Παντελής Χατζηδιάκος: Με φόρα από τη Ρόδο!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Ο Παντελής Χατζηδιάκος, στα 18 του παίζει ποδόσφαιρο σε μεγάλη ομάδα της Ολλανδίας

Τι είναι αυτό που λέμε « ταλέντο» … Άγιο πράμα! Αλλά δεν φτάνει από μόνο του, πρέπει να δουλέψεις σκληρά και τότε αυτό το άγγιγμα του Θεού σε ανταμείβει!

Ο Παντελής Χατζηδιάκος, από τη Ρόδο, από την Κρεμαστή όπως του αρέσει να θυμίζει, από παιδάκι βρέθηκε στον Παναθηναϊκό, κι έφτασε στα 15 του να είναι σε μεγάλη ομάδα της Ολλανδίας- την τρίτη φέτος στο πρωτάθλημα- και τώρα στα 18 του επαγγελματίας πια να παίζει μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες φιλάθλους στα θρυλικά γήπεδα του κόσμου!

Με ένα φωτεινό χαμόγελο, με την πιο θετική αύρα του κόσμου και πειθαρχία για το στόχο.

Κι η Ρόδος πάντα στην καρδιά του. Εδώ έτρεξε μόλις τελείωσε το Ολλανδικό πρωτάθλημα και θα μείνει μέρες για να ξαναγυρίσει στην ομάδα του και τη χώρα του πια: την Ολλανδία!
Στα 18 σου παίζεις ήδη σε μεγάλη ομάδα του εξωτερικού! Ποια είναι η ομάδα σου;

Η ΑΖ ΄Αλκμααρ, ομάδα της Α΄ Εθνικής στην Ολλανδία, η τρίτη στη σειρά κατάταξης στο Ολλανδικό πρωτάθλημα μετά τον Άγιαξ και την PSV.

Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια στη Ρόδο; Πότε μπήκε το ποδόσφαιρο στη ζωή σου;

Μικρός έπαιζα στο δρόμο, στη γειτονιά μου στην Κρεμαστή και στην μικρή αυλή του σπιτιού μας. Οι γείτονες ζητούσαν να κάνω ησυχία, αλλά εγώ συνέχιζα, με τον αδελφό μου το Στέφανο, μεγαλύτερο από μένα ενώ έχω έναν ακόμα μεγαλύτερο αδελφό τον Μιχάλη. Μετά πήγα σε ομάδα, αλλά και πάλι η γειτονιά δεν ησύχαζε. Έπαιζα στην αυλή και στο δρόμο για να είμαι έτοιμος για την προπόνηση.

Σε πια ομάδα ξεκίνησες να παίζεις τότε;

Ένας φίλος του πατέρα μου τον προέτρεψε να με γράψει σε ομάδα και η αλήθεια είναι ότι ο πατέρας μου δεν ήθελε στην αρχή γιατί πίστευε ότι είναι σκληρός ο κόσμος του ποδοσφαίρου. Όμως ο φίλος του ο κ. Γιάννης Μικρόπουλος με πήρε από το χέρι, έξι χρονών ήμουνα, και μ΄ έγραψε στον Ευκλή Σορωνής. Μετά τον Ευκλή πέρασα από τον Διαγόρα και τον Αστέρα Παστίδας.

Στον Παναθηναϊκό πως έφτασες;

Μια μέρα η μητέρα μου είδε στην τηλεόραση ότι ο Παναθηναϊκός διαφήμιζε το Summer Camp. Οι γονείς μου θεώρησαν ότι πρέπει να μου δώσουν αυτή την ευκαιρία, κι έτσι όταν ο Παναθηναϊκός απάντησε θετικά πήγα να με δουν. Απάντησαν ότι είμαι πολύ καλός, αλλά ήμουν ακόμα 8 χρονών. Ζήτησαν να με δουν το επόμενο καλοκαίρι όπως και έγινε. Στο μεταξύ έπαιζα στις ομάδες της Ρόδου και όταν έγινα 9 χρονών πηγαινοερχόμουν κι έπαιζα στα τουρνουά του Παναθηναϊκού. Τότε ήταν που ο Παναθηναϊκός με ζήτησε να πάω στην Αθήνα και οι γονείς μου έπρεπε να αποφασίσουν αν θα μου δώσουν την ευκαιρία ή όχι.

Τελικά το αποφάσισαν, μετακόμισες!

