Οι Beavers, το συγκρότημα που οι μαθητές της Ρόδου ξεφάντωναν τ’ απογεύματα

Pοδούλα Λουλουδάκη

Η πορεία των εννέα χρόνων, τα ευτράπελα και ο ενθουσιασμός των νεαρών που έδιναν την ψυχή τους στη σκηνή

Ήταν μαθητές στα μέσα της δεκαετίας του ΄60, και τ΄ απογεύματα μιμούνταν τους Μπητλς!
Τι κι αν έπαιζαν υποτυπωδώς, κιθάρα, μπάσο, ντραμς, το λεγε η ψυχούλα τους, τους παρέσυραν τους συμμαθητές τους να μην πάνε στο μάθημα, αλλά στη συναυλία. Μετά δε που φόρεσαν και το άσπρο κοστούμι που είχε μαύρο γιακά, ίδιοι οι Μπητλς δηλαδή, η πορεία του γκρουπ προς την επιτυχία ήταν μονόδρομος.
Οι BEAVERS, το σχολικό συγκρότημα της θρυλικής Εμπορικής Σχολής που στεγαζόταν στο κτήριο της Ακαδημίας, διέγραψε μια ανέλπιστη πορεία για εννέα χρόνια, κι έφτασε να ανοίγει το πρόγραμμα των συναυλιών στη Ρόδο του Γιάννη Πουλόπουλου που ήταν πρώτο όνομα τότε.
Σήμερα μεγάλωσαν, αλλά έμειναν εκείνοι οι ενθουσιώδεις, θρασύτατοι νεαροί που στους ήχους της ξεκούρδιστης κιθάρας τους ξεσήκωναν τη νεολαία. Ήρθαν στη συνάντηση αυτή ο Αυγερινός Παρασκευάς (Νίνο), ο Μιχάλης Νικηταρής, και για… συμπαράσταση ο Γιάννης Χαραλαμπίδης, των θρυλικών Rabbits –συγκρότημα του Βενετοκλείου αυτό. Και αφιέρωσαν αυτή τη συνέντευξη στα μέλη των BEAVERS που εγκατέλειψαν νωρίς το μάταιο τούτο κόσμο: στο Γρηγόρη, στον Kυριάκο, στο Γιώργο και στον Τάκη!

Πόσα συγκροτήματα είχε τη δεκαετία του ΄60 η Ρόδος; Γιατί κάνατε ένα κι εσείς;
H Ρόδος το 1966 είχε 10 ερασιτεχνικά γκρουπάκια! Ήταν οι Μπητλς που επηρέασαν δημιουργώντας ένα παγκόσμιο ρεύμα. Πώς το 1987 βγήκε ο Γκάλης και όλα τα παιδιά ήταν μπροστά σε μια μπασκέτα… Το δικό μας κίνητρο ήταν να αρέσουμε στα κορίτσια και να αρέσουμε και στη νεολαία, με τον τρόπο που άρεσαν σ΄ εμάς τα ινδάλματά μας.

Ποιοι ήσασταν, θυμάστε την πρώτη σας εμφάνιση;
Την πρώτη μας εμφάνιση την κάναμε απέναντι από το σχολικό συγκρότημα της Ακαδημίας που ήταν τότε το σχολείο μας, η Εμπορική Σχολή. Ήταν απόγευμα και μαζεύτηκε όλη η νεολαία η οποία παράτησε τα μαθήματα, τις εξετάσεις και έτρεξε να μας ακούσει. Ήμασταν ο Μιχάλης Νικηταρής στα ντραμς από το Νιοχώρι, ο Γρηγόρης Μητροσμπάρας, κιθάρα- τραγούδι από την Αγία Αναστασία, ο Αυγερινός Παρασκευάς κιθάρα-τραγούδι (Νίνο) από τους Αγίους Αναργύρους, ο Κυριάκος Χαρτοφύλλης μπάσο-τραγούδι που έμενε στη Σοφούλη. Φίλοι, συμμαθητές…

Από αριστερά: Μιχάλης Νικηταρής, Γρηγόρης Μητροσμπάρας, Αυγερινός Παρασκευάς, Κυριάκος Χαρτοφύλης

Μουσική ξέρατε να παίζετε; Πώς ανεβήκατε στη σκηνή;
Υποτυπωδώς. Αυτοδίδακτοι όλοι, αλλά είχαμε μεράκι και θράσος πολύ και ήμασταν και cool! Εκείνη την πρώτη φορά παίξαμε μια ώρα. Μετά ξεκινήσαμε και δίναμε συναυλίες στους κινηματογράφους: στο Pαλλάς, στο Εθνικό Θέατρο, στο Δημοτικό Θέατρο, στον κινηματογράφο Ορφέα που ήταν στην οδό Θεμιστοκλή Σοφούλη, εκεί που είναι σήμερα το βιβλιοπωλείο «Το Δέντρο»…. Στον Ορφέα ήρθε και ο φωτογράφος Αντώνης Πάχος, μας έβγαλε 100 φωτογραφίες, αλλά πού λεφτά να τις πάρουμε, δεν τις πήραμε ποτέ. Και βέβαια είχαμε πολλά απρόβλεπτα στις εμφανίσεις και στις πρόβες αλλά δεν το βάζαμε κάτω.

