Επιμνημόσυνος λόγος για τη δωδεκανήσια γυναίκα Μαίρη Κ. Παζαρτζή

Rodiaki NewsRoom

Α΄ Κοιμητήριο Αθηνών, Κυριακή, 17 Απριλίου 2016

«Πᾶσα σὰρξ ὡς χόρτος καὶ πᾶσα δόξα αὐτῆς ὡς ἄνθος χόρτου · ἐξηράνθη ὁ χόρτος καὶ τὸ ἄνθος ἐξέπεσεν».

Ο λόγος αυτός, από τους ψαλμούς του Δαβίδ, αναδεικνύει νομίζω, τον σκληρό και απαράγραπτο νόμο, που ορίζει ότι, καθετί που γεννιέται, πεθαίνει. Μόνο ο Θεός, ως Άναρχος, είναι αιώνιος. Ο εκκλησιαστικός λόγος και η φιλοσοφημένη Επιμνημόσυνη Ακολουθία, που μόλις ακούσαμε, μαρτυρούν την ανθρώπινη και αδυσώπητη μοίρα του θανάτου, που οδήγησε και την αγαπημένη μας Μαίρη Κωνσταντίνου Παζαρτζή στα «Άνω Σκηνώματα».

Κι εμείς σήμερα εδώ, στο Σαρανταήμερο Μνημόσυνό της, που γίνεται λίγες μέρες νωρίτερα, λόγω των επικείμενων Αγίων Παθών, της Σταύρωσης και της Ένδοξης Ανάστασης του Χριστού, τιμούμε τη Μνήμη της Μαίρης, της καθηγήτριας - εκπαιδευτικού, που έκανε λαμπρές προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές σε γνωστά Πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και ήταν ειδικευμένη στις «Μαθησιακές Δυσκολίες και στις Ειδικές Ανάγκες των Μαθητών», έναν κλάδο της Παιδείας που προσέφερε πολλά, όταν ακόμα το γνωστικό αυτό αντικείμενο ήταν σχεδόν άγνωστο, αν όχι ανύπαρκτο, στην Ελλάδα.

Κι όταν γύρισε στα πάτρια εδάφη, με τον αείμνηστο ανώτατο εκπαιδευτικό σύζυγό της, Ντίνο Παζαρτζή, δημιούργησαν τη δική τους ξεχωριστή οικογένεια, που τα παιδιά και τα εγγόνια τους διακρίνονται σήμερα στην Καρπαθιακή και Ελληνική κοινωνία. Τα διδάγματά της έδειξαν το ήθος και το πάθος της καθηγήτριας -παιδαγωγού και αποτυπώθηκαν στην Αφιέρωση που της έκαναν οι μαθητές στα Σχολεία της Αμερικανικής Παροικίας των Αθηνών:

«Η αποφασιστικότητά σας να ανακαλύψετε το χάρισμα καθενός από τους μαθητές σας, είναι δείγμα σεβασμού και ενδιαφέροντος, που ίσως πολλοί από εμάς δεν γνώριζαν μέχρι τώρα. Ο κόσμος είναι καλύτερος σήμερα, λόγω των ταλέντων που ανακαλύψατε και καλλιεργήσατε στους μαθητές σας .Σας ευχαριστούμε για την προσφορά σας». Τι άλλο μπορεί να περιμένει μια εμπνευσμένη δασκάλα από την αναγνώριση και τις ευχαριστίες των μαθητών της;

Τιμούμε τη Μνήμη της Μαίρης, της Δωδεκανήσιας Γυναίκας, με την πατριωτική συνείδηση, που ήταν πάντοτε σε εγρήγορση, με χαρακτηριστική ψυχική αντοχή και ενδιαφερόταν για τα μεγάλα Καρπαθιακά και Δωδεκανησιακά θέματα, προπάντων κατά τις προεδρικές θητείες της στην ιστορική «Δωδεκανησιακή Μέλισσα».

Τιμούμε τη Σεπτή Μνήμη της Μαίρης που ως άνθρωπος είχε εξαίρετη πνευματική συγκρότηση, ήταν υπόδειγμα ευγένειας, καλή συγγενής, που επιζητούσε πάντα ανεπιτήδευτα να συζητάει με τα συγγενικά της πρόσωπα, να συμμετέχει στις χαρές και τις λύπες τους. Δεν θα ήθελα να δώσω συναισθηματικό τόνο σ’αυτό το σύντομο Επιμνημόσυνο Ενθύμημα, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω ποτέ τη ζεστή παρουσία της σε προσωπικές ευχάριστες ή δυσάρεστες στιγμές μου και τον μουσικό ή πεζό της λόγο. Το σπίτι της στην Αρκάσα Καρπάθου πάντα ανοιχτό, με την ευφρόσυνη φιλοξενία και την επιθυμία για περιδιάβαση των ιστορικών φωτογραφημάτων που το κοσμούν. Κι όλα αυτά και άλλα πολλά, από μια Καρπαθιά Γυναίκα, που ήξερε να αναγνωρίζει και να σέβεται τις ρίζες της.

Χάσαμε τη μορφή της Μαίρης, τις επίκαιρες και ουσιαστικές συζητήσεις της, αλλά η Μνήμη της μένει, μαζί με το όνομα, αφού κατά το βιβλίο «Σοφία Σειράχ» της Παλαιάς Διαθήκης, «Αγαθόν όνομα εις αιώνα διαμενεί».

Και εκεί που βρίσκεται τώρα η ψυχή της, στα «Σκηνώματα της Άνω Βασιλείας», θα έχει νέες συναντήσεις με αγαπημένες ψυχές. Και εμείς εδώ συγκινημένοι, νιώθουμε τον δικό μας πόνο για το μεγάλο της ταξίδι, που μόνο ο χρόνος μπορεί να απαλύνει.

Γι’ αυτό θυμάμαι τον φιλοσοφημένο λόγο του λαού μας, που μπορεί να ακτινογραφήσει τον χαμό προσφιλών μας προσώπων, όπως τώρα της αγαπητής μας Μαίρης. Τον εκφράζω πάλι την επιμνημόσυνη αυτή ώρα: «Όλα σ’ αυτόν τον κόσμο γεννιούνται μικρά κι ο χρόνος τα μεγαλώνει. Μόνον ο πόνος γεννιέται μεγάλος κι ο χρόνος τον μικραίνει».

Γράφει ο Μηνάς Αλ. Αλεξιάδης
Ομότιμος Καθηγητής Φιλοσοφικής Σχολής Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών