Αν δεν θες να γεννηθώ, φρόντισε να μην συλληφθώ

Rodiaki NewsRoom

Στην Ελλάδα, οι αριθμοί των εκτρώσεων όλο και αυξάνονται, ενώ ο δείκτης γονιμότητας παραμένει χαμηλός. Κάθε χρόνο καταγράφονται 150.000 εκτρώσεις. Στην πραγματικότητα η Ελλάδα είναι η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα σε εκτρώσεις κυρίως από μικρές ηλικίες που χρησιμοποιούν την έκτρωση ως μέθοδο αντισύλληψης.

Ωστόσο, αν ενημερωθείς για τις μεθόδους εκτρώσεις, ίσως την επόμενη φορά που θα έχεις μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, να είσαι περισσότερο συνειδητοποιημένος για το τι παθαίνει ένας μικροσκοπικός ανθρωπάκος [που σαφώς δεν έχεις γνωρίσει και δεν θα του δώσεις την ευκαιρία να τον αγαπήσεις] ο οποίος μετά τις 6 ώρες σύλληψής του στην μήτρα, έχει ήδη δημιουργήσει καρδιά που χτυπά.

Εσύ δεν την ακούς, αλλά ένα ιατρικό μηχάνημα θα σε βοηθήσει να το διαπιστώσεις. Κάψιμο, σύνθλιψη και τεμαχισμός του εμβρύου είναι οι μέθοδοι διακοπής της εγκυμοσύνης, θεάματα που εσύ, γυναίκα ή άνδρας, δεν μπορείς να δεις.

Στο δια ταύτα. Η άμβλωση ή έκτρωση ή όπως αλλιώς λέγεται επιστημονικά ή εκλαϊκευμένα δεν είναι τρόπος αντισύλληψης. Αντισύλληψη κάνεις με το προφυλακτικό κυρίως- που σώζει και από τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα- ή με το χάπι, αν σε έχει διαβεβαιώσει ο γιατρός σου ότι μπορείς να το χρησιμοποιείς.

Εν πάση περιπτώσει για την αντισύλληψη θα ενημερωθείς από τον γυναικολόγο σου ή τον γιατρό της συντρόφου σου. Θα έπρεπε να ενημερωνόσουν από το σχολείο σου, αλλά πιθανολογώ ότι «είναι πολλά τα λεφτά, Άρη».

Γιατί πίσω από την ανυπαρξία της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία, κρύβεται ένα «θαυμάσιο» εργοστάσιο κοπής χρημάτων, αν σκεφτεί κανείς ότι μια έκτρωση στοιχίζει από 300 ευρώ και πάνω και λόγω της μυστικότητας που επιφέρει – ποιος έφηβος θα ζητήσει απόδειξη από τον γιατρό;- είναι μαύρα χρήματα. Αφορολόγητα. Μια κρυφή τράπεζα.

Όμως:

Το έμβρυο δεν είναι κοκαλάκι για τα μαλλιά που δεν σου αρέσει πια και το πετάς.

Είναι μια ζωή. Και στη ζωή δεν γυρνάμε την πλάτη γιατί είναι ύβρις. Δεν την καταστρέφουμε επειδή είναι αποποινικοποιημένη η πράξη [άμβλωση], δεν ασεβούμε απέναντί της. Διότι ζωή σημαίνει ευλογία. Είναι πολλές οι ευθύνες ενός μωρού, επιβαρύνει την καθημερινότητα όσων είναι κοντά του, αλλά είναι και πολλά τα μαθήματα που παίρνεις.

Στο απρόβλεπτο υπάρχει και η ευελιξία. Και δεν εννοώ την έκτρωση. Στην τελική, ποιος είναι προετοιμασμένος για να γίνει γονιός; Στην πορεία το βρίσκει, αν το βρει. Πάντα όμως είναι θαυμάσιο να λαμβάνεις μέρος στο θαύμα της φύσης και ακόμα θαυμαστότερο να μην μπορείς να το εξηγήσεις με λόγια. Γιατί όλα τα θαυμαστά δεν έχουν λόγια.

Αλλά:

Αν στην ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη εσύ θα νοιώσεις εγκλωβισμό, βάρος, άπνοια, φρόντισε να μην υπάρξει. Προφυλάξου. Αυτό που για σένα είναι καταστροφή για κάποιους άλλους είναι όνειρο ζωής για το οποίο δαπανούν χρόνια, χρήμα, κόπο για να το πετύχουν. Και δεν ευλογούνται ίσως και ποτέ. Άρα: «αν δεν θες να γεννηθώ, φρόντισε να μην συλληφθώ» θα σου έλεγε ένα έμβρυο. Το οποίο πρώτο πληρώνει την επιπολαιότητα της ανεύθυνης προσέγγισης του έρωτα. Γιατί έπεται και η συνέχεια ιστοριών που είναι άπειρες, αλλά άγνωστες ή ειπωμένες μόνο σε καρδιακούς φίλους.

Πού θέλω να καταλήξω; Ότι η έκτρωση δεν είναι αντισύλληψη. Δεν είναι λύση. Είναι ασέβεια στο θαύμα. Και ένας θεός ξέρει πόσα πληρώνουμε στο όνομα της ασέβειας. Στο όνομα της αλαζονείας ότι τα πάντα μπορούμε να τα κόβουμε και να τα ράβουμε στα μέτρα μας. Όποιος δεν γνωρίζει ακόμα ότι ο έρωτας εκτός από χαρές έχει και ευθύνες, ας ενημερωθεί σωστά. Και εάν το σχολείο και η οικογένεια είναι ανεπαρκείς πομποί ενημέρωσης, υπάρχει το διαδίκτυο και φυσικά ο γιατρός.

Υγ: Το άρθρο δεν κατηγορεί όσους και όσες έχουν αναλάβει το κόστος μιας έκτρωσης που είναι τεράστιο [και δεν εννοώ οικονομικό], ούτε επιχειρεί θεολογική ή κατηχητική προσέγγιση. Θεωρώντας ως υπέρτατη την αξία της ζωής επισημαίνω ότι η προφύλαξη, το προφυλακτικό, είναι στοιχειώδης αρχή για την σεξουαλική ζωή.

Και στην τελική, ένα μωρό δεν είναι η καταστροφή. Ο θάνατος είναι. Και για να στο κάνω πιο σαφές: δες ένα κοιμητήριο και μια χωματερή. Στο ένα είναι δικοί μας άνθρωποι που αγαπήσαμε. Στο άλλο είναι οι άλλοι που δεν τους δώσαμε την ευκαιρία να αγαπήσουμε.

Της Τζίνας Δαβιλά