Ροδίτης ο νεαρότερος πολεμικός συλλέκτης!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Ο 20χρονος Παναγιώτης Μπρόκος, διαθέτει πλούσιο στρατιωτικό υλικό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου

Ίσως ο νεότερος συλλέκτης στην Ελλάδα! Πολεμικός συλλέκτης και ιστορικός ερευνητής αυτός ο 20χρονος Ροδίτης που ο ενθουσιασμός του σε συνεπαίρνει και η επιμονή του τον έφερε να είναι δευτεροετής φοιτητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης και ο νεαρός που σάρωσε τη Ρόδο, περπατώντας με τα πόδια για να βρει τους θησαυρούς του: Στρατιωτικά αντικείμενα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου τα οποία θέλει να εκθέσει κάποτε σε ιδιωτικό μουσείο για να μάθουμε όλοι, γιατί δεν γνωρίζουμε! Κανένα σχολείο δεν μας προσφέρει τις γνώσεις της νεότερης ιστορίας της Ρόδου!
Με γνώσεις ιστορίας όλων των περιόδων, ο Παναγιώτης επικεντρώνει σε ό,τι τον ρωτώ με λόγια απλά αφού σύνθετες είναι οι γνώσεις του και πολύτιμα τα ευρήματά του. Ωραία γενιά μεγαλώνει, είπα…

Είσαι ίσως ο νεότερος συλλέκτης στην Ελλάδα που είναι συνάμα και ιστορικός ερευνητής!
Είμαι πολεμικός συλλέκτης. Στα Δωδεκάνησα η συλλογή είναι ιδιαίτερη υπόθεση γιατί δεν ασχολείσαι αποκλειστικά με την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Είχαμε και την Ιταλοκρατία από το 1912. Συλλέγω αντικείμενα από το τέλος της Οθωμανικής κατοχής και συγκεκριμένα της περιόδου της μάχης της Ψίνθου. Φτάνω μέχρι την αγγλική περίοδο της Ρόδου.

Από πότε ξεκίνησε αυτό το ταξίδι, πότε κράτησες στα χέρια σου το πρώτο εύρημα;
Ήμουνα πέντε χρονών.! Τα πρώτα μου τα αντικείμενα τα βρήκα στο σπίτι της προγιαγιάς μου, στα Μάσσαρι. Το πρώτο ήταν μια καραβάνα Ιταλού στρατιώτη που είχε χαραγμένο το όνομά του πάνω. Αλουμινένια. Το όνομά του ήταν «Φιοραβάντε Οβέντους»! Μου είχε κάνει τόση εντύπωση… όπως και οι ιστορίες που άκουγα για τους Γερμανούς από τον παππού μου τον Παναγιώτη στην Ψίνθο. Από μικρός μου άρεσε η ιστορία. Το όνειρό μου ήταν να γίνω Αρχαιολόγος. Κυρίως μου άρεσε η πολεμική ιστορία, να κάνω ανασκαφές σε πεδία μαχών. Αρχαιολόγος πεδίου μάχης! Σιγά-σιγά ήθελα να εξερευνώ παλιές ιταλικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις οι οποίες υπάρχουν σε όλη τη Ρόδο, ακόμα και στην πόλη της Ρόδου. Υπάρχουν Ιταλικές πυροβολαρχίες στο Μόντε Σμιθ, στο Ροδίνι, στη Νέα Μαρίνα… Και ο χώρος στο σημερινό Πανεπιστήμιο Αιγαίου ήταν Καζέρμα (φυλακές), όπως και ο χώρος πίσω από το Δημαρχείο.

Η πρώτη έρευνα που έκανες πού ήταν, πού πήγες;
Ήταν στο Ιταλικό αεροδρόμιο της Καλάθου. Είχα πολλά ευρήματα εκεί. Τμήματα Ιταλικών αεροσκαφών και Γερμανικών, προσωπικά αντικείμενα των στρατιωτών όπως ένα δαχτυλίδι Γερμανού στρατιώτη που είχε χαραγμένο πάνω του «Κρήτη 1941»! Αυτό σημαίνει ότι ο συγκεκριμένος στρατιώτης είχε πολεμήσει και στη μάχη της Κρήτης. Μία ταυτότητα Ιταλού στρατιώτη και πολλά άλλα. Ξεκίνησα το 2010. Άλλα μου τα χάρισαν, άλλα τα αγόρασα, από σπίτια από αποθήκες… Έψαχνα και ψάχνω στα χωράφια, και βέβαια μπορώ να αξιοποιήσω ό,τι μου δώσει όποιος δεν το χρειάζεται, τιμώντας τον με το όνομά του στη συλλογή μου.

