Λαϊκισμός χωρίς πρόγραμμα!...

Rodiaki NewsRoom

Πριν κάποια χρόνια υπήρχε μια πολιτική εκπομπή στο, τότε, Δεύτερο πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας με τον τίτλο «Έτσι, χωρίς πρόγραμμα!..» που παρουσίαζε η αείμνηστη δημοσιογράφος Μαρία Ρεζάν.

Καλούσε πολιτικώς και πρόσωπα της επικαιρότητας και όσοι την θυμού-νται, δεν «χάριζε κάστανα»… Το θυμήθηκα παρακολουθώντας τα τραγικά και χωρίς ίχνος λογικής λάθη που κάνει καθημερινά η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η χώρα μοιάζει να κυβερνάται «έτσι απλά, χωρίς πρόγραμμα», από ανίκανους μαθητευόμενους μάγους, που δεν έχουν κανένα σχέδιο και αυτό φαίνεται «δια γυμνού οφθαλμού»…

Με επικεφαλής έναν αγράμματο πρώην κνίτη καταληψία, που δεν καταλαβαίνει ούτε τα Μαρξιστικά τσιτάτα, από τα οποία εννοείται ότι εμπνέεται, η ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κυβέρνηση ακολουθεί ένα μοντέλο που είναι μισός λαϊκισμός, πρόχειρος και καταστροφικός. Ούτε και τον λαϊκισμό, με την σκληρή έννοια του όρου, δεν μπορούν να εφαρμόσουν οι άνθρωποι (όπως δηλαδή τον έπαιζαν στα «πέντε δάχτυλα» ο Ανδρέας Παπανδρέου ο Τσοβόλας και τα άλλα… παιδιά του τότε ΠΑΣΟΚ!...).

Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ απλά επιδίδονται σε ασκήσεις που περιέχουν και… ολίγο λαϊκισμό! Εξαγγέλλουν αποφάσεις με πρόθεση να χαϊδέψουν τους ψηφοφόρους. Πριν υλοποιηθούν οι εξαγγελίες, αντιλαμβάνονται ότι είναι λάθος και στρέφονται με μεγάλη ταχύτητα στην πραγματοποίηση του επόμενου… λάθους!

Σε άλλες χώρες οι λαϊκιστές, είτε έχουν αριστερόστροφη ρητορική είτε δεξιόστροφη, εκφράζουν μεγάλες φιλοδοξίες. Στη Λατινική Αμερική ο Τσάβες και άλλοι έλεγαν ότι θα ανατρέψουν το κοινωνικό καθεστώς. Στη Μεγάλη Βρετανία ο Φάρατζ του Κόμματος Ανεξαρτησίας της Βρετανίας υπόσχεται ότι θα ανατρέψει την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μπορούν να θεωρηθούν «σοβαροί λαϊκιστές», όσο κι αν είναι σχήμα οξύμωρο. Επιδιώκουν πάντως να αλλάξουν τον προσανατολισμό της χώρας τους, όχι την επιβολή φόρων κατανάλωσης… Ο ορισμός του οικονομικού λαϊκισμού είναι ότι δίνονται υποσχέσεις που δεν μπορούν να τηρηθούν, καθώς δεν έχουν εξασφαλισθεί πόροι για την υλοποίηση τους. Έτσι, τα περισσότερα λαϊκιστικά καθεστώτα έχουν καταρρεύσει κάτω από ένα βουνό υπερπληθωρισμού ή μετά από εθνικές περιπέτειες..

Το ελληνικό πείραμα έχει ενδιαφέρον για έναν απόμακρο παρατηρητή, επειδή δεν έχει συναρπαστικό αφήγημα και υποκύπτει στον πειρασμό πρόχειρων εξαγγελιών, και αμέσως μετά αποχωρεί γιατί διαπιστώνει ότι η πραγματικότητα είναι σκληρή.

Αλλά το πιο σοβαρό απ’ όλα είναι το γεγονός ότι ο Τσίπρας δεν συμπεριφέρεται ως πολιτικός εκπρόσωπος της γενιάς του. Η μάχη που δίνει η κυβέρνησή του δεν αφορά τόσο την άνεργη νεολαία, που μεγάλωσε με προσδοκίες και πλήθος πτυχίων για να βρεθεί σήμερα στο απόλυτο εργασιακό αδιέξοδο.

Η «σκληρή διαπραγμάτευση» της κυβέρνησης αφορά κυρίως την γενιά των σημερινών εξηντάρηδων, εβδομηντάρηδων και ογδοντάρηδων, πολλοί εκ των οποίων αποσύρθηκαν από την αγορά εργασίας –συχνά πρόωρα και ως επί το πλείστον από το Δημόσιο- έχοντας εξασφαλίσει αξιοπρεπέστατο βιοτικό επίπεδο.

Το εξασφάλισαν χάρη σε «αγωνιστικές διεκδικήσεις», πάντα στο Δημόσιο, και όχι επειδή οι συνεισφορές τους δικαιολογούν το ύψος των συντάξεών τους. Είναι εκπληκτικός ο παραλογισμός της κυβέρνησης να καταγγέλλει ως «παράλογες» τις απαιτήσεις για ριζική μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος της Ελλάδας, το οποίο απορροφά το 17,5% του ΑΕΠ κάθε χρόνο και δίνει μια αξιοσημείωτη πρωτιά της χώρας στην ΕΕ, παρά την οικονομική κρίση! Ή όταν οι Έλληνες εργαζόμενοι, πάντα με προεξάρχοντες τους δημοσίους υπαλλήλους, συνταξιοδοτούνται κατά μέσο όρο έξι χρόνια νωρίτερα από τους Γερμανούς!

Να το πούμε καθαρά. Η Ελλάδα της γεροντοκρατίας –με πάνω από 2,5 εκατομμύρια συνταξιούχους, με 1,5 εκατομμύρια ανέργους (εξ ολοκλήρου από τον ιδιωτικό τομέα) και τα 200.000 Ελληνόπουλα που έχουν ε-γκαταλείψει τη χώρα την τελευταία πενταετία- βρήκε τον ιδανικό ηγέτη της σε σαραντάχρονη συσκευασία. Η Ελλάδα της παρελθοντολογίας ανέθεσε στον Αλ. Τσίπρα την εντολή να γυρίσει την χώρα πίσω στον χρόνο, σε εκείνη την ωραία και ανέμελη εποχή που όμως έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Με όλο το σεβασμό στην Τρίτη ηλικία και την φροντίδα που ασφαλώς δικαιούται να έχει, είναι αφύσικο αυτή η γενιά και οι δικές της επιλογές να καθορίζουν τις τύχες της χώρας, όπως και το μέλλον του έθνους.

Το πού θα καταλήξει αυτή η «ανάλογα και βλέπουμε» διακυβέρνηση ουδείς μπορεί να προβλέψει… Μετά δε και τις ηλίθιες μεθοδεύσεις στην εκλογή προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης και την διάλυση στην ουσία της Ν.Δ., μετά από 50 ημέρες προεκλογικού εσωτερικού αγώνα(!), επιτείνεται ακόμα περισσότερο η ανασφάλεια που νιώθουμε όλοι, αισθανόμενοι σαν μισό… γερασμένοι πριν την ώρα μας!

Γράφει ο Φάνης Ζουρόπουλος

Είναι τ. πρόεδρος της Ε.Ι.Ε.Τ. και εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (Ε.Ε.Δ.)
zourop@otenet.gr