Ο κορυφαίος αθλητικός φωτογράφος της Αυστραλίας είναι Καστελλοριζιός

Rodiaki NewsRoom

Από το
ellines.com

Ο ελληνικής καταγωγής Delly Carr ή Παντελής Καραγιάννης, είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους και καταξιωμένους φωτογράφους της Αυστραλίας. Πολυβραβευμένος, έχει καλύψει με τον φωτογραφικό του φακό όλα τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα, ανάμεσα τους και τις τελευταίες 5 Ολυμπιάδες.

Οι γονείς του γεννήθηκαν στην Ελλάδα, ο πατέρας του στο Καστελόριζο και η μητέρα του στη Σύρο. Όταν ήταν έφηβοι μετανάστευσαν στην Αυστραλία και εκεί γεννήθηκε και ο Παντελής.

«Ο πατέρας μου κατάγεται από τη Σύρο, ενώ η μητέρα μου από το Καστελόριζο. Είμαι πολύ βαθιά συνδεδεμένος και με τα δύο νησιά, τα έχω επισκεφθεί. Αλλά οι ρίζες μου ξεπερνούν τα 2 νησιά, είμαι Έλληνας» δήλωσε στο ellines.com

Σε πολύ νεαρή ηλικία κατάλαβε πως η φωτογραφία ήταν το πάθος του. Οι γονείς του, του αγόρασαν την πρώτη του φωτογραφική μηχανή όταν ήταν μόλις 7 ετών.

«Όταν ήμουν 7 ετών, ο πατέρας και η μητέρα μου, ως χριστουγεννιάτικο δώρο, μου αγόρασαν την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή. Δεν ήταν πολύ ακριβή. Αλλά μόλις έβαλα μέσα το ασπρόμαυρο φιλμ, είχα κολλήσει μαζί της για πάντα. Ήταν σαν μαγεία!» συμπληρώνει.

Σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο, ήταν άριστος μαθητής, αλλά αποφάσισε να ακολουθήσει το πάθος του, τη φωτογραφία.
«Θέλω οι φωτογραφίες μου να αφηγούνται ιστορίες που θα ευχαριστούν και ταυτόχρονα θα μαγεύουν το κοινό» λέει ο Παντελής Καραγιάννης.

Είναι ιδρυτικό μέλος της Παγκόσμιας Ακαδημίας Φωτογραφίας και εξακολουθεί να είναι ο μόνος φωτογράφος Μέλος με Ελληνο-αυστραλιανή καταγωγή. Είναι Φωτογραφικός Πρέσβης Αθλητισμού για την Nikon Ωκεανίας, Δημιουργικός πρέσβης της Subaru Αυστραλίας και Πρέσβης-Ανώτερος Διευθυντής της Sports Photography Academy.

H ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ...
Μεγαλώσατε σε μια τυπική ελληνική οικογένεια με όλες τις παραδόσεις και τις συνήθειες;
Ναι! Οι ελληνικές συνταγές, η μουσική που ο πατέρας μου έβαζε στο ηχοσύστημα, ο παραδοσιακός εορτασμός του Πάσχα, αλλά επίσης μιλούσαμε όσο περισσότερα Ελληνικά μπορούσαμε στο σπίτι. Ήμουν πάντα υπερήφανός όταν έλεγα πως ήμουν Ελληνο-Αυστραλός κι όχι μόνο Αυστραλός. Μεγαλώνοντας, οι Αυστραλοί και οι Έλληνες είχαν πολλά κοινά.

Την αγάπη τους για τον έρωτα, το φαγητό, τους εορτασμούς και την καλοπέραση ήταν ίδια. Όμως οι Έλληνες διέφεραν λίγο λόγω της υπέροχης οικογενειακής ενότητας τους. Σεβασμός και αγάπη για τους ηλικιωμένους. Δούλευαν σκληρά για να παρέχουν στα παιδιά τους το καλύτερο στην ζωή. Είναι αυτά τα πραγματα που κουβαλάω πιά και εγω ως πατέρας και σύζυγος.

