Η μεγάλη μάχη με τον καρκίνο και η βαθιά εξομολόγηση της κ. Έλενας Κουνάκη

Pοδούλα Λουλουδάκη

Μια δυναμική και λαμπερή ροδίτισσα που δεν φοβάται να κοιτάξει κατάματα την πραγματικότητα

Ξαναγύρισε στη ζωή και στις μικρές στιγμές που της δίνουν αξία.
Είναι εκεί πριν από μένα στο ραντεβού μας, την κοιτάζω και απορώ για την ηρεμία στο βλέμμα της που δεν προδίδει τα όσα πέρασε και γι αυτό το ολόφωτο χαμόγελο που δίνει βεβαιότητα ότι όλα θα περάσουν και θα γίνουν ένα κακό παρελθόν.

Τίποτα στη ζωή αυτή δεν μας προετοιμάζει επαρκώς για να αντιμετωπίσουμε τον καρκίνο. Ούτε το όνομά του δεν μπορούμε να πούμε στην πραγματικότητα: θεριό, κατάρα, επάρατη νόσο, έτσι τον λέμε για να τον ξορκίσουμε.

Ή κ. Έλενα Κουνάκη, μια γυναίκα λαμπερή, δυναμική- ο καρκίνος δεν κάνει διακρίσεις- είναι μία ακόμα από τις γυναίκες που υποβλήθηκαν σε μαστεκτομή και από τον μήνα Αύγουστο και μετά προσπαθεί να συλλάβει τις αλλαγές στο σώμα της.

Η είδηση της αρρώστιας, οι φρικαλέες θεραπείες μετά, οι άνθρωποι που της κρατούσαν το χέρι και άντεχαν το πόνο και τη θλίψη της, σε μια εξομολόγηση εκ βαθέων που στόχο έχει να σώσει έστω και μία γυναίκα, να τη στείλει να κάνει εξετάσεις γρήγορα, να κερδίσει χρόνο, να κερδίσει ζωή!

Δεν σας νίκησε ο καρκίνος, τον νικήσατε!
Δεν ξέρουμε ακόμα, παίζουμε κρυφτό. Καμιά φορά η μοίρα έρχεται αντιμέτωπη με τη ζωή και τότε πιανόμαστε από τα μαλλιά μας, ξανασυστηνόμαστε και παλεύουμε. Πάντα στη ζωή μου έβαζα στόχους και τους κέρδιζα. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος, είναι ο αγώνας για τη ζωή. Το μεγαλύτερο σοκ για εμένα ήταν όταν έχασα τα μαλλιά μου, τις βλεφαρίδες, τα φρύδια μου. Προηγήθηκε το χειρουργείο όπου έγινε αφαίρεση του στήθους και των λεμφαδένων. Κι έτσι δεν είχα χάσει μόνο τον εαυτό μου, αλλά και τη γυναίκα μέσα μου.

Μπορούσατε να το φανταστείτε, ότι θα συμβεί σ΄ εσάς;
Τον τελευταίο καιρό είχα μια διαίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το σώμα μου. Είχα απότομο πρήξιμο. Ήταν το καλοκαίρι που μας πέρασε, Αύγουστος, μέσα στη σαιζόν και είχα πολύ δουλειά. Ήταν το κλείσιμο των τραπεζών που στοίχισε τότε σε όλους τους ανθρώπους. Άρχισε να πρήζεται το σώμα μου, άλλαξα νούμερο παπουτσιού, το σώμα μου άρχισε να μου μιλά, χτύπησε το καμπανάκι ότι κάτι δεν πάει καλά. Τηλεφώνησα στο γιατρό μου, που είπε να κάνω εξετάσεις και ειδικά μία μαστογραφία 3D που σώζει ζωές!

Τι έδειξε η μαστογραφία;
Έδειξε καρκίνο. Ο γιατρός φοβόταν τη λέξη, δεν ήθελε να μου την πει, με κοιτούσε στα μάτια και μου είπε «γιατί σ΄ εσένα»!

Αναρωτηθήκατε εσείς, θυμώσατε;
Όχι, μέχρι τώρα όχι. Έτυχε. Σε πολλούς τυχαίνει. Γύρισα στη δουλειά και δεν είπα τίποτα σε κανέναν. Μου μιλούσαν και ήμουν αφηρημένη. Ο γιός μου και η κόρη μου με ρωτούσαν τι μου συμβαίνει. Δυό μέρες μιλούσα με τον εαυτό μου. Την τρίτη το μοιράστηκα με την καλύτερή μου φίλη, τη Βασιλική, και μετά το είπα στο γιό μου. Δεν ήθελα να το μάθει ακόμα κανείς άλλος. Είσαι φοβισμένος, τρομαγμένος, πως θα το πεις, πως θα το πάρουνε, και πως θα το αντιμετωπίσεις εσύ.

