Θ.Τζήμερος: «Οι πολίτες ψήφισαν την... Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων»

Μιχάλης Μαστής

Δεν στρογγυλοποιεί τίποτα. Λέει τα πράγματα και τα.. θαύματα που συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα, όπως τα αντιλαμβάνεται. Τα στηλιτεύει με έναν δικό του τρόπο, που σε άλλους προκαλεί έκπληξη, σε άλλους δυσφορία ή αγανάκτηση.

Ο πρόεδρος του κόμματος «Δημιουργία Ξανά» ο κ. Θάνος Τζήμερος, μίλησε στη «ΡΟΔΙΑΚΗ» για τις πολιτικές εξελίξεις και την γενικότερη κατάσταση που βιώνει σήμερα η χώρα και ο τόπος μας.

«Καλά διαβασμένος» ακόμα και για τα τοπικά μας θέματα, ο Θάνος Τζήμερος, δεν διστάζει να πει τις δικές του αλήθειες, για πολιτικούς, πολίτες, υπηρεσίες, θεσμούς, ιδιώτες, επενδυτές και να επιμερίσει αντίστοιχα τις ευθύνες.

Μιλά για την παντοδυναμία της ψήφου, ένα όπλο στα χέρια των απλών πολιτών, το οποίο δυστυχώς, χρησιμοποιείται λανθασμένα.

Τέλος για την επένδυση στην περιοχή των Αφάντου, τονίζει ότι το ίδιο το κράτος ποινικοποιεί την επιχειρηματικότητα, χωρίς να σέβεται την υπογραφή και τις υποχρεώσεις του.

Κύριε πρόεδρε, είναι φορές, που οι νησιώτες, αναρωτιούνται ακούγοντας κάποιους πολιτικούς να μιλούν γι’ αυτούς χωρίς αυτούς, αν οι ίδιοι ζουν σε μιαν άλλη Ελλάδα ή αν αυτοί οι πολιτικοί ήρθαν από... άλλο κόσμο. Τι, κατά τη γνώμη σας, συμβαίνει; Ο πολιτικός φοβάται να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας ή ο πολίτης να ακούσει αυτό που πραγματικά συμβαίνει ή πρόκειται να συμβεί;

Πολίτης και πολιτικός βρίσκονται μόνιμα σε σχέση αμοιβαίας εξαπάτησης. Ο πολιτικός υπόσχεται ανέφικτα πράγματα κι ο πολίτης αγοράζει κούφιες υποσχέσεις. Και πολίτες και πολιτικοί ήρθαν από τον ίδιο κόσμο: της ανευθυνότητας χωρίς επιπτώσεις. Έτσι τουλάχιστον νόμιζαν. Πόσοι, για παράδειγμα, από όσους ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στα νησιά είχαν προσέξει τις θέσεις του για ανοιχτά σύνορα; Τι περίμεναν να συμβεί, μετά το «ανοίξαμε και σας περιμένουμε» της κας Τασίας; Από πού περίμεναν να περάσουν τα μιλιούνια των μεταναστών; Ο πολίτης κρατάει στα χέρια του ένα παντοδύναμο όπλο: λέγεται ψήφος. Όμως, κάθε φορά, το χρησιμοποιεί με λάθος τρόπο. Και τελικά το στρέφει κατά του εαυτού του. Από αυτή και μόνο την απάντησή μου, βλέπετε τη διαφορά με τους “παραδοσιακούς" πολιτικούς. Θα μπορούσα να βγάλω ένα δεκάρικο λόγο για αυτούς που εξαπατούν τους πολίτες, που δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους, που κλέβουν, που διαπλέκονται και άλλα ηχηρά παρόμοια. Φυσικά έτσι είναι, αλλά ποιος ψηφίζει τέτοιους πολιτικούς; Θέτω, λοιπόν, τον πολίτη προ των ευθυνών του, διότι αυτός που σου υποσχέθηκε ταυτόχρονα μείωση φόρων και αύξηση κρατικών δαπανών είναι απατεώνας, εσύ που τον πίστεψες τι είσαι; Η «Δημιουργία, ξανά!» που έλεγε το αυτονόητο, ότι κάθε ευρώ που μπαίνει σε μια τσέπη βγαίνει από μια άλλη και ο Έλληνας δεν αντέχει άλλους φόρους, άρα πρέπει να περικοπούν κρατικές δαπάνες, πήρε στις τελευταίες εκλογές 0,53%. Οι περισσότεροι ψήφισαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων.