Σε ποιες συνθήκες γίνονταν οι εμφανίσεις σας, τί μέσα είχατε;
Δεν είχαμε δυνατούς ενισχυτές, τα μικρόφωνα ήταν κακής ποιότητας και επηρεάζονταν από τις λάμπες φθορίου των κινηματογράφων, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται παράσιτα… Αλλά τότε με τον ενθουσιασμό μας τίποτα δεν μας σταματούσε. Για τις δε πρόβες επειδή δεν είχαμε χώρο δικό μας, μας είχε παραχωρήσει ένα μικρό δωματιάκι στον κήπο του ο Αντώνης Αντόνωφ. Φυσικά μηχανήματα δεν υπήρχαν. Τα ντραμς ο Μιχάλης τα έπαιζε πάνω σε μία καρέκλα, τη δε δουλειά του ενισχυτή στα διάφορα πάρτι την έκανε ο ενισχυτής του ραδιοφώνου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ξεσυντονίζονται οι ραδιοφωνικές συχνότητες και με λίγα λόγια να καταστρέφουμε τα ραδιόφωνα, αυτά τα τεράστια που ήταν τότε, για να κάνουμε μία πρόβα συνδέοντας τις κιθάρες μας. Βγάζαμε όμως όλη την ψυχή μας, κι αυτό περνούσε στη νεολαία, κι έτσι είχαμε μεγάλη πέραση τότε. Μαζί με τους Rabbits (Κουνέλια) ήμασταν οι πιο δημοφιλείς. Εμείς ήμασταν το συγκρότημα της Εμπορικής Σχολής, κι εκείνοι του Βενετοκλείου.

Σήμερα ο Γιάννης Χαράλαμπος των Rabbits και ο Αυγερινός Παρασκευάς των Beavers

Κι επομένως ήσασταν κι … εχθροί;
Όχι εμείς, οι οπαδοί μας. Άλλοι προτιμούσαν εμάς, κι άλλοι τους Rabbits του Βενετοκλείου. Γρήγορα αρχίσαμε και εμφανιζόμασταν στο Ακταίον και στο Orizon, ένα μικρό πλοιάριο που αγκυροβολούσε στο λιμάνι, απέναντι από τα δύο περίπτερα και έκανε νυχτερινές μικρές κρουαζιέρες σε Φαληράκι και Λίνδο. Παίζαμε και αν τύχαινε και είχε λίγο αέρα, ο Μιχάλης έψαχνε τα τύμπανά του και βάζαμε κόντρα να μην κυλάνε στο κατάστρωμα, οι δε τραγουδιστές κυνηγούσαμε να επικεντρώσουμε στα μικρόφωνα που ταλαντεύονταν επειδή ήταν κρεμασμένα σε πετονιές. Δεν ήμασταν και μαθημένοι στη θάλασσα, κι η ναυτία πήγαινε κι ερχότανε….

Αλλά η συναυλία-συναυλία!
Κατά την αναχώρηση δε για τη μίνι κρουαζιέρα επειδή το ηχείο ήταν ένα, και ήταν του καραβιού, μπερδευόταν η φωνή του Γρηγόρη, του βασικού μας τραγουδιστή, με τις οδηγίες του καπετάνιου προς το λοστρόμο. Ο Γρηγόρης, ας πούμε τραγουδούσε το “Yesterday”, ‘λα,λα,λα» και ο καπετάνιος έλεγε «δώσε στροφές στη μηχανή…»… Στο Orizon όμως όταν ήμασταν μας δίνανε και κάτι ψιλά για χαρτζιλίκι…

Το 1968 με το Γιάννη Πουλόπουλο όταν άνοιγαν το πρόγραμμα των συναυλιών του στη Ρόδο

Πείτε μου την ιστορία με τα πράσινα γιλέκα που φορέσατε και την αντιμετώπιση που είχανε από τους φαν σας;
Ο Γρηγόρης στην αναζήτηση ωραίας στολής πήγε και παρήγγειλε από τη βιοτεχνία Μαχραμά, που ήταν στις Επτά Βαγιές, γιλέκα για όλους μας, σε χρώμα πράσινο που ξεσήκωσαν θύελλα διαμαρτυριών απ΄ όλους μας γιατί θεωρήσαμε ότι ντυθήκαμε κάμπιες, ενώ προκάλεσαν το χλευασμό ακόμα και του ακροατηρίου μας! Γρήγορα τα γιλέκα αυτά έγιναν παρελθόν για το συγκρότημα και περιλαμβάνονται στα μελανά σημεία της πορείας του.

