«Στο Δήμαρχο τα παράπονά σου»

Rodiaki NewsRoom

Του
Σεραφείμ Αθανασίου

Αγαπητή Ροδιακή,
Στο δικό σου έντυπο και στη σελίδα 18 με ημερομηνία 10-6-2016 ο κ. Δήμαρχος της Ρόδου και άλλοι Δημοτικοί παράγοντες τίμησαν με ειδικούς έγγραφους επαίνους, τρεις αλλοδαπούς, φίλους της Ρόδου, και στο πλαίσιο-λέει το ρεπορτάζ- του προγράμματος «επαναλαμβανομένων επισκεπτών».

Η απονομή των επαίνων έγινε από τον κ. Δήμαρχο και την κ. Αντιδήμαρχο, στις 9 Ιουνίου και στην αίθουσα εθιμοτυπίας του Δημαρχιακού Μεγάρου της Ρόδου, παρουσία πιστεύω κόσμου, ο δε κ. Δήμαρχος-όπως λέει το ρεπορτάζ- με θερμά λόγια ευχαρίστησε αυτούς τους ανθρώπους, για τη συχνή παρουσία τους στη Ρόδο κάθε καλοκαίρι, ίσως και μέρες που η παρουσία τους να συμπίπτει-λέω εγώ-και με τα μπάνια του δικού μας φτωχού λαού υπό την οικονομική νομίζω επιβάρυνση(δεν το γνωρίζω καλά το θέμα) του Υπουργείου Εργασίας,

Πιστεύω πως αυτοί οι απλοί ξένοι την καταγωγή άνθρωποι είναι οι καλύτεροι Πρεσβευτές-Διαφημιστές όχι μόνο της αγαπημένης πλανεύτρας Ρόδου αλλά και του δικού μου μικρού χωριού το οποίο δύσκολα θα το βρει κανείς στο Χάρτη της Γκούγκλ και αυτός που θα ψάχνει πρέπει να έχει και γνώσεις στη λειτουργία αυτών των διαβολο-μηχανημάτων. Συνεπώς καλά αποφάσισε ο κ. Δήμαρχος και τους ευχαρίστησε με την πρέπουσα τιμή.

Φίλη Ροδιακή, διστάζω αλλά πρέπει να σου το πω.
Το δικό σου ηλεκτρονικό ρεπορτάζ το διάβασε και ένας φίλος μου, «κολλητός» μου θα έλεγα και, επειδή τον είδα πολύ στενοχωρημένο, τον ρώτησα «τι είχε».
Κατάπινε τη γλώσσα του, δεν απαντούσε στο ερώτημά μου και περιέστρεφε την κουβέντα του σε «άλλα λόγια να… αγαπιόμαστε».

Επέμεινα να μάθω την αιτία της στενοχώριας του και μετά από πολλές προσπάθειες τελικά αποφάσισε να μου πει τι είχε.
-Δεν είμαι στενοχωρημένος, λυπημένος είμαι.
-Γιατί είσαι λυπημένος, τώρα στα γεράματά σου, που φέρεις και εσύ την ακριβή σε χρόνια δική μου ηλικία και που πρέπει να είσαι νηφάλιος, στενοχωριέσαι;

-Να- μου απάντησε-διάβασα στη Ροδιακή το ηλεκτρονικό ρεπορτάζ βράβευσης από το Δήμο της Ρόδου κάποιων ξένων που από το 1995 προτιμούν για τις διακοπές τους κάθε χρόνο το νησί και επειδή αγαπούν τη Ρόδο έρχονται συχνά και όχι μόνο τη βλέπουν, αλλά αφήνουν και τα χρήματά τους.

Ο Δημοτικός Άρχοντας πληροφορήθηκε φαίνεται αυτή την καλή πράξη των ξένων για το νησί του και αποφάσισε να τους ευχαριστήσει βραβεύοντάς τους με τιμητικά διπλώματα και επ ΄ αυτού πολύ καλά έκανε ο κ. Δήμαρχος, συνέχισε να μου λέει ο φίλος μου.