Υπάρχει εναλλακτικός δρόμος, να ακολουθήσει η χώρα μας από αυτόν που έχει εφαρμοστεί μέχρι σήμερα και σε κάποια στιγμή να υπάρξει αντιστροφή αυτής της κατάστασης που έχει φέρει σε αδιέξοδο, τη χώρα, τις επιχειρήσεις, τους νέους και εκατομμύρια οικογένειες;
Αυτός που ακολουθείται δεν είναι δρόμος. Είναι αυτοκτονία σε αργή κίνηση. Φυσικά και υπάρχει ΕΝΑΣ μόνο δρόμος και έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να τον περιγράφουμε. Λέω «γλώσσα μας» διότι η συνταγή της ανάπτυξης δεν είναι δικό μου γιατροσόφι. Τα ίδια λένε όλοι οι σοβαροί άνθρωποι στην Ελλάδα και εκτός, τα ίδια έχουν εφαρμοστεί σε όλες τις χώρες που πέρασαν κρίση και ξαναστάθηκαν στα πόδια τους, από τις πρώην κομμουνιστικές χώρες μέχρι την Κύπρο. Χρειαζόμαστε σταθερό φορολογικό και νομικό περιβάλλον για τουλάχιστον μία δεκαετία, χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, γρήγορη απονομή της Δικαιοσύνης, τάξη και ασφάλεια, πληροφορική παντού στο Δημόσιο, κατάργηση του συστήματος των αδειοδοτήσεων και κάθε γραφειοκρατικού εμποδίου, απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, κλίμα φιλικό προς το επιχειρείν. Με άλλα λόγια: όταν σκέφτεσαι να επενδύσεις σ’ αυτή τη χώρα να μπορείς να κάνεις ένα business plan και να μην έρχεται ο κάθε τυχάρπαστος υπουργίσκος να σου λέει "αλλάζω τον νόμο και φέρνω τα πάνω κάτω", κι εκεί που ετοίμαζες γήπεδο γκολφ, θα ψάχνουμε τα επόμενα 10 χρόνια για αρχαία.

Μιλάτε για την επένδυση στ’ Αφάντου;
Προφανώς. Αλλά μιλάω και για χιλιάδες άλλες επενδύσεις που ακυρώθηκαν ή ματαιώθηκαν, επειδή το κράτος δεν σέβεται την υπογραφή του και τις υποχρεώσεις του. Υποχρέωση του κράτους, ας πούμε, είναι να έχει τις σιδηροδρομικές γραμμές σε λειτουργία. Η Ειδομένη είναι υπό κατάληψη δύο μήνες τώρα κι αυτοί οι απίθανοι τύποι που υποδύονται την κυβέρνηση περιμένουν να... ωριμάσει η απελπισία των καταληψιών! Αλλά δεν ξεκίνησαν τώρα οι καταλήψεις, ε; Όλα τα κόμματα χάιδευαν τη συντεχνιακή ανομία, αν εξυπηρετούσε τα μικροκομματικά τους συμφέροντα. Το χόμπι του αποκλεισμού των δρόμων το βλέπουμε δεκαετίες τώρα κι από μπλε κι από πράσινους κι από κόκκινους, έτσι δεν είναι; Άντε με τέτοιες συνθήκες να έρθει ο άλλος να επενδύσει. Πηγαίνει στην Βουλγαρία, στην Τουρκία, στη Ρουμανία, στην Κροατία ακόμα και στα Σκόπια. Γιατί; Γιατί μπορεί μέσα σε δύο ώρες να ξεκινήσει την επιχείρησή του και ξέρει ακριβώς ποιες είναι οι υποχρεώσεις του και τα δικαιώματά του. Γιατί ξέρει ότι θα τον σεβαστούν, θα τον τιμήσουν που δημιουργεί θέσεις εργασίας και δεν θα τον θεωρήσουν εκ προοιμίου «εκμεταλλευτή της υπεραξίας του εργαζόμενου» και «εχθρό του λαού». Να το καταλάβουμε: πλούτο και για τους άλλους δημιουργεί αυτός που θέλει να πλουτίσει ο ίδιος! Δεν επενδύει κανένας για να κάνει φιλανθρωπία. Για να κερδίσει το κάνει. Το κέρδος λοιπόν που προκύπτει από νόμιμες δραστηριότητες είναι ευλογημένο! Τους ικανούς, τους καινοτόμους, τους εύστροφους, τους επιτυχημένους, άλλα κράτη τους θαυμάζουν και τους έχουν ως πρότυπο. Εδώ, ποινικοποιούμε την επιτυχία και βάζουμε συνεταίρο το κράτος σε κάθε επιχείρηση. Συνεταίρο στα κέρδη, γιατί η χασούρα είναι μόνο δικιά σου! Η «Δημιουργία, ξανά!» έχει προτείνει γραμμικό φόρο (flat tax) 12% για φυσικά και νομικά πρόσωπα με όλα τα έξοδα να αναγνωρίζονται, ώστε να έχεις κίνητρο να ζητάς αποδείξεις ακόμα κι από τη λουλουδού στα μπουζούκια! Έτσι καταργείς με μία κίνηση την παραοικονομία, απλοποιείς εντελώς το φορολογικό σύστημα, επιταχύνεις την κυκλοφορία του χρήματος και τελικά, αυξάνεις και τα φορολογικά έσοδα, λόγω της εκρηκτικής ανάπτυξης που θα ακολουθήσει. Όπου εφαρμόστηκε αυτό το σύστημα έκανε θαύματα!