Τελικά οι γονείς μου έδωσαν την ευκαιρία όχι μόνο σ΄ εμένα, αλλά και στους δύο αδελφούς μου να αλλάξουμε ζωή σ΄ εκείνη τη φάση. Μαζί με τη μητέρα μου και τα δύο μου αδέλφια μετακομίσαμε στην Αθήνα, νοικιάσαμε σπίτι στην Παιανία και ο πατέρας μου πηγαινοερχόταν από τη Ρόδο διότι δεν μπορούσε να φύγει αφού είχε επιχείρηση εδώ. Ο Στέφανος ξεκίνησε εκεί το Λύκειο και ο μεγαλύτερος αδελφός μου ξεκίνησε τις σπουδές του στην Αθήνα.

Πως ήταν για εσένα στον Παναθηναϊκό;

Ο Παναθηναϊκός μου έδωσε τις βάσεις για να ξεκινήσω σωστά και να κάνω ζωή αθλητή. Μέσα σε έξι μήνες στον Παναθηναϊκό μ΄ έβαλαν να κάνω προπονήσεις με μεγαλύτερους, κι αυτό μου τόνωσε την αυτοπεποίθηση, άρχισα να πιστεύω στον εαυτό μου…

Και με το εξωτερικό πώς έγινε;

Στα 13 μου ήρθε ένας μάνατζερ που είχε αναλάβει για το εξωτερικό καλούς Έλληνες ποδοσφαιριστές και είπε ότι θα μπορούσα να έχω ένα μέλλον στο εξωτερικό. Ωστόσο ήμουν ακόμα πολύ μικρός. Εκείνο το διάστημα ο φυσικοθεραπευτής της Εθνικής Ελλάδος, ο κ. Χρήστος Καρβουνίδης έβλεπε τους αγώνες μας γιατί ο γιός του έπαιζε μαζί μας, πίστεψε σ΄ εμένα και είπε στη μητέρα μου ότι θα πρέπει να βγω στο εξωτερικό. Ωστόσο δεν είχαμε καμία γνωριμία, καμία άκρη. Εκείνος της είπε: «Το όπλο σας είναι ο ίδιος ο γιός σας, να πάτε να χτυπήσετε τις πόρτες των ομάδων»… Ήταν 2010, η κρίση χτύπησε την Ελλάδα και σκεφτήκαμε με δεδομένο ότι η μητέρα μου είναι Ολλανδέζα να στείλει το βιογραφικό μου με το οποίο να ζητώ δοκιμαστικό από μεγάλες ομάδες της Ολλανδίας. Απάντησε η ομάδα στην οποία βρίσκομαι σήμερα, πήγα στην Ολλανδία και μετά από δύο εβδομάδες προπόνηση που μ΄ έβαλαν να κάνω με είδαν και αποφάσισαν να μου δώσουν την ευκαιρία.

H φανέλα της ΑΖ Αλκμααρ της Ολλανδίας

Κι από τότε άλλαξε η ζωή σου!

Αυτό έγινε το 2011. Η ομάδα μ΄ έστειλε σε σχολείο να μάθω τη γλώσσα την Ολλανδική, ήμουνα 14 προς 15 ετών. Το πρωί ερχόταν λεωφορείο της ομάδας και μ΄ έπαιρνε από το σπίτι της γιαγιάς μου, με πήγαινε στο σχολείο, μετά με πήγαινε στην προπόνηση και με ξαναγύριζε το απόγευμα στο σπίτι της γιαγιάς μου που ήταν μάλιστα μακριά. Η μέρα ξεκινούσε για εμένα στις 7 το πρωί και τελείωνε το νωρίτερο στις 7 το απόγευμα. Μεγάλη η κούραση και η προσπάθεια, έπρεπε να μάθω Ολλανδικά, Αγγλικά, και βέβαια να εγκλιματιστώ που ήταν και το πιο σημαντικό απ΄ όλα ώστε να μπορέσω να βελτιωθώ στο μέλλον. Δεν είχα καθόλου ελεύθερο χρόνο ενώ είχα και την επίβλεψη της ομάδας σε σχέση με τις επιδόσεις μου στο σχολείο. Έτσι ο Παναθηναϊκός μου έδωσε τις βάσεις ενώ στο εξωτερικό μπήκα στο πρόγραμμα του επαγγελματία από την αρχή.

Τελικά πότε υπέγραψες ως επαγγελματίας;

Από την αρχή μου είπαν ότι έχω μέλλον στην ομάδα και πέρυσι υπέγραψα το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο. Έτσι ξεκίνησα να κάνω κάποιες προπονήσεις με την πρώτη ομάδα παίζοντας ως αμυντικός. Το 2015-2016 η ομάδα με πήρε στην προετοιμασία της για να κάνω το ντεμπούτο μου τον Δεκέμβρη του 2015 σε αγώνα του Europa League, απέναντι στην Ατλέτικο Μπιλμπάο.