Πότε φύγατε για το χειρουργείο;
Ήτανε 17 Αυγούστου όταν το έμαθα, πέρασε το Σαββατοκύριακο και τη Δευτέρα φύγαμε με το γιό μου τον Πάνο στην Αθήνα. Κερδίζεις χρόνο, κερδίζεις ζωή. Στην κόρη μου, στο σύζυγό μου, στη μητέρα μου, δεν είπα τίποτα. Την Τρίτη το πρωί μπήκα στο χειρουργείο και η απόφασή μου ήταν να προχωρήσω σε γενική μαστεκτομή ενώ ο γιατρός μου είχε προτείνει να κάνω βιοψία και σε 15 μέρες χειρουργείο. Υπέγραψα ότι ήθελα να κάνω ολική μαστεκτομή. Θα έχανα για λίγο τη θηλυκότητά μου, αλλά θα κέρδιζα τη ζωή. Το χειρότερο κομμάτι το πέρασε ο Πάνος που έπρεπε να εξηγήσει στην οικογένεια τι συμβαίνει. Κι ακολούθησε κι άλλο δύσκολο: η κόρη μου η Θεοδώρα ανέλαβε να πει στη μητέρα μου ότι έχω καρκίνο!

Και μετά οι θεραπείες!
Μπήκα αμέσως στη χημειοθεραπεία. Την άλλη μέρα! Η χημειοθεραπεία είναι μισός θάνατος. Ζαλάδες, σύγκρυα, δεν υπακούει το σώμα σου στο μυαλό σου, περιμένεις από τους άλλους να σου κρατήσουν ένα ποτήρι νερό για να πιείς, το χέρι σου δεν σ΄ υπακούει… Κάθε 21 μέρες, εκεί που είναι να σταθείς στα πόδια σου πάλι ξανά τα ίδια. Να μη μπορείς να φας, να πας τουαλέτα… Έχω μια φίλη η οποία μου έφερε κολόνια λεμόνι και μου είπε να την έχω στο ψυγείο! Την έβαζα στο μαντήλι μου και τη μύριζα, σταματούσε η ζαλάδα, ο εμετός… Μου έβαζαν στο κεφάλι παγοκύστες, βοηθάνε… Τα έμαθα στην πορεία αυτά, σταματάνε τη ζάλη που αισθάνεσαι.

Πότε ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι;
Στη μέση της πορείας, ήταν Νοέμβρης, στην τρίτη χημειοθεραπεία όταν άρχισαν να πέφτουν τα μαλλιά μου, ήμουνα πια πολύ καταβεβλημένη. Τα μαλλιά μου μαδάγανε, έπεφταν παντού, δεν ήθελα να τ΄ αγγίζω για να μη φεύγουνε… Τα βράδια ήτανε ατελείωτα. Όσο είχα παρέα η ώρα περνούσε. Μετά οι σκέψεις γυρνούσαν τρελά μέσα στο κεφάλι μου. Η κόρη μου δίπλα μου με ρωτούσε αν κοιμάμαι για να κοιμηθεί κι αυτή. Της έλεγα «ναι» ενώ κοιτούσα το ταβάνι.

Τι σκεφτόσασταν;
Πως θα τα καταφέρω, αν θα ζήσω, αν θα δω τα παιδιά μου, αν θα δω τις χαρές τους.

Είπατε δεν αντέχω, ό,τι είναι να γίνει ας γίνει;
Μια φορά το είπα. Ήταν κοντά στα Χριστούγεννα, 22 Δεκεμβρίου. Στο σώμα του ανθρώπου γίνεται ένας πόλεμος. Τα υγιή παλεύουν με τα καρκινοπαθή κύτταρα για το πιο θα επικρατήσει. Η χημειοθεραπεία τα σκοτώνει όλα και τα υγιή και τα καρκινοπαθή. Και είναι αυτή η ένεση που έκανε όλο το κορμί μου να πονάει όταν την έβαλα… Εκείνη τη μέρα λύγισα. Ήταν η μητέρα μου στο σπίτι, η φίλη μου η Βασιλική, η κόρη μου η Δώρα… Το σώμα μου σπαρταρούσε, άρχισα να κλαίω με λυγμούς και έκλαιγαν κι εκείνες μαζί μου. Μάνα, κόρη, φίλη… Μ΄ αγκάλιασαν και οι τρεις και πλαντάξαμε στο κλάμα. Μετά ηρέμησε το σώμα μου και η κόρη μου, μου έλεγε ιστορίες για να γελάσω και μετά γελούσαμε όλες μαζί. Η κόρη μου έγινε η νοσοκόμα μου, όλους τους μήνες δίπλα μου.

Τις χημειοθεραπείες τις κάνατε στη Ρόδο;
Ναι, εκτός από την πρώτη που την έκανα στην Αθήνα. Ήταν όμως κακή η εμπειρία της Αθήνας διότι το ταξίδι της επιστροφής με το αεροπλάνο και μάλιστα αμέσως μετά το χειρουργείο ήταν εξαντλητικό για εμένα, πολύ άσχημο. Ευτυχώς έρχονται στη Ρόδο γιατροί ογκολόγοι και η χημειοθεραπεία γίνεται εδώ και επιστρέφεις στο σπίτι σου, στους δικούς σου ανθρώπους.