Ποια είναι η καταγωγή των γονιών σας και ποια η σχέση σας με τον τόπο καταγωγής σας;
Η οικογένεια του πατέρα μου κατάγεται από τη Σύρο, της μητέρας μου είναι από το Καστελλόριζο. Αν και δεν είχαν γνωριστεί ως έφηβοι, οι παππούδες και γιαγιάδες μου μετανάστευσαν στην Αίγυπτο και τελικά στην Αυστραλία. Η μητέρα και ο πατέρας μου γνωρίστηκαν ως έφηβοι σε έναν χορό για Έλληνες από την Ένωση Αιγυπτίων. Είμαι βαθιά συνδεδεμένος και με τα 2 νησιά και τα έχω επισκεφθεί. Αλλά οι ρίζες μου, εκτείνονται πολύ ευρύτερα από τα 2 αυτά νησιά, είμαι Έλληνας.

Έχετε κάποιες ξεχωριστές αναμνήσεις από την παιδική σας ηλικία;
Το να είσαι μέλος μιας αγαπημένης οικογένειας είναι η καλύτερη ανάμνηση, που μπορεί να έχει κανείς. Ο πατέρας μου ήταν ο βράχος της οικογένειας, δούλευε σκληρά και μπορούσε να διορθώσει όλα τα προβλήματα. Μέσα από τη στάση του ως η κεφαλή της οικογένειας μας δίδαξε μαθήματα ζωής που μας χρησιμεύουν έως σήμερα. Μας πρόσφερε όσα θέλαμε. Η μητέρα μου ήταν ένα Ρόδο. Ήταν ευαίσθητη και καλλιτεχνικό πνεύμα. Ήταν επίσης σπουδαία μαγείρισσα και πρόσθετε την γυναικεία χάρη και στυλ στο σπιτικό μας.

Σε ποια ηλικία καταλάβατε πως η φωτογραφία σας ενδιέφερε;
Αρκετά νωρίς. Όταν ήμουν 7 ετών οι γονείς μου ως χριστουγεννιάτικο δώρο μου αγόρασαν την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή. Δεν ήταν ακριβή. Όμως μόλις της έβαλα το ασπρόμαυρο φιλμ, με «μάγεψε» για πάντα. Ήταν μαγικό!

Δεν το είχα σκεφτεί τότε, αλλά τώρα 20 χρόνια μετά, ξέρω πως είναι μέρος της ζωής μου, της καρδιάς και της ψυχής μου. Είναι κάτι που μπήκε στη ζωή μου, αλλά το οποίο με καθόρισε και βοήθησε στο σχηματισμό του ανθρώπου που είμαι. Ζω το κάθε λεπτό της ημέρας βλέποντας την ομορφιά όσων με περιβάλλουν και συνεχώς παρακολουθώ το φως και τις σκιές και το πώς παιχνιδίζουν μεταξύ τους. Η φωτογραφία και το φως σημαίνουν πολλά για μένα, κυλούν στο αίμα μου.

Σπουδάσατε Οικονομικά, αν δεν κάνω λάθος. Πώς συνδέονται με τη Φωτογραφία;
Γελάω! Δεν έχουν τίποτα κοινό. Οι γονείς μου ήρθαν στην Αυστραλία ως μετανάστες. Δούλεψαν σκληρά και για μεγάλο χρονικό διάστημα για να φτιάξουν μια καλή ζωή. Η Αυστραλία ήταν μια όμορφη χώρα ευκαιριών τότε.

Έκαναν αρκετές δουλειές για να χτίσουν το πρώτο μας σπίτι. Δεν ήθελαν ούτε εγώ ούτε η αδερφή μου να αντιμετωπίσουμε το ίδιο. Ήθελαν να σιγουρέψουν ότι είχαμε την καλυτερη μόρφωση, να μελετούμε σκληρά, να πάμε στο πανεπιστήμιο για να έχουμε μια σεβαστή καριέρα.

Αυτό κάναμε και οι δύο, είχα μάλιστα πολύ υψηλούς βαθμούς και πήγα στο Πανεπιστήμιο για να σπουδάσω Οικονομικά και Μάρκετινγκ. Αφού δούλεψα για 8-10 χρόνια στα Οικονομικά, κατάλαβα πως το μυαλό μου δεν ήταν ικανοποιημένο από τον αναλυτικό κόσμο στον οποίο εργαζόμουν. Η ψυχή μου ήταν άδεια.