Εμένα όμως-συνέχισε την κουβέντα του- που λατρεύω τη Ρόδο, που από το 1965( από τότε που έφυγα με μετάθεση από εκεί), 30 δηλαδή χρόνια νωρίτερα από τους ξένους(μια που εκείνοι το 1995 «ανακάλυψαν» όχι την Αμερική αλλά την όμορφη Ρόδο) και που κατ’ αραιά χρονικά διαστήματα, χωρίς αμοιβή, γιατί δεν είμαι Δημοσιογράφος, είμαι όμως καλός φίλος και ως φίλος κάτι και εγώ έχω κάνει , κανένας αρμόδιος δεν με… ενόχλησε.

Με την πενιχρή γραφή μου έχω γράψει κάπου 120 άρθρα τα περισσότερα των οποίων αναφέρονται στα νησιά της Δωδεκανήσου και έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες Καστελλόριζου, Λέρου, Κω, Ρόδου, Βόλου και Περιοδικό «Αστυνομική Ανασκόπηση» και μάλιστα συνεχίζουν να δημοσιεύονται στον Ταχυδρόμο ,τη Ροδιακή και το Περιοδικό.

Και πέρα από τα πολλά πράγματι τηλεφωνήματα και επιστολές που περιοδικά από καλούς Δωδεκανησίους και λοιπούς φίλους δέχομαι, κανένας, τονίζω κανένας, Δωδεκανήσιος Δήμαρχος, Αντιδήμαρχος, κλητήρας ή κηπουρός Δήμου, του όποιου Δήμου -εκτός της Κω από τον οποίο δέχτηκα ευχαριστήρια επιστολή του-δεν με πήρε να μου πει ένα ευχαριστώ για τα όσα έχω γράψει ή γράφω για τα όμορφα αυτά νησιά και τους ευγενείς κατοίκους αυτών.

Και το λέω αυτό με παράπονο γιατί σχεδόν σε όλους τους μεγάλους ιδιαίτερα Δήμους και φυσικά και της Ρόδου, έχω κατά το παρελθόν στείλει και ένα μου φτωχό έστω στη γραφή βιβλίο μου, το «Θύμησες και Γεγονότα», στο οποίο όμως με μεγάλη συγκίνηση αναφέρομαι και στην απελευθέρωση της Δωδεκανήσου στις 31 Μαρτίου του έτους 1947.Έ, φίλε μου και γι’ αυτό το βιβλίο εισέπραξα μια μεγάλη σιωπή.

Κοίταζα το φίλο μου, τον έβλεπα θλιμμένο και προσπαθούσα να βρω λόγια «παρηγοριάς» του.
Εκείνοι που προσφέρουν/συνέχιζε/ φαίνεται πως γρήγορα ξεχνιούνται. Θυμάμαι- μου είπε- πως μια Δημοσιογράφος της Ροδιακής η κ. Ελευθερία Πέλου, είχε κατά το παρελθόν πάρει μια συνέντευξη ενός κυρίου ονόματα Μαλανδράκης.

Εκείνος ο συμπαθής άνθρωπος, κατά τον πόλεμο και για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου, με κίνδυνο της ζωής του, πολλά είχε προσφέρει και με πολλά παράσημα είχε τιμηθεί. Μετά όμως την απελευθέρωση εκεί στη Ρόδο στις Εθνικές γιορτές, ιδιαίτερα εκείνης της Απελευθέρωσης της Δωδεκανήσου για την οποία είχε και εκείνος κινδυνεύσει, οι αρμόδιοι -έλεγε με παράπονο στη Δημοσιογράφο ο κ. Μαλανδράκης-τον είχαν τελείως ξεχάσει και ποτέ δεν τον είχαν καλέσει σε μια επίσημη εκδήλωση.

Εκείνη η συνέντευξη μεταδόθηκε-μου έλεγε ο φίλος μου- σε τηλεοπτικό κανάλι της Ρόδου (ΤV4) και από τον Δημοσιογράφο την Ροδιακής κ. Μιχάλη Μαστή.
Εγώ, τους κ.κ. Δημάρχους Δωδεκανήσου και ιδιαίτερα της Ρόδου προσπάθησα να τους δικαιολογήσω στο φίλο μου( λόγω φόρτου εργασίας του έλεγα δεν του απάντησαν) και εκείνος για να μη δώσει συνέχεια έκανε ότι τα πίστευε αυτά που εγώ του έλεγα.