Από κάποια περίοδο και μετά αυξηθήκατε κιόλας τα μέλη του συγκροτήματος!
Το 1966 ξεκινήσαμε με τρεις κιθάρες και ντραμς και το 1968 προσθέσαμε σαξόφωνο και αρμόνιο. Ο σαξοφωνίστας μας και ο μπασίστας δεν υπάρχουν σήμερα στη ζωή ενώ και ο αρμονίστας μας ο Τάκης σκοτώθηκε νωρίς σε τροχαίο ατύχημα. Νωρίτερα, επειδή έπρεπε να πάει στρατό, αντικαταστάθηκε στο συγκρότημα από τον Γιάννη Παλιό.

Οι Beavers

Και μετά συνεχίσατε με εμφανίσεις σε πολλά ακόμα μαγαζιά!
Από το 1968-69 εμφανιζόμασταν στο «Τίβολι» στο Ροδίνι, ένα χειμερινό μαγαζί. Την ίδια περίοδο παίζαμε και στου Ντελούκα, δίπλα στο Νεστορίδειο, σήμερα, που ήταν εστιατόριο και τα βράδια γινόταν night club. Μας περίμενε ο κόσμος, ήταν γεμάτο το μαγαζί για να ξεκινήσουμε.

Είχαν ανέβει κι οι μετοχές σας, παίζατε και με το Γιάννη Πουλόπουλο… Πόσο ψηλά να φτάσετε πια…
Ήταν εποχή που ήρθε ο Γιάννης Πουλόπουλος στη Ρόδο για εμφανίσεις και εμείς βγαίναμε πριν απ΄ αυτόν. Ο Πουλόπουλος τότε ήταν το Νο 1 στην Ελλάδα. Έδωσε συναυλίες και κονφερασιέ ήταν ο Γιώργος Οικονομίδης

Ήσασταν κι ομορφόπαιδα, πρέπει να είχατε πολλές κατακτήσεις!
Έ, αρκετές. Κανένα ραντεβουδάκι με καμιά θαυμάστρια, σε κανένα παρκάκι, να κρατήσουμε χεράκι σε κανένα κινηματογράφο… Αυτά.

Ενώ άλλα ερασιτεχνικά συγκροτήματα στη Ρόδο διαλύθηκαν γρήγορα, μετά το σχολείο εσείς συνεχίσατε τις εμφανίσεις σας!
Είχαμε τελειώσει το Γυμνάσιο το 1967, και συνεχίσαμε κάνοντας το χόμπι μας… καριέρα. Το 1970-71 εμφανιζόμασταν πια στο Μίρα-Μάρε και παίζαμε μπροστά σε τουρίστες του διεθνούς τζετ σετ και μπροστά στον Κωνσταντίνο Καραμανλή που ερχόταν συχνά στη Ρόδο. Το 1972-73 παίζαμε στο ξενοδοχείο Blue Sky στον κάτω χώρο του στο Blue Bird. H επιστράτευση του 1974 μας βρήκε να παίζουμε στο Μίρα- Μάρε. Μας πήρανε στην επιστράτευση, όπως πήρανε όλους, αλλά εμάς μας αφήνανε ένα δίωρο να εμφανιζόμαστε το βράδυ.

Πότε διαλύθηκαν οι BEAVERS;
Το 1975 διαλύθηκε το συγκρότημα γιατί ο καθένας από εμάς ακολούθησε τη δική του πορεία. Ο Αυγερινός από το 1976 και για 12 χρόνια συνέχισε στο Ζορμπά.

Ωραίες εποχές, δεν ξέρω όμως οι σχέσεις σας πώς ήταν με τα άλλα συγκροτήματα! Οι θαυμαστές σας τσακώνονταν μεταξύ τους. Eσείς;
Ποτέ δεν είχαμε λογομαχήσει τα συγκροτήματα μεταξύ μας. Υπήρχαν πειράγματα, είχαμε εγωισμό, αλλά προς τη βελτίωση. Εδώ θέλουμε να πούμε ότι τη συνέντευξη αυτή την αφιερώνουμε στα παιδιά του συγκροτήματος που έφυγαν απ΄ τη ζωή. Άλλα πολύ νωρίς, άλλα αργότερα: στο Γρηγόρη, στον Κυριάκο, στο Γιώργο, στον Τάκη.