Ένας αιώνας και μία μέρα ή το ημερολόγιο μίας ψυχής

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Παύλος Ντοκοουπίλ

Δεν πίστεψα ποτέ στους «πανηγυρικούς» των επετείων, είτε των μικρών καθημερινών, είτε των μεγάλων ιστορικών. Πιστεύω μόνο στη διαχρονικότητα και την ποιότητα των υλικών που διατηρούν ένα ημερολόγιο ζωντανό, επιτρέποντας στο χέρι να τραβήξει γραμμή στο αποτύπωμα της μέρας που τελειώνει, με την ακλόνητη βεβαιότητα πως την ίδια κίνηση θα μπορέσει να την επαναλάβει και την επόμενη, να την επαναλαμβάνει σταθερά στο διηνεκές.

Στη δική μου συνείδηση η επέτειος των 100 χρόνων από τη μέρα που γεννήθηκε η Ροδιακή αποτελεί τη μεγάλη υπενθύμιση πως τα υλικά που την κρατούν ζωντανή και μάχιμη, δεν έχουν «νοθευτεί» από τη φθορά του χρόνου, ούτε από το συνεχώς και πολυεπίπεδα μεταβαλλόμενο περιβάλλον, που έχει οδηγήσει σε εξαφάνιση, από το χάρτη των ΜΜΕ, όχι μόνο τοπικά, αλλά και πανελλαδικά, ιστορικά και κάποτε κραταιά έντυπα. Η μέρα της επετείου θα έρθει και θα περάσει. Θα τη διαδεχθεί η επόμενή της, το ίδιο σημαντική με τις προηγούμενες, που θα ζήσει για να σβήσει κι αυτή. Άλλο ένα αποτύπωμα στο ημερολόγιο, που η Ροδιακή θα κληθεί να επιβεβαιώσει την ύπαρξη των υλικών που τη συνοδεύουν από τη πρώτη μέρα κυκλοφορίας της.

Καμία ουσιαστική σχέση δεν μπορεί να αντέξει στο χρόνο αν δεν στηρίζεται στο σεβασμό, στην εντιμότητα, στην ειλικρίνεια, στην υπευθυνότητα, στη συνέπεια, στην αλληλοκατανόηση. Κανένα μέσο ενημέρωσης δεν μπορεί να επιβιώσει, ακόμα και μέσα σ’ ένα ιδεατό οικονομικό περιβάλλον, αν δεν φροντίσει να πείθει καθημερινά για την προσήλωσή του στις αρχές που σφυρηλατούν τη σχέση του με την κοινωνία στην οποία απευθύνεται, ακόμα κι όταν το «παιχνίδι» της κοινής διαδρομής και της αλληλεπίδρασης φέρνει διαφωνίες, ενίοτε και συγκρούσεις, λόγω διάστασης απόψεων, διαφορετικής προσέγγισης των πραγμάτων, διαφορετικής πολιτικής τοποθέτησης, ή κάποιες φορές απλά επειδή… έτσι έτυχε και δεν φταίει κανένας και τίποτα.

Η επέτειος των 100 χρόνων υπενθυμίζει πως η Ροδιακή συνεχίζει να «κουβαλάει» στην ψυχή της όλα εκείνα τα υλικά που έχουν καταστήσει, την ίδια κομμάτι της τοπικής κοινωνίας και την τοπική κοινωνία κομμάτι της Ροδιακής. Η δε ψυχή της είναι, σε κάθε φάση της ιστορίας της, οι άνθρωποί της-όλοι ανεξαιρέτως πολύτιμοι-που μοχθούν καθημερινά, ο καθένας από το δικό του μετερίζι. Αν έπρεπε να δώσω μία ευχή, θα ήταν η ψυχή της Ροδιακής να μη «σκουριάσει», να παραμείνει ανόθευτη και πάντα ορεξάτη, να της επιτρέπεται να ονειρεύεται και να βρίσκει νόημα στην επόμενη μέρα. Να μην ξεχάσει-και να μην αφεθεί να ξεχάσει-ότι η διαχρονικότητα που φέρνει τις επετείους, χτίζεται και ανανεώνεται κάθε μέρα, κάθε στιγμή, στη βάση αδιαπραγμάτευτων αρχών και αξιών.

Μέρος αυτής της ψυχής είναι και οι δημοσιογράφοι που ασχολούνται με την καταγραφή του αθλητικού γίγνεσθαι στην τοπική κοινωνία, στο πλαίσιο ενός θεματικού αντικειμένου δύσκολου, απαιτητικού, που ενίοτε συμπυκνώνει πολλά ρεπορτάζ ταυτόχρονα σ’ ένα χώρο τόσο ζωντανό, πολυδιάστατο, γοητευτικό και πολλές φορές συγκρουσιακό, όπως είναι αυτός του αθλητισμού.
Χρωστάμε όλοι μας ένα μεγάλο ευχαριστώ στους αναγνώστες μας και σε όλους τους ανθρώπους που συμμετέχουν, έστω και βάζοντας μία ανεπαίσθητη «πινελιά», στη συγγραφή της ιστορίας του αθλητισμού αυτού του τόπου. Είτε είναι αθλητές, είτε παράγοντες, είτε διαιτητές, είτε φίλαθλοι, είτε ακόμα και άνθρωποι που έχουν επιλέξει να παραμείνουν έξω από το «γήπεδο», παραμένοντας τα εν δυνάμει νέα μέλη της μεγάλης παρέας.

Τέλος, η επέτειος των 100 χρόνων φέρνει στο μυαλό μου τρεις ανθρώπους, έναν που δυστυχώς δεν πρόλαβα να γνωρίσω και δύο που είχα την τύχη να συνεργαστώ. Τον αείμνηστο εκδότη μας Γιώργο Τσοπανάκη, τον αδερφό του εκδότη Δημήτρη Τσοπανάκη και τον για χρόνια αρχισυντάκτη μας Μανώλη Μπάτη. Οι τρεις τους ήταν ίσως οι πρώτοι που αντιλήφθηκαν την πραγματική δυναμική και τον πολυδιάστατο ρόλο του αθλητισμού, φροντίζοντας να του δώσουν στις σελίδες της Ροδιακής το χώρο που αξίζει να έχει και δημιουργώντας ένα αθλητικό τμήμα στα πρότυπα μεγάλων αθηναϊκών εφημερίδων.