Ο μικρόκοσμος του Δημάρχου Ρόδου

Rodiaki NewsRoom

Τώρα, με την όποια νηφαλιότητα μπορεί να εξασφαλίζει η χρονική απόσταση της μιας εβδομάδας, θα αναφερθώ στο γεγονός, εξόχως αποκαλυπτικό της ιδεολογικοπολιτικής κενότητας και της συμπλεγματικής ψυχοσύνθεσης του ανδρός.

Κατά τη διάρκεια συνέντευξης, την περασμένη εβδομάδα, ο δήμαρχος Ροδίων, κληθείς να σχολιάσει τις απόψεις που διατύπωσα με το άρθρο μου «Στα τείχη, στα τείχη…», ως προς την αποκρουστική, πια, εικόνα που παρουσιάζει η πόλη, και συνολικά το άλλοτε «σμαραγδένιο νησί», διέπραξε δύο σοβαρά ατοπήματα:

Το πρώτο αφορά στην ισοπεδωτική, αφοριστική λογική με την οποία αντιμετώπισε το ερώτημα των συναδέλφων δημοσιογράφων. «είναι κακοπροαίρετα και ύπουλα» απάντησε και αμέσως μετά έκανε το δεύτερο μεγάλο λάθος:

Σε κλειστές κάμερες και μικρόφωνα αποκάλεσε την αφεντιά μου «ο Αρχαγγελίτης», με εμφανή υποτιμητική, απαξιωτική και ειρωνική διάθεση.

Επί προσωπικού, η καταγωγή μου είναι υπέρτατος τίτλος τιμής. για τον κύριο Δήμαρχο, όμως, αποτυπώνει το μέγεθος της πολιτικής και ανθρώπινης αυθάδειας και αναίδειας, την τεράστια απόσταση που τον χωρίζει από την κοινωνία του νησιού, αλλά και την χαμέρπεια της πολιτικής διαδρομής του, διότι, τώρα, «φτύνει» εκεί που «έγλειφε» πριν, για να υφαρπάσει την ψήφο των «Αρχαγγελιτών».

Ξιπασμένος, αντί ταπεινός υπηρέτης του λαού, περιστοιχισμένος από εμετικούς κόλακες και γλείφτες, ο κύριος Δήμαρχος διολισθαίνει, δυστυχώς, ολοένα και περισσότερο, στον κατήφορο της ισοπεδωτικής λογικής του, μιας λογικής που χαρακτηρίζει την πλειονότητα του πολιτικού κόσμου, σε όλες τις βαθμίδες της δημόσιας ζωής, και παραπέμπει σε ιδεολογίες ολοκληρωτισμού.

Αντί μιας γενναίας αυτοκριτικής, με την απάντησή του, κατέστησε πλέον απολύτως σαφές, ότι ζει στον μικρόκοσμο - αυτοδημιούργημα - των ψευδαισθήσεων και της αυταπάτης, χωρίς να νοιάζεται για τη μελαγχολία του λαού, χωρίς ίχνος της ιστορικής συνείδησης, που απαιτεί η λαϊκή εντολή που πήρε.
Και δεν μένει, πια, καμιά αμφιβολία στους πολίτες αυτού του ευλογημένου τόπου, ότι έχει κάνει την επιλογή του. να είναι ένας «δήμαρχος για τα πανηγύρια», όπως - πολύ εύστοχα - τον έχουν χαρακτηρίσει ορισμένα τοπικά μέσα ενημέρωσης, αντί ένας δήμαρχος ριζοσπάστης, προοδευτικός, καινοτόμος.

Η αυτοκριτική, όμως, αποτελεί συστατικό ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων και όχι λαοπλάνων, πολιτικάντηδων, βαθιά προσηλωμένων σε τακτικές και πρακτικές οι οποίες -κατά γενική παραδοχή - έχουν οδηγήσει στην ηθική, πολιτική και οικονομική χρεοκοπία της χώρας.
Τα όσα ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο μου, δεν ήταν παρά η επιτομή όλων των αναφορών των εντύπων και των ηλεκτρονικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης για την τραγικότητα της συνολικής εικόνας που παρουσιάζει η Ρόδος στις μέρες μας.

Ακόμα και σήμερα, οι τίτλοι των εφημερίδων εύγλωττοι αποδίδουν το μέγεθος της παρακμής, την οποία ο κύριος Δήμαρχος αρνείται πεισματικά να αποδεχθεί.

Σε «φάντασμα» μετετράπη ο ΠΡΟΤΟΥΡ! αναφέρει χαρακτηριστικά στο πρωτοσέλιδό της η «Δημοκρατική», με ευθύνη του δημάρχου Ρόδου Φώτη Χατζηδιάκου και σε άλλη σελίδα «Επίθεση κατά ταξιτζή από ομάδα Τσιγγάνων» επιβεβαιώνοντας την κοινή διαπίστωση ότι η πόλις έχει παραδοθεί στους Ρομά, τους οποίους έχει …απομακρύνει ο ευφάνταστος δήμαρχος, όπως ο ίδιος επαίρεται στις, κατά καιρούς, δηλώσεις του.

Εκτός ελέγχου, «Ναρκωσυνοικία» οι Άγιοι Απόστολοι - Εικόνες εγκατάλειψης σε όλα τα επίπεδα - είναι ο πρωτοσέλιδος τίτλος της «Ροδιακής», και σε άλλη σελίδα «Ξέφραγο αμπέλι παραμένει η Παλιά Πόλη» - γεμάτη σκουπίδια και παρκαρισμένα αυτοκίνητα…»

Όλα αυτά και πολλές άλλες ασκήμιες, που βγάζουν …μάτια είναι κακοπροαίρετα και ύπουλα; Και γιατί άραγε; Για να …ροκανίσουν, μήπως, τον δημαρχιακό θώκο του κ. Χατζηδιάκου; Αστείος, γελοίος ο ισχυρισμός του.

Προσωπικά, είμαι ο πρώτος που ελπίζει και θέλει, ο κύριος Δήμαρχος και η παράταξή του να πετύχουν στο έργο τους, να ανταποκριθούν στο παλλαϊκό αίτημα των δημοτών, για μια Ρόδο ακτινοβολούσα, αντάξια της περίλαμπρης ιστορικής διαδρομής της. Διότι η Ρόδος του σήμερα- το διαπιστώνουν πρώτοι οι αλλοδαποί τουρίστες που την λάτρεψαν και συνεχίζουν να την επισκέπτονται - είναι μια πόλη, πολλάκις βιασθείσα από δικούς της πεμπτοφαλαγγίτες, γηρασμένη, ρυτιδιασμένη, ρακοποιημένη, θλιβερό θέαμα.

Ο Φώτης Χατζηδιάκος έχει τρία χρόνια μπροστά του, αρκεί ν’ απαγκιστρωθεί από τον κόσμο της αυταπάτης που ζει, ν’ αλλάξει ρότα, να γίνει πραγματικός ηγέτης και όχι μίζερος διαχειριστής μιας άθλιας καθημερινότητας.

Σε διαφορετική περίπτωση η πενταετής θητεία του θα είναι μια ακόμα «χαμένη άνοιξη», αρκετά επώδυνη για τον λαό και τον ίδιο.

Γιατί, όταν ξεπεζέψει από το άτι της εξουσίας, θα αντιληφθεί ότι υπήρξε (και αυτός) ένας αποτυχημένος αναβάτης.

Γράφει ο Κώστας Λαμπριανός