Και γιατί το πολιτικό σύστημα δεν το εφαρμόζει;
Διότι αγνοεί εντελώς το πώς δουλεύει η αγορά και καταφεύγει πάντα στην φοροεπιδρομή. Κι επίσης επειδή η απελευθέρωση της οικονομίας θα πλήξει τα προσοδοθηρικά προνόμια των ευνοημένων συντεχνιών του Δημόσιου και του Ιδιωτικού τομέα που μέχρι σήμερα ήταν οι στυλοβάτες του πελατειακού συστήματος. Να η ευθύνη του πολίτη που λέγαμε πριν. Αν έχω εξασφαλίσει για μένα ή για την συντεχνία μου οφέλη που δεν δικαιούμαι όπως π.χ. από φόρους υπέρ τρίτων, και τα υπερασπίζομαι επειδή με βολεύει, το ίδιο θα κάνει και κάποιος άλλος και κάποιος τρίτος κι όλη η χώρα τελικά θα καταλήξει αυτό που είναι σήμερα: μια κατακερματισμένη κοινωνία οργανωμένων συμφερόντων και φατριών που η μία προσπαθεί να βάλει το χέρι στην τσέπη της άλλης, και σε όλες μαζί ο μέγας ληστής, ο μέγας απατεών, που λέγεται κράτος.

Ο τουρισμός από τον οποίο ζουν και επιβιώνουν ακόμα τα νησιά της Δωδεκανήσου μπορεί κατά την δική σας εκτίμηση να υποστεί πρόσθετα βάρη σε ό,τι αφορά την φορολόγηση και τα οριζόντια μέτρα που ενδέχεται να εφαρμοστούν;
Όχι βέβαια! Ούτε κατά διάνοια! Όμως βάρος δεν είναι μόνο η φορολογία. Βάρος είναι να μην σε αφήνουν να φτιάξεις μαρίνες, να χρειάζεσαι 25 χρόνια για να στήσεις μια μονάδα διεθνών προδιαγραφών, να ξεκινάς μια επένδυση όπως στ’ Αφάντου και να σε σταματούν με τον… μπαλτά, να μην μπορείς όταν έχεις «φούρια» στο εστιατόριο να πεις στην καμαριέρα που εκείνη τη στιγμή δεν έχει δουλειά «έλα να κόψεις ντομάτες», βάρος είναι να ζεις με τον φόβο πότε θα έρθει ο έλεγχος για να σου βάλει πρόστιμο επειδή δεν έκανε ο μπάρμαν το διάλειμμά του, στον χρόνο που προβλέπεται από την επιθεώρηση εργασίας! Και τα μεγάλα και τα μικρά καράβια στον τουρισμό ζουν τη διαχρονική φουρτούνα του κρατισμού και της υπερρύθμισης της αγοράς.