Τα μαλλιά σας πότε βγήκαν πάλι;
Στις 18 Φεβρουαρίου όταν έφευγα από τη Ρόδο για να ξεκινήσω τις ακτινοβολίες ήμουνα ακόμα γουλί. Είχα πιο πολύ πρόσωπο, που λένε (γέλια)… Τώρα έχω πάλι μαλλιά που μεγαλώνουν. Τουλάχιστον όταν υποβάλλεσαι σε ακτινοβολίες περπατάς, το σώμα σου σε ακούει, είσαι άνθρωπος. Η πρώτη φορά όμως ήταν πολύ άσχημη. Φόβος, ντρέπεσαι να δείξεις το ακρωτηριασμένο σου σώμα ακόμα και στους ακτινολόγους και οι ακτινοβολίες σε πονάνε, σε καίνε.

Μετρήσατε τους φίλους σας αυτή την περίοδο;
Ξεχώρισα τους φίλους μου και τους μέτρησα. Είχα όμως πάρα πολύ αγάπη και νοιάξιμο απ΄ όλη τη Ρόδο. H μαγική λέξη να πεις σ΄ έναν άρρωστο είναι «σε πήρα γιατί σε νοιάζομαι». Κι ήταν πολλοί αυτοί που με παίρνανε και μου λέγανε «σε νοιάζομαι, σ΄ αγαπάω, προσεύχομαι για σένα, πάρε με όποτε θέλεις να μιλήσεις»… Είναι πολύ γλυκό, είναι ανθρώπινο. Συγκινήθηκα μια μέρα όταν ο Γ.Σ Δωδεκάνησος, τα παιδιά με αμαξίδιο που παίζουν μπάσκετ, παίξανε στην Πάτρα και παρακαλούσανε να κερδίσουν για να μου χαρίσουν τη νίκη τους. Να βγουν να πουν ότι μου χαρίζουν τη νίκη τους και περαστικά!

Είστε στο Διοικητικό Συμβούλιο της ομάδας, είστε επίσης αντιπρόεδρος των Γυναικών Χωρίς Σύνορα…
Ναι! Σε ό,τι αφορά την ομάδα ήταν το πρώτο παιχνίδι της περιόδου. Τα παιδιά πάνε πάλι για τίτλο, είμαστε πρωταθλητές Ελλάδος και θα βγούμε στην Ευρώπη να παίξουμε. Να ρχεται ο κόσμος στους αγώνες τους γιατί αυτά τα παιδιά με το χαμόγελο και τη δύναμή τους είναι παράδειγμα ζωής.

Τι θα λέγατε στις γυναίκες;
Να προσέχουν το σώμα τους, να το ακούνε. Το σώμα σου μιλάει, πρέπει να τ΄ ακούς. Πολλές φορές αφήνουμε πίσω τον εαυτό μας και δίνουμε αλλού προτεραιότητα. Στην οικογένεια, στα παιδιά, στη δουλειά.

Υπήρχαν και χαμηλά βλέμματα, και ψίθυροι;
Είναι ταμπού ο καρκίνος και υπάρχει ρατσισμός. Ο καρκίνος δεν είναι γρίπη, δεν κολλάει. Έτυχε, τυχαίνει, δεν κολλάει…

Είναι πολλά τα έξοδα, μεγάλη η δαπάνη;
Ναι, είναι, κι εδώ θέλω να πω ότι έτσι όπως είναι πια τα πράγματα στην Ελλάδα, μόνο με ιδιωτική ασφάλιση μπορούν να ανταπεξέλθουν οι άνθρωποι. Εγώ δεν είχα.

Πως είστε τώρα; Δείχνετε χαρούμενη.
Είμαι πολύ χαρούμενη που γύρισα στη Ρόδο, στο σπίτι μου, στη δουλειά μου, στους πελάτες μου, στους γειτόνους μου, στην οικογένειά μου, στους συγγενείς μου, στις ξαδέλφες μου… Κάθε 15 ημέρες μου ερχόταν μια ανθοδέσμη από τη Νορβηγία, από πελάτες μου που έγιναν φίλοι μου και έρχονταν δύο φορές το χρόνο. Και η κάρτα στην ανθοδέσμη έγραφε: «Αδελφή, κράτα γερά, σ΄ αγαπάμε»… Τις μέρες που έμαθα τι μου συμβαίνει και έφευγα για το χειρουργείο είχαν έρθει φίλοι μου Ιταλοί, ειδικά για να μας δουν και να προσκυνήσουν την Παναγιά Τσαμπίκα. Με πέτυχαν στην αναχώρηση, μου στέλναν κάθε μέρα τη θετική τους ενέργεια… Έχω πολύ αγάπη απ΄ όλο τον κόσμο. Αυτό με βοηθάει να το παλέψω. Κι ό,τι δεν μας σκοτώνει, ισχύει, ότι μας κάνει πιο δυνατούς!