Αφήνοντας πίσω ό,τι μας πονάει...

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η ψυχολόγος Μαρία Καρίκη

Πίσω από κάθε προσωπική διαδρομή, πίσω από κάθε ανθρώπινη ιστορία υπάρχουν στιγμές απογοήτευσης, πόνου, προδοσίας, θλίψης. Όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιου είδους καταστάσεις, όσο κι αν θα θέλαμε να τις αποφύγουμε. Άλλοι τις ξεπερνούν γρήγορα, άλλοι αναπτύσσουν άμυνες για να μην σκέφτονται, άλλοι προσπαθούν με βιαστικές κινήσεις και αποφάσεις να πείσουν τον εαυτό τους ότι έχουν προχωρήσει μπροστά, ενώ άλλοι μένουν εγκλωβισμένοι, «κολλημένοι» σε ένα παρελθόν που τους καταδυναστεύει.

Όταν τελειώνει ένας κύκλος της ζωής σου με τρόπο άδοξο, απρόβλεπτο, αιφνιδιαστικό και σε βρίσκει απροετοίμαστο, δυσκολεύεσαι να αποδεχτείς την πραγματικότητα. Στην αρχή αισθάνεσαι ότι έχει γίνει κάποιο λάθος, κάποια παρεξήγηση. Στη συνέχεια προσπαθείς να καταλάβεις τι μπορεί να έφταιξε για αυτό που συμβαίνει. Μετά την πρώτη συνειδητοποίηση ξυπνούν πολλαπλά συναισθήματα που δεν μπορείς να ελέγξεις. Δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις. Από πού να πιαστείς… Πώς αποδέχεται κανείς κάτι όταν δεν μπορεί να το κατανοήσει; Νιώθεις λες και χάνεις τον γνώριμό σου κόσμο κάτω από τα πόδια σου.

Αυτή είναι η πιο δύσκολη στιγμή σου. Ξέρεις ότι το πιο εύκολο είναι να καταρρεύσεις. Ωστόσο, ενστικτωδώς ψάχνεις απεγνωσμένα τι μπορεί να σε βοηθήσει να παραμείνεις όρθιος. Αναζητάς κίνητρα για να σηκωθείς. Προσπαθείς να θυμηθείς που έχεις κρυμμένες τις δυνάμεις σου, την ψυχραιμία σου, την ευελιξία σου, την προσαρμοστικότητά σου. Νιώθεις τον πόνο από την απογοήτευση, αλλά ταυτόχρονα ξέρεις ότι έχεις και μια αξιοπρέπεια, έναν εγωισμό, ένα ένστικτο αυτοπροστασίας και αυτοσυντήρησης που δεν θα σε αφήσουν μόνο σου.

Οι αναμνήσεις που ματώνουν, οι προσδοκίες που διαψεύστηκαν και βασανίζουν τις σκέψεις μας, αλλά και όλα τα αναπάντητα «γιατί» συχνά μας βουλιάζουν τόσο πολύ στη θλίψη που δεν μας αφήνουν να δούμε το παρακάτω. Εκείνο το «μετά» μοιάζει τόσο μακρινό, τόσο ξένο, τόσο δύσβατο. Μας θυμώνει που πρέπει υποχρεωτικά να αλλάξουμε σελίδα στη ζωή μας, που πρέπει να αφήσουμε πίσω κομμάτια της ιστορίας μας. Όσο, όμως, και αν δεν θέλουμε να το δούμε, η μόνη λύση είναι να «συνεχίσουμε». Μπορεί να μην ξέρουμε προς τα που, αλλά η ίδια η ζωή απαιτεί να ρέουμε, να προχωράμε παράλληλα με τα προβλήματά μας, τις διαψεύσεις μας, αλλά και τις απώλειές μας.

Ακόμα κι αν εμείς οι ίδιοι δεν θέλουμε να παρατήσουμε ό,τι μας πονάει και παλεύουμε μάταια να ανατρέψουμε τις συνθήκες, έρχεται κάποια στιγμή η ώρα της παραδοχής του αδιέξοδου που βιώνουμε. Όσο κι αν δικαιολογούμε, όσο και αν κάνουμε υπομονή, όσο και αν αρνούμαστε να δούμε το προφανές, από ένα σημείο και μετά δεν μπορούμε να συνεχίζουμε να εκβιάζουμε καταστάσεις, σχέσεις, συναισθήματα. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αλήθεια. Και η αλήθεια δεν εξωραΐζεται, δεν αλλοιώνεται, ούτε διαστρεβλώνεται κατά το επιθυμητό. Είναι αυτή που είναι.

Όλοι μας φοβόμαστε να χάσουμε το οικείο, ακόμα κι αυτό που μας πονάει. Η συνήθεια μας κάνει να πιστεύουμε ότι είμαστε καλά, ότι υπάρχουν χειρότερα, ότι ίσως και να μεγαλοποιούμε τα πράγματα ή ότι υπερβάλλουμε. Ο χρόνος, ωστόσο, και η επανάληψη συχνά αποδεικνύουν και αποσαφηνίζουν το τι ακριβώς συμβαίνει. Αν είναι όντως υπερβολή μας ή μια δικαιολογία για να αποφύγουμε διαπιστώσεις που θα μας οδηγήσουν αναγκαστικά σε μια καινούρια αρχή. Θέλει τόλμη η συνειδητοποίηση, η αντίσταση στη συνήθεια, η αλλαγή πορείας, η απομάκρυνση από καθετί που δεν μας αξίζει. Για να αφήσουμε πίσω μας ό,τι τοξικό μας περιβάλλει απαιτείται αποφασιστικότητα, αυτοπεποίθηση, πίστη σε ένα μέλλον καλύτερο από το παρόν που ζούμε τώρα. Τα αρνητικά συναισθήματα μας μπλοκάρουν και μας καθηλώνουν σε μια στασιμότητα, σε μια καθημερινότητα που δεν μας ευχαριστεί. Δειλιάζουμε να απομακρυνθούμε από οτιδήποτε μας κρατάει θυμωμένους, δυστυχισμένους, νωχελικούς.

Αναβάλλουμε τις αποφάσεις μας, αναβάλλουμε την ευτυχία μας. Ώσπου ίσως να μας προλάβουν τα ίδια τα γεγονότα… Αντί να φύγουμε εμείς πρώτοι, μένουμε μέχρι να μας «διώξουν» ή να μας αφήσουν… Και εκεί πάλι νιώθουμε συντετριμμένοι. Όσο και αν νιώθαμε να πλησιάζει το τέλος, αρνούμασταν να πιστέψουμε ότι θα συμβεί. Ίσως το μόνο που χρειάζεται τελικά είναι να είμαστε απλά ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό μας. Να αναστοχαζόμαστε συχνά στη ζωή μας και να διερευνούμε τι παραμένει ζωντανό γύρω μας, τι τελειώνει, τι χαλάει και τι δεν αξίζει πια να υπάρχει. Και να θυμόμαστε πάντα ότι τα πράγματα που είναι αυθεντικά και έχουν διάρκεια δεν εκβιάζονται, δεν χρειάζεται να τους δίνεις κάθε τόσο το «φιλί της ζωής» και να προσπαθείς ξανά και ξανά να τα αναστήσεις, να τα σώσεις… Οι τελειωμένες καταστάσεις, όσο και αν το αρνείσαι, είναι τελειωμένες ίσως πολύ πριν τις λήξεις εσύ ή κάποιος άλλος…