Πώς αντιλαμβάνεστε την ανάπτυξη σε τουριστικές περιοχές όπως είναι η Ρόδος και τα υπόλοιπα νησιά του νομού μας;
Δεν είναι δουλειά της πολιτικής να αντιλαμβάνεται τη δική σου ανάπτυξη. Δουλειά της είναι να σου προσφέρει το πλαίσιο να αναπτυχθείς με τον τρόπο που εσύ νομίζεις και να φροντίζει αυτό το πλαίσιο να τηρείται απαρέγκλιτα από όλους. Ποιος μπορούσε να φανταστεί πριν μερικά χρόνια ότι η Κάλυμνος για παράδειγμα θα γινόταν παγκόσμιο κέντρο αναρριχήσεων; Ξέρετε τι τράβηξαν οι πρωτεργάτες αυτού του θαύματος επειδή κανένας «αρμόδιος» δεν μπορούσε να καταλάβει «τι ψάχνουν αυτοί οι τρελοί στα βράχια»; Τι περιμένετε να σας πω; Ότι είναι έγκλημα να μην είναι το Αιγαίο το παγκόσμιο κέντρο ιστιοπλοΐας; Το ξέρει όλος ο κόσμος! Ότι βλέπεις τις μαρίνες στην Τουρκία και ντρέπεσαι; Το ξέρει όλος ο κόσμος! Τα ελληνικά νησιά θα μπορούσαν να είναι χρυσωρυχείο για τους κατοίκους τους και για τη χώρα ολόκληρη κι αντί να ερημώνουν να σφύζουν από ζωή! Για ρωτήστε όμως την ελληνική γραφειοκρατία πόσος χρόνος χρειάζεται για να μπει μια μονάδα αφαλάτωσης στη Χάλκη και πόσες εφορίες αρχαιοτήτων πρέπει να σκάψουν στο οικόπεδό σου μέχρι να σου πουν το ΟΚ και πόσους μήνες πρέπει να περιμένεις να σου δώσει το... πολεμικό ναυτικό άδεια για σχολή καταδύσεων; Πόσα νησιά στον κόσμο έχουν περισσότερα πράγματα να δεις και να ζήσεις από όσα έχει η Ρόδος; Αλλά το κρουαζιερόπλοιο πρέπει να περιμένει αρόδο, μέχρι να αδειάσει θέση για να δέσει και τα μουσεία στις 3 μ.μ. κλείνουν. Όμως, μεταξύ μας: όλα αυτά τα έφτιαξαν οι «βάρβαροι κατακτητές». Εμείς, οι ελεύθεροι δημοκράτες, που δώσαμε στον κόσμο τον πολιτισμό, τι το ωραίον φτιάξαμε τα τελευταία 150 χρόνια;

Μπορεί να αλλάξει αυτή η χώρα αν δεν αλλάξουμε πρώτα εμείς;
Όχι, διότι η χώρα εμείς είμαστε! Βέβαια, είναι σαν το ερώτημα με το αυγό και την κότα. Η χώρα χρειάζεται διαφορετικό θεσμικό και νομικό πλαίσιο. Αυτό το φτιάχνουν άνθρωποι, που τους έχουν ψηφίσει άλλοι άνθρωποι. Με τη σειρά του, το θεσμικό πλαίσιο διαμορφώνει τους ανθρώπους. Όταν συνηθίσεις στην ομορφιά, στην τάξη, στην αισθητική, στον αλληλοσεβασμό, αυτά θα επιζητείς. Λέμε συχνά: όλα είναι θέμα Παιδείας. Είναι. Αλλά όταν ψηφίζεις αυτούς που θεωρούν την αριστεία ρετσινιά, αυτούς που θεωρούν «δημοκρατική κατάκτηση» τα πανεπιστήμια να είναι αχούρια και κέντρα εγκληματικότητας, αυτούς που προσλαμβάνουν τα φιλαράκια από την κατάληψη ως στρατηγικούς συμβούλους, πώς περιμένεις να αλλάξει η Παιδεία και να αλλάξει η χώρα; Αλλαγή λοιπόν, κατά την άποψή μου, σημαίνει να αντιληφθούμε ότι κάθε επιλογή έχει και συνέπειες. Δεν είναι η πολιτική πεδίο χαβαλέ και εκτόνωσης του θυμού μας. Υπεύθυνη πολιτική γίνεται με υπεύθυνους πολίτες. Και, επί τέλους, ας καταλάβουμε το εξής: αν πάντα ψηφίζουμε τον απεχθή για να αποφύγουμε τον απεχθέστερο, απεχθείς θα μας κυβερνούν.