Το μάθημα της δημιουργικής γραφής… φτερούγισμα στην ελευθερία

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο αρχιτέκτονας
Αγαπητός Ξάνθης

Είμαι από τους τυχερούς οι οποίοι παρακολούθησα τα μαθήματα της δημιουργικής γραφής του Διεθνούς Κέντρου Συγγραφέων και Μεταφραστών Ρόδου του ΔΟΠΑΡ σε συνεργασία με την εξειδικευμένη εκπαιδευτικό κ. Ειρήνη Λαρδούτσου.

Σ΄ ένα κύκλο 15 ωρών ταξιδέψαμε όλοι οι συμμαθητές στο λιμάνι της μορφοποίησης της γραφής χωρίς να ξεφύγουμε και από την ποίηση των ονείρων μας.

Ακροβατώντας από την πεζότητα της ημέρας στη φαντασία του πνεύματος φτάσαμε να αγγίξουμε, έστω και για λίγες στιγμές, το ιδανικό μέσα από την αξιοποίηση συμβόλων και τοπίων, χαρακτήρων και στάσεων.

Για λίγο γινήκαμε περιηγητές στο μαγευτικό κόσμο της πόλης, μιας πόλης που από μόνη της τραγουδάει, χορεύει, εκπέμπει. Κάθε πέτρα της μιλάει ιστορίες και αναμνήσεις, έτσι για να αντιλαμβανόμαστε εμείς το σήμερα από το χθες, το είμαι από τους άλλους.

Για λίγο διατρέξαμε από το γκρίζο της σκιάς στο λευκό του φωτός, από το μουντό του χειμώνα στην αστροφεγγιά του καλοκαιριού, από το βουβό του ατομικισμού στο δημόσιο λόγο της πλατείας.

Το να γράφεις είναι έκφραση ψυχισμού

Το να διαβάζεις είναι εμπλουτισμός κουλτούρας

Το να κάνεις και τα δύο είναι η ανεξίτηλη σοφία που χρειαζόμαστε στο διάβα μας.

Μέσα από τα τοπία που περιδιαβήκαμε ως ομάδα ανακαλύψαμε κοινά, αναγνωρίσαμε πληροφορίες, ενώσαμε δραστηριότητες, απορρίψαμε το εγώ μας. Ο τόπος έγινε δεσμός ο οποίος απέδωσε νοηματικές αξίες σ΄ όλους μας.

Ο τόπος ορισμένος από τον Αριστοτέλη, ως το πρώτο ακίνητο κέλυφος περιλαμβάνει σώματα που διαβάζονται μέσα από τη γνώση και αποτυπώνονται καθαρά μέσα από τη δημιουργική γραφή. Τη γραφή που ενστερνιστήκαμε μέσα από τα μαθήματα.

Τη γραφή που εκφεύγει από την τυπικότητα της περιγραφής και ανατάσσει το ήθος, την ευφυΐα, τον στοχασμό, το ταξίδι για την Ιθάκη.

Και όπως λέει ο συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης: «Η γραφή με έφερε από τον άλλο κόσμο» αφηγώντας την ταλαιπωρία της υγείας του με μυθιστορηματικό τρόπο.

Υπάρχουν τρείς κόσμοι: ο κόσμο της πραγματικότητας (τα όντα), ο κόσμος της νόησης (οι έννοιες) και ο κόσμος της γνώσης και γραφής (οι σημασίες). Χωρίς τις σημασίες εκφρασμένες με λέξεις (που είναι συμβατικοί συνδυασμοί σημασίας/σημαινόμενου και τρόπου δήλωσης/σημαίνοντος) δεν υπάρχει για μας αντικειμενικός κόσμος. Δεν κοινωνούνται, δεν επικοινωνούνται οι έννοιες, μαραζώνουμε (Γεώργιος Μπαμπινιώτης, 2010).

Είναι η στιγμή που η αφύπνιση μέσα από τη μεγάλη δημιουργία θα παραδώσει έναν «νέο άνθρωπο». Δεν θα είναι ο σκληρός τεχνοκράτης (homo technologicus), δεν θα είναι ο εγωπαθής του νεοπλουτισμού (homo economicus), ο μετανάστης χωρίς όνειρα, αλλά ο homo reciprocus. Το άτομο που συμπεριφέρεται με αμοιβαιότητα, ήτοι με την ισότητα της δράσης και κυρίως να αποτελεί μέρος του σύμπλοκου συστήματος σχέσεων, όπου το τοπικό και το παγκόσμιο μέσα από τη γνώση και τη γραφή γίνονται ένα complexus ώστε πλέον να «σκέφτομαι και να δρω ταυτόχρονα σε τοπική και παγκόσμια κλίμακα» σε μια συνεχή διαλεκτικής (Γιώτα Ξανθάκου, 2015).

Αυτές οι σκέψεις που πέρασαν αστραπιαία στο μάθημα το οποίο διεξήχθη σ΄ ένα γλυκό δειλινό με θέα το απέραντο γαλάζιο. Όταν η δασκάλα πάλευε με τις έννοιες, εγώ έφτιαχνα το δικό μου σενάριο…

Από τις αποδυναμωμένες ακτίνες του δύοντος ηλίου, από το θρόισμα των φύλλων των γέρικων δένδρων και από την μυσταγωγία του ιστορικού περιβάλλοντος αντιλήφθηκα ότι η Τέχνη της Γραφής είναι το ζωντανό φτερούγισμα ενός αποδεκατισμένου από τις καθημερινές κακουχίες γλάρου για ένα κόσμο ελεύθερο και δημιουργικό. Και όπως ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον ανακάλυψε ότι ο φόβος, η ανία και ο θυμός αποτελούν τις αιτίες που ο βίος των γλάρων είναι τόσο σύντομος και εφόσον τα διώξεις οριστικά από το νου, μπορεί κανείς να ανακαλύψει την ευτυχισμένη ζωή, κατάλαβα ότι για λίγο έγινα και εγώ γλάρος.

Και αυτό το οφείλω στο μάθημα της δημιουργικής γραφής που τόσο γενναιόδωρα μας το προσέφερε η κ. Ειρήνη Λαρδούτσου και οι συμμαθητές μου…Να είναι όλοι καλά.