Πώς ξεκίνησε η καριέρα σας;
Σχεδόν κατά λάθος! Ως έφηβος, επειδή φορούσα σιδεράκια στα δόντια για κάποιο διάστημα δεν μπορούσα να συμμετέχω στα σχολικά αθλήματα. Ήθελα να είμαι με τους συναθλητές μου στο ράγκμπι, έτσι κατάφερα να πείσω τον προπονητή να μου επιτρέψει να τους τραβάω φωτογραφίες για την σχολική εφημερίδα. Το πάθος μου για την αθλητική φωτογραφία γεννήθηκε. Συνέχισα τις σπουδές μου, πήγα στο Πανεπιστήμιο και εργάστηκα ως στέλεχος.

Όταν η εταιρεία πρόσφερε πακέτα εθελουσίας εξόδου, άρπαξα την ευκαιρία, έφυγα με κάποια χρήματα στην τσέπη και με τον σκοπό στο μυαλό μου να ασχοληθώ επαγγελματικά με την αθλητική φωτογραφία. Αυτό συνέβη πριν από 26 χρόνια και μπορώ να πω ότι είμαι ευλογημένος να έχω επάγγελμα το χόμπι μου.

Έχουν υπάρξει καθοριστικές στιγμές, αλλά το να γίνεις επαγγελματίες φωτογράφος δεν συμβαίνει μέσα σε ένα βράδυ. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια κατά τα οποία χτύπησα πόρτες, παρήγαγα υψηλής ποιότητας φωτογραφίες, πήρα σημαντικές αποφάσεις έκανα λάθη, αλλά πιο σημαντικό είναι να προσπαθήσεις να αγγίξεις τα αστέρια και να ακολουθείς το πάθος του να γίνεις ένας επαγγελματίας του είδους. Πότε να μην το βάζεις κάτω!

Έχετε κερδίσει πολλά βραβεία, ποιο ξεχωρίζετε;
Η φωτογραφία από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Σύδνεϊ στην ξιφασκία θα είναι πάντα ξεχωριστή για μένα. Κέρδισε το βραβείο Best Sports Action Photo of the Sydney 2000 Olympic Games. Μπορείτε να το συγκρίνετε με το να κερδίζει κάποιος το Όσκαρ της Αθλητικής Φωτογραφίας.

Φοβάμαι όμως πως δεν κατανάλωσα ούτε πολύ σκέψη, ούτε πολύ χρόνο για τη συγκεκριμένη φωτογραφία. Ήμουν καθ’ οδόν για να πάρω το λεωφορείο για το σπίτι μου μετά από μια μέρα γεμάτη. Καθώς περπατούσα από το γήπεδο, άκουσα ζητωκραυγασμούς. Κρυφοκοίταξα και είδα πως ήταν ο τελικός της ξιφασκίας μεταξύ της Κίνας και της Γαλλίας.

Ήταν τα τελευταία λεπτά του αγώνα. Μπήκα μέσα, κάθισα, έβγαλα την κάμερα μου και έβαλα το φίλμ. Μέχρι τότε, ήμασταν στον τελευταίο πόντο. Κίνα και Γαλλία είχαν 41 χτυπήματα και ο επόμενος πόντος θα καθόριζε ποιος θα κερδίσει το χρυσό. Ξαφνικά και οι δύο άρχισαν την επίθεση και κέρδισαν και οι δύο πόντο.

Και οι δύο πίστεψαν πως κέρδισαν το χρυσό μετάλλιο. Αυτή η φωτογραφία ήταν και η πρώτη που τράβηξα σε εκείνον τον αγώνα. Και η πρώτη φορά που φωτογράφιζα αγώνα ξιφασκίας επίσης. Αυτό είναι που κάνει τη φωτογραφία τόσο ξεχωριστή.

Και οι δύο πανηγύριζαν για το Χρυσό. Συνήθως, μόνο ο ένας πανηγυρίζει. Και οι δύο έβγαλαν τη μάσκα για να δούμε την χαρά τους. Τελείωσα το φιλμ μου με την Γαλλική ομάδα να πανηγυρίζει, μάζεψα τα πράγματα μου και έφυγα. Ξόδεψα περίπου 5-10 λεπτά συνολικά.

Αλλά έφυγα γνωρίζοντας ότι είχα τραβήξει κάποιες ξεχωριστές φωτογραφίες. Έκτοτε έχω περάσει αρκετά απογεύματα φωτογραφίζοντας αγώνες ξιφασκίας στους Ολυμπιακούς της Αθήνας και στο Πεκίνο. Προσπάθησα μάταια βέβαια να τραβήξω άλλη μία φωτογραφία που θα μπορούσε να κερδίσει το βραβείο, αλλά η ίδια μαγεία δεν επαναλήφθηκε.

