Ελλάδα, η χώρα των παραμυθάδων

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η
Λίτσα Φτακλάκη

Ορμώμενη από το γνωστό αλληγορικό παραμύθι για μικρούς και μεγάλους, "η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων", θα τολμήσω να παραλληλίσω τη σύγχρονη Ελλάδα ως την Αλίκη του Λούις Κάρολ. Θυμίζω πως η ηρωίδα του παραμυθιού πέφτει σε μια λαγότρυπα και ξαφνικά έρχεται αντιμέτωπη με μια σουρεαλιστική πραγματικότητα, όπου όλα αλλάζουν, μέγεθος, σχήμα, χαρακτηριστικά. Βιώνει έναν αλλόκοτο κόσμο, όπου τα ζώα της μιλάνε, τα ποτά την κονταίνουν, τα γλυκίσματα την μεγαλώνουν, τα τραπουλόχαρτα παρελάζουν μπροστά της τρέμοντας στη όψη μιας Ντάμας Κούπα , της βασίλισσας με το τεράστιο κεφάλι που συνεχώς απειλεί και κραυγάζει ‘κόψτε της το κεφάλι’

Η Ελλάδα πέφτοντας στην ‘συριζότρυπα’ βρέθηκε ξαφνικά σε μια άλλη πραγματικότητα, όπου καθετί που θεωρείτο δεδομένο τελεί υπό κατάρρευση, κεκτημένα χρόνων διακυβεύονται, αξιακά συστήματα εξανεμίζονται και ιστορικά δεδομένα ανατρέπονται. Η εμφανής ανυπαρξία ξεκάθαρων πολιτικών, η ανικανότητα αυτών που θεωρούσαν τη διακυβέρνηση της Ελλάδας ένα παραμύθι, η απουσία γρήγορων αντανακλαστικών και πολιτικού ρεαλισμού από το εκλογικό σώμα, και η απάθεια μερίδας πολιτών, μετέτρεψαν την Ελλάδα, τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, την πατρίδα του φωτός και του πολιτισμού, του λόγου και της τέχνης, στον παρεία της Ευρώπης και στον περίγελο της διεθνούς κοινότητας.

Σε μια χώρα όπου ο λαϊκισμός και ηγεσία συμπορεύονται και στο τέλος ταυτίζονται, είναι αναμενόμενο κάποια στιγμή να βρεθεί στη δίνη μιας εφιαλτικής πραγματικότητας με κινδύνους σε πολλαπλά επίπεδα (διεθνές περιβάλλον, εξωτερική πολιτική, πολίτευμα, οικονομία, κοινωνική συνοχή, πολιτισμός, κα). Αμέριστες ευθύνες σαφώς και έχουν οι ανίκανες ηγεσίες που με τα παραμύθια τους εξαπατούν το εκλογικό σώμα, όμως για να θέσουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, εξίσου υπεύθυνοι είναι και οι εκλογείς που ενώ βλέπουν την "λαγότρυπα", συνειδητά πέφτουν μέσα, ελπίζοντας σε τι άραγε; Σε θαύματα! Όμως, όπως λέει ο σοφός λαός μας, ‘τρεις μέρες διαρκούν τα θαύματα’ και δυστυχώς ο βασιλιάς αποδείχτηκε γυμνός!

Μας τελείωσε το παραμύθι, εξανεμίστηκε σαν πομφόλυγα. Οι επιπτώσεις σίγουρα με αρνητικό πρόσημο για την Ελλάδα σε αξιακό, ηθικό, κοινωνικό, οικονομικό, και θεσμικό επίπεδο. Οι συνέπειες δραματικές για τη νέα γενιά που πίστεψε στην ελπίδα των νεόκοπων παραμυθάδων, αδιέξοδες για τη δική μας γενιά που συντήρησε τα παραμύθια, εφιαλτικές για τη γενιά που εξέθρεψε και γαλούχησε τους παραμυθάδες, και απογοητευτικές για την γενιά των γονιών μας που μάτωσαν για μια ελεύθερη, δημοκρατική και ευρωπαϊκή Ελλάδα.

Το παραμύθι του Λούις Κάρολ, όπως όλα τα παραμύθια, έχει αίσιο τέλος. Η Αλίκη ξυπνάει από τον εφιάλτη της και επανέρχεται στην γνωστή της πραγματικότητα απ’ όπου και δραπέτευσε για λίγο. Στο δικό μας παραμύθι ποιο θα είναι το τέλος για την Ελλάδα, τη χώρα που ζει μέσα στις αντιφάσεις της; τον ελληνικό λαό που εύκολα ταυτίζεται με τους παραμυθάδες της και εύκολα λησμονά την ιστορία του; τον νεοέλληνα που έμαθε να ζει με το "έχει" και ξέχασε το "είναι"; τη νέα γενιά που γρήγορα παραιτήθηκε πριν καν ξεκινήσει το δικό της αγώνα; Θα ξυπνήσουμε έγκαιρα από το παραμύθι που ξαφνικά έγινε εφιάλτης ή θα αφήσουμε τη Ντάμα Κούπα, τη βασίλισσα με το μεγάλο κεφάλι να μας αποκεφαλίσει;
‘Δεν μπορώ να πάω πίσω στο χθες, γιατί ήμουν κάποιος άλλος.’ (Λούις Κάρολ, Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων). ‘Αν προχωρήσω στο αύριο, τι μπορεί να είμαι"; ( ερώτημα της γράφουσας)