Οταν οι άνθρωποι σε απογοητεύουν...

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η ψυχολόγος
Μαρία Καρίκη

Όσο καλοπροαίρετος και να είσαι, όσο και να πιστεύεις στους ανθρώπους γύρω σου, έρχονται αναπόφευκτα στιγμές που κλονίζεται η εμπιστοσύνη σου σε αυτούς. Οι προσδοκίες που έχεις ματαιώνονται και εσύ απογοητεύεσαι.

Εκεί που περιμένεις κάποιον να σε καταλάβει, να σε στηρίξει, να σε ανεχτεί –ακόμα και όταν εσύ προβάλεις άθελά σου τον «δύσκολο» εαυτό σου- συνειδητοποιείς ότι οι άλλοι γύρω σου δυστυχώς δεν μπορούν να μπουν στη θέση σου.

Παραμένουν επικριτικοί, «συμβουλευτικοί» και είναι έτοιμοι να σου επισημάνουν τα λάθη σου ανά πάσα στιγμή ή να σου κάνουν δεκάδες υποδείξεις (καλοπροαίρετα πάντα!). Και εκεί που έχεις τόσο ανάγκη μια ηθική συμπαράσταση, μια θετική στάση, μια άνευ όρων κατανόηση και στήριξη, βλέπεις να δημιουργούνται παρεξηγήσεις και να διαμορφώνονται «αποστάσεις».

Αναρωτιέσαι άραγε γιατί δεν μπορούν οι άνθρωποι να βγουν πέρα από το «Εγώ» τους και να σκεφτούν διαφορετικά έστω και για λίγο. Όταν αγαπάς, όταν νοιάζεσαι, δεν χρειάζεται να έχεις πάντα δίκιο, ούτε χρειάζεται πάντα να λες τη γνώμη σου όταν ο άλλος δεν είναι σε θέση να σε ακούσει. Μπορείς να κάνεις λίγο πίσω.

Μπορείς να ακούσεις ή και να σιωπήσεις, ακόμα και αν δεν συμφωνείς. Το σημαντικό είναι να είσαι εκεί και όχι απαραίτητα να μιλάς. Ο άλλος μπορείς να έχει απλά ανάγκη από την παρουσία σου, από το χαμόγελό σου, από την αγκαλιά σου, από τη διαβεβαίωσή σου ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά.

Γιατί άραγε είναι τόσο δύσκολη η ενσυναίσθηση; Γιατί πάντα προβάλλουμε αυτό που εμείς θεωρούμε ότι είναι σωστό; Γιατί να μην μπορούμε να σκεφτούμε και την οπτική του άλλου όσο και να απέχει από τη δική μας;

Η απογοήτευση από τις σχέσεις σου πονάει. Ειδικά από τους ανθρώπους που δεν το περίμενες. Που νόμιζες ότι ήταν διαφορετικοί από τους άλλους. Και πάλι δεν τους κρατάς κακία, απλά σε αιφνιδιάζει το γεγονός ότι έπεσες τόσο έξω για αυτούς.

Σε πιάνει τότε το παράπονο, γιατί νιώθεις τη μοναξιά να σε διαπερνάει και σε λυπεί το ότι έχεις τόσα να πεις, αλλά δεν ξέρεις σε ποιον… Σε πονάει που θέλεις να εκτονωθείς, να φωνάξεις, να πεις την αλήθειά σου, αλλά και πάλι που; Όλοι αντέχουν τον «καλό» εαυτό σου, τον «καθωσπρέπει» εαυτό σου. Μέχρι εκεί φτάνει η κατανόηση από τους γύρω σου, μέχρι εκεί μπορούν να σε καταλάβουν…

Και τότε συνειδητοποιείς ότι η συμπαράσταση που τόσο απεγνωσμένα ψάχνεις μπορεί να έρθει μόνο από τον εαυτό σου! Οι λέξεις σου που γυρεύουν κατανόηση, μόνο μέσα από τα δικά σου μάτια και θεώρηση μπορούν να βρουν την ανταπόκριση που τόσο προσδοκάς. Είναι αρκετά δύσκολο, αλλά όταν δεν έχεις άλλη επιλογή, αυτό είναι και θα είναι πάντα το καταφύγιό σου: ο εαυτός σου, το κέντρο σου.

Ίσως είναι ο συνομιλητής που πάντα έψαχνες, αλλά υποτιμούσες. Ίσως είναι η δύναμη που αναζητάς και δεν αναγνωρίζεις. Οι ενδόμυχες σκέψεις σου, τα μπερδεμένα συναισθήματά σου μπορούν να βρουν το χαμένο νόημά τους μόνο μέσα από τη δική σου ενδοσκόπηση. Μόνο εσύ ο ίδιος μπορείς να φτάσεις τόσο βαθιά μέσα σου και να βρεις όλα όσα έχεις ανάγκη: απαντήσεις, λύσεις, κατευθύνσεις.

Αυτό δεν σημαίνει ότι απορρίπτεις τους ανθρώπους σου, ούτε ότι υποβιβάζεις τις σχέσεις σου. Απλά τις επαναπροσδιορίζεις. Επανακαθορίζεις τη δυναμική και τα όριά τους. Αντιλαμβάνεσαι μέχρι που μπορεί να φτάσεις με τον καθένα γύρω σου και σε τι βάθος μπορείς να πας. Θα συνεχίσεις να πιστεύεις στους ανθρώπους, αλλά αναγνωρίζοντας αυτή τη φορά τα δικά τους τρωτά σημεία και τις πραγματικές δυνατότητές τους.

Δεν διαθέτουν όλη τη δεξιότητα της ενσυναίσθησης. Δεν μπορούν όλοι να κάνουν την υπέρβαση της δικής τους κοσμοθεωρίας και να φτάσουν τη δική σου. Δεν μπορούν να βγουν έξω από τον μικρόκοσμό τους και να σε καταλάβουν.

Όσο και να έχεις ανάγκη από την στήριξη και τη ανοχή τους, δεν μπορούν να σου την προσφέρουν απλόχερα. Η απογοήτευση, λοιπόν, δεν χρειάζεται να αφήσει πληγές και απωθημένα συναισθήματα.

Ίσως να είναι ένα πολύτιμο μάθημα, μια αφύπνιση και μια ώθηση να έρθουμε πιο κοντά στον εαυτό μας: εκείνον τον εαυτό που ακούει, συγχωρεί και στηρίζει χωρίς κριτική, χωρίς εγωισμούς, χωρίς τιμωριτική διάθεση…