Περί «Αξιολογήσεων»...

Rodiaki NewsRoom

να από τα θλιβερά φαινόμενα της Εποχής μας, είναι το αναμφισβήτητο γεγονός ότι οι λέξεις, έχασαν τις έννοιές τους, όπως π.χ. η λέξη «Δημοκρατία», που μερικοί την εκλαμβάνουν ως ‘οχλοκρατία’ και άλλοι ως ‘αυταρχισμό’, η λέξη ‘σοσιαλισμός’ που παρερμηνεύεται από κάποιους ως ‘όλοι ισότιμα φτωχοί’, το «ενδιαφέρον» το αντιλαμβάνονται ως «κουτσομπολιό», τη λέξη «ισονομία» κάποιοι ιθύνοντες την επεξηγούν ως «ισονομία υπέρ των κρατούντων», η «διαφάνεια» συνήθως ερμηνεύεται «όπως μας βολεύει» και πάει λέγοντας.

Όπως μπερδεύτηκαν οι έννοιες, έτσι μπερδεύτηκαν και οι «ρόλοι» των πολιτών μέσα στην κοινωνία μας. Παρουσιάζεται λοιπόν, το θλιβερό φαινόμενο, μεγαλοεργολάβοι να νέμονται το ρόλο του μεγαλοκαναλάρχη, δημοσιογράφοι να γίνονται ντεντέκτιβς, αρθρογράφοι να παίζουν το ρόλο «Επιστημόνων Πολιτικών Μηχανικών-Πολεοδόμων», «Κοινωνιολόγων» ή δημόσιων ανακριτών όπως: «…από πού κρατάει η σκούφια της, πότε ήρθε στη Ρόδο, τι μόρφωση έχει…», κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια καθώς δεν τους περνάει από το νου πως μερικοί, δεν «κατάγονται από σκούφια» αλλά από «φέσια αγωνιστών του 1821» και καλά θα κάνουν να προσέχουν.

Τέτοιου είδους ‘νοσηρές περιέργειες’, φανερώνουν πως η δική τους ζωή, είναι ανιαρή, γι αυτό και ασχολούνται με τις ζωές άλλων, που είναι πιο ενδιαφέρουσες. Δεν γίνεται όμως να μη θίξουμε και το ρόλο μερικών «μανάδων» που επιμένουν να δείχνουν μικρότερες από τις κόρες τους ή συμπολίτες τρίτης ηλικίας, να προσπαθούν να εμφανίζουν εαυτόν ως «ζαν-πρεμιέ», πιστεύοντας ότι έτσι θα είναι ευτυχισμένοι. Κρίμα που δεν διδάχτηκαν από τον μεγαλύτερη σύγχρονο Φιλόσοφό μας, τον Νίκο Καζαντζάκη, που διατυπώνει στο πολυδιαβασμένο έργο του «Αλέξης Ζορμπάς»: «Η ευτυχία είναι ένα πράγμα απλό και λιτοδίαιτο – ένα ποτήρι κρασί, ένα κάστανο, ένα φτωχό μαγκαλάκι, η βουή της θάλασσας, τίποτε άλλο. Χρειάζεται μονάχα, μια καρδιά απλή και λιτοδίαιτη».

Σε όλο αυτό το κομφούζιο, η «Ροδιακή», όχι μόνον αντιστέκεται σθεναρά εδώ και 101 χρόνια, αλλά με σεβασμό κι αντικειμενικότητα, καλύπτει γεγονότα, προβάλλει θέσεις με συνέπεια και υπευθυνότητα, γι αυτό και ζητά την υπογραφή του εκάστοτε γράφοντα. Αισθάνομαι τυχερή που η παρουσία μου στον Έντυπο Τύπο, ξεκίνησε από την έγκριτη «Ροδιακή» πριν από 51 και χρόνια (Άνοιξη του 1965), κάτω από το διεισδυτικό και έντιμο βλέμμα των αείμνηστων Σάββα και Γιώργου Τσοπανάκη και των άξιων συνεργατών τους.

Σε μια πολιτισμένη και ευνομούμενη πολιτεία, πρέπει ν’ αναγνωρίζεται σε κάθε άνθρωπο το ιερό δικαίωμα να έχει ελευθερία σκέψης, γνώμης και έκφρασης, φυσικά όταν επιτελείται με κόσμιο τρόπο και σεβασμό για τον συμπολίτη. Μπορεί ο καθένας να προσφέρει στους άλλους ό,τι αυτός πιστεύει πως έχει ηθική αξία, αλλά δεν πρέπει ποτέ σε μια ονομαζόμενη Δημοκρατία, να προσπαθεί φανερά ή ύπουλα, να επιβάλλει τις δικές του απόψεις. Ελευθερία σκέψης δεν είναι μόνον το δικαίωμα που έχει ο καθένας να σκέπτεται ελεύθερα, αλλά και η υποχρέωση να επιτρέπει στον καθένα να σκέπτεται με τον δικό του – έντιμο – τρόπο και να εκφράζεται με σεβασμό και κόσμια. Η απίστευτη δικαιολογία για το «κλείσιμο» κάποιων τηλεοπτικών σταθμών, δεν είναι απλώς ανεπαρκής ή παράνομη και αντιδημοκρατική, αλλά είναι απόπειρα φίμωσης μιας διαφορετικής φωνής, μιας διαφορετικής άποψης.

Κι αυτό βέβαια, δεν φανερώνει μόνον αντιδημοκρατικό πνεύμα, πιστεύω ότι πρώτιστα, φανερώνει «φόβο». Φόβο πως θα χάσομε τη θεσούλα μας ή το θώκο μας, ή την ‘αγελάδα που μας προσφέρει άφθονο γάλα και μάλιστα ακόπως’. Πώς λοιπόν, θα βγουν στη δημοσιότητα ιδέες που δεν συνάδουν με τις δικές μας επιδιώξεις; Ο αείμνηστος Παναγιώτης Κανελλόπουλος, είχε γράψει στον «Ζαρατούστρα»: «Πριν γίνουν άνθρωποι οι αρχόμενοι, πρέπει να γίνουν άνθρωποι οι άρχοντες».

Πόσο δίκιο είχε ο αείμνηστος Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, που έγραψε στο βιβλίο του «Ομιλίες της γυμνής ψυχής»: «Ζούμε σ’ ένα φλύαρο κόσμο. Λόγια και λόγια και πάλι λόγια. Κι ανάμεσα στα λόγια, ο λόγος δεν βρίσκεται πουθενά…». Όλο και φτωχότερη γίνεται η κοινωνία μας, υλικά και πνευματικά. Και όπως διατύπωσε ο σύγχρονος Λόγιος Ιωάννης Βασιλής: «Η μεγαλύτερη ντροπή για μια κοινωνία είναι να υπάρχουν στους κόλπους της φτωχοί, πεινασμένοι και αμαθείς». Κι εμείς σήμερα, βιώνουμε αυτές τις τρεις βασικές ελλείψεις, στον υπέρτατο βαθμό.

Γράφει η Μαίρη Παπανδρέου