Ακόμα, με συστήνουν ως « τον άνθρωπο που τράβηξε την καλύτερη φωτογραφία στους Ολυμπιακούς του Σύδνει».

Πείτε μας τι είναι το “Snap Crackle PopCulture”;
Πρόσφατα αποκάλυψα μια πλευρά μου που κρατούσα μυστική. Πριν από 10 χρόνια έχασα τον πατέρα μου από καρκίνο. Ένιωθα τόσο μπερδεμένος για τη σχέση μου με την αθλητική φωτογραφία μετά τους Ολυμπιακούς της Αθήνας.

Τότε ξεκίνησα ένα έργο καταγραφής της PopCulture, ένα από τα πάθη μου τότε. Ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου ότι η αγάπη μου για την Φωτογραφία ήταν πραγματική. Για να με βοηθήσει στο να αντιμετωπίσω το πένθος μου για το θάνατο του, θέλησα να επιστρέψω στις πιο ευτυχισμένες στιγμές μου ως παιδί, στις ταινίες, τους ήρωες από τα κόμικς και τα είδωλα της ποπ.

Χωρίς συγκεκριμένη ατζέντα, χωρίς πίεση, χωρίς πελάτες ή συγκεκριμένο θέμα, φωτογράφιζα ανθρώπους και διάφορα άλλα πράγματα. Για 10 χρόνια προσπάθησα να ανακατασκευάσω έναν κόσμο παραμυθιών και κόμικς που ήταν μέρος της παιδικής και ενήλικής κουλτούρας μας.

Το αποτέλεσμα ήταν η έκθεση “Snap Crackle PopCulture”, η οποία δέχθηκε καλές κριτικές και ταξιδεύει σε πόλεις της χώρας τους τελευταίους 12 μήνες. Ήταν ένα περίεργο συναίσθημα να με χειροκροτούν για την δουλειά μου εκτός της Αθλητικής Φωτογραφίας, αλλά τόσο υπέροχο συνάμα.

Τι σχέδια κάνετε για το μέλλον;
Έχω κάνει διάλλειμα από το Popculture. Μπορεί στο μέλλον να ξαναγυρίσω σε αυτό το project, μπορεί και όχι. Οπότε φωτογραφία για μένα είναι όσα ζεσταίνουν την ψυχή μου.

Πράγματα που θα με γεμίζουν ως φωτογράφο. Θα φωτογραφίζω ανθρώπους, μέρη και πράγματα που με ενδιαφέρουν και ιντριγκάρουν το μυαλό και τα μάτια μου. Είναι μεγάλη η λίστα!

Η ιαπωνική τέχνη Shironuri και πολλά άλλα. Η Φωτογραφία για μένα έχει εξελιχθεί σε μία προσωπική επιθυμία που πρέπει να χειραγωγήσω.

Παρακολουθείτε τα νέα για την ελληνική κρίση;
Ναι, καθώς έχω πολλούς φίλους στην Ελλάδα. Με λυπεί αυτή η κατάσταση. Όμως, οι φίλοι μου μιλούν για μια νέα ανατολή. Μια νέα ημέρα. Και είμαστε σχεδόν εκεί. Το φως έχει ξεκινήσει να διώχνει τα σύννεφα.

Ποιος και τι φταίει δεν ξέρω. Επίτηδες, δεν παρακολουθώ τα πολιτικά γιατί προτιμώ να μένω χαρούμενος στην άγνοια μου. Ίσως αυτός είναι και ο ελληνικός τρόπος; Προτιμώ τη ζωή, προτιμώ τον χορό, προτιμώ το καλό φαγητό και κρασί, προτιμώ την καλή παρέα. Έτσι νιώθω και όταν προσγειώνομαι στα ελληνικά νησιά.

Τι σημαίνει Ελλάδα για εσάς;
Ελλάδα σημαίνει και αντιπροσωπεύει την οικογένεια και την κληρονομιά. Σχηματίζει τον τρόπο που ζούμε. Είμαι προνομιούχος που έχω αυτή τη δυαδικότητα στη ζωή μου

Τι ερώτηση θα κάνατε στους Έλληνες, αν μπορούσατε;
Πότε θα ανακαλύψουν οι Έλληνες ένα νέο αεροπλάνο που μπορεί να ταξιδέψει από την Αυστραλία στα ελληνικά νησιά σε λιγότερο από 1 ώρα;