Πώς ήταν για εσένα εκείνη η πρώτη φορά στο γήπεδο ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής;

Το γήπεδο της Ατλέτικο είναι τεράστιο, καινούργιο, είχε μέσα 30-40.000 κόσμο, κι εγώ 18 χρονών από την Κρεμαστή ήμουν στην Ισπανία με την ομάδα μου και μπήκα στον αγώνα ως αλλαγή. Είχα άγχος, αλλά τα πήγα αρκετά καλά. Τους επόμενους έξι μήνες έπαιξα ξανά σε αγώνες πρωταθλήματος, αλλά και στον αγώνα κυπέλλου ως βασικός οπότε μέχρι σήμερα έχω εννέα συμμετοχές ως αλλαγή, αλλά και ως βασικός παίκτης στην ομάδα μου.

Έχει αλλάξει η ζωή σου από την ημέρα που έκανες το ντεμπούτο σου μέχρι και σήμερα; Σε αναγνωρίζουν, σου μιλάνε…

Στην Ολλανδία όταν βρίσκομαι στο κέντρο της πόλης με αναγνωρίζουν, μου στέλνουν μηνύματα στα σόσιαλ μίντια…

Σ΄ έχει επηρεάσει καθόλου αυτό, σε βγάζει λίγο από το πρόγραμμά σου;

Καθόλου, έχω δύο μεγαλύτερους αδελφούς που τους ακούω, καθώς και τη μητέρα μου και τον πατέρα μου που με συμβουλεύουν…

Πώς είναι λοιπόν η ζωή ενός επαγγελματία ποδοσφαιριστή όπως είσαι εσύ, στην Ολλανδία; Ποιο είναι το καθημερινό σου πρόγραμμα;

Στην Ολλανδία μένω με τη μητέρα μου. Ξυπνάω το πρωί και πάω να πάρω το πρωινό μου στις εγκαταστάσεις της ομάδας μου, ξεκινάω δηλαδή από το πρωί μ΄ αυτό που μ΄ αρέσει κι αγαπάω. Στη συνέχεια πάω στο γυμναστήριο όπου ο κάθε ποδοσφαιριστής ακολουθεί το δικό του προσωπικό πρόγραμμα, ανάλογα με το τι πρέπει να βελτιώσει και το στόχο που έχει. Άλλος θέλει να γίνει πιο γρήγορος, άλλος χρειάζεται ενδυνάμωση… Μετά χωριζόμαστε, οι αμυντικοί είμαστε με τους αμυντικούς και ακολουθούμε το δικό μας πρόγραμμα ενώ στη συνέχεια προπονούμαστε όλοι μαζί. Στη συνέχεια φαγητό και αργότερα έξτρα προπόνηση. Τελειώνουμε στις 4 με 5 το απόγευμα. Στο σπίτι μπορεί να κοιμηθώ για μία ώρα και να ξαναφάω. Μετά να δω φίλους ή κάποιον αγώνα ποδοσφαίρου… Πάω για ύπνο γύρω στις 11 το βράδυ.

Ο Παντελής με την οικογένειά του

Ποιος είναι ο στόχος σου;

Να γίνω ο καλύτερος αμυντικός. Να βελτιώνομαι συνεχώς και να κατακτώ πρωταθλήματα και κύπελλα.

Θα παραμείνεις στο εξωτερικό;

Ναι, όσο ακόμα είμαι νέος παίκτης.

Είσαι στη Ρόδο αυτές τις μέρες, τελείωσε το πρωτάθλημα στην Ολλανδία;

Φέτος τελειώσαμε νωρίς γιατί ξαναμπήκαμε στα προκριματικά του Europe League. Έχω νωρίς διακοπές και βέβαια ξαναγύρισα στο σπίτι μου στην Κρεμαστή όπου θα μείνω μέχρι τις 16 Ιουνίου, να δω τον πατέρα μου, τους φίλους μου, τη γιαγιά μου, και φυσικά την πανέμορφη Ρόδο!

Τη σκέφτεσαι τη Ρόδο μακριά όταν είσαι;

Συνήθως όταν είμαι μέσα στο λεωφορείο και κάνω μεγάλα ταξίδια με την ομάδα, όλο τη Ρόδο σκέφτομαι.