Η Ευρωπαϊκή Ένωση υιοθετεί, έστω και όψιμα, την οικονομική πολιτική «λιγότεροι φόροι, περισσότερες πωλήσεις, μεγαλύτερα κέρδη»

Rodiaki NewsRoom

Καίτοι η πολύπαθη έννοια της οικονομίας ταυτίζεται αναπόφευκτα και είναι πλέον συνυφασμένη με την ενεργό πολιτική, ωστόσο, μέχρι τώρα, οι σπουδές σε όλα τα μεγάλα οικονομικά πανεπιστήμια του κόσμου, εβασίζοντο στην πανειδίκευση και στο δόγμα της ουσιώδους απόστασης μεταξύ της οικονομικής επιστήμης και της έμπρακτης ενεργού πολιτικής, με τη διδασκαλία να παραμένει μετέωρη μεταξύ της οικονομικής θεωρίας Άνταμ Σμιθ (1723-1790) και αυτής του Τζων Κέυνς (1883-1946).

Δεν πρέπει να αγνοείται το γεγονός ότι η παράλειψη ή η καθυστέρηση της ενσωμάτωσης στο εθνικό δίκαιο των κανονισμών, αποφάσεων, οδηγιών και λοιπών διατάξεων του κοινοτικού δικαίου που κατισχύουν του εκάστοτε ισχύοντος Συντάγματος, επιφέρει βαρύτατα πρόστιμα, τα οποία παρακρατούνται αυτοδικαίως και εντόκως, πράγμα όμως που δεν εμποδίζει ορισμένες με οικονομική αυτοτέλεια χώρες, να αναζητήσουν διαφορετικές λυσιτελείς πολιτικές, οι οποίες, εφόσον συνοδεύονται από επαρκή τεκμηρίωση, υιοθετούνται ατύπως και βαθμιαία και από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Από την κατάρρευση το 2008 της Leiman Brothers, ανεδύθησαν στην ΕΕ οι φαινομενικά ανύπαρκτες, πλην όμως λανθάνουσες, εθνικιστικές τάσεις, με πρώτη συνέπεια την εξαφάνιση της θεσπισμένης από τις ιδρυτικές συνθήκες και υποχρεωτικά επιβαλλόμενης κοινοτικής και κοινωνικής αλληλεγγύης.

Ειδικότερα, ενώ τυπικώς η ΕΕ συγκροτεί μία ενιαία κρατική οντότητα, κατά το ομοσπονδιακό πρότυπο των ΗΠΑ, εντούτοις η Ελλάδα μετετράπη κυριολεκτικά σε ξένη χώρα και με «δεμένα χέρια».

Συγκεκριμένα, η Ελλάδα έχει μεν ενσωματώσει στο δίκαιό της και εφαρμόζει μονομερώς και απαρέγκλιτα όλη την κοινοτική νομοθεσία, αλλά χωρίς την ανάλογη εφαρμογή από την άλλη πλευρά, γεγονός άκρως αντίθετο προς τα κρατούντα συναλλακτικά ήθη.

Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ο διαχωρισμός που ποιείται η ΕΕ για την πιστή εφαρμογή του κοινοτικού δικαίου, όπως π.χ. στο προσφυγικό και μεταναστευτικό κύμα, ενώ παραμένει αδιάφορη στο σοβαρό θέμα της εκμηδένισης των μισθών και συντάξεων ή ακόμη και στην πολυετή άρνηση της καταβολής τους, κατά παράβαση του κοινοτικού δικαίου, με το επιχείρημα ότι αυτό αποτελεί «εσωτερικό ζήτημα» του κάθε κράτους-μέλους.

Η πολυετής, δηλαδή πέραν της 10ετίας, καθυστέρηση της καταβολής σύνταξης λόγω γήρατος σε συνταξιούχο, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση «εσωτερικό ζήτημα», αλλά κατάφωρη παραβίαση της Σύμβασης της Ρώμης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, πράγμα που θα έπρεπε να είχε ευαισθητοποιήσει αμέσως την Ευρωπαϊκή Ένωση, έστω και αν αυτό το απάνθρωπο και θλιβερό γεγονός συνέβαινε σε άλλο τρίτο κράτος μη μέλος της.

Ενθαρρυντική και εξόχως ευχάριστη είναι η είδηση που διάβασα στο ευρωπαϊκό Τύπο ότι ορισμένα ιδρυτικά κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης άρχισαν ήδη να εφαρμόζουν, το ένα μετά το άλλο, με ιδιαίτερη φροντίδα και σοβαρότητα, το οικονομικό πρόγραμμα «λιγότεροι φόροι, περισσότερες πωλήσεις, μεγαλύτερα κέρδη.».

Για τη μείωση ή ακόμη και για τη συντομότερη εξάλειψη του δυσθεώρητου χρέους, η Ελλάδα επιβάλλεται να δείξει την ανάλογη αποφασιστικότητα και να διεκδικήσει την ισότιμη μεταχείρισή της στην εφαρμογή αυτού του προγράμματος, το οποίο, σύμφωνα με τον ευρωπαϊκό Τύπο, άρχισε ήδη βαθμιαία να εφαρμόζεται.

Γράφει ο πολιτευτής Δωδεκανήσου Ηλίας Κυπραίος