέμισε το σκοτεινό υπνοδωμάτιο κι από τότε άρχισα να κλαίω. Όχι, λέω και ξαναλέω. Δεν θα πω τίποτα για «την καλλιτεχνική σου αξία», για «το γνήσιο ατίθασο ποιητή», για σουρεαλισμό, στοχασμό και στίχους.

Τίποτα, τίποτα δεν είναι αυτά μπροστά στο σπαρταριστό, γενναίο, ζεστό πλάσμα που καθημερινά υπήρξες. Μπροστά στο γέλιο, μπροστά στο βλέμμα και στη σβέλτη κίνηση. Στην υπευθυνότητα, στη γενναιοψυχία, στο χωρατό και στη δίψα.

Στη δικιά σου περίπτωση η ποίηση θα σε μειώσει.
Όταν πριν χρόνια ήρθα να σε δω στο χωριό με τον εκδότη Δημήτρη Μαυρόπουλο, τον ρωτούσα στην επιστροφή πώς του φάνηκες.
«Μου άρεσε!», απάντησε. «Μ’ αρέσουν, βρε παιδί μου, οι πνευματικοί άνθρωποι που δεν σε βάζουν κάτω να σου μιλάνε για ‘πνευματικά’ ζητήματα».
Έχω πια βεβαιωθεί πως όσοι γράφουμε, είμαστε άλλα αντ’ άλλων στις αιτίες και στους σκοπούς.

Γενικότερα άλλοι γράφουν από στέρηση κι άλλοι από περίσσια ζωής. Σ’ αυτή την ευτυχισμένη δεύτερη κατηγορία ανήκες κι εσύ, για να χαρίζεσαι στους δικούς σου.
Στον Ερυθρό Σταυρό καθόμουν δίπλα στο κρεβάτι σου και προσπαθούσα δυο-τρεις φορές να σου διαβάσω καλή ποίηση, να σε παρασύρω στις λέξεις. Έφερνα μαζί μου το «Λίγο του κόσμου» της Δημουλά. Να παρηγορηθούμε που, κατακαλόκαιρο, καθόμαστε άπραγοι μες στη μιζέρια αυτή. Σ’ άρεσε, μα δεν σε παρηγορούσε.

Η ζέστη του Ιουνίου, η σκονισμένη απειλητική Αθήνα έξω απ’ τα μεγάλα υπομονετικά τζάμια του νοσοκομείου, σαν καταδίκη. Η άθλια απεργία των γιατρών. Κοιτούσαμε τις δεκοχτούρες φίλες σου που τάιζες με ψίχουλα από παξιμάδια κι ονειρευόσουνα μόνο μια ζώσα ζωή. Μου έλεγες πως πρέπει να γίνεις μια ώρα αρχύτερα καλά για να ερωτευτείς πάλι. Κι εγώ κάτι τέτοια -περίπου- για μένα σου έλεγα. Τα μόνα που μας έφτιαχναν το κέφι…

…Στην τελευταία σου φωτογραφία που μου άφησες, για «να σε βλέπω και να μη στενοχωριέμαι…έτσι που κατάντησες…», σου ξεγλίστρησε πως ήσουν έτοιμος να φύγεις από δω κάτω.
Το λίγο του κόσμου δεν το υπόφερες πια. Ωριμάζεις για τη ζωή, ωριμάζεις για το θάνατό σου. Όλα στον καιρό τους κι εμείς έγκαιροι. Ίσως και το «γνωρίζω τον εαυτό μου» να μη σημαίνει άλλο παρά: γνωρίζω το δικό μου καιρό. Καιρός του σπείρειν, του θερίζειν και τα λοιπά. Το έχω προσέξει κι άλλες φορές.

Οι φωτογραφίες καμιά φορά συλλαμβάνουν εκείνο που η παρούσα αντίληψή μας δεν μπορεί να πιάσει. Εκ των υστέρων το έχω προσέξει αυτό και μετά τα γεγονότα. Ήδη στη φωτογραφία -τώρα το βλέπω- ήσουν με τη γνώση και με το νόμισμα του βαρκάρη. Ήδη ήσουν σταχτής. Για να με παρηγορείς μου έλεγες άλλα».