Κάποια στιγμή «ανασήκωσε» λίγο πιο πάνω το κεφάλι του, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: Άκου φίλε, εγώ νιώθω Ρόδιος, νιώθω Δωδεκανήσιος, λατρεύω τα ηησιά και τους κατοίκους αυτών των νήσων ιδιαίτερα της Ρόδου, ενώ νιώθω Ροδίτης!!

Συνεπώς δεν χρειάζομαι τιμητικές διακρίσεις από κάποια εκεί αρμόδια όργανα για την όποια προσφερόμενη αγάπη μου σ’ αυτούς τους καλούς ανθρώπους από ένα στεριανό Ρουμελιώτη ,όπως είμαι εγώ.
Απλά επειδή οι απόγονοι κάτοικοι αυτών των νήσων προέρχονται από ανθρώπους που κατά το παρελθόν εγώ γνώρισα και επειδή εκείνοι ( οι πρόγονοί τους) όπως και οι σημερινοί ήταν καλής πάστας άνθρωποι, θεώρησα καλό κατά χρονικά διαστήματα να εκδηλώνω με την πενιχρή μου έστω γραφή την άδολη αγάπη μου για τον υπέροχο αυτό κόσμο που ζούσε, ζει και τώρα κινείται σε ολόκληρο το Δωδεκανησιακό Σύμπλεγμα και όχι μόνο στη Ρόδο.

Αυτά μου είπε ο φίλος μου καλή μου Ροδιακή και μάλιστα με παρακάλεσε, επειδή γνωρίζει πως και εγώ αγαπώ τους Δωδεκανησίους, σε περίπτωση έρθω σε επαφή μαζί σου και σου πω τα παράπονά του, αυτά παράπονά του και αυτή του την πικρία-μου είπε-να μην τρέξεις σαν «κουτσομπόλα» και τα πεις στους δικούς φίλους, πολύ δε περισσότερο στον κ. Δήμαρχο. Όχι δεν θέλει, θα έχει τις δικές του σκοτούρες ό άνθρωπος και δεν θα του μένει χρόνος να ασχοληθεί και με ασήμαντα πράγματα.

Οι ξένοι πάντα ξένοι μένουν και χρειάζονται λίγο χάιδεμα. Εμείς είμαστε «εμείς». Δικά μας είναι τα νησιά, δικός μας και ο κόσμος τους και, μια που αυτός ο κόσμος εκεί κάτω είναι αξιολάτρευτος πρέπει με χίλιους δυο τρόπους να εκδηλώνουμε την αγάπη μας και την περηφάνια μας για τους αδελφούς Δωδεκανησίους οι οποίοι με πίκρες, αγώνες φυλακίσεις και διωγμούς δεν «Σβήσαν την ελπίδα, απ΄ τη βαριά σκλαβιά να απαλλαγή η λατρεμένη τους Πατρίδα»!!!

Θεώρησα καλό καλή μου φιλενάδα Ροδιακή να σου γράψω και να μάθεις τη στενοχώρια του καλού δικού μου και δικού σου φίλου , αλλά σε παρακαλώ μην αγανακτήσεις και γίνεις Μάξγουελ, δεν θέλει και εκείνος να πάει γυρεύοντας επειδή τον γνωρίζω πολύ καλά, δεν είναι ζητιάνος της αγάπης αιρετών προσώπων.
Και με χιλιάδες τιμητικές διακρίσεις-μου είπε- να τον γεμίσουν, αυτό δεν αλλάζει σε τίποτε καλύτερο. Η αγάπη του για τη Ρόδο δεν μπορεί να μεγαλώσει άλλο, ούτε και ποτέ με οποιαδήποτε αιτία μειώνεται.
Να είστε καλά και σας αγαπώ όπως πρώτα.