Ο δικός μου Κολοσσός... είναι ο άγνωστος εθελοντής διασώστης

Rodiaki NewsRoom

Γράφει o αρχιτέκτονας
Αγαπητός Ξάνθης

Στον επαναλαμβανόμενο διάλογο για τη δημιουργία του αγάλματος του Κολοσσού που ταλανίζει τη πόλη της Ρόδου, ακόμη μια φορά, στο δίλημμα ανακατασκευή ή μια νέα σύνθεση, απαντώ…με το «δικό μου Κολοσσό».

Είναι ο άγνωστος εθελοντής διασώστης του Αιγαίου, ο οποίος με φως ψυχής και ειρηνικά συναισθήματα σώζει ζωές σε μια ανθρώπινη ιερή αποστολή, που καταγράφεται ως το μείζον σύγχρονο φαινόμενο, το ονομαζόμενο: Προσφυγικό.

Δεν είναι τυχαίο ότι ομάδα επιφανών ακαδημαϊκών από τα γνωστότερα Πανεπιστήμια συντάσσουν πρόταση για να διεκδικήσουν οι Έλληνες νησιώτες το Νόμπελ Ειρήνης.

Είναι ευλογία Θεού να υπάρχουν ακόμη οι πανανθρώπινες αξίες της αλληλεγγύης και της συμπόνιας από μια χώρα που μαστίζεται από την οικονομική κρίση. Η γνήσια ανταπόκριση στην τραγωδία που εξελίσσεται στα νερά του Αιγαίου αποδίδει και την κολοσσιαία προσπάθεια της ευθύνης για τον συνάνθρωπο.

Η διαδικτυακή συγκέντρωση υπογραφών για την υποψηφιότητα των απλών-αγνώστων Ελλήνων έχει ήδη ξεπεράσει τις 300.000 χιλιάδες υποστηρικτές. Και μέσα σε αυτές υπάρχουν προσωπικότητες ειδικού βάρους, που είναι δύσκολο να περάσουν απαρατήρητες για την επιδίωξη του Νόμπελ Ειρήνης να αποδοθεί με τιμές σε αυτούς που σηκώνουν το κοινωνικό φορτίο του αλτρουισμού και του μεγαλείου ψυχής.

Η Ρόδος βρίσκεται στο σταυροδρόμι της κοινωνικής λαίλαπας του μεταναστευτικού. Έχοντας σύνορα με την Ν.Α.Μεσόγειο, με την Τουρκία και με την Ευρώπη αποτελεί κομβικό σημείο των εξελίξεων. Η χωροθετική της θέση και η γεωπολιτική της σημασία εκπέμπουν τη δύναμη των αξιών που κατείχε στην αρχαιότητα ο Κολοσσός.

Χωρίς περιστροφές, οφείλουμε να «κτίσουμε» το δικό μας Κολοσσό σε πείσμα κάποιων που υιοθετούν τη μηδενιστική έκφραση του σήμερα εξυμνώντας και μόνο την αρχαία Ελλάδα και τη φιλοσοφία της. Το μεγάλο στοίχημα της σημερινής γενιάς είναι να αφήσουμε τη δική μας παρακαταθήκη για τις μελλοντικές γενιές. Και αυτή την εμβληματική σημασία μπορούμε να τη δομήσουμε στις πανανθρώπινες αξίες της ειρήνης και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτές οι αξίες είναι τα βαγόνια λειτουργίας καθοδηγητικού παράγοντα στη ζωή ενός ανθρώπου και αναγνωρίζονται ως τέτοιες από το κοινωνικό σύνολο της εποχής του.

Αυτός ο «Κολοσσός» θα έχει την μορφή του Ατόμου που χωρίς υπερ-φιλοδοξίες και στοχεύσεις, χωρίς παραγωντισμούς και κερδοσκοπίες, χωρίς μεγαλοϊδεατισμούς και πομπώδη μηνύματα, χωρίς αυτοπροβολή και φαμφαρονισμούς μπορεί να σημάνει τη νίκη της ταπεινότητας, την στάση της σεμνότητας, τη λάμψη της ψυχικής ανάτασης, το φως της δίκαιης συμπεριφοράς και κυρίως την αγάπη για τον Άλλον.

Είναι η αγάπη που προμηθεύει την αισθηματική πλευρά του ατόμου, που γαληνεύει τις εξάρσεις, και που ωθεί το άτομο στο δρόμο της συνύπαρξης. Αυτό το δρόμο οφείλει να χορηγεί ο νέος «Κολοσσός» και αυτό φαίνεται μέσα από την τρυφερή αγκαλιά που προσφέρει ο άγνωστος εθελοντής διασώστης στον ταλαιπωρημένο και βασανισμένο πρόσφυγα.

Πρόσφυγα ο οποίος αποτελεί, το αποκύημα του σύγχρονου πολέμου της επιβολής νέας ισχύος. Η διεκδίκηση της βίας είναι από τα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου γένους. Όμως οι αρχές της παιδείας και της καλλιέργειας αγωγής απέδωσαν τη συνύπαρξη ως το ιδανικό περιβάλλον του ευ ζήν δηλαδή αυτό που αποτελούσε το ύψιστο αγαθό και μεταφραζόταν ως η τέχνη του να ζει κανείς καλά (με ευδαιμονία) ενώ προϋπέθετε την επίτευξη της σωματικής και ψυχικής υγείας του ανθρώπου και που οδηγούσε στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής του σε όλους τους τομείς, φτάνοντάς τον στην κατάσταση της ευτυχίας.

Δεν έχω την πλήρη ικανότητα να ενταχτώ στο διάλογο περί κατασκευής του «Κολοσσού», δεν έχω την ικανότητα να βλέπω τα πράγματα με την μια πλευρά (μαύρο-άσπρο), δεν έχω την ικανότητα να ερμηνεύω δημιουργήματα συναδέλφων, δεν έχω την ικανότητα να επιβάλλω την άποψη μου, έχω όμως την ικανότητα να ονειρεύομαι, γιατί χωρίς το δικό μου μύθο σίγουρα θα αφυδατωθώ…