Αντοχές που εξαντλούνται...

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η ψυχολόγος, Msc Μαρία Καρίκη

Σε αυτούς τους γρήγορους ρυθμούς που ζούμε, έχει κανείς την αίσθηση ότι ο χρόνος δεν του είναι αρκετός για να διεκπεραιώσει όλα αυτά που πρέπει. Ένα κυνηγητό έχει «καταντήσει» η ζωή μας. Τρέχουμε πίσω από υποχρεώσεις, εκκρεμότητες, προθεσμίες, αριθμούς. Οι σχέσεις μας με τους άλλους γίνονται όλο και πιο αποστασιοποιημένες, γιατί δεν βαθαίνουμε, δεν αλληλεπιδρούμε ουσιαστικά, δεν τους αφιερώνουμε τον χρόνο που τους αξίζει. Ανάμεσα σε όλα αυτά η θέση που κατέχει ο εαυτός μας συνήθως είναι από τις τελευταίες στη λίστα των προτεραιοτήτων. Παραμελούμε τον εαυτό μας, δεν ασχολούμαστε μαζί του αρκετά με αποτέλεσμα τα εσωτερικά μας ζητήματα να συσσωρεύονται και να βιώνουμε μέσα μας πολλά αδιέξοδα.

Σε έναν κόσμο, λοιπόν, που κυρίως αναλώνεσαι και δεν φροντίζεις ή δεν σου επιτρέπεται να «γεμίζεις», γίνεται κατανοητό ότι τα ψυχικά μας αποθέματα βρίσκονται συνεχώς σε έλλειμμα. Οι αντοχές σου απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις μειώνονται επικίνδυνα με ό,τι νέα προβλήματα αυτό δημιουργεί. Η ανοχή σου απέναντι σε ότι «στραβό» και δύσκολο συμβαίνει στη ζωή σου είναι αρκετά περιορισμένη. Υπό αυτές τις συνθήκες νιώθουμε συχνά σαν να βρισκόμαστε ένα βήμα πριν την κατάρρευση…

Οι συνέπειες αυτής της αποξένωσης από τον ίδιο μας τον εαυτό είναι πολλαπλές: δυσκολευόμαστε πολύ να απολαύσουμε, να χαρούμε, να αφεθούμε, να διασκεδάσουμε, να ονειρευτούμε, να σκεφτούμε αισιόδοξα, να συσχετιστούμε σε βάθος με τους ανθρώπους. Η υπαρξιακή μοναξιά γίνεται όλο και πιο έντονη μέσα μας, ενώ η αίσθηση ματαιότητας καραδοκεί για να μας πείσει ότι ότι αυτό το «γκρίζο» είναι που θα επικρατεί στη ζωή μας.

Πώς αφήνουμε τον εαυτό μας να φτάσει σε αυτό το σημείο; Γιατί μετατρεπόμαστε σε μια μηχανή που απλώς τρέχει να διεκπαιρεώσει; Πόση πίεση μπορούμε ακόμα να αντέξουμε; Συνεχώς αναβάλλουμε τη ζωή για αργότερα… Η ρουτίνα κατέχει τον κυρίαρχο ρόλο και εμείς παρασυρόμαστε από μια καθημερινότητα που μας καλεί να είμαστε τυπικοί, συνεπείς, προσγειωμένοι. Μια καθημερινότητα που απαιτεί να πειθαρχήσουμε στις προτεραιότητες που θέτουμε, χωρίς να μας αφήνει εύκολα να παρεκκλίνουμε από αυτήν.

Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να επαναλαμβάνεται μονίμως. Έχει ανάγκη από εναλλαγές, από ποικιλία, από στιγμές τόσο με τον εαυτό του όσο και με ανθρώπους. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να νιώσει ότι οραματίζεται, ότι πειραματίζεται, ότι διευρύνεται και ότι βρίσκεται κοντά σε ό,τι τον ευχαριστεί και τον ικανοποιεί. Θέλει να δημιουργήσει, να υπερβεί τη ζώνη ασφαλείας του, να ανακαλύψει και να γνωρίσει καλύτερα τις δυνατότητες που έχει. Και ενώ τα θέλει όλα αυτά, δεν μπορεί εύκολα να ξεφύγει από τις συνήθειές του, από όλα αυτά που βαραίνουν το μυαλό του και δεν του αφήνουν χώρο για τίποτα άλλο.

Όταν πράγματι φτάσουμε σε εκείνο το σημείο, όπου οι αντοχές μας εξαντλούνται, τότε βιώνουμε μια διαφορετική εκδοχή του εαυτού μας: είμαστε συνήθως θυμωμένοι, εκνευρισμένοι, πιεσμένοι, με έντονες τάσεις φυγής. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε καθαρά, νιώθουμε συνεχώς κουρασμένοι και μας φταίνε όλοι και όλα. Ξεσπάμε με το παραμικρό και αισθανόμαστε να «πνιγόμαστε» ακόμα και με τα απλά, τα ασήμαντα. Νιώθουμε σαν να χάνουμε τον εαυτό μας και το κενό μέσα μας όλο και μεγαλώνει. Το κουράγιο, η δύναμη και η αυτοπεποίθησή μας, αλλά και η πίστη στην ίδια τη ζωή νοθεύονται από τις αρνητικές, απαισιόδοξες σκέψεις μας. Ο άκριτος συμβιβασμός, οι πιθανότητες παραίτησης μοιάζουν να είναι όλο και πιο κοντά μας.

Τίποτα από όλα αυτά δεν ανατρέπεται αν εμείς οι ίδιοι δεν φροντίσουμε να τα ανατρέψουμε. Αντί να αποδεχτείς τα πάντα και να τα οικειοποιηθείς, αρνήσου να υποταχτείς σε μια ζωή που δεν σου ταιριάζει και δεν σου αξίζει. Θυμήσου όλα αυτά που επιθυμείς, αλλά έχεις πείσει τον εαυτό σου να ξεχάσει. Νιώσε για λίγο πάλι παιδί και ψάξε να βρεις ένα νέο νόημα στη ζωή σου. Οι υποχρεώσεις θα πρέπει να είναι ένα κομμάτι και όχι ολόκληρη η ύπαρξή σου. Έχεις ευθύνη απέναντι σε αυτό που είσαι και σε αυτό που εν δυνάμει μπορείς να κάνεις… Ανακάλυψε μέχρι που μπορείς να φτάσεις σαν άνθρωπος! Για να το καταφέρεις αυτό, ωστόσο, πρέπει να παραμείνεις «ζωντανός», παρόν στη ζωή σου και στα «θέλω» σου…