Ξεκίνησες από 15 χρονών και στα 20 σου έχεις μια συλλογή μεγάλης συλλεκτικής αξίας!
Με τα χρόνια από την έρευνά μου έχω συγκεντρώσει Γερμανικό και Ιταλικό εξοπλισμό της Γερμανικής Μεραρχίας Sturn Division Rhodos (Μεραρχία Εφόδου Ρόδος) και της Ιταλικής Μεραρχίας Regina (Βασίλισσα).

Το πιο σπάνιο εύρημά σου ποιο είναι;
Έχω τμήματα ενός σπάνιου αεροσκάφους που έφτασε στη Ρόδο τις τελευταίες μέρες του πολέμου, λίγο πριν παραδοθούν οι Γερμανοί στις 4 Μαΐου του 1945. Έκανε ταχυδρομικές μεταφορές από τη Βιένη και προφανώς στη Ρόδο ήρθε γι’ αυτό το λόγο. Τη Βιένη όμως την κατέλαβαν οι Σοβιετικοί στο μεταξύ και δεν μπόρεσε να επιστρέψει. Παρέμεινε στο αεροδρόμιο της Καλάθου και καταστράφηκε. Σιγά-σιγά ξηλώθηκε από τους ντόπιους. Το πλήρωμά του αιχμαλωτίστηκε από τους Άγγλους που ήρθαν στη Ρόδο με τις Συμμαχικές δυνάμεις. Το αεροσκάφος αυτό στο ξεκίνημα του πολέμου ήταν βομβαρδιστικό μεγάλου ύψους. (FW-200 Condor).

Τι συμπέρασμα έβγαλες από τα ευρήματά σου, σε τι κατάσταση ήταν οι Ιταλικές και οι Γερμανικές δυνάμεις από πλευράς πολεμικής μηχανής;
Οι Ιταλοί όταν ήρθαν το 1912 στη Ρόδο είχαν προηγμένη πολεμική μηχανή σε σχέση με τους Οθωμανούς με δεδομένο ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία έχανε το ένα μετά το άλλο τα ευρωπαϊκά της εδάφη. Οι Ιταλοί είχαν ένα άρτια εξοπλισμένο στρατό, αλλά ο στρατός τους δεν ήταν φιλοπόλεμος. Σε αντίθεση με τους Γερμανούς βέβαια που και πολύ καλό εξοπλισμό είχαν και ετοιμοπόλεμοι ήταν.

Μίλησέ μου για τη μάχη της Ψίνθου τότε που βγήκαν οι Ιταλοί στη Ρόδο;
Στις 16 Μαΐου του 1912 εμφανίστηκαν τα ιταλικά πλοία στη Ρόδο και οι στρατιώτες τους αποβιβάστηκαν στην Καλλιθέα. Δεν αντιμετώπισαν ισχυρή αντίσταση από τους Οθωμανούς οι οποίοι υπερασπίζονταν τότε τα εδάφη της Ρόδου γιατί είχαν οπισθοχωρήσει στο βάθος του νησιού και συγκεκριμένα στο χωριό Ψίνθος με τον Οθωμανό Νομάρχη Σουπχί Βέη. Εκεί 1.300 Οθωμανοί στρατιώτες έδωσαν και την τελική μάχη. Σ΄ εκείνη τη μάχη σκοτώθηκαν 200. Επικεφαλής της Ιταλικής δύναμης ήταν ο Τζοβάνι Αμέγκλιο. Η μάχη της Ψίνθου και η κατάληψη του νησιού από τους Ιταλούς σήμανε την ολοκλήρωση του Ιταλοτουρκικού πολέμου που είχε ξεκινήσει το 1911 από την Τρίπολη της Λιβύης.

Στο σχολείο, στη Ρόδο όπου φοίτησες, έμαθες κάτι απ’ αυτά ή η γνώση σου οφείλεται στη δική σου προσωπική αναζήτηση;
Η Ιταλική και Γερμανική περίοδος, η μοντέρνα ιστορία της Δωδεκανήσου και της Ρόδου δεν διδάσκεται στα σχολεία. Ούτε η αρχαία βέβαια διδάσκεται.

Πάντα διάβαζες βιβλία ιστορίας;
Από μικρός το δώρο για εμένα ήταν ένα βιβλίο ιστορίας.

Τι θέλεις να κάνεις ως συλλέκτης, ποιο είναι το όνειρό σου;
Το όνειρό μου είναι να φτιάξω το πρώτο ιδιωτικό μουσείο ιστορίας της περιόδου της Ιταλοκρατίας και του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στη Ρόδο. Θέλω να τα δείξω για να διαδώσω μ’ αυτό τον τρόπο την ιστορία της Ρόδου.